Το πρώτο μέρος του άρθρου για το χρονικό της προδοσίας, θα επιχειρήσει εν συντομία να σκιαγραφήσει τη σκοτεινή ιστορία της ΕΟΚΑ Β’, πάντα λαμβάνοντας διαλεκτικά υπόψη της συνθήκες της τότε εποχής και ποτέ αποκομμένα από την πολιτική πτυχή και φύση της περιόδου εκείνης.

Η προάσπιση της ιστορικής αλήθειας αποτελεί όχι παρελθοντολογία αλλά όπλο για το μέλλον και ευθύνη προς τις νέες γενιές και τον τόπο. Το πρώτο μέρος του άρθρου για το χρονικό της προδοσίας, θα επιχειρήσει εν συντομία να σκιαγραφήσει τη σκοτεινή ιστορία της ΕΟΚΑ Β’, πάντα λαμβάνοντας διαλεκτικά υπόψη της συνθήκες της τότε εποχής και ποτέ αποκομμένα από την πολιτική πτυχή και φύση της περιόδου εκείνης.

Αντί εισαγωγής

Όλοι έχουμε ακούσει την -κατά πολλούς κλισέ- φράση, πως «η ιστορία γράφεται από τους νικητές». Μια φράση η οποία σε μεγάλο βαθμό μπορεί να θεωρηθεί κάπως απόλυτη, εφόσον αγνοώντας τις συνθήκες αλλά και τις απώλειες των συγκρουόμενων δυνάμεων κάθε ιστορικής στιγμής, ορίζει τον νικητή ως παντοδύναμο και κατ’ επέκταση ικανό να καταγράψει και να ερμηνεύσει την ιστορική πραγματικότητα όπως τον συμφέρει. Ανεξάρτητα του πως προσλαμβάνει όμως κανείς την ικανότητα των νικητών και ευρύτερα -στην εποχή μας- της αστικής τάξης, να (ξανα)γράφει την ιστορία, όσον αφορά την κυπριακή τραγωδία δύσκολα μπορεί κάποιος να ανιχνεύσει «νικητές», άλλους από τους ιμπεριαλιστές, εφόσον ακόμα και τα εδώ ανδρείκελα τους μετά το δίδυμο έγκλημα του πραξικοπήματος και της εισβολής βρέθηκαν απομονωμένα και καταδικασμένα στην συνείδηση του κυπριακού λαού.

Παρ’ όλ’ αυτά, λόγω της οργανικής σύνδεσης τους με τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης -με τη μορφή που εκείνη υπήρχε το δεύτερο μισό του 20^ου αιώνα στο νησί- πολλοί μετέχοντες της προδοσίας εις βάρος του νησιού μας, ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ Β’, κατάφεραν όχι απλά να μην τιμωρηθούν αλλά να ανελιχθούν ακόμα και σε ύπατα αξιώματα. Κάπως έτσι λοιπόν, ένα βαθύ κράτος απαρτιζόμενο από πρώην ΕΟΚΑβιτατζήδες ακροδεξιούς, σχηματίστηκε στο νησί.

Αυτό το βαθύ κράτος, δεν έχει σταματήσει λεπτό τις τελευταίες δεκαετίες να επιχειρεί μετά μανίας να παραχαράξει την Ιστορία εκείνων των τεταμένων δεκαετιών του 1950-1970. Μια παραχάραξη που αποβλέπει να ξεπλύνει τη ντόπια δεξιά από τις εγκληματικές πολιτικές και ηθικές ευθύνες της για όσα πέρασε το νησί, να εξευγενίσει σκοτεινές πτυχές της κυπριακής ιστορίας και να μειώσει τις θυσίες της μοναδικής οργανωμένης πατριωτικής δύναμης του νησιού, της Αριστεράς.

Το τέρας οργανώθηκε το 71’ αλλά δρούσε από πριν

Μια στείρα ιστορική αφήγηση που τοποθετεί την αφετηρία της προδοσίας στο 1971 και την ίδρυση της ΕΟΚΑ Β’ και καταλήγει στο πραξικόπημα, είναι ανεπαρκής. Αυτό διότι αφαιρεί από την ανάλυση όλη τη διαδικασία που προηγήθηκε και εν τέλει καθόρισε το περιεχόμενο της προδοσίας και τη φύση της ΕΟΚΑ Β’. Οφείλουμε λοιπόν να μελετούμε όλα τα ιστορικά στάδια που προηγήθηκαν της κορύφωσης της κυπριακής τραγωδίας.

1955-59: Η εμβρυακή εμφάνιση του εοκαβίτικου φασισμού

Το 1955 το αίτημα για ένωση κυριαρχούσε οριζόντια στο λαϊκό αίσθημα του κυπριακού λαού. Την ίδια ώρα η ντόπια Δεξιά και αστική τάξη βρίσκονταν σε μια θέση πολιτικής αμηχανίας εφόσον η μόνη δύναμη η οποία μαχητικά προέταζε -πάντα με αντιμπεριαλιστικό πρόσημο- το εν λόγω αίτημα, ήταν η Αριστερά.  Έτσι λαμβάνεται η απόφαση για ένοπλο αγώνα από τον οποίο θα έπρεπε πάση θυσία να αποκοπεί η Αριστερά. Πολιτικός ηγέτης του αγώνα ορίζεται ο Μιχαήλ Χριστοδούλου Μούσκος, μετέπειτα Μακάριος Γ’. Επικεφαλής του στρατιωτικού σκέλους τίθεται ο ακροδεξιός Γεώργιος Γρίβας, ο οποίος την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου στην Ελλάδα διατηρούσε στενές σχέσεις με τους Γερμανούς Ναζί και τους Βρετανούς, αφού ήταν ο επικεφαλής της  προδοτικής Οργάνωσης «Χ». Ο αγώνας της ΕΟΚΑ του 55-59, ανεξάρτητα από το πως αξιολογείται πολιτικά και ιστορικά, προφανώς χαρακτηρίστηκε από ηρωικές στιγμές και σε αυτόν μετείχαν και αγνοί αγωνιστές. Παρ’ όλ’ αυτά, στα πλαίσια της ΕΟΚΑ και κυρίως στον περίγυρο του Γεώργιου Γρίβα, εκκολάφθηκαν φασιστικά – ακροδεξιά στοιχεία που στη συνέχεια θα αποτελούσαν την προδοτική ΕΟΚΑ Β’. 

Ταυτόχρονα, την περίοδο εκείνη, ακροδεξιά στοιχεία πίσω από το «κάλυμμα» του απελευθερωτικού αγώνα εγκαινίασαν δολοφονικές μεθόδους, οι οποίες τα επόμενα χρόνια επρόκειτο να αιματοκυλήσουν το νησί: μάσκα, άνανδρες επιθέσεις, πολιτικές δολοφονίες, όλα πίσω από ανυπόστατα προσχήματα. Κάπως έτσι την περίοδο του αγώνα αθροίζονται περισσότεροι αριστεροί και Τ/Κ δολοφονηθέντες από άνδρες της ΕΟΚΑ, παρά Βρετανοί αποικιοκράτες. Ενδεικτικά αναφέρονται, οι Σάββας Μένοικος, Ηλίας Ττοφαρής, ο Ανδρέας Σακκάς, ο Δημήτρης Γιασεμή, ο Παναγιώτης Στυλιανού, η Μαρία Χαρίτου και η Δεσπούλα Κατσούρη η οποία δολοφονήθηκε σε ηλικία μόλις 13 χρονών. Τα πιο πάνω ονόματα πέρασαν μαζί με άλλα στο πάνθεο των ηρώων της Αριστεράς ενώ ταυτόχρονα συνοψίζουν και το μίσος του φασισμού αλλά και του ίδιου του Γρίβα απέναντι στον λαϊκό κίνημα της Κύπρου.  Μίσος το οποίο κάλλιστα συνοψίζεται και στις δικές του αναφορές, όπως: «Θα βάλω χέρι αλύπητα και στους κομμουνιστάς προδότας και θα αρχίσω ανοικτό πόλεμο εναντίον των».

Ροκανίζοντας τα θεμέλια της νεοσύστατης Κυπριακής Δημοκρατίας

Εν τέλει ο αγώνας της ΕΟΚΑ ηττήθηκε στρατιωτικά και η de facto πολιτική ηγεσία του νησιού κατέληξε στην υπογραφή των απαράδεκτων Συνθηκών Ζυρίχης-Λονδίνου, στις οποίες συγκατάθεσαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, εξαιρουμένου του ΑΚΕΛ και του τότε δήμαρχου Λευκωσίας, Θεμιστοκλή Δέρβη.

Μέσα από εκείνες τις απαράδεκτες συνθήκες η Κύπρος κληροδότησε μια λαβωμένη ανεξαρτησία και έτσι προέκυψε η Κυπριακή Δημοκρατία. Το νεοσύστατο κράτος χαρακτηριζόταν από πλειάδα στρεβλώσεων, εξαρτήσεων και βαριδιών. Το γεγονός αυτό ευνόησε τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος για τη συνέχιση της δράσης από ακροδεξιές και εξτρεμιστικές ομάδες και από τις δύο κοινότητες.

Τη δεκαετία του ‘60 διάφορες εξτρεμιστικές – εθνικιστικές ομάδες, δρώντας ως κράτος εν κράτη, πλήγωσαν βαθιά το νεοσύστατο Κράτος. Ουσιαστικά, η δεξιά και η ακροδεξιά παρά το ότι υπέγραψαν τις συνθήκες δεν αποδέχτηκαν ποτέ την ίδρυση του Κράτους και το πολέμησαν μέσα από τα διάφορα «καπετανάτα» τους. Οι διάφορες ομάδες κυκλοφορούσαν σπέρνοντας το χάος με δολιοφθορές και επιθέσεις σε αντιφρονούντες. Ταυτόχρονα, η ηγεσία των Ε/Κ δεν εγκατέλειψε ποτέ τη ρητορική για Ένωση, συμπεριλαμβανομένου και του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Σε αυτό το ψηφιδωτό εθνικιστικού κλίματος ήρθε να προστεθεί και η επιστροφή του Γρίβα στην Κύπρο.

Το τεταμένο κλίμα και οι παλινδρομήσεις του Μακαρίου με τα «13 σημεία», οδήγησαν στις δικοινοτικές ταραχές, οι οποίες με τη σειρά τους έφεραν την αποχώρηση των Τ/Κ από την Κυβέρνηση και έπειτα από τις ασφυκτικές πιέσεις και την τρομοκρατία της τουρκοκυπριακής εξτρεμιστικής οργάνωσης ΤΜΤ, την απομόνωση τους στους θύλακες. Ο de facto διαχωρισμός του λαού μας έστρωσε το πεδίο στην ακροδεξιά ένθεν και ένθεν, να εντείνει την προπαγάνδα περί «Ένωσης» και «Ταξίμ» αντίστοιχα, γεγονός το οποίο βόλευε εξαιρετικά τα διχοτομικά σχέδια που επεξεργαζόταν το ΝΑΤΟ, η CIA και τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Όταν το 1968 ο Μακάριος Γ’ εγκατέλειψε επιτέλους τη ρητορική της Ένωσης και στράφηκε στην πολιτική του «εφικτού», δηλαδή την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας, στηριζόμενος στις δημοκρατικές δυνάμεις του τόπου, η ακροδεξιά προεξάρχοντως του Γρίβα, τον κατηγόρησαν για προδοσία του ενωτικού ιδεώδους. Εκεί προέκυψαν οι συνθήκες για σκληρή οργάνωση της ακροδεξιάς σε μια ενιαία οργάνωση, η οποία θα έμενε στην ιστορία, με μαύρα γράμματα, ως ΕΟΚΑ Β’.

Ίδρυση και πυλώνες δράσεις του ακροδεξιού μορφώματος

Το 1971 ο αρχιπροδότης Γρίβας ιδρύει την ακροδεξιά ΕΟΚΑ Β’. Διακηρυγμένος σκοπός της οργάνωσης ήταν η συνέχιση του αγώνα για Ένωση. Στην πραγματικότητα, η όλη δράση της ΕΟΚΑ Β’ είχε δύο βασικά χαρακτηριστικά: Την υπόσκαψη της νομιμότητας και της κυβέρνησης Μακαρίου και το χτύπημα των δημοκρατικών δυνάμεων που προάσπιζαν την Κυπριακή Δημοκρατία και την ειρηνική συμβίωση των δύο κοινοτήτων, με πρώτο και κύριο στόχο τη μεγάλη πατριωτική δύναμη του τόπου, το ΑΚΕΛ.

Τη δράση της οργάνωσης χαρακτήριζαν ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών και άλλων δημόσιων κτηρίων, πολιτικές δολοφονίες και άλλες τρομοκρατικές ενέργειες, βομβιστικές επιθέσεις εναντίον γραφείων του ΑΚΕΛ και οικιών στελεχών του κόμματος. Ενδεικτικό της εοκαβίτικης δράσης συνιστά το ότι εκρηκτική βόμβα ρίχτηκε και στην είσοδο του σπιτιού του τότε Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, Εζεκία Παπαϊωάννου στη Λευκωσία, με αποτέλεσμα να προκληθούν αρκετές ζημιές.

Την ίδια ώρα, με την εμφάνιση της ακροδεξιάς ΕΟΚΑ Β’, ξέσπασε κρεσέντο εγκληματικών ενεργειών όπως απαγωγές, απειλές και πολιτικές δολοφονίες. Όλες αυτές οι ενέργειες δεν αποτελούσαν χαρακτηριστικά μόνο της τεταμένης περιόδου μετά το πραξικόπημα αλλά συνολικά της τριετίας 1971-74. Παράδειγμα της όλης εγκληματικής δράσης της ακροδεξιάς οργάνωσης είναι η δολοφονία του 17χρονού Κυριάκου Παπαλάζαρου. Συγκεκριμένα, φασίστας αστυνομικός της ΕΟΚΑ Β’ δολοφόνησε εξ’ επαφής τον νεαρό μέσα στη Μονή Πάφου, λόγω των αριστερών και δημοκρατικών φρονημάτων του και της οικογενείας του. Αντίστοιχο παράδειγμα αποτελεί και ο Ανδρέας Αρμεύτης ο οποίος δολοφονήθηκε από μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης για τη δημοκρατική του δράση τον Ιούνη του 1973. Μαζί με αυτούς, διάφοροι άλλοι που χτυπήθηκαν ή και δολοφονήθηκαν επειδή πρόταξαν τη ζωή τους απέναντι στη φασιστική απειλή που δηλητηρίαζε το νησί. Το πλέον τραγικό είναι το ότι οι δολοφόνοι όλων αυτών των ηρώων όχι απλά βρήκαν πολιτική στέγη, όπως θα δούμε στη συνέχεια, αλλά μερικοί εξ’ αυτών κυκλοφορούν ακόμα ελεύθεροι ανάμεσα μας.

Όλη αυτή η κατάσταση συνεχίστηκε μέχρι και την περίοδο μετά το πραξικόπημα, το οποίο αποτέλεσε την κορύφωση της εγκληματικής δράσης της ΕΟΚΑ Β’. Η δράση των φασιστών καθ’ όλη τη διάρκεια των χρόνων αυτών, συνιστά επιβεβαίωση του ότι κάθε τους πράξη και κίνηση ήταν σχεδιασμένη και συνειδητή:  οι εοκαβιταζήδες δεν ήταν άφρονες και σε καμιά περίπτωση η σύγκρουση ανάμεσα στον φασισμό και τη δημοκρατία δεν αποτελεί «εμφύλιο διχασμό», όπως πολλοί αναίσχυντα προσπαθούν να πείσουν μέχρι και σήμερα.

Παναγιώτης Γεωργίου

ΕΔΟΝ Ηνωμένου Βασιλείου

Το Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ προσαρμόζεται, βελτιώνεται και εξελίσσεται, γι’ αυτό και θα έχει μια σειρά νέων δεδομένων.

Περισσότερα...

α του Δημήτρη Χριστόφια και η πολιτική παρακαταθήκη του δεν μπορούν, αντικειμενικά, να χωρέσουν ούτε σε ένα άρθρο, ούτε ένα τεύχος. Ως «Νεολαία» επιλέγουμε την επικέντρωση του παρόντος άρθρου σε μία πτυχή της πολιτικής κληρονομίας του Δημήτρη Χριστόφια, μέσα από την διακυβέρνηση του τόπου.

Πέντε χρόνια

Στις 21 Ιουνίου συμπληρώνονται πέντε χρόνια χωρίς τον σύντροφο Δημήτρη Χριστόφια. Ένα άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στην κοινωνική πρόοδο, την κοινωνική δικαιοσύνη, την επανένωση και λύτρωση του λαού μας μέσω της επίλυσης του Κυπριακού. Το πέρασμα του Δημήτρη Χριστόφια και η πολιτική παρακαταθήκη του δεν μπορούν, αντικειμενικά, να χωρέσουν ούτε σε ένα άρθρο, ούτε ένα τεύχος. Ως «Νεολαία» επιλέγουμε την επικέντρωση του παρόντος άρθρου σε μία πτυχή της πολιτικής κληρονομίας του Δημήτρη Χριστόφια, μέσα από την διακυβέρνηση του τόπου.

Πολιτική κληρονομιά της Διακυβέρνησης στο Κυπριακό

Όποιος επιθυμεί να αντικρίσει τα γεγονότα με ειλικρίνεια και αντικειμενικότητα δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει στον Δημήτρη Χριστόφια ότι έχει αφήσει ανεξίτηλη τη σφραγίδα του.

Προέκταση και μέρος του αγώνα του για λύση ήταν η πολύτιμη συνεισφορά του στην προσπάθεια για επανοικοδόμηση των σχέσεων εμπιστοσύνης μεταξύ των Ελληνοκύπριων και των Τουρκοκύπριων.

Με την εκλογή του στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας έδωσε τεράστια σημασία στην επανέναρξη των συνομιλιών, απεγκλωβίζοντας τη διαδικασία από το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει. Μιλούσε στον κυπριακό λαό με ειλικρίνεια για το ποιος ήταν ο στόχος και ο δρόμος για τη λύση του Κυπριακού. Ήταν επικεντρωμένος σε αυτόν με συνέπεια και σοβαρότητα.

Η περίοδος στην οποία συνομιλούσε για τη λύση του Κυπριακού πέρασε στην Ιστορία ως η περίοδος στην οποία επιτεύχθηκαν σημαντικότατες συγκλίσεις σε θέματα που συζητούνταν χωρίς αποτέλεσμα για χρόνια ολόκληρα.

Οι συγκλίσεις

Όταν οι εκπρόσωποι των δύο κοινοτήτων στις διαπραγματεύσεις ήταν ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ, επιτεύχθηκε η δέσμευση των δύο πλευρών ότι η βάση λύσης ήταν η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, όπως καθορίζεται στα ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, συμφωνία επί της αρχής για μία και μόνη κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια και στη συνέχεια, συμφωνία για αδιαίρετη κυριαρχία.

Δυστυχώς σήμερα η Τουρκία και ο Τατάρ μιλούν για λύση δυο κρατών, με τη διεθνή κοινότητα να κρατά ίσες αποστάσεις αφού η διακυβέρνηση Αναστασιάδη, με Υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Χριστοδουλίδη, ερωτοτροπούσε και αυτή με την ιδέα της αλλαγής της βάσης λύσης.

Μια πολύ σημαντική σύγκλιση ήταν αυτή της εκ περιτροπής προεδρίας, με μικτή ψηφοφορία και σταθμισμένη και διασταυρούμενη ψήφο. Αυτή η σύγκλιση δέχτηκε μια άνευ προηγουμένου συκοφάντηση από το απορριπτικό μέτωπο της Ε/Κ πλευράς, παραπλανώντας την κοινή γνώμη με ανυπόστατα ψεύδη και δαιμονοποιήσεις.  Η σύγκλιση αυτή προνοούσε ότι ο Ελληνοκύπριος εκλέγεται με την αρχή «ένας πολίτης - μια ψήφος» και από τις δύο κοινότητες. Σε ό,τι όμως αφορά στον Τουρκοκύπριο αντιπρόσωπο στην Προεδρία, δεν μπορεί να γίνει το ίδιο γιατί σε μια τέτοια περίπτωση μπορεί ο οποιοσδήποτε Τ/Κ να εκλεγεί μόνο με τις ψήφους των Ε/Κ, χωρίς ούτε μια τουρκοκυπριακή ψήφο.

Γι’ αυτό το λόγο όλοι ψηφίζουν και για τους δύο αλλά όση επιρροή έχουν οι Τουρκοκύπριοι στην εκλογή του Ελληνοκύπριου, ποσοστιαία, ανάλογη επιρροή θα έχουν και οι Ελληνοκύπριοι στην εκλογή του Τουρκοκύπριου. Επιπρόσθετα η σύγκλιση αυτή ερχόταν να αναιρέσει το δικαίωμα βέτο στους Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο - δικαίωμα που υπήρχε στο Σύνταγμα του 1960 και οδήγησε σε σύγκρουση τις δυο κοινότητες.

Επί διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια διασφαλίστηκε για πρώτη φορά το απρόσκοπτο δικαίωμα όλων των Κυπρίων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων, να εγκαθίστανται οπουδήποτε στο νησί, να αγοράζουν περιουσία, να κατοικούν, να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα με μόνο περιορισμό στην άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων, σε βαθμό που δεν υποσκάπτεται ο δικοινοτισμός και η διζωνικότητα.

Συμφωνήθηκε επίσης η διατήρηση της πληθυσμιακής αναλογίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων, δηλαδή της αναλογίας 4:1 κάτι που σε περίπτωση ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. θα διασφάλιζε το ομόσπονδο κράτος έναντι των ροών Τούρκων υπηκόων στο νησί.

Επιπλέον, στις ομοσπονδιακές αρμοδιότητες συμφωνήθηκε να περιληφθούν όλες οι θαλάσσιες ζώνες, περιλαμβανομένης της ΑΟΖ. Το ίδιο συμφωνήθηκε για τους φυσικούς πόρους στους οποίους εξ ορισμού συμπεριλαμβάνεται το φυσικό αέριο. Επιπλέον, στο κεφάλαιο της οικονομίας συμφωνήθηκε ο τρόπος κατανομής των ομοσπονδιακών εσόδων μεταξύ κέντρου και συνιστωσών πολιτειών, όπως συμβαίνει σε όλα τα ομοσπονδιακά συστήματα. Αναπόφευκτα, αυτά περιλαμβάνουν και τα ομοσπονδιακά έσοδα που θα προκύπτουν από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου.

Το «μπλοκ» της διχοτόμησης και του καιροσκοπισμού

Όσο κι αν ο απορριπτικός χώρος προσπάθησε να δαιμονοποιήσει τις συγκλίσεις, φαίνεται περίτρανα ότι αποτελούν ακόμη και σήμερα το κλειδί για επαναφορά των διαπραγματεύσεων στον σωστό και παραγωγικό δρόμο, γιατί αυτές ανταποκρίνονταν στις ανάγκες των δύο πλευρών. Αντιμετωπίζουν τις αδιάλλακτες θέσεις της Τουρκίας, απαντούν με ειλικρίνεια στις ανησυχίες της Τουρκοκυπριακής πλευράς αλλά παράλληλα λύνουν χρόνια προβλήματα που κληρονομήθηκαν μέσω κάποιων συγκρουσιακών προνοιών του Συντάγματος του 1960.

Μετά από τις παλινωδίες της κυβέρνησης Αναστασιάδη και τα κενού περιεχομένου και ανεκπλήρωτα ορόσημα της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη, το Κυπριακό βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ στη διχοτόμηση. Με την Τουρκία και τον Τατάρ να αξιώνουν λύση δύο κρατών, με τη διεθνή κοινότητα να επιρρίπτει ευθύνες και στις δύο πλευράς, η πρόταση του ΑΚΕΛ για επανέναρξη των διαπραγματεύσεων βασισμένη στις συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ, στα κοινά ανακοινωθέντα και στα ψηφίσματα του ΟΗΕ, αποτελεί την πιο ρεαλιστική, εφικτή πρόταση απεγκλωβισμού από το παρατεταμένο αδιέξοδο.

Με λόγια άλλων

«Άφησε πίσω του σπουδαίες, συμφέρουσες και πολύτιμες συγκλίσεις για όλη την Κύπρο. Μακάρι αυτές να μην χαθούν. Η ιστορία θα αποκαταστήσει πολλά από όσα άδικα τού είχαν καταλογίσει».

Πέτρος Κούκος
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Μέλος Συντακτικής Επιτροπής «Ν»

Με αφορμή τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την ίδρυση της ΑΟΝ-ΕΔΟΝ, η εφημερίδα «Νεολαία» θα φιλοξενήσει σειρά άρθρων στα επόμενα τεύχη της, αφιερωμένα στις συνθήκες ίδρυσης και δράσης των πρόδρομων της ΕΔΟΝ και στην πλούσια και πολυεπίπεδη δράση της οργάνωσής μας.

Περισσότερα...