Ήταν 1933, μόλις οι ναζί είχαν καταλάβει την εξουσία κι ο ναζισμός θεσπίστηκε ως η ‘’απαρχή του κόσμου’’. Ήδη από την μετάβαση της Γερμανίας στην εν λόγω μορφή εξουσίας, το καθεστώς θέτει στις προτεραιότητες του την ανάγκη της πιο εξευτελιστικής απομόνωσης των «μαγισσών» (κομμουνιστές και άλλοι πολιτικοί αντιφρονούντες θρησκευτικές μειονότητες, ομοφυλόφιλοι) που έκρινε/παρουσίαζε ως απειλές του έθνους. Για την «πάταξη» αυτής της μερίδας πληθυσμού της κοινωνίας, δίνεται η διαταγή από την κεντρική κυβέρνηση προς τις τοπικές αρχές να κατασκευάσουν χώρους μαζικής απομόνωσης, τα επονομαζόμενα «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης κτίζονται εντός της επικράτειας του Γερμανικού κράτους με μέσα λειτουργίας την καταναγκαστική εργασία και την επιβίωση των κρατουμένων υπό τις πιο άθλιες συνθήκες που τις πλείστες φορές τους οδηγούσε στον πιο επώδυνο θάνατο, λόγω κακομεταχείρισης (ασθένειες, ασιτία κλπ.). Μερικά από πιο γνωστά στρατόπεδα συγκέντρωσης της προπολεμικής περιόδου αποτελούσαν το Νταχάου, το Μαουτχάουζεν και το Σάξενχαουζεν.
