Το κοινό τον γνωρίζει πλέον μέσα από τη συμμετοχή του στην παιδική παράσταση «Αριστοφάνης τόσος δα» του ΘΟΚ, σε σκηνοθεσία Κώστα Σιλβέστρου, καθώς και μέσα από τον ρόλο του στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Ένα έργο στη κυπριακή διάλεκτο, ελληνική και τουρκική, όπου οι δύο διάλεκτοι σμίγουν και γίνονται μια και η έντονη ανάγκη για επικοινωνία των δυο ηρώων, εξοστρακίζει κάθε εμπόδιο στην επικοινωνία τους, ακόμη και αυτό της γλώσσας. Ο συμβολισμός του έργου, από μόνος του στέλνει το μήνυμα της κοινής συμβίωσης. Για το «Περιμένοντας τον Γκοντό», κέρδισε εξ’ ημισείας με τον συμπρωταγωνιστή του Γιώργο Κυριάκου, το βραβείο «Καλύτερου ηθοποιού» στο Maltepe International Film Festival στην Κωνσταντινούπολη.
Λιγότερη γνωστή, αλλά εξίσου σημαντική, είναι η παιδική παράσταση θεάτρου σκιών «Κρυμμένος θησαυρός/Gizli Hazine» την οποία συνέγραψε και παρουσιάζει ο ίδιος, στο «Θέατρο Αποθήκες» του ΘΟΚ. Τέλος, αξίζει να αναφέρουμε ότι ο Izel Seylani έχει βραβευθεί με ακόμα ένα Βραβείο «Καλύτερου ηθοποιού», στο Cyprus International Short Film Festival με την ταινία «Haftasonu (Weekend)», ενώ η ταινία μικρού μήκους «Teslimat (The Delivery)» στην οποία πρωταγωνιστεί, έχει βραβευθεί μεταξύ άλλων με το Βραβείο «Καλύτερη διεθνής ταινία μικρού μήκους» στο 44ο Elche International Independent Film Festival, καθώς και με το Βραβείο « Καλύτερη κοινωνική ταινία» στο 15ο Sax International Film Festival. Και τα δύο αυτά φεστιβάλ έχουν σκοπό την προεπιλογή έργων για τα Ισπανικά GOYA Awards.
Ν: Με αφορμή την ιστορική βράβευση του «Γκοντό» στην Κωνσταντινούπολη, όπου για πρώτη φορά βραβεύτηκε στην Τουρκία κυπριακό θεατρικό έργο, πες μας λίγα λόγια για την συμβολή του Πολιτισμού και των ανθρώπων του, στην υπόθεση της ειρήνης στη Κύπρο.
Ι: Η αναμονή μας για την επιτυχία του «Γκοντό» έγκειται στη δυναμική της παράστασης από την πρώτη στιγμή. Με το κείμενο του Beckett, την ιδιοφυή διασκευή και σκηνοθεσία του Σιλβέστρου, ξεκινήσαμε πολύ καλά. Επίσης, το Θέατρο «Αντίλογος» κατάφερε να παρακάμψει όλα τα εμπόδια κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Ήταν η εποχή του COVID και οι δύο κοινωνίες είχαν περιορισμούς και προβλήματα στα σημεία ελέγχου και τα οδογράφματα.. Πολιτικά και καλλιτεχνικά όμως ο «Γκοντό» κατάφερε να αναδείξει την ειρήνη και την ανάγκη για επανένωση των διαφορετικών γενεών. Είναι επίσης πολύ σημαντικό ότι ο ΘΟΚ, μετά από 50 χρόνια, υπέγραψε συμβόλαιο με ένα Τουρκοκύπριο ηθοποιό. Παρ’όλα αυτά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, με την απόφαση ενός σκηνοθέτη να συνεργαστεί με έναν Τουρκοκύπριο.
Ν: Ποια είναι η σχέση σου με τους συναδέλφους από το χώρο του θεάτρου, Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους; Ποια είναι η σχέση σου με τους θεατές;
Ι: Έχουμε πολύ καλές επαγγελματικές σχέσεις τόσο στο βορρά όσο και στο νότο. Η σχέση των ηθοποιών για μένα δεν έχει καμία διαφορά ανάλογα με την κοινότητα, γιατί οι ηθοποιοί έχουν αυτή την καταπληκτική σχέση συνεργασίας, πνευματικής συμπόνιας και ενότητας στην σκηνή. Μόλις ανέβουμε στην σκηνή και μαζευτούμε γύρω από ένα έργο, η κύρια έγνοια μας είναι να παίξουμε θέατρο και να το απολαύσουμε.
Όσον αφορά τη σχέση με το κοινό, μπορώ να πω ειλικρινά ότι τον τελευταίο ένα χρόνο, με το «Περιμένοντας τον Γκοντό», το «1964» και το «Αριστοφάνης τόσος δα», ήμουν πολύ τυχερός να γνωρίσω το κοινό στον νότο, ενώ με το «Biedermann and the Fire Bugs», το «Kapali» και το «Karagozis Hidden Treasure» το κοινό στον βορρά. Είχα την ευκαιρία να υποκλιθώ μπροστά στο κοινό για περισσότερες από 80 φορές πέρυσι και αυτό το φορτωμένο πρόγραμμα συνεχίζεται με περηφάνια και ενθουσιασμό. Είναι πολύ σημαντικό να λαμβάνω την εκτίμηση του κοινού, από όλες τις απόψεις. Για το περιεχόμενο, την μορφή, την φιλοσοφία, την αισθητική. Είναι όλα αλληλοσυνδεόμενα. Δεν μπορούμε να χωρίσουμε το ένα από το άλλο. Είναι σαν τα τέσσερα πόδια μιας καρέκλας. Όταν λείπει ένα, χάνεις την ισορροπία σου και μπορεί να πέσεις.
Επίσης, όσον αφορά την προσωπική μου σχέση με το κοινό, ανεξάρτητα από τα θεατρικά έργα μας νιώθω ότι γίνομαι ένας καλλιτέχνης -με φιλοσοφικές και πολιτικές ιδέες- που στοχεύει να πρωτοστατήσει σε δράσεις στον θεατρικό χώρο, που αφορούν την ειρήνη. Νιώθω περήφανος που φέρω αυτή την ευθύνη, στα βήματα προηγούμενων καλλιτεχνών οι οποίοι είχαν αφιερώσει τη ζωή τους στην καλλιτεχνική συνεργασία, για μια επανενωμένη Κύπρο και στην ειρήνη και φιλία μεταξύ των δύο κοινοτήτων.
Ν: Θα θέλαμε να κλείσουμε με ένα μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις και προς τις δύο κοινότητες, αυτή την δύσκολη στιγμή, που το κυπριακό πρόβλημα φαντάζει πλέον άλυτο.
Ι: Πρώτα απ΄όλα, θα ήθελα να τονίσω ότι το Κυπριακό για μένα δεν είναι μόνο πολιτικό ζήτημα, το οποίο θα πρέπει να λύσουν οι πολιτικοί. Τα προβλήματα της Κύπρου είναι στο μυαλό μας. Κάθε άτομο σε αυτό το όμορφο νησί, θα πρέπει να λύσει αυτό το πρόβλημα στο μυαλό του. Εγώ έχω λύσει το πρόβλημα αυτό στο μυαλό μου και στις σχέσεις μου, για το μέλλον μου... Το παν είναι να θεωρούμε αυτό το νησί ως ένα και τις διαφορετικές κοινότητες ως τη σημασία και τις αξίες που έχουμε.
Στην επαγγελματική πτυχή; Θεωρώ το θέατρο ως μια πρόβα επανάστασης. Όπως λέει ο Augusto Boal «τόσο στο περιεχόμενο όσο και στη μορφή σε όλο το θέατρο, εξερευνούμε την ιστορία ως μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς, που πρέπει να μεταφερθεί στις νέες γενιές και αυτό βοηθά στην αντιμετώπιση και στην οικοδόμηση του κοινού λαμπερού μέλλοντος μας μαζί..». Όσο δύσκολες κι αν είναι οι συνθήκες, όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος. Όσο αναπνέουμε, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για ένα κοινό μέλλον και μια ενωμένη χώρα και να θεραπεύουμε το παρελθόν μας με ενσυναίσθηση και καλοσύνη. Και μια μέρα πιστεύω ότι θα πούμε στα παιδιά μας την ιστορία της ειρήνης τουτου του όμορφου νησιού μας...
Επιμέλεια Λένος Χριστοφόρου
Μέλος του Πολιτιστικού Γραφείου του Κ.Σ της ΕΔΟΝ