«Ό,τι έγινα, πρόσφερα, αν πρόσφερα οτιδήποτε στο λαό και δη στον εργαζόμενο λαό, αυτό το οφείλω στην τάξη μου, την εργατική τάξη και στο κόμμα της, το ΑΚΕΛ»
Έζησε όλη του τη ζωή ως γνήσιος λαϊκός αγωνιστής, ο αείμνηστος Εζεκίας Παπαϊωάννου. Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1908 στο χωριό Κελλάκι της επαρχίας Λεμεσού. Τελειώνοντας την Αμερικανική Ακαδημία Λάρνακας, δεν καταφέρνει να εκπληρώσει τον πόθο του, να σπουδάσει ιατρική, λόγω της φτώχειας και της κοινωνικής ανισότητας της τότε εποχής. Έτσι ξεκίνησε ως εργάτης στο μεταλλείο της Φουκάσας, έπειτα στο λιμάνι του Πειραιά και στο Λονδίνο. Ζούσε καθημερινά την βαναυσότητα στο πετσί του και αντιλαμβανόμενος τις ανάγκες τις εποχής δεν αργεί να συνδεθεί με προοδευτικές ομάδες Κυπρίων φοιτητών του Λονδίνου. Στη συνέχεια, το 1932 συνδέεται με το Κομμουνιστικό Κόμμα Μεγάλης Βρετανίας. Αναπτύσσει δράση τόσο στους εργατικούς αγώνες, όσο και στους αγώνες για το κυπριακό πρόβλημα, μέσω της Επιτροπής για τις Κυπριακές Υποθέσεις. Έρχεται σε αντιπαράθεση τόσο με Βρετανούς φασίστες, όσο και με τις Αρχές και καταλήγει να φυλακίζεται για 3 μήνες.
Πιστός στον αντιφασιστικό αγώνα, το 1936 παίρνει την απόφαση να καταταχθεί μαζί και με άλλους Κύπριους στις Διεθνείς Ταξιαρχίες και πηγαίνει στην Ισπανία όπου έχει ξεσπάσει ο εμφύλιος πόλεμος. Στην μάχη της Κόρδοβας τραυματίζεται σοβαρά, μένει για περίπου τέσσερις μήνες στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Μούρθια και από εκεί επιστρέφει αναγκαστικά πίσω στην Βρετανία. Με το που ξεσπά ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος αποφασίζει και πάλι να καταταγεί εθελοντής αλλά λόγω του τραυματισμού του στο πόδι δεν γίνεται δεκτός. Δεν τα βάζει κάτω και βοηθά με όποιο τρόπο μπορεί στην αντιαεροπορική άμυνα του Λονδίνου μέχρι το τέλος που πολέμου.
Με το τέλος του πολέμου παίρνει την απόφαση να επιστρέψει στην Κύπρο και αμέσως εντάσσεται στο ΑΚΕΛ. Σε πρώτη φάση το 1946, αναλαμβάνει τη διεύθυνση της εφημερίδας «ΝΕΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ» και το 1947 αναλαμβάνει Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας του Κόμματος. Τον Αύγουστο του 1949 στο 6ο Συνέδριο του Κόμματος εκλέγεται στο πόστο του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ.
Σαν ηγέτης, καθοδηγεί το λαό στους κοινωνικούς αγώνες και στον αντιαποικιακό αγώνα. Οι αποικιοκράτες βάζουν ακομα μια φορά στο στόχαστρό τους την Αριστερά, έτσι τελικά το Δεκέμβριο του 1955, το ΑΚΕΛ περνά στην παρανομία. Ο Εζεκίας συλλαμβάνεται μαζί με δεκάδες άλλα στελέχη του κόμματος. Με τη βοήθεια του παράνομου κομματικού μηχανισμού δραπετεύει από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Στέκεται αποφασιστικά μπροστά στις προκλήσεις της γριβικής ακροδεξιάς και στην απαίτηση πολλών ακελιστών για αντίποινα, έτσι με σαφή τη δική του σφραγίδα αποφεύγεται ένας εμφύλιος στο νησί μας.
Το ΑΚΕΛ στάθηκε εμπροσθοφυλακή στον αντιαποικιακό αγώνα του λαού μας. Αν και αντιτίθεται στις συνθήκες Ζυρίχης-Λονδίνου, μπαίνει μροστά και στην οικοδόμηση και υπεράσπιση της ανεξαρτησίας. Αναδεικνύει συνεχώς την πηγή του προβλήματος, τον εθνικισμό - σοβινισμό και τον ιμπεριαλισμό. Με την υπογραφή της συνθήκης Ζυρίχης - Λονδίνου, τους αγώνες και -τελικά- τη νομιμοποίηση του Κόμματος εκλέγεται βουλευτής. Κατανοώντας πλήρως τις προκλήσεις των καιρών, λίγους μήνες πριν το προδοτικό πραξικόπημα δεν διστάζει να αναδείξει τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, της ΕΟΚΑ Β’ και της Χούντας των Αθηνών.
Μετά το δίδυμο έγκλημα του 1974 αγωνίστηκε για τη συμφιλίωση και τον κοινό αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Συχνά έλεγε ότι πρέπει και μπορούμε να κάνουμε ένα έντιμο συμβιβασμό με τους Τουρκοκύπριους συμπατριώτες μας, αλλά συμβιβασμό με τον ιμπεριαλισμό, την κατοχή και τη διχοτόμηση ούτε πρέπει ούτε πρόκειται να κάνουμε.
Στις 10 Απριλίου 1988, το Λαϊκό Κίνημα της Κύπρου αποχαιρέτησε τον Εζεκία Παπαϊωάννου. Ο «Πάπης» όπως τον αποκαλούσαν οι σύντροφοι και φίλοι του, αφιέρωσε τη ζωή του στο Κόμμα της εργατικής τάξης και στο Λαό. Έδινε καθημερινές μάχες για την εργατική τάξη και δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τις πολιτικές του κεφαλαίου. Αγαπήθηκε από τους ανθρώπους της εργατιάς και αγωνίστηκε για αυτούς μέχρι τέλους. Πέραν από την κυπριακή πολιτική σκηνή ήταν σεβαστή και μεγάλη προσωπικότητα του διεθνούς κουμμουνιστικού και εργατικού κινήματος και τιμήθηκε με υψηλές τιμητικές διακρίσεις. Η εντιμότητα, η ανιδιοτέλεια και η ακεραιότητα ήταν στοιχεία που τον χαρακτήριζαν σε όλη του τη ζωή. Τα ιδανικά για τα οποία πάλευε καθημερινά, ο αγώνας και οι θυσίες του για την εξάλειψη της κοινωνικής ανισότητας και για σοσιαλισμό, θα είναι πάντα φάρος για εμάς.
Νίκη Παρασκευά
Τ.Ο. Ν.Ε. Διαμ. Πόλεως Χρυσοχούς