Η «Ν» παίρνει συνέντευξη από τη Ραφαέλα Μιλτιάδους, Πρέσβειρα Οδικής Ασφάλειας. Τον Αύγουστο του 2019, ενώ μετέβαινε στην Πάφο για διακοπές μαζί με φίλους, μια οδική σύγκρουση έμελλε όχι μόνο να ανατρέψει τις διακοπές της, αλλά και να μεταβάλει την μέχρι τότε ζωή της, αφού έκτοτε χρησιμοποιεί αμαξίδιο για τις μετακινήσεις της.
Η επιλογή της για την θέση της Πρέσβειρας ήταν αποτέλεσμα της δράσης που ανέπτυξε σχετικά με την ευαισθητοποίησή σε θέματα οδικής ασφάλειας με στόχο την αποτροπή άλλων τροχαίων, καθώς και η ανάγκη για διεκδίκηση δικαιωμάτων ως προς την προσβασιμότητα όλων των ανθρώπων με αναπηρία και μη.
-
Πώς έχει αλλάξει ο τρόπος που προσεγγίζει τη ζωή η Ραφαέλα μετά το τροχαίο; Ποια θέση πρέπει να έχει στη ζωή των νέων σήμερα ο αγώνας για τα δικαιώματα των ΑΜΕΑ ατόμων;
Μεγάλωσε η αγάπη μου για τη ζωή! Σίγουρα όταν ζήσεις κάτι τόσο έντονο, όταν κινδυνεύσει η ζωή σου, όταν δεις τους δικούς σου ανθρώπους να μαραζώνουν μην ξέροντας τι άλλο να κάνουν για να σε βοηθήσουν, τότε αντιλαμβάνεσαι πως τίποτα δεν είναι το ίδιο. Τουλάχιστον μέσα σου, εσύ ξέρεις! Τη ζωή την προσέγγιζα ανέκαθεν με θετικότητα, επομένως δεν είναι κάτι που άλλαξε πριν ή μετά. Η Ραφαέλα πέρασε μια περίοδο προσαρμογής ναι, όπως όλοι χρειαζόμαστε χρόνο για να βρούμε τα ‘πατήματά’ μας πριν προχωρήσουμε. Όμως τώρα έχει επιστρέψει, ίσως πιο δυνατή από πριν, δεν ξέρω.. θα το δούμε στην πορεία.
Κοίτα, για να είμαστε δίκαιοι, η άποψη μου είναι ότι τα δικαιώματα και οι ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία - όποιου είδους αναπηρία – πρέπει να επικοινωνηθούν καλύτερα προς τους πολίτες. Είναι σαφέστατα, δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος με αναπηρίες από την στιγμή που δεν είχε επαφή με οποιαδήποτε αναπηρία στον οικογενειακό, επαγγελματικό ή φιλικό του περιβάλλον. Προσωπικά – πριν το τροχαίο ήμουν μεν το άτομο που θα σκεφτόμουν τον άλλον και δε θα έβαζα το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο ούτε σε χώρο ‘μπλε’, ωστόσο το έκανα μηχανικά, επειδή έτσι μου είπαν, έτσι με εκπαίδευσαν κι όχι επειδή αντιλαμβανόμουν τι θα στερήσω από κάποιον που θα χρειαστεί την ράμπα για να φτάσει στον προορισμό του. Είναι δυσκολότερο να μπούμε στα παπούτσια του άλλου, όταν δεν μπορούμε καν να φανταστούμε πώς μοιάζουν.
Εννοείται, οι νέοι έχουν ευθύνη για το μέλλον τούτου του τόπου, για μια κοινωνία που να τους περιλαμβάνει όλους και δεν απομονώνει κανέναν. Επομένως, ναι ο αγώνας για αρχή θα ήταν να καταλάβουν οι νέοι την ευθύνη που έχουν κι έπειτα να κάνουν ότι περνά από το χέρι τους για να το εφαρμόσουν εμπράκτως.
-
Διακρίνεις συχνά κοινωνική ασυνειδησία στη χώρα μας; Θα έλεγες πως είναι και θέμα παιδείας;
Προφανώς είναι θέμα παιδείας και κουλτούρας! Η ασυνειδησία πηγάζει από το ότι ο καθένας βλέπει την ευκολία του, κι αγνοεί επιδεικτικά τον διπλανό του. Η ανοχή, η ατιμωρησία, η ευκολία με την οποία θα ξεπεραστεί μια όχι και τόσο σωστή πράξη είναι οι παράγοντες που στην τελική διευκολύνουν πολλούς, ώστε να παραβιάζουν επανειλημμένως τους κανόνες. Και δε μιλώ μόνο για τους χώρους στάθμευσης και τα πεζοδρόμια, αλλά και κτιριακές εγκαταστάσεις όπως χώροι εστίασης, καταστήματα, ξενοδοχεία, δημόσιες υπηρεσίες και κτίρια – μεταξύ άλλων και σχολεία, κι άλλα πολλά που δεν τηρούν τις προδιαγραφές, αλλά λειτουργούν απρόσκοπτα.
Περισσότερο σεβασμό στις ελευθερίες όλων. Αυτό χρειαζόμαστε. Να σκεφτούμε λίγο περισσότερο τι έχουμε και να ξεκινήσουμε να λειτουργούμε ως ‘ένα’ κι όχι ο καθένας την πάρτη του. Τα μικρά παιδάκια είναι απίστευτα, η ενέργεια που παίρνουμε από εκείνα είναι τρομερή. Μαζί τους έχουμε ελπίδα, την βλέπουμε, είναι κοντά. Με τους μεγάλους, δυσκολάκι αλλά θα το παλέψουμε 😊
-
Πόσο εύκολη ή πόσο δύσκολη είναι η ζωή των ΑμεΑ στην Κύπρο; Υπάρχουν υποδομές σε χώρους κοινωνικής συνεύρεσης, πάρκα, παραλίες κτλ για να τα υποδεχτούν; Τι περιμένεις από το κράτος, όσον αφορά τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία;
Υπάρχουν μεγάλα περιθώρια βελτίωσης! Είναι δύσκολη η μετακίνηση όπως σου είπα και πολλές φορές αλλάζουν τα πλάνα, χαλά η διάθεση όταν βρεθείς αντιμέτωπος με εμπόδια για τα οποία ευθύνεται ο ανθρώπινος παράγοντας. Επομένως πολλοί άνθρωποι με αναπηρίες έχουν κουραστεί, έχουν απομονωθεί ή έστω προτιμούν την σιγουριά συγκεκριμένων χώρων. Αυτός πιστεύω είναι κι ένας από τους λόγους που ορισμένοι συμπολίτες μας έχουν άγνοια ως προς τη ‘διαφορετικότητα’ μας. Γιατί μου έτυχε περιστατικό, να ρωτώ γιατί πάρκαρε στον μπλε χώρο αφού δεν είναι κάτοχος αναπηρικής κάρτας και να μου απαντήσει ότι «τέτοια ώρα (ήταν 10:40 το βράδυ) δεν κυκλοφορούν ανάπηροι». Προσωπικά, δε με κάνει ανάπηρη ή ΑμεΑ ή άτομο με αναπηρία ή όπως θες πες το (δε με αφορά το political correctness) το αμαξίδιο, αλλά η κοινωνία, οι υποδομές, οι λανθασμένες αντιλήψεις.
Σίγουρα το κράτος έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την τήρηση των δικαιωμάτων των ανθρώπων με αναπηρία. Η εκπαίδευση των πολιτών, η εξάλειψη όποιας ανοχής με τον έλεγχο και τιμωρία για σχετικές παραβιάσεις είναι δικιά του ευθύνη, ενώ ταυτοχρόνως τα κέντρα της πολιτείας, οι Δήμοι, τα δημόσια κτίρια, η ορθή αντιμετώπιση των ανθρώπων με αναπηρία σε εργασιακούς χώρους του δημοσίου να αποτελούν πρότυπα. Έχουμε όλοι προσωπική ευθύνη!
-
Ποιο μήνυμα θέλεις να περάσεις στον κόσμο μέσα από τα βιώματα σου, αλλά και ως Πρέσβειρα Οδικής Ασφάλειας;
Θα ήθελα να δω περισσότερη ευσυνειδησία και προσοχή στους δρόμους, είτε είμαστε πεζοί, είτε είμαστε ποδηλάτες, είτε οδηγάμε αυτοκίνητο ή μηχανή. Η βιασύνη κι η απερισκεψία της στιγμής, μπορεί να μας στοιχίσει. Επομένως, ας δείξουμε λίγο κατανόηση, ας φορέσουμε το κράνος και τη ζώνη ασφαλείας και ας δέσουμε τα παιδάκια μας στο κατάλληλο κάθισμα σύμφωνα με την ηλικία και τις οδηγίες από τους ειδικούς. Αν σεβόμαστε τη ζωή, θα μας το ανταποδώσει! Προσέχουμε για να έχουμε!
Επιμέλεια Δήμητρας Γεωργίου
Μέλος Συντακτικής “Ν”