Τιμή και Δόξα στους ήρωες μας!
Δολοφονηθέντες αριστεροί από τους μασκοφόρους του Γρίβα το 55-59
«Να κτυπηθούν ώστε να μην δύνανται να προβληθούν επί του πολιτικού πεδίου»
«Δια τους κομμουνιστάς έπρεπε να είχε εφαρμοστεί η αρχή την οποία υπέδειξα ευθύς εξαρχής… δηλαδή να κτυπηθούν, να ταπεινωθούν, ώστε να μην δύνανται να προβληθούν επί του πολιτικού ούτε επί του αγωνιστικού πεδίου. Έτσι θα εξεμηδενίζοντο πολιτικώς και κατ΄αυτόν τον τρόπο θα εφαρμόζετο και η αρχή ην προτείνετε και υμείς δηλαδή να αντιμετωπίζομεν κεχωρισμένως τους αντιπάλους μας. Αντί να κάνουμε αυτό τουναντίον αφήσαμε τους κομμουνιστάς να ενισχυθούν ώστε να προβληθούν σήμερον ως σοβαρός αντίπαλος και να ενωθούν με τους δύο άλλους αντιπάλους μας άγγλους και τούρκους συνεργαζόμενοι μετά τούτων».
Αυτά έγραφε το Γενάρη του 1958 ο Γρίβας προς τον Άνθιμο. Σε αυτά τα λόγια βρίσκονται συμπυκνωμένοι οι λόγοι που όπλισαν τα δολοφονικά χέρια των γριβικών μασκοφόρων.
Τόσο ο Γρίβας όσο και η ηγεσία της δεξιάς τότε, ήξεραν πολύ καλά ότι με την απελευθέρωση της Κύπρου από την Αγγλία, θα υπήρχε ζήτημα για το ποιος θα είχε πλέον την εξουσία στην Κύπρο. Κι από τη στιγμή που το ΑΚΕΛ είχε τη μεγαλύτερη πολιτική επιρροή μέσα στο Λαό, αποτελούσε φόβητρο για την ακροδεξιά. Γι αυτό άλλωστε και οι ίδιοι οι Αποικιοκράτες με την ευκαιρία της έναρξης του ένοπλου αγώνα το 1955 έθεσαν πριν από όλους παράνομο το ΑΚΕΛ και τις Οργανώσεις του Λαϊκού Κινήματος.
Το ΑΚΕΛ διαφώνησε με την μορφή του ένοπλου αγώνα
Το Κόμμα μας είχε την πολιτική ωριμότητα και την οξυδέρκεια να προβλέψει ότι ένας ένοπλος αγώνας ενάντια στη Βρετανική Αποικιοκρατία, θα σήμαινε την απαρχή ακόμα μιας περιπέτειας για το λαό μας, αφού με τις τότε συνθήκες, τόσο αυτές που επικρατούσαν στην Κύπρο, όσο και με το παγκόσμιο ρεύμα κατάρρευσης της Αποικιοκρατίας, δεν ήταν η σωστή επιλογή. Πιστεύαμε ότι θα είχε περισσότερη αξία αν κινητοποιούσαμε το λαό σε πολιτικό και όχι σε ένοπλο αγώνα. Γι΄αυτό αντιπροτείναμε τη συνέχιση και την ένταση του μαζικοπολιτικού αγώνα σε συνδυασμό με τη διεθνοποίηση του Κυπριακού. Δυστυχώς, όχι για το ΑΚΕΛ αλλά για την Κύπρο, δεν εισακουστήκαμε. Αντιθέτως οι απόψεις μας θεωρήθηκαν προδοτικές και αυτό συνδυάστηκε με ψευδείς ισχυρισμούς πως το ΑΚΕΛ συνεργαζόταν με τους Βρετανούς και πρόδινε αγωνιστές της ΕΟΚΑ.
Η ρετσινιά του «αριστερού προδότη» ήταν απλά το αναγκαίο επιχείρημα ώστε να μπορέσουν οι μασκοφόροι να υλοποιήσουν τις διαταγές του Γρίβα που στόχευαν στην αποδυνάμωση του ΑΚΕΛ.
«Θα βάλω χέρι αλύπητα και στους κομμουνιστάς προδότας και θα αρχίσω ανοικτό πόλεμο εναντίον των»
Το 1958, τη χρονιά που το όργιο των πολιτικών δολοφονιών βρισκόταν στο αποκορύφωμα του, ο Γρίβας σε επιστολή του προς το Μακάριο έγραφε «θα βάλω χέρι αλύπητα και στους κομμουνιστάς προδότας και θα αρχίσω ανοικτό πόλεμο εναντίον των…». Έτσι κι έγινε. Τον ίδιο χρόνο έπεφτε νεκρός ο Ηλίας Ττοφαρής στο μικρό καφενείο του πατέρα του, πυροβολημένος πισώπλατα. Το ίδιο και ο Μιχάλης Πέτρου. Νεκρός έπεσε την ίδια χρονιά και ο Σάββας Μένοικος, του οποίου η δολοφονία καταδεικνύει πόσο μίσος και πόση εχθρότητα ενάντια στο ΑΚΕΛ, είχε καταφέρει να εμποτίσει στους οπαδούς του ο Γρίβας. Συνελήφθηκε από ένοπλους μασκοφόρους οι οποίοι τον έδεσαν πάνω στον ευκάλυπτο της εκκλησίας του χωριού και καλούσαν τους συγχωριανούς του να τον φτύσουν και να τον λιθοβολήσουν. Όλα αυτά, γιατί παρόλες τις πιέσεις που δεχόταν για να εγκαταλείψει το ΑΚΕΛ, δεν το έπραξε.
Για τον ίδιο λόγο δολοφονήθηκε ο Δημήτρης Γιασεμή. Ο Αντρέας Σακκάς, πάνω στον οποίο μάλιστα οι άνανδροι δολοφόνοι άφησαν και σημείωμα με την επιγραφή «ήταν προδότης». Με ξυλοκόπημα μέχρι θανάτου σκότωσαν και τον Παναγιώτη Στυλιανού. Εν ψυχρώ πυροβόλησαν και σκότωσαν το Νικόδημο Ιωάννου, τη Μαρία Χαρίτου και τη Δεσπούλλα Κατσούρη, μόλις 13 χρόνων.
Μακρύς ο κατάλογος αυτών που μαρτύρησαν για την ιδεολογία μας.
Το ΑΚΕΛ δεν απάντησε με το ίδιο νόμισμα
Οι δολοφονίες είχαν τέτοια ένταση, τέτοια συχνότητα και τόση αγριότητα που το Κόμμα μας θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένο αν απαντούσε με το ίδιο νόμισμα. Όμως δεν το έπραξε. Ο λόγος ήταν απλός. Αν το ΑΚΕΛ απαντούσε στη βία με βία, θα ήταν βούτυρο στο ψωμί του ιμπεριαλισμού, που θα ήθελε την Κύπρου να μπει σε περιπέτεια εμφύλιου πολέμου. Είναι αξιοθαύμαστο το σθένος που επέδειξε η ηγεσία και ο κόσμος του ΑΚΕΛ εκείνη την περίοδο, κάτι που γλύτωσε την Κύπρο από τις καταστροφικές συνέπειες ενός ενδεχόμενου εμφυλίου πολέμου.
Το ΑΚΕΛ απάντησε στις δολοφονίες με μαζικές πολιτικές κινητοποιήσεις, στις οποίες η συντριπτική πλειοψηφία του λαού καταδίκαζε έντονα την εγκληματική δράση του γριβισμού και ζητούσε να τεθεί ένα τέλος.
Ούτε ένα αποδεικτικό στοιχείο δεν παρουσίασαν οι «πατριώτες» δολοφόνοι
Πέντε δεκαετίες μετά και ακόμα καμιά απόδειξη προδοσίας δεν έχει παρουσιαστεί από το Σύνδεσμο Αγωνιστών της ΕΟΚΑ για κανένα από τους συντρόφους μας. Καμιά απάντηση στις φωνές των συγγενών τους και του Κόμματος για έστω μία μαρτυρία που να αποδεικνύει ότι οποιοσδήποτε από τους δολοφονηθέντες ήταν προδότης. Οι οικογένειες αυτές, εκτός από τον πόνο για τον άδικο χαμό των συγγενών τους, βίωσαν την ψυχοφθόρα, άδικη και ατεκμηρίωτη ρετσινιά του «προδότη». Το στίγμα που κάποιοι επιχείρησαν να συνδέσουν με το ονοματεπώνυμο των δολοφονηθέντων, με στόχο να το κουβαλήσουν όλα τα μέλη της οικογένειάς τους.
Πέντε δεκαετίες μετά, ζητούμε δικαίωση της μνήμης των νεκρών ηρώων συντρόφων μας. Ζητούμε αποκατάσταση του ονόματος τους. Ζητούμε αναγνώριση των εγκλημάτων που διαπράχθηκαν τότε και ανάδειξη της αλήθειας. Μια πράξη που θα δικαιώσει έστω και μετά θάνατον τα θύματα του φασισμού. Θα αποκαταστήσει το όνομα τους, την αλήθεια και την ιστορία. Πέντε δεκαετίες μετά, ζητούμε να καταδικαστεί πολιτικά ο φασισμός για τα εγκλήματα που διέπραξε.
Δικαίωση των συντρόφων μας
Πέντε δεκαετίες μετά τις άγριες δολοφονίες των συντρόφων μας, σηκώνουμε ψηλά τα λάβαρα στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό που τους καταδίκασε στο θάνατο. Ενάντια στο φασισμό που τους δολοφόνησε με τη ψεύτικη κατηγορία του προδότη. Ενάντια στο πραξικόπημα που τους πυροβόλησε ξανά. Ενάντια στον εισβολέα που τους σκότωσε ξανά, ενάντια στην κατοχή που κρατά τη θυσία τους αδικαίωτη.
Σε αυτό το πατριωτικό καθήκον αποκατάστασης του ονόματος και της μνήμης των δολοφονηθέντων για τα πολιτικά τους φρονήματα συντρόφων μας, η κυβέρνηση Δ. Χριστόφια με πρόσφατη απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, δήλωσε παρούσα, δικαιώνοντας τους δολοφονηθέντες και τις οικογένειές τους. Ήταν ένα χρέος απέναντι στους συντρόφους μας, στις οικογένειες τους, στο Κόμμα μας, στην Ιστορία!
Δίνουμε όλοι μαζί την υπόσχεση στους νεκρούς ήρωες μας, ότι θα παραμείνουμε πιστοί μέχρι τέλους στα ιδανικά του Κόμματος των Εργαζομένων. Δίνουμε την υποχρέωση να θυμόμαστε και να θυμίζουμε ότι, διαχρονικά, το Κόμμα μας πλήρωσε με αίμα τη συνέπεια, την αποφασιστικότητα και την αφοσίωση του στα συμφέροντα του Λαού και της Κύπρου.
«Για τους νεκρούς μας, για τους ζωντανούς. Για τους πόνους και τα δάκρυα μας, για τα σπαθιά και την ψυχή που ακονίζουμε, για την περηφάνια και την άσβηστη μας δόξα. Για τα καμένα σπίτια, για τους κάμπους μας τους ρημαγμένους, την πατρίδα, τον λαό μας, ακόμα λίγο να δουλέψουμε, ακόμα λίγο. Ακόμα λίγο να δουλέψουμε για το Κόμμα μας…»