Τιμή και δόξα στους ήρωες μας!
Κοίταξαν κατάματα το φασισμό και θυσιάστηκαν για την πατρίδα μας
Πέρασαν χρόνια από τότε που η πατρίδα μας ζούσε ένα πραγματικό εφιάλτη που πότε πριν στην ιστορία της δεν είχε γνωρίσει. Ένα εφιάλτη που θα συνεχίσει να ζει μέσα μας όσο οι βουνοκορφές του Πενταδακτύλου στενάζουν κάτω από την μπότα του ξένου εισβολέα και όσο οι χαροκαμένες μάνες εξακολουθούν να κλαίνε πάνω από τους τάφους των αμούστακων παλικαριών τους.
Η ΕΔΟΝ κάθε χρόνο τιμά την μνήμη των δεκάδων νεκρών και αγνοουμένων αγωνιστών της ελευθερίας που γαλουχήθηκαν στις γραμμές της σ’ ολόκληρη την Κύπρο. Στην επαρχία της Πάφου τιμά ιδιαίτερα την μνήμη των αδελφών Κυριάκου και Σωτήρη Παπαλαζάρου και του Γεώργιου Χρυσάνθου Κλεάνθους.
Βάρυ το πένθος της μεγάλης οικογένειας του προοδευτικού κινήματος νεολαίας για τις απώλειες που άφησαν πίσω τους, το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών και της ΕΟΚΑ Β’ στις 15 Ιουλίου 1974 και η βάρβαρη Τουρκική εισβολή στις 20 Ιουλίου 1974. Νεαρά παλικάρια μπήκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα αψηφώντας την ίδια τους τη ζωή για να υπερασπιστούν την δημοκρατία, την ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας μας.
Η δολοφονία του Κυριάκου Παπαλάζαρου ήταν συνειδητή, ψυχρή, πολιτική!
Πριν το μεγάλο έγκλημα του 1974, είχε προηγηθεί ένα όργιο πολιτικών δολοφονιών για το οποίο δεν πλήρωσαν ποτέ οι ένοχοι. Θύμα τέτοιας δολοφονίας ήταν ο Κυριάκος Παπαλαζάρου. Το τρίτο από τα εννιά παιδιά της οικογένειας του ιερέα Παπαλάζαρου. Όλοι θυμούνται τον Κυριάκο ως ένα νέο με όνειρα και ανησυχίες. Ο Κυριάκος ήταν οικότροφος στη Μητρόπολη Πάφου. Η παραμονή του εκεί είχε συμπέσει με την εξύφανση της συνομωσίας των τριών μητροπολιτών κατά του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Ο Κυριάκος, έβλεπε τακτικά τον Παναγιωτάκο, τον πρέσβη της Χούντας στην Κύπρο, να μπαινοβγαίνει στη Μητρόπολη και να συναντάται με τον Γεννάδιο. Όλα αυτά τα έλεγε στους γονείς του, οι οποίοι αποφάσισαν με το τέλος εκείνης της σχολικής χρονιάς να τον μετακινήσουν από τη Μητρόπολη. Δυστυχώς, δεν πρόλαβαν. Μετά την καθαίρεση του Γεννάδιου, ένας φρουρός της Μητρόπολης και μέλος της ΕΟΚΑ Β΄, το δολοφόνησε άνανδρα. Πριν ακόμα συμπληρώσει τα 17 του χρόνια, ο Κυριάκος έπεσε νεκρός από τη σφαίρα του αστυνομικού, το ξημέρωμα της 1ης Ιουλίου του 1973. Η δολοφονία του Κυριάκου ήταν συνειδητή, ψυχρή, πολιτική δολοφονία. Ο δολοφόνος έβαλε το όπλο στο στόμα του Κυριάκου και πυροβόλησε. Ουδέποτε κατηγορήθηκε και ουδέποτε δικάστηκε για το άγριο του έγκλημα. Αντιθέτως, παρέμεινε στην υπηρεσία μέχρι την αφυπηρέτηση του, η υπόθεση έκλεισε και ο φάκελος της χάθηκε όπως ενημέρωσαν την οικογένεια του Παπαλάζαρου.
Είναι οι μνήμες τέτοιων εγκλημάτων, που ξυπνούν τέτοιες μέρες. Μνήμες που δεν ζητούν σήμερα εκδίκηση, αλλά εκπλήρωση του χρέους μας έναντι των ηρώων που θρήνησε η πατρίδα μας τα δίσεκτα εκείνα χρόνια. Αυτό θα εκπληρωθεί με την απελευθέρωση και την επανένωση της πατρίδας μας. Με τη συντήρηση της μνήμης για να μην επαναληφθούν τα ίδια λάθη.
Σωτήρης Παπαλαζάρου: «Με το φασισμό δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. Είτε τον πολεμάς παλικαρίσια, είτε γίνεσαι δούλος του»
Θυσία στην υπεράσπιση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της Κύπρου έγινε και ο Σωτήρης, ο πρωτότοκος γιος της οικογένειας Παπαλαζάρου, περίπου ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του αδερφού του. Εντάχθηκε στις γραμμές της ΕΔΟΝ από τα νεανικά του χρόνια. Τα ιδανικά της Αριστεράς τον είχαν εμπνεύσει από νεαρή ηλικία, να ξεκινήσει να αποτυπώνει τις σκέψεις και τα όνειρα του στο χαρτί, γράφοντας αξιόλογα ποιήματα και διηγήματα. Στο χαρτί διοχέτευσε και όλο του τον πόνο αλλά και της οικογένειας του για το χαμό του Κυριάκου «Αδέλφι μου περήφανο και άμοιρο αντάμα. Είναι μεγάλο το κακό ετούτο που σου κάμαν…», έγραψε για τη δολοφονία του αδερφού του. Δυστυχώς, οι δολοφόνοι όσο ψυχρά είχαν δολοφονήσει τον Κυριάκο, τόσο ψυχρά είχαν σχεδιάσει και την προδοσία της Κύπρου και την παράδοση της στην Τουρκία.
Ο Σωτήρης ήταν ανάμεσα στους πρώτους που έτρεξαν να αντισταθούν στους πραξικοπηματίες και στον τούρκο εισβολέα. Εκείνο το καλοκαίρι, είχε έρθει στην Κύπρο από το Ροστόφ, όπου σπούδαζε ιατρική για να επισκεφθεί τους γονείς του και να απαλύνει λίγο τον πόνο τους για το χαμό του αδελφού του Κυριάκου. Με την εκδήλωση του πραξικοπήματος, ο Σωτήρης, ενώθηκε με άλλους δημοκρατικούς πολίτες και έσπευσε στον Αστυνομικό Σταθμό Αγ. Ιωάννη Λεμεσού για να βοηθήσει στην άμυνα του. Ακόμα και όταν φαινόταν ότι το πραξικόπημα επικρατούσε, ο Σωτήρης δεν παραδόθηκε δεν παρέδωσε ούτε τον αγώνα, ούτε το όπλο του. Είπε: «Το όπλο θα χρειαστεί σύντομα. Με το φασισμό δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός. Είτε τον πολεμάς παλικαρίσια, είτε γίνεσαι δούλος του».
Η ώρα της μεγάλης μάχης δεν άργησε να έρθει. Ο φασισμός της ΕΟΚΑ Β΄, άνοιξε την πόρτα στη θηριωδία της Τουρκίας. Χαράματα της 20ης του Ιούλη, η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο. Χωρίς να διστάσει ούτε λεπτό, ο Σωτήρης κατατάχθηκε αμέσως στην Εθνική Φρουρά. Στάλθηκε στην Επισκοπή όπου μαζί με άλλους στρατιώτες κατάφεραν να καταστρέψουν τον Τουρκοκυπριακό θύλακα. Μέχρι την τελευταία του πνοή, πολεμούσε με ηρωισμό και αυτοθυσία. Τελικά τραυματίστηκε θανάσιμα από βόλι τουρκοκύπριου στρατιώτη.
Γεώργιος Χρυσάνθου Κλεάνθους - ο άνθος της νιότης θυσιάστηκε υπερασπιζόμενος την δημοκρατία και την ελευθερία!
Μαχόμενος για την υπεράσπιση της πατρίδας μας έπεσε ένας ακόμη ΕΔΟΝίτης, ο Γιώργος Κλεάνθους. Ο Γιώργος υπηρετούσε στο 398 Τ.Π, ενώ είχε ήδη εξασφαλίσει υποτροφία για σπουδές στην Τσεχοσλοβακία. Πήρε μέρος στις φονικές μάχες με τα Τούρκικα στρατεύματα στο Τζιάος και τραυματίστηκε θανάσιμα, την πρώτη μέρα της εισβολής του Αττίλα.
Η είδηση συγκλόνισε και βύθισε στο πένθος την οικογένεια του και το χωρίο του Κάθηκα. Ο Γιώργος μεταφέρθηκε από τους συναδέλφους του στο νοσοκομείο της Κυθραίας άλλα δεν πρόλαβαν οι γιατροί να του δώσουν καμία βοήθεια λόγω της ακατάσχετης αιμορραγίας του τραύματος που επέφερε και τον θάνατο του. Ο Γιώργος βρισκόταν μέχρι και την ταυτοποίηση των οστών του θαμμένος σε ομαδικό τάφο στην Κυθραία.
Η τραγική ειρωνεία στην περίπτωση αυτή ήταν ότι σκοτώθηκε την ήμερα που επρόκειτο να αποστρατευτεί, εάν βεβαία δεν ελάμβανε χώρα το προδοτικό πραξικόπημα της χούντας που ανέτρεψε όλα του τα σχέδια και έφερε το τέλος της ζωής του.
Άραγε πόση πίκρα και πόση περηφάνια έταξε στον λαό μας η Ιστορία; Για τη δημοκρατία και την ελευθερία αυτού του τόπου εκείνα τα ταραγμένα χρόνια, θυσιάστηκε ο ανθός της Κύπρου. Νέοι άνθρωποι γεμάτοι όνειρα κι ελπίδες, γεμάτοι ενθουσιασμό για τον αγώνα, για το δίκαιο του κάθε λαού, για το μέλλον του δικού μας λαού. Ανάμεσα σε αυτούς και αμέτρητα στελέχη του Λαϊκού Κινήματος. Δικαιούμαστε να είμαστε περήφανοι, γιατί στις γραμμές της Αριστεράς γαλουχήθηκαν ήρωες πραγματικοί. Άνθρωποι που δεν ήθελαν με τη ζωή τους να ξεχωρίσουν από τους πολλούς, αλλά να ενωθούν μαζί τους για να αγωνιστούν για το αύριο. Άνθρωποι που ξεχώρισαν, τελικά, με το θάνατο τους. Ξεχώρισαν γιατί την κρίσιμη ώρα έμειναν πιστοί στα ιδανικά και στις αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας και πολέμησαν παλικαρίσια την προδοσία και το έγκλημα που διέταξαν οι εχθροί της Κύπρου.
Κυριάκος, Σωτήρης, Γιώργος θυσιάστηκαν για μια Κύπρο κοινή πατρίδα για όλα τα παιδιά της!
Τριάντα οκτώ χρόνια μετά, το μαχαίρι της προδοσίας εξακολουθεί να είναι βαθιά χωμένο στο κορμί της Κύπρου, διατηρώντας τη μοιρασμένη και υπό κατοχή. Ο Κυπριακός Λαός εξακολουθεί να ζει με την αγωνία για το αύριο. Γιατί όσο δεν υπάρχει η λύση του κυπριακού, κανένας δεν μπορεί να νιώσει ασφαλής. Όσο πατούν τον τόπο μας τα στρατεύματα της κατοχής, όσο το λαό μας τον απειλεί το ψευδοκράτος και ο εποικισμός, δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το μέλλον. Ως ΕΔΟΝ δεν θα κουραστούμε να αγωνιζόμαστε ώστε να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια Κύπρο ασφαλή, ελεύθερη, ανεξάρτητη και κυρίαρχη.
Το ίδιο σκληρά εργάζεται και ο Πρόεδρος Χριστόφιας προκειμένου να πετύχει δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση στο κυπριακό πρόβλημα. Λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα. Λύση που θα οδηγεί σε ενωμένο κράτος, με μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα και μία ιθαγένεια. Λύση που θα επανενώνει τον τόπο, το λαό, τους θεσμούς και την οικονομία. Λύση που θα κατοχυρώνει τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές ελευθερίες του συνόλου του Κυπριακού Λαού.
Μόνο έτσι θα μπορούμε να λέμε ότι ο Κυριάκος, ο Σωτήρης, ο Γιώργος και οι εκατοντάδες άλλοι ήρωες της πατρίδας μας δεν θυσιάστηκαν άδικα. Κρατώντας τις ιδέες για τις οποίες πολέμησαν ψηλά, ως λάβαρα του αντικατοχικού μας αγώνα. Παλεύοντας με όλες μας τις δυνάμεις για μια Κύπρο κοινή πατρίδα για όλα τα παιδιά της.