Μια σφαίρα στο παιδικό όνειρο, ένας λαός εγκλωβισμένος στην μοίρα του, μια ξεχασμένη ανάμνηση και μια αφορμή, ολόκληρος ο κόσμος.
Ο αιώνιος εχθρός των λαών πάντοτε θα είναι ο ιμπεριαλισμός. Αυτός που ξεριζώνει λαούς, που σκορπά τον θάνατο και αφήνει πίσω του μια ερειπωμένη Γη, για τα συμφέροντα της παγκόσμιας ολιγαρχίας του καπιταλιστικού συστήματος εις βάρος των λαών. Αυτός που ως το ανώτατο στάδιο του βάρβαρου καπιταλισμού, με των λαών το αίμα χαράζει και διαλύει σύνορα κρατών ενώ ο ίδιος δεν έχει σύνορα. Τουλάχιστον αυτό, μας το έχουν αποδείξει δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που άφησαν έντονα το στίγμα τους στην ανθρώπινη ιστορία. Το Ναγκασάκι, η Χιροσίμα και η Δρέσδη αποτελούν κάποια από τα πιο αιματηρά εγκλήματα του βάρβαρου Ιμπεριαλισμού.
Φεβρουάριος 1945, λίγους μήνες πριν την λήξη του Β’ παγκοσμίου πολέμου και την ένδοξη νίκη των λαών. Αεροπλάνα της RAF (βρετανική πολεμική αεροπορία) βομβαρδίζουν και ισοπεδώνουν τη πόλη της Δρέσδης. Μια Γερμανική πόλη γεμάτη γυναικόπαιδα και άμαχους πολίτες, συμπεριλαμβανομένου προσφύγων από τις ανατολικές επαρχίες της Γερμανίας. Μια πόλη δηλαδή που δεν αποτελούσε κίνδυνο, αφού τα ναζιστικά στρατεύματα που βρίσκονταν εκεί είχαν ήδη νικηθεί. Άρα η οποιοδήποτε επίθεση πλέον δεν θα είχε στρατιωτική αξία αλλά θα ήταν απλά μια πολιτική σκοπιμότητα. Όμως ο Δυτικός υπερφίαλος καπιταλισμός που ο ίδιος έκτρεφε το φίδι του φασισμού, έρχεται αυτή την περίοδο να παρουσιαστεί ως ο λυτρωτής των σκλαβωμένων λαών.
Σ’ ένα καλοστημένο σχέδιο της Αγγλοαμερικανικής συνομωσίας, ο πόλεμος μπαίνει σε μια νέα τροχιά, αυτής της προσπάθειας «καταπολέμησης» της Σοσιαλιστικής ιδέας. Τα σοβιετικά στρατεύματα τότε, βρίσκονταν σε απόσταση αναπνοής από την πόλη της Δρέσδης, πράγμα που σημαίνει μια ξαφνική ανεπηρέαστη επίθεση θα δυσκόλευε τον κόκκινο στρατό να προχωρήσει την πορεία του, μια πορεία που ξεκίνησε από το Στάλινγκραντ, απελευθερώνοντας στο πέρασμά της όσες χώρες ήταν κάτω από τη ναζιστική κατοχή. Άλλωστε, στόχος των Δυτικών ήταν να εμποδίσουν την μεταπολεμική προοπτική της Σοβιετικής Ένωσης και γενικότερα του Σοσιαλισμού-Κομμουνισμού στην υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο.
Έτσι, στις 13 του Φλεβάρη 1945 πραγματοποιείται μια ανούσια επίθεση των αγγλοαμερικανικών πολεμικών αεροπλάνων στον ουρανό της Δρέσδης, με αποτέλεσμα χιλιάδες νεκρούς, πέραν των 25000 όπως υπολογίζεται χωρίς να υπάρχει δυνατότητα να γνωρίζουμε πραγματικά τον αριθμό των θυμάτων αφού μεγάλη μερίδα κόσμου αποτεφρώθηκε, κατεστραμμένο το 88% της πόλης (καταστράφηκαν 24000 σπίτια από τα 28000 της πόλης) και όσοι κατάφεραν να επιζήσουν χαρακτήριζαν την Δρέσδη ως «η πόλη που σε μια νύχτα διαγράφηκε από τον χάρτη».
Βέβαια, το γεγονός αυτό όπως και πολλά άλλα, δεν θα μπορούσε να μην προκαλέσει συζήτηση αναφορικά με το συμφέρον της κάθε πλευράς. Η αγγλοαμερικανική πλευρά από τη μια να υποστηρίζει πως η διαταγή που έδωσε ήταν δικαιολογημένη, αφού δήθεν είχε στόχο την αποτίναξη των δυνάμεων του άξονα. Από την άλλη πλευρά να έχουμε την Ναζιστική Γερμανία να παρουσιάζει το γεγονός ως έγκλημα πολέμου, προερχόμενο από τους συμμάχους (συμπεριλαμβανομένου και της Σοβιετικής Ένωσης). Αναμφισβήτητα, σκοπός των ναζί ήταν κερδίσουν μια παγκόσμια συμπάθεια αφού έτσι και αλλιώς ήταν εμφανές ότι έχαναν τον πόλεμο.
Σαφώς και οι δύο πλευρές προπαγάνδιζαν ενάντια στον αντιφασιστικό αγώνα που έδωσαν οι Λαοί καθ’ όλη την διάρκεια του πολέμου. Πρώτο, ήδη έχουμε αποδείξει γιατί δεν ισχύει η αγγλοαμερικανική προπαγάνδα, άρα την απορρίπτουμε. Δεύτερο, η ναζιστική προπαγάνδα είχε απώτερο σκοπό τόσο να εμφανιστεί στο τέλος του πολέμου ως μια παρεξηγημένη ιδέα αλλά παράλληλα να παρουσιάσει τους Σοβιετικούς ως συνένοχους στο έγκλημα των «Συμμάχων».
Φτάνοντας στο σήμερα, η τότε ναζιστική προπαγάνδα έμεινε διαχρονική και έχει μετατραπεί σε μία από τις μεγαλύτερες προπαγάνδες της μεταπολεμικής περιόδου εις βάρος της εργατικής τάξης. Στην εποχή μας, νεοφιλελεύθεροι και νεοναζί κάνουν αναφορά στο βομβαρδισμό της Δρέσδης εντάσσοντας το στα εγκλήματα των Κομμουνιστών. Ξεκάθαρα μια αντικομουνιστική προπαγάνδα όπως είναι η εξίσωση των δύο άκρων και άλλες πολλές. ‘Άλλωστε, η παραχάραξη της ιστορίας υπάγεται στις μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιεί η σύγχρονη αστική τάξη για να αποξενώσει τους λαούς από τον συλλογικό αγώνα.
Όμως, όσα ψέματα και να ειπωθούν, όσο και να προσπαθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία, η αλήθεια είναι γραμμένη με αίμα και αγώνα. Όλοι ξέρουν την προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης στην απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης. Ο κόκκινος στρατός, οι κομουνιστές και κάθε προοδευτικός άνθρωπος είναι αυτοί που πρωτοστάτησαν στις μάχες ενάντια στον Φασισμό. Είναι και αυτοί που πρώτοι καταδίκασαν τον βομβαρδισμό της Δρέσδης και είναι αυτοί που μέχρι σήμερα αγωνίζονται ενάντια στους Ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για παγκόσμια και διαρκή ειρήνη, για τη φιλία των λαών και όχι τα trust των πολυεθνικών.
Αντρέας Παναγιώτου
Τοπικός Γραμματέας ΕΔΟΝ Τ.Ο. Περιφέρειας Ταμασού