Του Δημήτρη Παλμύρη
Τέως Πρόεδρος ΠΟΔΝ
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Η οργάνωση αποτελούσε το ισχυρότερο όπλο του κάθε προοδευτικού κινήματος για την αντιμετώπιση της βιαιότητας και της υπεροπλίας του ιμπεριαλισμού. Επομένως και στο νεολαιίστικο κίνημα η ίδρυση, τόσο της ΕΔΟΝ, όσο και της ΠΟΔΝ, αποτελούν προϊόν ανάγκης της εποχής και συνάμα οργάνωσης της βούλησης της προοδευτικής νεολαίας. Η ΑΟΝ-ΕΔΟΝ ιδρύεται το 1944 ως μέσο κατάκτησης των στόχων της αντιαποικιακής – αντιιμπεριαλιστικής πάλης, της απελευθέρωσης και της προόδου για την κυπριακή νεολαία. Ως μέσο για την κατάκτηση ακριβώς αυτών των στόχων σε παγκόσμιο επίπεδο, οργανώσεις νεολαίας από όλο τον κόσμο ιδρύουν την Παγκόσμια Ομοσπονδία Δημοκρατικών Νεολαιών (ΠΟΔΝ). Ιδρυτικά μέλη της αποτέλεσαν οργανώσεις νεολαίας που τάχθηκαν στον αγώνα ενάντια στον χιτλεροφασισμό. Ανάμεσα σε αυτά τα ιδρυτικά μέλη, ήταν και η ΑΟΝ.
Η σύγκλιση στόχων και η κοινή αγωνία για το μέλλον των νέων γενιών, ήταν αυτό που ένωσε τις οργανώσεις μέλη της ΠΟΔΝ. Οι πλείστες όμως οργανώσεις με αντι-ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, είχαν αναπτύξει σχέσεις πριν από την ίδρυση της Διεθνούς αυτής Ομοσπονδίας, αφού στα πλαίσια δράσης τους ενέτασσαν τη διεθνιστική δράση και αλληλεγγύη. Η μεγάλη διαφορά όμως, έγκειται στην εξάπλωση των δεσμών αυτών από περιφερειακό σε παγκόσμιο επίπεδο, μέσω της ΠΟΔΝ. Ακόμη περισσότερο όμως, η διεθνιστική δράση και αλληλεγγύη παίρνουν πλέον οργανωμένο περιεχόμενο σε διεθνές επίπεδο. Στην ουσία μέσω της ΠΟΔΝ, οργανώσεις όπως η ΕΔΟΝ, βρίσκουν το χώρο να αναπτύξουν περεταίρω τη σχέση τους με άλλες οργανώσεις από κάθε γωνιά του πλανήτη. Ταυτόχρονα, η ΠΟΔΝ μπορεί να εστιάσει την από κοινού διεθνή δράση των οργανώσεων.
Έχοντας λοιπόν αυτά τα μέσα, η ΕΔΟΝ κατάφερε να επεκτείνει τις διεθνείς της σχέσεις που αρχικά εστιάζονταν στον ευρωπαϊκό και μεσανατολικό χώρο, στην Αφρική, στην Ασία και φυσικά στη Λατινική Αμερική. Έτσι δημιουργούνται ήδη από τις αρχές του 1960 οι δεσμοί της ΕΔΟΝ με νεολαίες όπως είναι για παράδειγμα αυτές της Κούβας, της Νοτίου Αφρικής και της Ινδίας. Αυτοί οι δεσμοί έρχονται να προστεθούν στους ήδη ιστορικούς ισχυρούς δεσμούς μας με τις Οργανώσεις της Ευρώπης και Μέσης Ανατολής. Είναι φυσικό πως με τις όμορες χώρες, μας δένουν πιο στενοί ιστορικοί και πολιτικοί δεσμοί, καθώς οι αγώνες των λαών μας είχαν να αντιμετωπίσουν παρόμοιες επιθέσεις.
Αυτό όμως που φανερώνει η διεθνιστική δράση είναι πως τα κοινά υπάρχουν σε κάθε περίπτωση πάλης. Μέσα από αυτήν μπορέσαμε να κατανοήσουμε τα κοινά μας βάσανα με το λαό της Χιλής, που βίωσε το πραξικόπημα που οργάνωσε η CIA το 1973, με το λαό της Δυτικής Σαχάρας που αγωνίζεται στην προσφυγιά για επιστροφή εδώ και 40 χρόνια ή το λαό της Παλαιστίνης που ζει τη βιαιότητα της κατοχής από το 1948. Μπορούμε να σταθούμε στο πλευρό των λαών της Πορτογαλίας, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Ισπανίας, όπου η Τρόικα κατέστρεψε κάθε κατάκτηση και οδήγησε τους εργαζόμενους στη μιζέρια. Μπορούν όμως και όλοι αυτοί οι λαοί να αντιληφθούν τον αγώνα του κυπριακού λαού στον οποίο ουκ ολίγες φορές εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους.
Μέσα από τη γνώση, την ανταλλαγή εμπειριών, αλλά και τον από κοινού αγώνα όπως εκφράζεται μέσω του κινήματος αλληλεγγύης που γεννά η διεθνής μας συνεργασία, καταφέρνουμε να χτίζουμε δεσμούς με λαούς, με νεολαίες, με ανθρώπους που έχουν κοινά οράματα, κοινά εμπόδια, κοινή πάλη. Εκεί και όπου ο ιμπεριαλισμός γεννά πολέμους, μισός, έχθρα, ρατσισμό, μέσα από τις διεθνείς σχέσεις που αναπτύσσει η ΕΔΟΝ με τις αδελφές της οργανώσεις, χτίζει το όραμα της αδελφοσύνης και της ειρήνης.
