Του Δημήτρη Παλμύρη
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Ενώ η κρίση στην Κύπρο ακόμη μαίνεται αφήνοντας ανθρώπους στην χαώδη αβεβαιότητα, στο άγχος και την αγωνία της επιβίωσης, της κάλυψης βασικών τους, σύγχρονων, αναγκών, η πολιτική ειδησεογραφία επικεντρώνεται σε ζητήματα που έχουν μεν τη σημασία τους, δεν δίνουν δε στον εργαζόμενο, ούτε λύτρωση, ούτε εργαλεία πάλης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα το τελευταίο διάστημα: από τις εκλογές στην Ελλάδα, τα μαραθώνια Eurogroup και το κουτσομπολιό που τα συνόδευσε, στις «πληρωμένες» αποκαλύψεις εγγράφων για το κούρεμα και τις διαψεύσεις τους, και από εκεί στις επικές μάχες τραπεζιτών και δικηγόρων για το θρόνο της Κεντρικής Τράπεζας. Σαφώς και όλες αυτές οι εξελίξεις έχουν κάτι να δώσουν: αρκετά πολύτιμα συμπεράσματα. Δεν δίνουν όμως σε καμία περίπτωση την αναγκαία κατεύθυνση για ανάληψη δράσης από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Και όπως και πάντοτε στην ιστορία, αυτοί είναι που με την ανοχή ή την πάλη τους θα υπόκεινται την αδικία ή θα την τσακίζουν.Για το λόγου το αληθές, ας ξεκινήσουμε από Ελλάδα μεριά. Χρήσιμο είναι να αναλύουμε σωστά το τι οδήγησε στην εκλογή Τσίπρα, τις διαμάχες στα Eurogroup, τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από όλα αυτά, την ατζέντα των ΗΠΑ και την υπόγεια κόντρα τους με την ευρωζωνική Γερμανία, τα κοινά και τα ανταγωνιστικά συμφέροντα των διαφόρων τμημάτων της ελληνικής αστικής τάξης, ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, γεωπολιτικά παιχνίδια κτλ, κτλ. Σημαντικά και αυτά. Όμως σε αυτό που μπορούμε γρήγορα να απαντήσουμε είναι κατά πόσο υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης με την ΕΕ, ποια είναι αυτά και πόσο ικανοποιητικά είναι. Αν το συνδέσουμε με αυτό που μας αφορά πιο άμεσα, δηλαδή την κυπριακή περίπτωση του κουρέματος που απασχόλησε ξανά την ειδησεογραφία με κυβερνητική εντολή που της γύρισε μπούμεραγκ, καταλήγουμε: ακόμη και τα στενά και μη ικανοποιητικά περιθώρια μνημονιακής διαπραγμάτευσης, δεν απασχολούν τον Νίκο και τον Χάρη που με τα Ιερά Ευαγγέλια της Τρόικα, τα πιστόλια στον κρόταφο και τα μυαλά στα κάγκελα, προχωρούν ολοταχώς.
Το πιο σημαντικό όμως που κανείς δεν συζητά, κανένα μέσο δεν αναδεικνύει, είναι πως έστω και αν αύριο ως εκ θαύματος ο Χάρης καταλάβει τι λέει ο Γιάνης και αποφασίσει να διαπραγματευτεί, λέμε τώρα, και αυτός, και έστω ότι κερδίσει κάτι από τις περιβόητες χαλαρώσεις, τι θα συμβεί; Έχουμε την ψευδαίσθηση πως την επόμενη μέρα θα έρθουν οι εργοδότες να μας δώσουν πίσω το κλεμμένο 30% του μισθού μας που αποκόπηκε; Θα επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι; Θα μας δώσουν πίσω συλλογικές συμβάσεις; Θα μας εφαρμοστεί το οκτάωρο; Θα επιστραφούν τα λεφτά του κουρέματος; Θα επανακρατικοποιηθούν οι ημικρατικοί; Θα επιστρέψει το ΓΕΣΥ στα αρχικά του πλάνα; Θα επιστραφούν οι συντάξεις; Θα γίνουν ξαφνικά φιλεύσπλαχνοι;
Η διαπραγμάτευση ας γίνει (αν γίνει) και όσα κερδηθούν, οι υπαίτιοι των σκανδάλων ας τιμωρηθούν. Καλά όλα αυτά. Όμως χωρίς ταξικούς, εργατικούς αγώνες, κανείς δεν θα λυπηθεί τον γονατισμένο εργαζόμενο. Γιατί ας μην ξεχνούμε πως όσο οι εργαζόμενοι και οι μικρο-επιχειρήσεις αναλάμβαναν με ανθρώπινο πόνο το κόστος της κρίσης των τραπεζιτών, 19% των εισοδημάτων του φτωχότερου πληθυσμού μεταφέρθηκε στο 10% των πλουσιοτέρων, ενώ από το 2012 που άρχισαν οι μειώσεις μισθών μέχρι το 2014 στο απόγειο της κρίσης και των μνημονίων, τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων αυξήθηκαν κατά 500 εκ. ευρώ. Όλα αυτά, ακριβώς γιατί η κρίση για αυτούς είναι ευκαιρία, ενώ τα όσα συμβαίνουν στην Κεντρική Τράπεζα, αποτελούν το μεταξύ τους φάγωμα για το ποιος θα ηγείται σε αυτό το φαγοπότι της κρίσης.
Επομένως, για όσο οι εργαζόμενοι θα παρακολουθούν τους μεγάλους να τρώγονται σαν τα σκυλιά για τα λάφυρα τους, οι ίδιοι δεν θα κερδίζουν τίποτα. Όταν όμως οργανωμένα οι εργαζόμενοι συντονίσουν τα αιτήματα τους στους χώρους εργασίας, η δυναμική του ταξικού μας αγώνα θα μπει σε μια άλλη τροχιά. Το ιστορικό συλλαλητήριο των χιλιάδων εργαζομένων στις 4 του Μάρτη, πρέπει να βρει την έκφραση του σε κάθε χώρο εργασίας. Τότε τα πιστόλια θα μπουν στο σωστό κρόταφο.
16 Μαρτίου 2015
