Του Κυριάκου Χαραλάμπους
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Μια φορά και έναν καιρό, στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και σε ένα σωρό άλλες χώρες οι εργαζόμενοι ήταν άπληστοι. Δεν φτάνει που οι καλοί επιχειρηματίες τους έδιναν δουλειά και δεν τους άφηναν στο δρόμο, ζητούσαν συνεχώς αύξηση στο μισθό, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δημόσια και δωρεάν παιδεία για τους ίδιους και τα παιδιά τους, καλές συνθήκες εργασίας, δουλειά με δικαιώματα. (άκουσον άκουσον!!)
Δεν τους ενδιέφερε αν οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι πολυεθνικές εταιρείες δεν μπορούσαν να βγάλουν τα έξοδα τους, δεν μπορούσαν οι ιδιοκτήτες τους να σπουδάσουν τα παιδιά τους, δεν μπορούσαν να έχουν στο τραπέζι του σπιτιού τα απαραίτητα. (Σε περιόδους κρίσης τα κέρδη υπερδιπλασιάστηκαν)
Στην ίδια μοίρα με τους κακόμοιρους επιχειρηματίες είχαν βρεθεί και οι φτωχοί τραπεζίτες. Ήταν τόσο καλοί, που βοηθούσαν τον κόσμο με δανεικά. Παρόλα αυτά οι αχάριστοι εργαζόμενοι ήθελαν συνεχώς περισσότερα, χωρίς να υπάρχει καμία ανάγκη. Μην μπορώντας όμως να πάρουν αυτά που θέλουν, κάλεσαν κοντά τους την καλή Τρόικα.
Η καλή η Τρόικα, που είδε από ψηλά τις υπερβολές των εργαζομένων ήρθε για να βοηθήσει αυτούς που πραγματικά είχαν ανάγκη!
Πήρε λοιπόν τις κρατικές εταιρίες και τις έδωσε σε ιδιωτικά χέρια. Η μόρφωση δεν ήταν πια δημόσια και δωρεάν για όλους, αλλά επιτέλους προτεραιότητα είχαν τα παιδιά των πλουσίων. Όσοι αντιστάθηκαν απολύθηκαν και αυτοί που έμειναν δεν αμείβονται πια όπως πριν. Αν είσαι από τους τυχερούς και έχεις δουλειά, τότε δεν έχεις κανένα πρόβλημα γιατί θα δουλεύεις μέχρι να πας στον άλλο κόσμο. Για να ανταμείψει τους καλούς τραπεζίτες ξεκίνησαν μαζί να παίρνουν τα σπίτια των εργαζομένων και τους υποχρέωσαν να ζουν στους δρόμους. Και αυτούς και τα παιδιά τους.
Θα ήταν λάθος φυσικά να μην αναφέρω ότι, για να μπορεί η Τρόικα να συνεχίσει το έργο της είχε μαζί της, τις κυβερνήσεις των κρατών αυτών, που ήταν φυσικά οι υπερασπιστές των αδικημένων και αγανακτισμένων … πολυεθνικών.
Τον καιρό που γίνονταν όλα αυτά παιδάκι μου, η μαμά σου δούλευε 12 ώρες την ημέρα και όταν τελείωνε από τη δουλειά, καθόταν στον καναπέ και απολάμβανε τις «ειδήσεις» στην τηλεόραση. Μου έκανε εντύπωση που άκουγα ότι κάποιοι στη γειτονιά καλούσαν τον κόσμο να ξεσηκωθεί. Να αντισταθεί στα μέτρα της Τρόικα. Η τηλεόραση αν και δεν έλεγε τίποτε εγώ μόνο αυτή πίστευα. Δεν τους πήρα στα σοβαρά. Συνέχισα να κάνω ότι κάνω κάθε μέρα. Να δουλεύω, να μαγειρεύω, να παίρνω τα αδέρφια σου στο σχολείο, στα ιδιαίτερα. Όταν επιτέλους έπεφτε το βράδυ, χάζευα «το κουτί». Μου άρεσε να βλέπω πού έτρωγαν οι διάσημοι και ποιος τα έφτιαξε με ποια.
Έτσι φτάνουμε στο τέλος του παραμυθιού… και έζησαν αυτοί καλά και εμείς ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ, δεν μπορώ να σε στείλω σχολείο, δεν μπορείς να πας στο πανεπιστήμιο. Δεν έχουμε να πληρώσουμε για φάρμακα και μένουμε στο δρόμο γιατί μας πήραν το σπίτι!
… και ΠΕΙΝΑΜΕ και ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ!!
Η κύπρια μάνα να διαβάσει αυτό το παραμύθι στα παιδιά της. Γιατί η καλή Τρόικα ήρθε και στο μικρό μας νησί. Σε αυτό το παραμύθι ΕΣΥ γράφεις το τέλος! ΞΥΠΝΑ! Την κρίση δεν την δημιούργησαν οι εργαζόμενοι και τα παιδιά τους! Στις 14/12/13 ξεκινά μια καινούργια ιστορία. Γεμάτη ΑΓΩΝΕΣ, γεμάτη ΕΛΠΙΔΑ.
Η κοινωνία αντιδρά και διεκδικεί! Εσύ θα λείπεις;
5 Δεκεμβρίου 2013
