Του Γιάγκου Βιτσαΐδη
Πρόεδρος Προοδευτικής ΤΕΠΑΚ
Μέλος Συγκλήτου ΤΕΠΑΚ
Είχαμε φτάσει και είχαμε φτιάξει μια εποχή κοινωνικής ευημερίας, όπου όμως έλειπαν οι αρχές και οι αξίες. Χτίζαμε πολλά κι απολαμβάναμε λίγα, μετράγαμε την αξία του ανθρώπου με τα τετραγωνικά του σπιτιού του και με τα κυβικά του αυτοκινήτου του. Ούτως ή άλλως έτσι μας έμαθε το σύστημα. Αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Να μην έχουμε αξίες, ούτε ιδανικά. Να καταπατούμε τον άνθρωπο για να μπορούμε να αγοράζουμε επαύλεις και υπερπολυτελή αυτοκίνητα.
Μεγαλώνοντας είχα μάθει να αντιδρώ σε ότι κάποιος μου επέβαλε. Έμαθα να αντιστέκομαι όχι μόνο για μένα, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους. Για το συνάνθρωπο μου, για τον δίπλα μου. Βλέπω όμως ότι, όσο κι αν αντισταθώ ο δίπλα μου πάντα έλεγε: «Δεν βαριέσαι;», «Γιατί ασχολείσαι;». Γιατί άλλωστε να μην τα πει; Αφού έτσι του έμαθε το σάπιο σύστημα. Του έμαθε να έχει τα πάντα και να κάθεται στον καναπέ να τα απολαμβάνει. Τώρα όμως; Τώρα; Που όλα αυτά που απολάμβανε εξαφανίζονται; Τώρα που οι μόνοι που μπορούν να αγοράζουν υπερπολυτελή αυτοκίνητα είναι το 2% της Κύπρου; Τώρα που οι άνεργοι αυξάνονται καθημερινά; Τώρα που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν η μία μετά την άλλη; Τώρα που υπάρχουν συνάνθρωποι μας που κάνουν τα πάντα για ένα κομμάτι ψωμί; Τώρα που ίσως να είσαι ο επόμενος που θα βρεθεί στο δρόμο άστεγος; Τώρα που μπορεί να είσαι ο επόμενος που θα ψάχνει τα σκουπίδια για φαγητό; Τι θα κάνεις; Θα αντιδράσεις; Θα αντισταθείς; Ή απλά αυτό το σάπιο σύστημα σου έμαθε να υποκύπτεις; Να σωπαίνεις και να λες έτσι έπρεπε να γίνει;
Φοιτητής τώρα πια, βλέπω συμφοιτητές μου να ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Να παρατούν τις σπουδές τους τώρα προς το τέλος, γιατί δεν έχουν χρήματα. Γιατί δεν μπορούν να τους συντηρήσουν άλλο οι οικογένειες τους. Γιατί κάτι που είχαν δεδομένο, η υποτροφία από το ΙΚΥΚ ή το φοιτητικό πακέτο ή η φοιτητική χορηγία βλέπουν ότι δεν θα ξαναδοθούν. Γιατί αυτό ήταν το αποκούμπι τους για να σπουδάσουν. Λυπάμαι ειλικρινά. Λυπάμαι που το κράτος πλέον δεν μπορεί να παρέχει τα βασικά. Σε μια εποχή του 21ου αιώνα και ζούμε σε εποχές του μεσαίωνα.
Για ακόμη μια φορά. Εγώ θα αντισταθώ, θα αντιδράσω. Αυτή τη φορά θα έρθεις μαζί μου; Έλα πολέμα. Για εμένα, για εσένα, για εμάς.
Έλα μαζί μου αυτή τη φορά. Δείξε μου εμπιστοσύνη ότι, μαζί μπορούμε να διεκδικήσουμε, να πολεμήσουμε, να παλέψουμε για να βγούμε νικητές. Να διεκδικήσουμε για εμάς. Για το μέλλον μας. Σήκω από τον καναπέ. Φώναξε. Διεκδίκησε και αντιστάσου. Φτιάξε ένα κόσμο στα μέτρα μας. Στο μπόι των ονείρων μας. Στο μπόι των ανθρώπων. Στις 14/12 είναι η δική σου ώρα, η δική σου στιγμή. Να σπάσεις τα δεσμά και να βροντοφωνάξεις ότι, πλέον δεν υποκύπτεις. Θα αντισταθείς. Κάντο για εμάς... Εγώ θα είμαι εκεί... Εσύ;
5 Δεκεμβρίου 2013
