9 Μαΐου 1945. Ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στο Ράιχσταγκ και τα υπολείμματα του άλλοτε ανίκητου ναζιστικού στρατού παραδίδονται. Από τότε, την ίδια μέρα, πάντα οι λαοί της Ευρώπης γιορτάζουν την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τη φασιστική βαρβαρότητα αλλά και τα οράματα που συνόδευαν το τέλος του πολέμου, για έναν κόσμο της ειρήνης, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Χιτλεροφασισμό ξεκίνησε τον Φεβρουάριο του 1943 στο Στάλινγκραντ, όπου ο Κόκκινος Στρατός με τον Σοβιετικό Λαό στο πλευρό του κατατρόπωσαν τις στρατιές του Χίτλερ. Στις 30 Απριλίου 1945 το Βερολίνο περνά στον έλεγχο του Κόκκινου Στρατού, ενώ στις 8 Μαΐου η ναζιστική Γερμανία υπογράφει συνθηκολόγηση άνευ όρων.

Τιμώντας σήμερα τη Νίκη των Λαών, αποτίνουμε φόρο τιμής σε όλους όσοι πάλεψαν ενάντια στο ναζισμό-φασισμό, ώστε να μην επιβάλει την παγκόσμια κυριαρχία του και να υλοποιήσει τα σχέδια του κατά της ανθρωπότητας.

Οκτώ δεκαετίες αργότερα, σε ολόκληρη τον κόσμο και κυρίως στην Ευρώπη, παρατηρείται η αναβίωση του φασισμού. Το σάπιο ιδεολόγημα βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε περιόδους οικονομικής κρίσης, φτώχειας και άλλων κοινωνικών κρίσεων όπως το μεταναστευτικό-προσφυγικό. Είναι ξεκάθαρο πως η φασιστική απειλή βρίσκεται ήδη «εντός των πυλών» και αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία και την κοινωνία.

Ο φασισμός οξύνεται κάθε φορά που η άρχουσα τάξη νιώθει ότι απειλούνται τα συμφέροντα της από την εργατική τάξη. Σε τέτοιες περιόδους ο καπιταλισμός αφήνει τους φασίστες να δρουν ανενόχλητοι ή τους δίνει ακόμα και τη δυνατότητα να πάρουν την εξουσία, με απώτερο σκοπό να εδραιώσει την εξουσία του και να ρημάξει περισσότερο τον εργαζόμενο λαό. Ο φασισμός απλώνει το χέρι του εκεί που δεν μπορεί να φτάσει το χέρι του καπιταλισμού.

Τα πιο πάνω εντείνονται τα τελευταία χρόνια με τις ευλογίες της ΕΕ, αφού προωθείται η ρητορική περί «ολοκληρωτικών καθεστώτων», των ισότιμα επικίνδυνων «κόκκινου και μαύρου αυταρχισμού». Το 2008 καθιερώθηκε από την ΕΕ η 23η Αυγούστου ως η Ευρωπαϊκή μέρα μνήμης των θυμάτων του Σταλινισμού και του Ναζισμού. Το 2009, υπερψήφιστηκε το Ψήφισμα για την ευρωπαϊκή συνείδηση και τον ολοκληρωτισμό. Αποκορύφωμα αποτελεί η ανακήρυξη της 9ης Μαΐου ως Ημέρα της Ευρώπης.

Ο «φόβος» των χαμένων ψήφων

Σε Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ουγγαρία, Ιταλία, Αυστρία και πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες η ακροδεξιά εμφανίζεται σαφώς ενισχυμένη, με τον κίνδυνο για κατάληψη 100 περίπου εδρών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τον προσεχή Ιούνιο να είναι περισσότερο από ορατός. Η δεξιά, ακόμα και κεντροδεξιά, βλέπει τα ποσοστά της να μειώνεται, με παραδοσιακούς τους ψηφοφόρους να μετακινούνται στην ακροδεξιά. Στον «φόβο» της δεξιάς για την ακροδεξιά ως προς την άντληση ψήφων, τα δεξιά κόµµατα στην Ευρώπη αναγκάζονται να ενσωµατώσουν ρητορική, λιγότερο κεντροδεξιά, µε σκοπό να προσελκύσουν τους πολίτες τους οποίους φοβούνται ότι θα μετακινηθούν προς την ακροδεξιά. Αρκεί να θυμηθούμε ομιλίες και πράξεις κυβερνητικών αξιωματούχων ή και εκπροσώπων κομμάτων στην Κύπρο, όπως για παράδειγμα τους φράχτες κατά μήκος της πράσινης γραμμής και άλλες θέσεις μελών της κυβέρνησης των τελευταίων χρόνων.

Η κατάσταση στην Κύπρο

Στην Κύπρο ακολουθούνται αρκετά από τα φαινόμενα της υπόλοιπης Ευρώπης, με κάποια καθυστέρηση. Ένα από αυτά είναι η ακροδεξιά. Όπως στις υπόλοιπες χώρες, έτσι και στην Κύπρο, στο επίκεντρο της ακροδεξιάς βρίσκεται ο εθνικισμός, ο αντιτουρκισμός, ο αντικομμουνισμός, η τρομοκράτηση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος και το μίσος σε βάρος της Αριστεράς. Τα όσα φρικτά έγιναν με τα φασιστικά πογκρόμ σε Χλώρακα και Λεμεσό, για παράδειγμα, γνωρίζουμε πως είχαν ως υποκινητές τόσο το ΕΛΑΜ με την ακραία ρητορική μίσους που προωθεί, όσο και οι κυβερνώντες με την ακροδεξιά ρητορική που υιοθέτησαν το τελευταίο διάστημα.

Η ιστορική πορεία των εθνικιστικών οργανώσεων στην Κύπρο, ξεκινά με διάφορες μικρές οργανώσεις όπως η «Χ» που έδρευε στο σωματείο του Ολυμπιακού Λευκωσίας. Σειρά πήραν οι παραστρατιωτικές οργανώσεις του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη και του Νίκου Σαμψών. Μαζί με τη ΤΜΤ του Ντενκτάς, που προϋπήρχε, προωθούν με τη δράση τους τα διχοτομικά σχέδια των ξένων δυνάμεων στην Κύπρο. Αποκορύφωμα βέβαια, υπήρξε η δημιουργία της ΕΟΚΑ Β’ με αρχηγό τον Γρίβα. Η ΕΟΚΑ Β’, καταστρώνει σχέδια πραξικοπήματος, συνεχίζει τις δολοφονίες δημοκρατικών και αριστερών και εν τέλει ανοίγει την κερκόπορτα στον Αττίλα με το φασιστικό πραξικόπημα.

Μετά το πραξικόπημα και την εισβολή το 1974, η ΕΟΚΑ Β’ και οι απολογητές της απομονώνονται αλλά δεν εξαφανίζονται. Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκουν πολιτική στέγη κυρίως στον ΔΗΣΥ και στις αυτόνομες ενωτικές φοιτητικές παρατάξεις στην Ελλάδα.

Το 2008 δημιουργείται το ΕΛΑΜ, παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο. Στην τοποθέτηση του υπερισχύει ο εθνικισμός, ο αγώνας ενάντια στους μετανάστες, η αντιομοσπονδιακή ρητορεία και ο αντικομμουνισμός. Όπως και το αδελφό του κόμμα, παραχωρεί ρατσιστικά συσσίτια, τρόφιμα, ρουχισμό, ακόμα και αιμοδοσία μόνο για Έλληνες. Επίσης διατηρεί σχέσεις με δεδηλωμένες νεοναζιστικές οργανώσεις σε χώρες της Ευρώπης και διοργανώνει παραστρατιωτικές εκπαιδεύσεις.

Το ΑΚΕΛ από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του ΕΛΑΜ, προειδοποιούσε για τη δράση του, ακόμη και για παράνομες δραστηριότητες και την εκπαίδευση στη χρήση όπλων, στρατιωτικές ασκήσεις σε καλοκαιρινές κατασκηνώσεις και άλλα, στοιχεία τα οποία παραδόθηκαν και στον τότε Υπουργό Δικαιοσύνης, Ιωνά Νικολάου από το ΑΚΕΛ.

Με τη δημαγωγία και το λαϊκισμό πολιτεύεται και σε αυτό συμβάλλει η συσσώρευση του φόβου και της αβεβαιότητας που φέρνει η καπιταλιστική κρίση. Βρίσκει εύφορο έδαφος από την κρίση του συστήματος που έχει ως αποτέλεσμα την απάθεια, την αποπολιτικοποίηση και την απαξίωση των κομμάτων. Σ’ αυτά προστίθεται η έξαρση της ξενοφοβίας, η μείωση της εμπιστοσύνης στους θεσμούς, η απομάκρυνση της προοπτικής λύσης του Κυπριακού σε συνδυασμό με την ανελέητη πολεμική που δέχεται το ΑΚΕΛ τα τελευταία χρόνια. Άλλος ένας σημαντικός παράγοντας είναι η Εκκλησία, προεξάρχοντας του τέως Αρχιεπισκόπου με τη δημόσια δεδηλωμένη στήριξη του στο ΕΛΑΜ, ο οποίος αβίαστα τους αποκαλούσε ως «καλά και μορφωμένα παιδιά», αλλά και τις πληροφορίες για βοήθεια που έδινε στο ΕΛΑΜ στις βουλευτικές εκλογές.

Για την άνοδο και κανονικοποίηση του φασιστικού ΕΛΑΜ στην κυπριακή συνείδηση, συνυπεύθυνοι ήταν και παραμένουν η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ. Η συνεχής και έντονη προβολή του ΕΛΑΜ, ακόμα και πριν την ανάδειξη του ως κοινοβουλευτικό κόμμα και ετεροβαρής, ορισμένες φορές, προβολή του ΕΛΑΜ σε σχέση με τα άλλα κόμματα, καθώς υπήρξαν περιπτώσεις που οι ανακοινώσεις των κομμάτων εμφανίζονταν συγκεντρωτικά και ξεχωριστά αυτή του ΕΛΑΜ.

Πρόσφορο έδαφος βρίσκουν σε διάφορα οπαδικά σύνολα και συνδέσμους φιλάθλων, μετατρέποντας τους σε εκκολαπτήρια φασιστών, τόσο εντός, όσο και εκτός γηπέδων, εκδηλώνοντας ακραίες, βίαιες  και φασιστικές συμπεριφορές, κρατώντας αγκυλωτούς σταυρούς, χαιρετώντας ναζιστικά και σηκώνοντας λάβαρα του Γρίβα.

ΔΗΣΥ και ΕΛΑΜ, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας για παραχάραξη της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας. Χέρι-χέρι καταθέτουν στεφάνια στον αρχιπροδότη Γρίβα, αλλά και στους πραξικοπηματίες της 15^ης Ιουλίου, μαζί με τον υπόλοιπο εθνικιστικό συρφετό της Κύπρου.

Παράλληλα, εμφανείς όσο ποτέ είναι τα τελευταία χρόνια η σχέση «συγκοινωνούντων δοχείων» ΕΛΑΜ και ΔΗΣΥ. Το ΕΛΑΜ, στήριξε και συνέβαλε καθοριστικά στην εκλογή του Νίκου Αναστασιάδη στην προεδρία της Δημοκρατίας, τόσο το 2013 όσο και το 2018. Ενεργό συμμετοχή είχε επίσης και στην εκλογή του νυν Προέδρου, Νίκου Χριστοδουλίδη. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών εκπρόσωποι του ΕΛΑΜ παρουσιάζονταν σε πολλά εκλογικά κέντρα εκ μέρους του επιτελείου Νίκου Χριστοδουλίδη. Κάτι το οποίο ξεπλήρωσε ο Χριστοδουλίδης με τους διορισμούς στελεχών και μελών του ΕΛΑΜ σε διάφορα Διοικητικά Συμβούλια Ημικρατικών Οργανισμών.

Σε ένα πολιτικό παζάρι, με το πέρας των βουλευτικών εκλογών του 2021, με ψήφο του ΕΛΑΜ εξέλεξαν την Αννίτα Δημητρίου ως Πρόεδρο της Βουλής, κερδίζοντας παράλληλα την προεδρία της Ad-Hoc Επιτροπής για το Δημογραφικό, κάτι για το οποίο είχε γίνει και παραδοχή του Δημήτρη Δημητρίου, τέως εκπρόσωπος τύπου του ΔΗΣΥ. Παράλληλα, ενόψει των διπλών εκλογών της 9^ης Ιουνίου, γίναμε μάρτυρες ακόμα και μεταγραφής στελεχών, με το παράδειγμα του Μάριου Πελεκάνου, μέχρι πρότινος αναπληρωτή προέδρου του ΔΗΣΥ και πλέον υποψήφιο του ΕΛΑΜ.

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε ούτε τη σχέση του ΕΛΑΜ με τον υπόκοσμο, αφού δεν είναι μεμονωμένες οι περιπτώσεις που στελέχη του ΕΛΑΜ συνελήφθησαν για υποθέσεις «παροχής προστασίας», κατοχή πυροβόλων όπλων και εμπόριο ναρκωτικών και προσώπων.

Όλα τα πιο πάνω συνοψίζονται στο σκάνδαλο της Μονής Αββακούμ. Στο σκάνδαλο δεν απουσίαζε η εμπλοκή του αρχηγού του ΕΛΑΜ, Χρίστου Χρίστου, στις καταγγελλόμενες παρανομίες. Η πλήρης κανονικοποίηση του ΕΛΑΜ συνεχίζεται και σήμερα, όπου με διαδικασίες «εξπρές» ο αρχηγός του ΕΛΑΜ βρέθηκε μέλος της Θρονικής Επιτροπής της Μητρόπολης μέσω διορισμού και όχι μέσα από εκλογική διαδικασία, όπως προνοούν κανονικά οι σχετικές διαδικασίες. Ο αρχηγός ενός φασιστικού κόμματος βρέθηκε να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Μητροπολίτη, τον τέως Αρχηγό της Αστυνομίας, έναν βαρόνο του υποκόσμου και τον Πρόεδρο του Παγκύπριου Δικηγορικού Συλλόγου, με πρωταγωνιστές κουκουλοφόρους να μεταφέρουν χρηματοκιβώτια.

Τα καθήκοντα μας σήμερα

Σε μια περίοδο όπου ο φασισμός σηκώνει κεφάλι, ο μαζικός και οργανωμένος πολιτικός αγώνας είναι η απάντηση. Αποτελεί χρέος και καθήκον του κάθε δημοκρατικά σκεπτόμενου και προοδευτικού άνθρωπου να στρατευτεί μαζί με την ΕΔΟΝ και το Λαϊκό Κίνημα στον αγώνα για αναχαίτιση του σάπιου ιδεολογήματος. Ο φασισμός πρέπει να απομονωθεί πολιτικά, να στιγματιστεί κοινωνικά η ναζιστική ιδεολογία του μίσους, της βίας και του ρατσισμού, ως ό,τι χειρότερο γέννησε ο ανθρώπινος πολιτισμός. Μόνο έτσι θα κτυπηθεί το κακό στη ρίζα του.

Τούτες τις ώρες οφείλουμε να επαγρυπνούμε για να τσακίσουμε μια και καλή φαινόμενα ταγματασφαλιτών και γερμανοτσολιάδων. Αυτό θα γίνει μέσα από μια καλά οργανωμένη, μαζική πάλη και αντίσταση, μέσω ενός αγώνα που θα τοποθετεί το ζήτημα στη σωστή του διάσταση. Γιατί η σημαντικότερη γενεσιουργός αιτία που εκτρέφει το φασισμό, είναι οι οικονομικές κρίσεις του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος.