Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα σε ολόκληρο τον κόσμο τιμά κάθε χρόνο την Εργατική Πρωτομαγιά. Με απεργίες και κινητοποιήσεις, δράσεις και εκδηλώσεις. Εμπνευσμένο από τους πρωτεργάτες του Σικάγο του 1886, αντιλαμβάνεται την Πρωτομαγιά ως μέρα τιμής και κορύφωσης των αγώνων της εργατικής τάξης παγκόσμια, για τα γενικά και τα ιδιαίτερα αιτήματα και διεκδικήσεις της. Μπορεί οι προτεραιότητες στην ατζέντα διεκδικήσεων των εργαζομένων κάθε χρόνο να αλλάζουν και βεβαίως να ενυπάρχουν διαφοροποιήσεις στα αιτήματα του συνδικαλιστικού κινήματος σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όμως είναι ξεκάθαρο για το Κίνημα: τα μηνύματα του 1886 παραμένουν επίκαιρα στη βάση και τη φιλοσοφία τους.
Η φετινή Πρωτομαγιά καταγράφεται στην ιστορία ως ημέρα συμβολικής κορύφωσης των αγώνων των εργαζομένων, των οποίων οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης είναι πολύ χειρότερες από προηγουμένως:
Η κρίση του καπιταλισμού γενικεύεται και βαθαίνει, γεγονός που εντείνει και διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα δέχονται ολομέτωπη επίθεση από το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του (εργοδοσία και κυβερνήσεις) σε ολόκληρο τον κόσμο. Το δικαίωμα στην απεργία, η οργάνωση των εργαζομένων και η συλλογική διαπραγμάτευση αμφισβητούνται ανοιχτά, ενώ προωθούνται νέες μορφές σκλήρυνσης της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στους εργαζόμενους, όπως τα ατομικά συμβόλαια, οι ιδιωτικοποιήσεις της κοινωνικής ασφάλισης και της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης, η εξωτερική ανάθεση εργασίας μέσω «μίσθωσης υπηρεσιών» και η τηλεργασία. Παράλληλα, η αυθαίρετη αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης συνεχίζεται μεθοδικά.
Οι προθέσεις του κεφαλαίου είναι ξεκάθαρες: το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης να φορτωθεί στους εργαζόμένους μέσω του κουτσουρέματος των κεκτημένων τους και των πολιτικών φτωχοποίησης.
Τα πιο πάνω ισχύουν οριζόντια, σχεδόν για κάθε χώρα του κόσμου και την εργατική της τάξη. Οι εργαζόμενοι τη φετινή Πρωτομαγιά έθεσαν προμετωπίδα των κινητοποιήσεων και δράσεων τους την ανάγκη για οργάνωση και μαχητικότητα, για τις σύγχρονες ανάγκες και την προστασία των δημοκρατικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών. Παράλληλα, οι φετινές κινητοποιήσεις σε όλο τον κόσμο, έστειλαν το μήνυμα της διεθνιστικής αλληλεγγύης στον αγωνιζόμενο λαό της Παλαιστίνης και κάθε λαό που αγωνίζεται ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, της κυρώσεις και τους οικονομικούς πολέμους.
Συνοψίζοντας τα πιο πάνω, η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία, η κατ’ εξοχήν έκφραση του διεθνούς ταξικού-συνδικαλιστικού κινήματος, εκπροσωπώντας πάνω από 105 εκατομμύρια εργαζόμενους σε 133 χώρες, κάλεσε τα μέλη της να τιμήσουν την Εργατική Πρωτομαγιά με κινητοποιήσεις και δράσεις κάτω από το σύνθημα:
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥΣ, ΞΕΣΗΚΩΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ!
Πιο μαζικοί και μαχητικοί!
- Για τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, ενάντια στην εκμετάλλευση!
- Για δημοκρατικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες!
- Σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις!
Πέρα από τα γενικά αιτήματα των εργαζομένων παγκόσμια, κάθε Πρωτομαγιά το συνδικαλιστικό κίνημα δράττεται της ευκαιρίας για την ανάδειξη των ιδιαίτερων διεκδικήσεων του, αναλόγως των πραγματικοτήτων και δεδομένων κάθε περιοχής. Παραθέτουμε μερικά παραδείγματα από κάθε γεωγραφική περιφέρεια και ευελπιστούμε να κινήσουν το ενδιαφέρον, να αποτελέσουν ερέθισμα για περαιτέρω εμβάθυνση και μελέτη σχετικά με την κατάσταση και τις προτεραιότητες του συνδικαλιστικού κινήματος σε κάθε περιοχή.
Ευρώπη:
Τα κυρίαρχα αίτημα επικεντρώνονται στην αύξηση των μισθών ως αντιστάθμισμα βίαιης συρρίκνωσης της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων εν μέσω ακρίβειας και πληθωρισμού και λόγω της μη επαναφοράς των απωλειών των κεκτημένων κατά την πολυετή οικονομική κρίση που ξεκίνησε τέλη της δεκαετίας του 2000.
Στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων βρίσκεται ο αγώνας για σεβασμό των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Αναμενόμενα, όσο οξύνονται οι αντιθέσεις και μεγαλώνει η αντίδραση των εργαζομένων, το κεφάλαιο είναι λιγότερο ανεκτικό στις ελευθερίες και το δικαίωμα των εργαζομένων να οργανώνουν την πάλη τους. Γενικά και κυρίως στην Ευρώπη, βρίσκονται σε πρώτο πλάνο οι εξόφθαλμες παραβιάσεις ακόμα και των πιο αυτονόητων συνδικαλιστικών ελευθεριών.
Ασία:
Τα εργατικά ατυχήματα και οι θάνατοι εργαζομένων στο μεροκάματο αποτελούν «ρουτίνα» σε σειρά χωρών. Το ζήτημα της ασφάλειας και υγείας των εργαζομένων αποτελεί προμετωπίδα των διεκδικήσεων του συνδικαλιστικού κινήματος στην περιοχή.
Ταξικά συνδικάτα σε Μπαγκλαντές, Πακιστάν και Ινδία, μεταξύ άλλων, ηγούνται των αγώνων σε κάθε χώρα για διασφάλιση του δικαιώματος στη ζωή στους χώρους εργασίας. Ιδιαίτερα στους κλάδους των μεταλλίων και ορυχείων, όπου δεκάδες εργαζόμενοι χάνουν τη ζωή τους κάθε μήνα από εργατικά ατυχήματα, οι εργαζόμενοι και αυτή την Πρωτομαγιά διαδηλώνουν για το αυτονόητο: Όχι άλλο αίμα για το μεροκάματο!
Αφρική:
Ενώ σε άλλα μέρη του πλανήτη θεωρείται αυτονόητο (αν και υπό αμφισβήτηση), το δικαίωμα στη συλλογική διαπραγμάτευση των εργαζομένων, σε σειρά χωρών της Αφρικής δεν ήταν ποτέ κεκτημένο. Παράλληλα, η άναρχη και μη υγιής ανάπτυξη που χαρακτηρίζει την περιοχή, αναπόφευκτα τσακίζει τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Ταξικά συνδικάτα στην Αφρική θέτουν ως προτεραιότητα, μεταξύ άλλων, την κατοχύρωση του δικαιώματος στη συλλογική διαπραγμάτευση και την ομαλοποίηση των ρυθμών ανάπτυξης των χωρών τους. Σε αμφότερες περιπτώσεις διεκδικήσεων, οι Αφρικανοί εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους το ξένο κεφάλαιο που ελέγχει την παραγωγή των χωρών τους.
Μέση Ανατολή:
Τη στιγμή που κατά τη φετινή Πρωτομαγιά εκατομμύρια εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο απεργούν και διαδηλώνουν διεκδικώντας τα δικαιώματά τους, οι εργαζόμενοι στη Μέση Ανατολή «είναι απασχολημένοι θάβοντας πτώματα δεκάδων αμάχων – θύματα των καθημερινών δολοφονικών επιθέσεων του Ισραήλ», όπως ανάφερε πρόσφατα ένας Παλαιστίνιος συνδικαλιστής.
Με την εντεινόμενη επιθετικότητα του δολοφονικού κράτους του Ισραήλ, τόσο στη Γάζα όσο και σε άλλες περιοχές της περιφέρειας και με τη γενοκτονία του Παλαιστινιακού λαού να εξελίσσεται, τα αραβικά συνδικάτα δεν μπορούν παρά να έχουν στραμμένη την προσοχή τους στον αγώνα για ειρήνη και επιβίωση.
Λατινική Αμερική:
Η επέμβαση του αμερικανικού κεφαλαίου στη Λατινική Αμερική και οι συνεχείς προσπάθειες επιβολής πολιτικών φτωχοποίησης του λαού μέσω κυρώσεων και οικονομικών πολέμων, αναπόφευκτα επιδρούν και στις προτεραιότητες του συνδικαλιστικού κινήματος στις διεκδικήσεις του. Σε περιπτώσεις μάλιστα όπου οι αμερικανικές επιβουλές βρίσκουν ως σύμμαχο και εκφραστή την κυβέρνηση της χώρας (χαρακτηριστικό παράδειγμα η νεοφασιστική, υπερ-φιλελεύθερη αργεντίνικη κυβέρνηση Μιλέι), οι εργαζόμενοι βιώνουν παράλληλα και την αδίστακτη κρατική καταστολή.
Έτσι, ταξικά συνδικάτα στη Λατινική Αμερική, θέτουν μεταξύ άλλων στις προτεραιότητες τους και την απεξάρτηση των χωρών τους από τις ιμπεριαλιστικές επιβουλές και επεμβάσεις.
Πέρα από τις γενικές και ειδικές διεκδικήσεις των εργαζομένων ανά τον κόσμο, η φετινή Πρωτομαγιά τιμήθηκε έχοντας τη σημαία της Παλαιστίνης δίπλα από αυτές των ταξικών συνδικάτων. Η εργατική τάξη, το διεθνές ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, αντιλαμβάνεται ότι κάθε αγώνας του οφείλει να είναι εμποτισμένος με τις αρχές της διεθνιστικής αλληλεγγύης και να ταυτίζεται με τον αγώνα κάθε λαού ενάντια στον ιμπεριαλισμό.
Γραφείο Διεθνών Σχέσεων Κ.Σ. ΕΔΟΝ