Το παρών άρθρο συνιστά προέκταση (όχι συνέχεια) εκείνου που δημοσιεύτηκε πριν ένα ακριβώς χρόνο στη «Ν». Για μια πιο ολοκληρωμένη κατανόηση των όσων γράφονται πιο κάτω, θα ήταν χρήσιμη μια σύντομη ανάγνωση του προηγούμενου. Σκανάρωντας τον κώδικα QR που ακολουθεί κατευθύνεσαι στο άρθρο.
Οργανωτική Εξόρμηση 101
Η Οργανωτική Εξόρμηση (Ο.Ε.) αποτελεί μια περίοδο τεσσάρων με πέντε μηνών (αναλόγως της χρονιάς και των προτεραιοτήτων που θέτει η Οργάνωση), κατά την οποία τα στελέχη της ΕΔΟΝ εξορμούν για να οργανώσουν νέα μέλη αλλά και για να επαναβεβαιώσουν και να ανανεώσουν τη συμμετοχή των υφιστάμενων μελών. Οι λόγοι για τους οποίους η ΕΔΟΝ επιλέγει αυτού του είδους τον τρόπο δουλειάς και σε αντίθεση με αδελφές μας οργανώσεις, δεν προχωρά σε δια βίου στρατολόγηση, αποτελούν μέρος της συνολικής τακτικής της Οργάνωσης μας. Προκύπτει από τον ίδιο τον χαρακτήρα της ΕΔΟΝ και αποτελεί βασικό στοιχείο της πλατύτητας της δράσης μας.
Κάθε χρόνο, στην περίοδο της Ο.Ε. οι ΕΔΟΝίτισσες και οι ΕΔΟΝίτες, οφείλουν να δώσουν τη μάχη, μέχρι και με την τελευταία συνείδηση που δυνητικά μπορεί να αποτελέσει μέρος του αγώνα μας. Του αγώνα για απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου, για βελτίωση της ζωής της νεολαίας και φυσικά για τον τελικό μας στόχο, για την απαλλαγή από το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα στο οποίο ζούμε και την αντικατάσταση του από την ποιοτικά ανώτερη κοινωνία του σοσιαλισμού.
Προτεραιοποίηση το βασικό συστατικό της επιτυχίας
Σε αυτή την προσπάθεια δεν περισσεύει κανένας, όσο μακριά και αν βρίσκεται αυτή τη στιγμή η συνείδηση του από τη δική μας, δουλεμένη και επεξεργασμένη αντίληψη για τον κόσμο, όσο αποκοιμισμένα και αν είναι τα ταξικά του αντανακλαστικά. Φυσικά, εφόσον η Ο.Ε. αποτελεί μια περίοδο μερικών μηνών και εφόσον ταυτόχρονα χρειάζεται να εργαζόμαστε για ένα σωρό άλλα για τα οποία η Οργάνωση δεν σταματά στιγμή να αγωνίζεται, η διαδικασία αυτή χρειάζεται να γίνεται μεθοδικά. Ενώ από τη μια λέμε πως οφείλουμε να απευθυνθούμε όσο πιο πλατιά γίνεται, από την άλλη χρειάζεται να θέτουμε τις σωστές προτεραιότητες. Σε ποιο κόσμο χρειάζεται να απευθυνθούμε πρώτα; Ποιοι βρίσκονται ήδη κοντά μας; Ποιων η συνείδηση είναι τόσο μακριά που αδυνατούν να δουν αυτό που βλέπουμε εμείς; Αν δεν ξεκινήσουμε τη δουλειά μας θέτοντας σωστές προτεραιότητες, δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να θεωρούμε πως οι στόχοι μας είναι κατορθωτοί. Για την πολιτική (και όχι μόνο την οργανωτική) σημασία των στόχων, παρατίθενται περισσότερες πληροφορίες στο προηγούμενο άρθρο.
Από την ποσότητα στην ποιότητα
Σχετικά με τη συζήτηση που (πολύ σωστά) διεξάγεται κάθε χρόνο τέτοια περίοδο εντός των γραμμών μας, κατά πόσο για χάρη της κατάκτησης του αριθμητικού στόχου, παραμερίζουμε το ποιοτικό στοιχείο, θα πούμε το εξής. Όταν τίθεται ένας στόχος, το ποιοτικό στοιχείο έχει ήδη συνυπολογιστεί ενώ υπάρχει πληθώρα τρόπων να μετρηθεί ακόμα και η ποιότητα.
Το καθήκον αυτό, εναπόκειται στα στελέχη της Οργάνωσης που διαθέτουν καθοδηγητικό ρόλο. Οφείλουμε πάντα να βρίσκουμε τρόπους να ποσοτικοποιούμε την ποιότητα. Να περνούμε από το γενικό και αόριστο στο ειδικό και συγκεκριμένο. Η ποιότητα της σύνθεσης των μελών μας μπορεί να μετρηθεί από π.χ. α) το πόσες συνδρομές έχουμε εισπράξει (κάτι το οποίο αποτελεί στοιχείο συνειδητότητας), β) το πόσα παλιά μέλη δεν επιθυμούν να ανανεώσουν, γ) το πόσοι δείχνουν ενδιαφέρον για το εκφραστικό μας όργανο (με το να γίνουν συνδρομητές «Ν»), δ) πόσοι συμμετέχουν στις συνεδρίες της Τοπικής Οργάνωσης (Τ.Ο.), ε) πόσοι συμμετέχουν στις εκδηλώσεις μας, στ) πόσοι εμπλέκονται στην καθημερινή μας δουλειά. Για να είμαστε όμως σε θέση να εκτιμήσουμε την ποιότητα με αυτό τον τρόπο, χρειάζεται οι καθοδηγητές των Τ.Ο. να κάνουν καλά τη δουλειά τους και να διατηρούν μετρήσεις για το ότι συμβαίνει στην Τ.Ο.
Από το απλό στο σύνθετο και πάλι πίσω
Ταυτόχρονα, αφού ένας στόχος έχει τεθεί, χρειάζεται να γίνεται ξεκάθαρο σε όσους παλεύουν για την κατάκτηση του, πως ο στόχος αυτός είναι εφικτός. Οι καθοδηγητές των Τ.Ο. είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον να κρατούν ενήμερες τις Τ.Ο. για το ποιος είναι ο στόχος αυτός, να παρουσιάζουν το πλάνο με το οποίο πορευόμαστε για την κατάκτηση του και κυρίως το μέχρι ποιο σημείο βρίσκεται η συλλογική προσπάθεια ανα πάσα στιγμή. Να λειτουργούν ως φίλτρο το οποίο μετατρέπει το απλό (τον γενικό αριθμητικό στόχο) σε σύνθετο (την τακτική που ακολουθούμε για την κατάκτηση του) και να το ξαναμετατρέπουν σε απλό (στο συγκεκριμένο καθήκον που αναλογεί στο κάθε στέλεχος ξεχωριστά).
Μόνο έτσι μπορούμε να ξεφύγουμε από την αοριστολογία και το γενικό «καλά τα πήγαμε» ή το «θα μπορούσαμε και καλύτερα» και να καταφέρνουμε να διαβάζουμε πραγματικά την οργανωτική μας εικόνα. Η δυσκολία να πούμε συγκεκριμένα, πετύχαμε ή αποτύχαμε, αποτελεί σοβαρό πολιτικό πρόβλημα και όχι απλά μια μικρή αδυναμία. «Δεν θέλει συζήτηση ότι η αυτοκριτική είναι απόλυτα απαραίτητη για κάθε ζωντανό και βιώσιμο κόμμα. Δεν υπάρχει τίποτε πιο σιχαμερό από την αυτάρεσκη αισιοδοξία. Δεν υπάρχει τίποτε πιο θεμιτό από τις υποδείξεις σχετικά με τη μόνιμη, απόλυτη ανάγκη να επεκτείνεται σε βάθος και πλάτος, σε πλάτος και βάθος η επιρροή μας πάνω στις μάζες…» ενώ παράλληλα «’Ύστερα από κάθε νίκη πρέπει πάντα να υπενθυμίζουμε και να υπογραμμίζουμε τη σημασία της, επειδή διαφορετικά η νίκη θα ναι φαινομενική, οι καρποί της, δεν θα είναι εξασφαλισμένοι, η πραγματική σημασία της από τη σκοπιά του μεγάλου αγώνα μας για τον τελικό σκοπό, θα ναι μηδαμινή και μπορεί να καταντήσει ακόμα και αρνητική» (Λένιν, Μπέρδεμα πολιτικής και παιδαγωγικής).
Αντί επιλόγου
Είναι γεγονός πως τα στελέχη της Οργάνωσης που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία για μεγάλο διάστημα, ενδεχόμενος να κουραστούν και να κορεστούν από την επανάληψη. Να χάσουν την επαναστατική σπίθα και τον ενθουσιασμό των πρώτων χρόνων. Είναι σε εκείνες τις στιγμές που χρειάζεται να θυμόμαστε πως η επιμονή σε ένα μακροχρόνιο αγώνα με ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, είναι αρετή των κομμουνιστών. Παράλληλα να έχουμε εμπεδωμένη την τεράστια σημασία της διαδικασίας της Ο.Ε. «Το μεγάλο αυτό σχολείο δεν μπορεί ποτέ και μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες να ξεχάσει να διδάσκει το αλφάβητο, να δίνει τις στοιχειώδεις γνώσεις και τα στοιχεία της αυτοτελούς σκέψης … Ούτε σε καιρό ειρήνης ούτε σε καιρό πολέμου επιτρέπεται να ξεχνάει κανείς την εκπαίδευση των νεοσυλλέκτων, τη διδασκαλία της βολής, τη διάδοση σε πλάτος και σε βάθος του αλφαβήτου της στρατιωτικής τέχνης μέσα στις μάζες.» (στο ίδιο)
Ιάκωβος Τοφαρή
Κεντρικός Οργανωτικός Γραμματέας