Η πολιτική, στη μορφή που παίρνει εντός του καπιταλισμού, έχει προ πολλού μετατραπεί εν μέρει σε «πολιτική του θεάματος». Η συζήτηση μετατοπίζεται από την ουσία και το περιεχόμενο των θέσεων, ενώ η ιδεολογική διαμάχη εντέχνως μετατρέπεται σε στίβο «ελεύθερης» αντιπαράθεσης ιδεών. Έτσι, που το κάθε ιδεολογικό ρεύμα να «αναμετράται»... σχεδόν επί ίσοις όροις με τα άλλα ή ακόμα και μόνο με τον εαυτό του.
Στη στοχευμένη αυτή διαδικασία βρίσκουν, φυσιολογικά, πρόσφορο έδαφος οι κορωνίδες του καπιταλισμού: ο αντικομμουνισμός και η θεωρία των άκρων. Επιχειρείται σκοπίμως η στοχοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας σε έναν, κατά τα άλλα, ελεύθερο διάλογο αλλά και η παραχάραξη της ιστορίας μέσω της εξύψωσης του τέρατος του ναζισμού, με τα πιο ευγενή ιδανικά που γέννησε η εξέλιξη της ανθρωπότητας: του κομμουνισμού. Η ιστορική αυτή διαστρέβλωση παρουσιάζεται σαν μια ακόμη πολιτική άποψη μέσα στην ευρύτερη πολυφωνία.
Έχοντας αντιληφθεί ότι η συγκρότηση των εργατών σε οργανωμένη μαζική οντότητα απειλεί την ύπαρξη της, η αστική τάξη επιδόθηκε νωρίς σε μία ασυγκράτητη τακτική συκοφάντησης και ιδεολογικής στρέβλωσης του κομμουνισμού. Ενδεικτικά, ο Μαρξ στο «Μανιφέστο» ξεσκέπαζε ήδη από το 1848 τα ψεύδη που διαδίδονταν για τους κομμουνιστές με σκοπό την αναχαίτηση της πολιτικής τους οργάνωσης1.
Δόγμα Τρούμαν: Θεσμικό αντικομμουνιστικό εργαλείο
Ο αντικομμουνισμός γνώρισε διάφορα στάδια έκφρασης, για να συναντήσει παγκόσμια εφαρμογή με το «Δόγμα Τρούμαν» το 1947: χρονιά σταθμός για την ψυχροπολεμική αντικομμουνιστική υστερία που θα ακολουθούσε.
Στις 12 Μαρτίου 1947 ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρυ Τρούμαν, εκφώνησε μία από τις καθοριστικότερες ομιλίες της σύγχρονης ιστορίας. Αντικείμενο της ήταν ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ θα ρυμουλκούσαν στη σφαίρα επιρροής τους την Ελλάδα και την Τουρκία και θα ανέκοπταν τη φερόμενη Σοβιετική «απειλή».
Με τον πλανήτη εξερχόμενο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι ΗΠΑ επιθυμούσαν να καλύψουν το ηγεμονικό κενό που άφηνε η ήττα του Ναζισμού, υπό τον φόβο μίας ενδεχόμενης σοσιαλιστικής επικράτησης. Ιστορικά, να σημειωθεί ότι εκείνη την περίοδο στην Ελλάδα διεξαγόταν η σύγκρουση μεταξύ κομμουνιστών και των συνδυασμένων δυνάμεων των Ελλήνων αστών-Άγγλων ιμπεριαλιστών, ενώ για την Τουρκία κυριαρχούσε η δυτική ανησυχία για τον αντίκτυπο που ενδεχομένως να είχε στη χώρα η νίκη των ελληνικών λαϊκών δυνάμεων.
Σε αυτά τα πλαίσια εγκανιάζεται το σχέδιο «American Mission for Aid to Greece» τον Ιούνη του 1947, με αποστολή υλικού εξοπλισμού, διασύνδεση κατασκοπευτικών δικτύων και την αποστολή μέσω του Σχεδίου Μάρσιαλ την επόμενη χρονιά, οικονομικής βοήθειας $700.000.0002.
Σύγχρονα πεδία δράσης
Μια νέα εποχή είχε ξεκινήσει, με τις ΗΠΑ να επιδίδονται σε παγκόσμιο κυνήγι μαγισσών. Η αντικομμουνιστική σταυροφορία εμπλουτίστηκε εξ’ αρχής με σύγχρονα, «μη-βίαια» όπλα, αφού άμεσος στόχος ήταν η κατάκτηση της συνείδησης των πολιτών και η διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η διάβρωση κάθε κρατικού μηχανισμού και θεσμού ώστε να καταστεί ο αντικομμουνισμός το παγκόσμιο ιδεολογικό αφήγημα, είναι ακόμη έντονη μέχρι σήμερα.
Στη δική μας ήπειρο, η Ε.Ε. έχει εδώ και δεκαετίες πιάσει το νήμα του αντικομμουνισμού, συναγωνιζόμενη τις ΗΠΑ για τα πρωτεία της ιστορικής διαστρέβλωσης.
Έχει πλέον καθιερωθεί πανευρωπαϊκά η 23η Αυγούστου-ημέρα υπογραφής του Συμφώνου Μόλοτοφ/Ρίμπεντροπ-ως «Ηέρα μνήμης των θυμάτων των ολοκληρωτικών καθεστώτων». Στο ίδιο πλαίσιο, η 9η Μαΐου, από Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, έχει εργαλειακά μετατραπεί σε «Μέρα της Ευρώπης».
Είναι, επίσης, πρόσφατα ακόμη τα παραδείγματα όπου Κομμουνιστικά Κόμματα, οργανώσεις και συντεχνίες ποινικοποιούνται, την ώρα που οι πρώην συνεργάτες των Ναζί ακόμη παρασημοφορούνται και τα σύμβολα του Τρίτου Ράιχ νεκραναστένονται.
Εγχώριος αντικομμουνισμός και τρομοκρατία
Η Κύπρος, αφενός λόγω του αποικιοκρατικού παρελθόντος και αφετέρου λόγω της εθνικής διασύνδεσης με Ελλάδα-Τουρκία, δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστη από την αντικομμουνιστική παραφροσύνη.
Το κόμμα μας έζησε από τα πρώτα του βήματα τα αλεπάλληλα κτυπήματα του αντικομμουνισμού, αφού οι προγραμματικές του θέσεις και η ρητορική του το κατέτασσαν, σύμφωνα με τους ίδιους τους Βρετανούς3, ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο.
Συλλήψεις, ανακρίσεις, κατασχέσεις κομματικής ιδιοκτησίας, ακόμη και απελάσεις, αποτελούσαν σύνηθη πρακτική των αποικιοκρατών για να μειώσουν τον σεβασμό που γνώριζε το Κόμμα στις εργατικές μάζες.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε τις δύο περιόδους που πέρασε στην παρανομία; Την ιστορική δίκη των στελεχών και ηγετών της ΠΣΕ το 1945 ή τις μαζικές συλλήψεις 135 μελών του ΑΚΕΛ το 1955; Αποικιοκρατικές πρακτικές με αποκλειστικό στόχο την οργανωτική και ιδεολογική υπόσκαψη του ΚΚΚ-ΑΚΕΛ.
Τις επόμενες δεκαετίες, το αντικομμουνιστικό μίσος όχι μόνο δεν κόπασε αλλά γνώρισε την πιο κτηνώδη του μορφή. Οι μασκοφόροι εντολοδόχοι του Γρίβα επιδόθηκαν σε ένα οργισμένο λουτρό αίματος από το 1958 μέχρι και το 1974. Αποτέλεσμα των εγκλημάτων τους ήταν να μαυροφορέσουν δεκάδες οικογένειες σε όλη την Κύπρο, να κόψουν βίαια τα άνθη του λαϊκού κινήματος και τελικά να παραδόσουν την πατρίδα μας στο πιάτο για να μοιραστεί από την Τουρκία.
Σήμερα, ακολουθώντας τη γραμμή των ΗΠΑ και της Ε.Ε., τα ΜΜΕ και οι θεσμοί στη χώρα μας συνεχίζουν να θρέφουν τον αντικομμουνισμό. Οι ιδεολογικές αρχές του κόμματος μας στοχοποιούνται, παρουσιάζονται ως παρωχημένες ιδεολογικές αγκυλώσεις, αδύνατες να προσαρμοστούν στις σημερινές συνθήκες, την ίδια ώρα που ξεπλένονται για τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση της κοινωνίας οι Συναγερμικοί κυβερνώντες και η ιδεολογική τους πυξίδα.
Επιχειρείται, επίσης, η πλαστογράφηση της ιστορίας μέσω της διαγραφής των εγκλημάτων της ΕΟΚΑ Β’, του Γρίβα και της τότε Εκκλησιαστικής ηγεσίας και ταυτόχρονα η αποσιώπηση του μεγαλείου και της θυσίας των ηρωομαρτύρων της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Απάντηση θα πάρουν, ενότητα κι αγώνα!
Επί της ουσίας, ο αντικομμουνισμός αποτελεί την αιχμή του δόρατος του καπιταλισμού. Μπορεί να παρουσιάζεται ως μια ακόμη δημοκρατική άποψη, εντούτοις συνιστά μια συγκαλυμμένη, φασιστική μορφή του συστήματος. Ένα εργαλείο αποπροσανατολισμού από τα αδιέξοδα του και διαιώνισης των θεμελιακών του αντιθέσεων.
Η αποκάλυψη των ψευδών και των ψευδαισθήσεων που καλλιεργεί, μαζί με την προλεταριακή διεθνιστική αλληλεγγύη, αποτελούν μονόδρομο. Ταυτόχρονα, είναι επιβεβλημένη η οργάνωση γύρω από το κόμμα της εργατικής τάξης, της μόνης δύναμης που αντιστέκεται στον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του συστήματος και την αλλοίωση της ιστορικής αλήθειας.
Μόνο έτσι ο αντικομμουνισμός θα αποτελέσει παρελθόν μαζί με το σύστημα που τον γεννά.
1Mαρξ, Κ. και Ένγκελς, Φ., 1994. Μανιφέστο του Kομμουνιστικού Kόμματος. Σύγχρονη Εποχή, σελ.46-47.
2The George C. Marshall Foundation. 2015. Greece And The Marshall Plan. [online].
3Κατσιαούνης, Ρ., 2008. Η διασκεπτική 1946-1948: Με ανασκόπηση της περιόδου 1878-1945. Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, σελ.85-86.
Στυλιανός Ιωάννου
Μέλος Συντακτικής «Ν»