Του Μιχάλη Γεωργίου
Μέλος Τ.Ο. ΕΔΟΝ Πανεπιστημίου Frederick
Bullying, μια λέξη που την συναντάμε καθημερινώς. Όχι μόνο ακούμε για αυτό το φαινόμενο αλλά πολλές φορές ερχόμαστε αντιμέτωποι μαζί του.
Το bullying συμβαίνει κυρίως στα σχολεία, στα οποία πολλά παιδιά δέχονται καθημερινώς λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία. Το bullying στοχεύει σε παιδιά που είτε πάσχουν από μια σπάνια ασθένεια, είτε έχουν οικονομικό πρόβλημα, οικογενειακά προβλήματα, παιδιά υιοθετημένα αλλά και παιδιά από άλλες χώρες.
Στα σχολεία τα περισσότερα από αυτά παιδιά δεν έχουν φίλους λόγω της πίεσης που βιώνουν. Πολλές φορές ντρέπονται ή δυσκολεύονται να κάνουν φίλους λόγω της φοβίας που αναπτύσσουν όταν δέχονται λεκτική, ψυχολογική και σωματική βία. Επιπλέον στις περισσότερες περιπτώσεις αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να κάνουν κάτι για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και κλείνονται όλο και περισσότερο στον εαυτό τους με την ψυχολογική πίεση να τους οδηγεί και σε ακραίες συμπεριφορές ακόμα και απέναντι στον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι επίσης γεγονός ότι τα παιδιά που δέχονται bullying τις περισσότερες φορές το κρύβουν αυτό που βιώνουν και από τους ίδιους τους γονείς τους. Γίνονται δηλαδή ακόμα πιο ευάλωτα από τη ψυχολογική πίεση. Αρκετά παιδιά δυστυχώς λόγω αυτής της πίεσης βάζουν τέρμα στη ζωή τους, ενώ άλλα χάνουν τη ζωή τους ως αποτέλεσμα του bullying με χαρακτηριστικό παράδειγμα, το μαθητή Παναγιώτης Στεφανή στη Λάρνακα.
Για να σταματήσουμε το bullying οφείλουμε να στηρίξουμε και να προστατεύσουμε τα άτομα – θύματα. Παράλληλα οφείλει το κράτος να ενισχύσει την πρόληψη στα σχολεία. Να γίνουν επιμορφώσεις για το bullying στους καθηγητές και στις καθηγήτριες αλλά και με ενίσχυση της πρόληψης και της ανθρωποκεντρικής παιδείας. Με την αύξηση των εκπαιδευτικών ψυχολόγων στα σχολεία και την ενίσχυση της επιμόρφωσης στα παιδιά.
Τέλος οφείλουμε όλοι μαζί να αγωνιστούμε ενάντια στον ατομικισμό που ενισχύει αυτά τα φαινόμενα και για μια κοινωνία του ανθρωπισμού, της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Λέμε όχι στον εκφοβισμό.
