Tης Ανθούλας Μενελάου
Επαρχιακή Γραμματέας ΕΔΟΝ Λεμεσού
Πολλές φορές μας λένε «οι νέοι αλλάξαν», «δεν ασχολούνται», «εν τους κόφτει». Εμείς οι νέοι οφείλουμε μια απάντηση. Άλλαξαν μόνο οι νέοι; Αναρωτήθηκε κανείς σε ποιο περιβάλλον καλούνται οι νέοι να εμπνευστούν, να δημιουργήσουν, να δράσουν, να ζήσουν; Νέοι ανεξαρτήτως ηλικίας, παιδιά, μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι.
Η απάντηση είναι όμως ότι υπάρχουν φωτεινά παραδείγματα. Μεταξύ άλλων πολλών νέων, είναι και χιλιάδες αυτοί που παραμένουν μπροστάρηδες σε ένα δύσκολο αλλά συνάμα όμορφο αγώνα, αυτόν της μαζικής και οργανωμένης πάλης. Στον αγώνα που μας υποδεικνύει ότι υπάρχει ακόμη ανιδιοτέλεια, εθελοντισμός, ιδανικά, ανθρωπιά, όρεξη και μεράκι για δουλειά έτσι ώστε αυτός ο κόσμος να κάνει βήματα προόδου και όχι συντήρησης και σκοταδισμού.
Πολλοί διερωτώνται αν είμαστε όλοι το ίδιο. Η αλήθεια είναι πως όχι, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Η δυστυχής, για εμάς, χρονική συγκυρία που διανύουμε, μας αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Εμείς, βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη, είμαστε αυτοί που δεν ανέχονται και δεν συμβιβάζονται. Δεν συμβιβαζόμαστε με το γεγονός ότι κρατούν τις τύχες μας στα χέρια τους αυτοί που μόνη τους έγνοια είναι να πλουτίζουν οι τσέπες των λίγων, των κουμπάρων, των ημετέρων, των φίλων.
Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτούς που κάθε τους απόφαση μυρίζει μεσαίωνα! Αυτοί, για τους οποίους οι γυναίκες είναι υποδεέστερα όντα, υπόλογες σε τρίτους για αποφάσεις που έχουν να κάνουν με τις ίδιες. Δεν ανέχομαι αυτούς, οι οποίοι έχουν μετατρέψει τα σχολεία σε φυλακές και ασχολούνται με ψεύτικες βλεφαρίδες και σκουλαρίκια. Αυτοί που θέλουν τους μαθητές ρομποτάκια σε κλουβιά, τα οποία πρέπει να δίνουν μόνο εξετάσεις, να μην ζουν, να μην είναι ελεύθερα.
Δεν ανέχομαι να σπέρνουν το μίσος, το ρατσισμό, τη μισαλλοδοξία ανάμεσα στους νέους ανθρώπους και να ακούω να μιλούν με την ίδια ρητορική που μιλούσαν τα καταστροφικά χρόνια των δεκαετιών του 60’, του 70’, του 80’. Θέλω να ζω σε τόπο επανενωμενο, ειρηνικό, που να μου δίνει ελπίδα για το παρόν και το μέλλον. Δεν έχω να μοιράσω οτιδήποτε με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους, με τους οποίους μοιραζόμαστε τον ίδιο αγώνα και τις ίδιες έγνοιες για ειρήνη, επιβίωση και καλύτερη ζωή. Οι μοναδικοί με τους οποίους έχω διαφορές, ταξικές, είναι αυτοί οι οποίοι γίνονται εκατομμυριούχοι πατώντας επί πτωμάτων.
Δεν μπορώ να ανεχτώ το γεγονός ότι δεν δίνονται λύσεις για το στεγαστικό, την ανεργία, τους άστεγους, τους εργαζόμενους φτωχούς, την ανασφάλιστη εργασία, τα άθλια ωράρια εργασίας, τη δουλειά τις Κυριακές, τις εκποιήσεις και ένα σωρό άλλα ζητήματα. Δεν ανέχομαι να με κυβερνούν αλαζόνες, που δεν με σέβονται, που με αποκαλούν μηδενικό. Δεν ανέχομαι ο πρώτος πολίτης αυτής της χώρας και το οικογενειακό – επαγγελματικό του περιβάλλον, να είναι οι πρώτοι που εμπλέκονται σε σκάνδαλα.
Δεν ανέχομαι να ζω σε μια πόλη η οποία πλέον έχει καταστεί αφιλόξενη για τα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας, όπου στο όνομα της δήθεν ανάπτυξης να γίνεται ξεπούλημα υπηκοοτήτων, με αποτέλεσμα να θησαυρίζουν συγκεκριμένα δικηγορικά γραφεία και να ξεπετάγονται πύργοι σαν τα μανιτάρια. Δεν ανέχομαι στην Κύπρο του 2019, περίπου 200 χιλιάδες συμπατριώτες μας να βρίσκονται κάτω από το όριο της φτώχειας, δεκάδες υποψήφιοι φοιτητές να μην έρχονται να σπουδάσουν στην πόλη μας εξαιτίας της ακρίβειας και των ψηλών ενοικίων. Δεν ανέχομαι, με φόντο την πόλη όπου οι άστεγοι αυξάνονται ραγδαία, ο γαμπρός του προέδρου Αναστασιάδη να νιώθει τόσο άνετα να δηλώνει ότι η οικονομία της Κύπρου βιώνει μια spectacular ανάπτυξη.
Νέε και νέα έλα μαζί μας, οργανώσου κι εσύ στην ΕΔΟΝ. Κανείς δεν περιττεύει. Μόνο όταν είμαστε μαζικοί και οργανωμένοι μπορούμε να δώσουμε δύναμη, φωνή και προοπτική στο μέλλον μας.
