Tου Θράσου Τηλεμάχου
Μέλος ΕΔΟΝ Νέων Εργαζόμενων Δυτικής Λεμεσού
Έχει γίνει της μόδας τα τελευταία χρόνια όποτε κάποιος θέλει να αμαυρώσει την εικόνα της -καθόλα- αναπτυγμένης Λεμεσού να θυμάται ότι υπάρχουν και οι Δυτικές συνοικίες:
«Οι δυτικές συνοικίες είναι ο φτωχός συγγενής της Πόλης»
Η αλήθεια είναι πως η αφήγηση αυτή δεν απέχει ιδιαίτερα από την πραγματικότητα. Πρόκειται για μια γεωγραφική περιοχή ως επί το πλείστων κατοικημένη από εργάτες και ανθρώπους του μεροκάματου, αυτό βέβαια ήταν και ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία που έκαναν τις δυτικές συνοικίες μια από τις πιο ήσυχες και ανθρώπινες πλευρές της πόλης μας.
Προεκλογικά ακούσαμε βαρυσήμαντες υποσχέσεις όσο αφορά στην περιοχή μας. Λίγο καιρό μετά.. καζίνο και εμπορικότητα. Είναι μερικά από τα πράγματα τα οποία εν μέρει φέρνουν ανάπτυξη, όμως μια ανάπτυξη η οποία φέρει τον κίνδυνο να καταστρέψει τη βιωσιμότητα της περιοχής για τον ντόπιο πληθυσμό. Αυτό που χρειάζονται αυτή τη στιγμή οι Δυτικές συνοικίες είναι τα απλά.
«Δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις τα βράδια από το χαμηλό φωτισμό»
Η ασφάλεια ξεκινά πάντα από τη δυνατότητα που έχει κανείς να χρησιμοποιεί όλες τις αισθήσεις του. Στις δυτικές συνοικίες, αφότου πέσει ο ήλιος ο φωτισμός δεν είναι ικανοποιητικός για να μπορέσει κανείς να περπατήσει τους δρόμους νοιώθοντας ασφαλής. Καταλαβαίνω την ανάγκη για εξοικονόμηση ρεύματος, είναι θετικό και αποδεκτό, θα ήταν σοφότερο όμως να εφαρμοστεί σε περιπτώσεις όπου δεν θα έθεταν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.
«Τα παιδιά μας δεν πάνε έξω στα πάρκα να παίξουν »
Θα μπορούσε να ήταν μια φράση που ακούμε από άλλες Πόλεις ή περιοχές. Παρόλα αυτά η Λεμεσός έγινε μια Πόλη γεμάτη πάρκα-σκουπιδότοπους. Αλήθεια, δοκιμάσατε να πάτε μια βόλτα μέχρι το κοντινότερο πάρκο της περιοχής σας; Το μόνο που θα δείτε είναι σκουπίδια στις γωνιές, σπασμένα παιχνίδια και μια κατάσταση που θυμίζει μεταπολεμικό πεδίο μάχης παρά χώρο για παιδική ψυχαγωγία.
«Οι δρόμοι είναι σε πολύ κακή κατάσταση»
Οι δρόμοι στις δυτικές συνοικίες μοιάζουν σε πολλές περιπτώσεις σαν αποτέλεσμα οδικού πειράματος. Μόνο έτσι μπορεί να εξηγήσει κανείς ότι στην οδό Φραγκλίνου Ρούσβελτ μπορεί κανείς να δει μπροστά του ένα ολόκληρο υποστατικό κτισμένο πάνω στο πεζοδρόμιο(!). Τέτοια πράγματα σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως μπορεί ένας ΑμΕΑ να συνεχίσει το δρόμο του μέσα σε αυτή την κατάσταση; Βέβαια η πανέμορφη Πόλη μας μόνο φιλόξενη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί για ανθρώπους με σωματικές αναπηρίες.
«Θέλουμε ανάπτυξη αλλά ανάπτυξη ποιοτική»
Τους τελευταίους μήνες μαθεύτηκε ότι το Ζακάκι θα γίνει ένα μικρό Λας Βέγκας, με καζίνο, μεγάλα κτήρια και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Δεν είναι αυτό ανάπτυξη; Βεβαίως και είναι, όμως δεν είναι αυτή που χρειάζεται. Διότι μόνο και μόνο η είδηση επηρέασε τη βιωσιμότητα της περιοχής. Τεράστια ενοίκια, αμφιβολία για το μέλλον και τη φιλοσοφία της περιοχής. Θα ακούσεις να λένε: «υπερβολές. Το Καζίνο θα φέρει τρελά λεφτά στον τόπο», και μπορεί να ισχύει. Όμως αν υποθέσουμε ότι το αποτέλεσμα θα είναι να φτάσουμε σε ένα εντελώς διαφορετικό άκρο της υφιστάμενης κατάστασης, τότε καλό είναι να το σκεφτούμε διπλά και τριπλά.
Εν τέλει τα πράγματα είναι απλά. Ο κόσμος των δυτικών συνοικιών δεν θέλει φρου-φρου και αρώματα. Η περήφανη εργατική κοινωνία των δυτικών συνοικιών ζητά απλά πράγματα. Ζητά μια ευκαιρία να ζήσει μια αξιοπρεπή ζωή με τις αρμόδιες αρχές να είναι παρούσες, έτσι ώστε, να λύνουν τα προβλήματα τους και όχι να δημιουργούν νέα. Διότι, όταν μιλά κανείς για ανάπτυξη, πρέπει να έχει πάντα στο μυαλό του, πως ανάπτυξη που γίνεται αυθαίρετα, χωρίς να λαμβάνει υπόψιν το ντόπιο πληθυσμό, καταλήγει πάντα σε μια κατάσταση χάους.