Tου Γιώργου Γεωργίου
Μέλος ΕΔΟΝ Πάφου
Κάθε εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να εκτιμάται και να αναλύεται με την πάροδο κάποιου χρονικού διαστήματος. Όταν ο εκάστοτε αναλυτής θα έχει το χρόνο και την ωριμότητα να αναλύσει το όποιο αποτέλεσμα, με καθαρό μυαλό και αυτοσυγκράτηση. Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί για τις προεδρικές εκλογές. Αναμφίβολα τις πιο σημαντικές εκλογές της Κύπρου τα τελευταία 20 χρόνια. Αποφάσισα να «καθυστερήσω» να τοποθετηθώ για το όλο ζήτημα αφού αν το έπραττα πιο νωρίς δεν θα είχα καθαρές σκέψεις, αλλά και ούτε θα μπορούσα να θέσω ορθές θέσεις. Ας είναι η ιστορία κριτής για τη συνέχεια.
Αρχίζοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι ο καθένας μπορεί να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο ανάλογα με το πώς βολεύεται. Ο κυπριακός λαός αποφάσισε όπως απέχει ένα μεγάλο ποσοστό του στις προεδρικές εκλογές. Η σύμπραξη της παραδοσιακής δεξιάς, της εθνικόφρωνης μαζί με τη νέου τύπου δεξιά της «φιλελεύθερης» (όπως θέλουν να ονομάζονται) και της ακροδεξιάς στην Κύπρο δεν είναι είδηση, αφού τους ενώνουν πολύ περισσότερα από ότι τους χωρίζουν (αν τους χωρίζουν). Συνάμα με την αποχή, η πρωτοφανής απόφαση της ηγεσίας των κομμάτων του κέντρου, έκριναν το τελικό αποτέλεσμα. Στις 4 Φεβρουαρίου ο λαός έδωσε άλλη μια 5ετία στον Πρόεδρο ο οποίος συναισθηματικά ήθελε άλλη μια και τελευταία πενταετία. Το ΑΚΕΛ ως το πιο πατριωτικό και υπεύθυνο κόμμα θα βρίσκεται στην αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ως μία χαμένη εκλογική νίκη αφού ο ρόλος της αντιπολίτευσης, πολλές φορές είναι ο πιο σημαντικός διότι είναι αυτός που θα ασκήσει πίεση προκαλώντας σωστότερες αποφάσεις και αποφυγή των όποιων λάθος χειρισμών. Μία πάρα πολύ σημαντική ευθύνη, αν αναλογιστεί κανείς ότι αυτή η πενταετία έχει μεταξύ άλλων να αντιμετωπίσει: Κυπριακό, ΑΟΖ, οικονομία, ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και εντάσεις-πολέμους σε γειτονικές χώρες.
Δεν είναι τυχαίο που το ΑΚΕΛ εμπνέει αυτή την εμπιστοσύνη στον κυπριακό λαό, που γνωρίζει μέσα από την ιστορία του, το έργο το οποίο επιτελεί αυτό το κόμμα. Μέσα από μία 90χρονη ιστορία ο κυπριακός λαός, γνωρίζει ότι το ΑΚΕΛ δεν θα αρκεστεί μέσα στα γραφεία και στα έδρανα της Βουλής να ασκήσει κριτική. Γνωρίζει ότι θα βρίσκεται πλάι του σε διάφορους αγώνες, στους δρόμους, στις δουλειές, στα πανεπιστήμια και θα υπερασπίζεται το δίκαιο του κάθε ανθρώπου. Γιατί πάνω από όλα έχει για γνώμονα τα συμφέροντα του απλού ανθρώπου και το καλό του τόπου μας. Στη συνέχεια, εκεί που θα πρέπει να στηρίξει προσπάθειες που θα έχουν ως αποτέλεσμα το καλό της Κύπρου, θα το πράξει όπως το έχει πράξει και στο παρελθόν με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Επιπλέον το ΑΚΕΛ είναι ένας ζωντανός οργανισμός, όπου συνεχώς εξελίσσεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες της κοινωνίας για αλλαγή, με ριζοσπαστικές πολιτικές. Δεν θα κάνει ούτε βήμα πίσω στην υπεράσπιση όλων των κοινωνικών ομάδων που νιώθουν ότι η πολιτεία, τους έχει αφήσει εκτός και το κράτος δικαίου δεν λειτουργεί. Η ευθύνη η οποία είναι μπροστά του για την επόμενη πενταετία θα εξελιχθεί σε μία δύναμη αλλαγής και προόδου, που θα έρθει σε ρήξη με κάθε μορφής συντηρητισμού και κοινωνικής ανισότητας. Κάθε αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης θα έχει απέναντι της το εργατικό κίνημα, το οποίο θα είναι έτοιμο να οργανώσει και να πρωταγωνιστήσει σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα.
Από την άλλη, η εκάστοτε άρχουσα τάξη δεν θα σταματήσει με κάθε τρόπο να υπερασπίζεται τα μεγάλα συμφέροντα των λίγων και του κεφαλαίου. Δεν θα διστάσει μάλιστα να καταδικάσει και να φυλακίσει και άτομα του χώρου της, μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που φταίει και όχι ο καπιταλισμός. Ιστορίες και σενάρια τα οποία θυμίζουν την πρώτη πενταετία Αναστασιάδη και στη μνήμη μας έρχονται ακόμα και οι σκηνές καταπάτησης θεσμών και αξιών.
Τελειώνοντας θα ήθελα να κλείσω με το: «Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος. Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις μπροστά σε μια κομμουνιστική επανάσταση. Οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, εκτός από τις αλυσίδες τους. Έχουν να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο».
Καρλ Μαρξ, Φρίντριχ Ένγκελς: «Μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος»