Του Μάριου Λαγού
Τοπικός Γραμματέας ΕΔΟΝ Ηνωμένου Βασιλείου
Αφορμή για το συγκεκριμένο άρθρο αποτελεί η ερώτηση μιας φίλης σε συζήτηση που είχαμε τις προάλλες για τις επερχόμενες Βουλευτικές εκλογές του Μάη. Πιο συγκεκριμένα: «Μα άκουσα ότι εφκήκαμε από το Μνημόνιο, ένεν; Άρα σημαίνει ότι πάει καλά η οικονομία». Πράγματι, παρομοίου είδους «επιχειρήματα» προβάλλονται αρκετά συχνά στην προσπάθεια των κυβερνώντων να μας πείσουν για την δήθεν οικονομική άνοιξη και το «success story» που βιώνει η Κύπρος. Ένα «Success story» βέβαια, που μόνο οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και που μόνο η πλουτοκρατία απολαμβάνει.
Για να απαντήσει κανείς στο πιο πάνω ερώτημα θα πρέπει αρχικά να ορίσει και να επεξηγήσει τι είναι το μνημόνιο και κυρίως τι σημαίνει η έξοδος από αυτό. Στη συνέχεια θα πρέπει να δώσει μια απεικόνιση της πραγματικότητας και αν αυτή ανταποκρίνεται στα περί εξόδου από το μνημόνιο και βελτίωσης της οικονομίας ή αν αποτελεί απλά ένα ακόμη κακόγουστο αστείο της κυβέρνησης.
Το μνημόνιο, είναι επί της ουσίας ένα ΤΡΙΕΤΕΣ πρόγραμμα το οποίο αποτελεί το σύνολο των μέτρων που μας επέβαλε η Τρόικα με τις αποφάσεις Αναστασιάδη- Eurogroup, ως προϋπόθεση για να μας δανείσει τα απαραίτητα χρήματα που χρειαζόμασταν κυρίως για την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών. Για να καλύψουμε δηλαδή τις ζημιές που υπέστησαν οι τράπεζες, λόγω του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων και των αυξανόμενων μη εξυπηρετουμένων δανείων. Το μνημόνιο που μας επιβλήθηκε -όπως και στις περιπτώσεις των υπόλοιπων χωρών- βασίζεται στο τρίπτυχο: «Περικοπές, Ιδιωτικοποιήσεις, Απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων». Αυτά τα μέτρα αναπόφευκτα επηρεάζουν τη λειτουργία της οικονομίας και την οδηγούν σε ύφεση. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την «έξοδο» από το μνημόνιο επειδή πέρασαν ουσιαστικά τρία χρόνια από την έναρξη του μνημονίου. Αδιαφορώντας για την κατάσταση της οικονομίας, διακηρύττει τη λήξη ενός προγράμματος με προκαθορισμένη χρονική διάρκεια! Στη δική μας αντίληψη βεβαίως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Για εμάς, για την Αριστερά, έξοδος από το μνημόνιο σημαίνει πλήρη αποκατάσταση όλων των χαμένων εισοδημάτων και ταυτόχρονα τερματισμός όλων των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που προκύπτουν ακριβώς από την εφαρμογή του μνημονίου. Τότε και μόνο τότε, μπορεί κάποιος να μιλά για έξοδο από το μνημόνιο και βελτίωση της οικονομικής κατάστασης, κάτι που προφανώς δεν συμβαίνει.
Ως απάντηση στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια απεικόνιση των πραγματικών δεδομένων στην οικονομία. Προτού παραθέσουμε κάποια στατιστικά, καλό θα ήταν ο κάθε Κύπριος να σκεφτεί και εμπειρικά για το πόση ανεργία υπάρχει γύρω του. Πόσους φίλους, συγγενείς μπορεί να γνωρίζει που δεν εργάζονται ή ακόμη αν έχει βιώσει ο ίδιος το φαινόμενο της ανεργίας. Πόσα άτομα γνωρίζει που είτε είναι στα πρόθυρα της μετανάστευσης, είτε έχουν ήδη μεταναστεύσει για ένα καλύτερο μέλλον. Ας αναρωτηθεί επίσης πόσα άτομα γνωρίζει που τρέφονται από τα κοινωνικά παντοπωλεία ή τα παιδιά τους λαμβάνουν δωρεάν πρόγευμα στο σχολείο. Ας αναρωτηθεί τέλος, αν η σημερινή οικονομική τους θέση συμβαδίζει με τα περί «Success Story».
Για να τεκμηριώσουμε τις θέσεις μας, αναφέρουμε απλά ότι η ανεργία έχει ήδη φτάσει τους 65,000, χωρίς να υπολογίζονται βέβαια οι 30,000 μετανάστες τα τελευταία 2 χρόνια. Αυξημένη ανεργία συνεπάγεται και μειωμένους μισθούς, που έφτασαν το 2016 να είναι ίσοι με αυτούς του 1996! Μισθοί κάτω των 700 ευρώ έγινε ο κανόνας για νέες προσλήψεις-75% των νέων προσλήψεων- χωρίς βέβαια να λείπουν και οι περιπτώσεις που ο μισθός για νέες προσλήψεις να είναι κάτω των 350 ευρώ. Την ίδια ώρα, ενώ τα εισοδήματα ενός μέσου νοικοκυριού μειώνονται, οι υποχρεώσεις του αυξάνονται. Από πού πηγάζει λοιπόν το «Success Story» των κυβερνώντων; Πως απαντούμε ακόμη στην άποψη ότι αυτές είναι οι απαραίτητες θυσίες ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του Λαού για έξοδο από την κρίση;
Και στις δύο περιπτώσεις, η απάντηση προέρχεται από το γεγονός ότι το 10% των προνομιούχων είδαν τα εισοδήματα τους να αυξάνονται τα τελευταία χρόνια- εν μέσω οικονομικής κρίσης εννοείται- την ίδια ώρα που το 90% του απλού Λαού είδε τα εισοδήματα του να μειώνονται. Ο λόγος για την αύξηση αυτή του 10%, είναι ακριβώς η μείωση των εισοδημάτων του υπολοίπου 90% και προέρχεται από τους μειωμένους μισθούς που έχει επιβάλει το Κεφάλαιο, από την επέκταση των ωραρίων των καταστημάτων- που τσακίζει τους μικρομεσαίους και εξευτελίζει τους μισθούς των υπαλλήλων προς όφελος πάντοτε του Κεφαλαίου- και από την γενικότερη φιλοσοφία της Κυβέρνησης που ακολουθεί ξεκάθαρα και συνειδητά ταξικές και κοινωνικοοικονομικές πολιτικές υπέρ του Κεφαλαίου. Ως περεταίρω απόδειξη των πιο πάνω μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ο δείκτης Gini, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πιο αξιόπιστους δείκτες εισοδηματικής ανισότητας όπου το 2014 ανερχόταν στο 34,8 αντί 31 το 2012, κατατάσσοντας την Κύπρο ως την τρίτη πιο άνιση χώρα μετά τη Λετονία και τη Λιθουανία. Από τα πιο πάνω μπορεί να εξαχθεί από το που βασίζει η Κυβέρνηση την άποψη της για «Success Story» και έξοδο από το Μνημόνιο. Από τα πιο πάνω μπορούμε βέβαια και να αντιληφθούμε ποιους εκπροσωπεί και ποιους αντιπροσωπεύει πολιτικά αυτή η Κυβέρνηση.
Χρέος μας λοιπόν πρέπει να αποτελεί η ανατροπή αυτού του νεοφιλελεύθερου σκηνικού και η επικράτηση αυτής της πολιτικής δύναμης που θέτει συνεχώς τις υπηρεσίες του στη διάθεση των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων της κοινωνίας, των άνεργων, των συνταξιούχων, των φοιτητών και γενικότερα κάθε ευάλωτης κοινωνικά ομάδας. Τέτοια δύναμη δεν είναι μπορεί να είναι άλλη από το ΑΚΕΛ, το οποίο ξεκάθαρα έχει φιλολαϊκό προσανατολισμό. Στις 22 του Μάη, ο καθένας μας μπορεί να κάνει την διαφορά. Στήριξη στο ΑΚΕΛ σημαίνει ανατροπή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων.
