Της Ρεβέκκας Σιααπάν
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Η διεθνιστική δράση της ΕΔΟΝ είναι συνεχής και βρίσκεται στις προτεραιότητες της, όπως βρίσκεται και ο αγώνας ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και το αιματοκύλισμα των λαών για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το Παγκύπριο Κίνημα των ΕΔΟΝόπουλων στα πλαίσια της διεθνιστικής του δράσης, διοργάνωσε την εκστρατεία «Κάλαντα Αλληλεγγύης». Φέτος, η εκστρατεία είχε σκοπό τη συλλογή χρημάτων για τη στήριξη των προσφυγόπουλων της Συρίας, τα οποία ζουν την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα στο πετσί τους.
Αντιπροσωπεία της Οργάνωσης μας, ταξίδεψε στο Λίβανο για να παραδώσει πακέτα τροφίμων πρώτης ανάγκης στους σύριους πρόσφυγες που ζουν τα τελευταία χρόνια στο Λίβανο, ως αποτέλεσμα του αιματηρού πολέμου που εκτυλίσσεται στη Συρία.
Στα ανατολικά του Λιβάνου, κοντά στα σύνορα με τη Συρία, η πόλη Μπάαλμπεκ μας περίμενε. Η επιλογή της πόλης δεν ήταν καθόλου τυχαία, καθώς εκεί διαμένουν 70 χιλιάδες Σύριοι πρόσφυγες. Φτάνοντας στην πόλη αυτή, ετοιμάσαμε τα πακέτα τροφίμων που θα διαμοιράζονταν στις οικογένειες των προσφύγων. Ένα πακέτο το οποίο περιλάμβανε μεταξύ άλλων τα βασικά όπως λάδι, ζάχαρη, ψωμί και ρύζι, τα οποία οι πλείστοι από μας έχουμε καθημερινά στα σπίτια μας. Κι όμως, τα πακέτα που καταφέραμε να παραδώσουμε χαρακτηρίστηκαν από τους ίδιους τους πρόσφυγες ως τα πιο πλουσιοπάροχα πακέτα που τους είχαν δοθεί ποτέ. Για κάποιον μπορεί να ακούγεται υπερβολή ή ακόμα και ψέμα, αλλά μόνο αν το ζήσει κάποιος θα μπορέσει να καταλάβει και να αντιληφθεί τι σήμαινε κάτι τέτοιο για τις οικογένειες.
Πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι, μπορούσες να διακρίνεις τον πόνο των προσφύγων, την απελπισία και το φόβο των ανθρώπων αυτών. Αυτό που είχα θαυμάσει περισσότερο είναι η αλληλεγγύη των προσφύγων μεταξύ τους. Σε ένα από τα σπίτια που παραδώσαμε πακέτο τροφίμων, η μάνα ήταν μόνη της, χωρίς τον σύζυγο και πατέρα των παιδιών της ο οποίος αγνοείται. Αμέσως μετά την επίσκεψη μας, προσέτρεξε να μας υποδείξει γειτονικό της σπίτι στο οποίο διέμενε οικογένεια προσφύγων η οποία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα.
Άνθρωποι οι οποίοι εκδιώχτηκαν από τα σπίτια τους, έχουν χάσει τα παιδιά τους, τους συζύγους τους. Ολόκληρες οικογένειες έχουν διαλυθεί κι όμως καταφέρνουν και μένουν Άνθρωποι. Ότι νοιάζονται ο ένας τον άλλον, νιώθουν ο ένας τον άλλον και καταφέρνουν να κρατήσουν την ανθρωπιά τους και να μην αφήσουν τα σημάδια του ιμπεριαλισμού να τους ξηλώσουν.
Καθώς προχωρούσαμε από το ένα σπίτι στο άλλο, βλέπαμε διάφορα μάτια, αλλά αυτό που με πλήγωσε περισσότερο ήταν τα μάτια των μικρών παιδιών. Σε κοιτάζανε παράξενα, στην αρχή ίσως και φοβισμένα, καθώς ένας άγνωστος μπαίνει στο σπίτι τους. Αλλά το μόνο που σκέφτεσαι, αυτό που διερωτάσαι κατ' ακρίβεια, είναι εάν αυτά τα παιδιά θα μπορέσουνε να πάνε σχολείο; Θα μπορέσουν να μορφωθούν; Θα κάνουν τα όνειρα τους πραγματικότητα; Θα έχουν ίσες ευκαιρίες; Όταν τα κοιτάς κατάματα νιώθεις ανήμπορος, αβέβαιος για το πως μπορείς να τα βοηθήσεις.
Αντί όμως να ξεστομίσεις αυτές τις σκέψεις κάνεις αυτό που θα μπορούσες να κάνεις εκείνη τη δεδομένη στιγμή: τους χαρίζεις απλά ένα χαμόγελο και τους απλώνεις το χέρι και συνειδητοποιείς ότι τους έχεις ήδη βοηθήσει όταν σου το ανταποδίδουν. Γιατί όσο υπάρχει αυτό το χαμόγελο ζωντανό, θα υπάρχουν τρόποι για να έχουν τις ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή και πάνω από όλα ελπίδα.
Τα 150 πακέτα που παραδόθηκαν, μας έμαθαν 150 τρόπους για να μπορέσεις να κρατήσεις αυτόν τον αγώνα ζωντανό. Για να μπορέσουν τα παιδιά σε κάθε γωνιά του κόσμου να έχουν ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες. «.Γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα».
