Γίνεται συχνά αναφορά στο Στρατηγό Γεώργιο Γρίβα Διγενή, που υπήρξε «άξιο» τέκνο της πατρίδας.
Πώς αλλάζουν όμως οι καιροί; Πριν μερικά ακόμα χρόνια πολύ λίγοι τολμούσαν να αναφέρουν το όνομα του. Τότε βρισκόμασταν πιο κοντά στο πραξικόπημα, την εισβολή, ο κόσμος βρισκόταν σε αντίσκηνα, οι νεκροί μόλις είχαν ταφεί, και ο κόσμος έψαχνε τους αγνοούμενους μερόνυχτα.
Σήμερα όμως πολλά άλλαξαν. Οι χρονικές αποστάσεις από το έγκλημα μεγάλωσαν και οι μνήμη αδυνάτισε λίγο. Όχι όμως σε τέτοιο βαθμό που να ξεχνά αυτούς που έδωσαν με τις εγκληματικές τους πράξεις γη και ύδωρ στο κατακτητή.
Όποιος όμως τολμήσει σήμερα να πει τα πράγματα με το όνομα τους και να αναφέρει την ιστορική αλήθεια, που για ορισμένους είναι τόσο πικρή, αντιμετωπίζει την αυταρχική και ολοκληρωτική νοοτροπία και συμπεριφορά των εθνικοφρόνων, των συνδέσμων αγωνιστών κτλ. Αυτή η νοοτροπία που δεν παρουσιάζει ιστορικό και πολιτικό λόγο αλλά χαρακτηρισμούς όπως προδότες ανθέλληνας, δε συμμαζεύεται. Ακόμη ρίχνει πύρινες απειλές και ιεροεξεταστικούς αφορισμούς. Τι φοβούνται άραγε; Σίγουρα τον επιστημονικό λόγο που τεκμηριωμένα μέσα από πηγές δίνει ατράνταχτα στοιχεία, που θεμελιώνουν και γράφουν τη ιστορική πορεία του λαού μας μακριά από ωραιοποιήσεις, παραποιήσεις και διαστρεβλώσεις για να βρούμε το αληθινό μας πρόσωπο και έτσι να στηρίξουμε το μέλλον μας.
Αυτόν τον επιστημονικό λόγο θα ακολουθήσουμε και εμείς, γιατί η αλήθεια για το πρόσωπο του Γρίβα είναι τόσο φανερή και αποδεδειγμένη που μόνο εθελοτυφλούντες αδύνατον να δουν.
Η δράση του Γρίβα πριν το 1955
Πολλοί είναι αυτοί που θέλουν την Ιστορία να αρχίζει και να σταματά στο 1955-59. Και το θέλουν αυτό, γιατί έχει αποδειχθεί πέρα πάσης αμφιβολίας ότι η δράση του Γρίβα, τόσο πριν όσο και μετά ήταν προδοτική και εγκληματική. Επειδή όμως η Ιστορία είναι ενιαία και δεν επιδέχεται επιλεκτικές αναφορές, θα παρουσιάσουμε τη δράση του Γρίβα τόσο πριν το ’55 όσο και κατά τη διάρκεια του 1955-59 αλλά και μετά το 1959.
Ποιός ήταν όμως ο Γρίβας πριν το 1955; Πού ήταν και τί έκανε;
Τα ερωτήματα αυτά απαντά η ίδια η Ιστορία και οι Ιστορικοί. Ο Γρίβας ήταν ιδρυτής και αρχηγός της φασιστικής φιλοναζιστικής οργάνωσης «Χ» με τους γνωστούς στον ελληνικό λαό «Χίτες». Αυτό το γεγονός φαίνεται ξεκάθαρα και μέσα από δηλώσεις του ίδιου του Γρίβα, και από βιβλία ιστορικών Αριστερών και Δεξιών, και από αποκαλύψεις του υπαρχηγού της «Χ» ταγματάρχη Πουζόϊ.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τι αναφέρουν οι ιστορικές πηγές για το Γρίβα πριν το 1955.
Ο Άντρος Παυλίδης στο βιβλίο του «Μακάριος ο Γ΄» αναφέρει «Ο ρόλος της οργάνωσης των και του ίδιου του Γρίβα ήταν ύποπτος γι΄ αυτό οι μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις με πρώτο τον «ΕΛΑΣ» αρνήθηκαν να έρθουν σε επαφή με οποιοδήποτε τρόπο με το Γρίβα και την οργάνωση του».
Ο Σπύρος Μυλωνάς στο βιβλίο του «Εθνική Κρίση» αναφέρει «Το παρελθόν του στην Ελλάδα δεν ήταν καθαρό. Στρατοκράτης, αντιδημοκράτης, παθιασμένος αντικομμουνιστής ίδρυσε την περιβόητη τρομοκρατική οργάνωση «Χ» που κτυπούσε το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα υπηρετώντας αντικειμενικά τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής»
Ο Dominigue Eudew στο βιβλίο του «Οι καπετάνιοι» αναφέρει «Διακόσια μέτρα από την Ακρόπολη στη συνοικία της παλιάς αγοράς του Θησείου σταθμεύουν οι κομάντος της φιλοναζιστικής εθνικής οργάνωσης «Χ» που διευθύνει ο Γρίβας. Η «Χ» κάνει τη προπαγάνδα της χρησιμοποιώντας τα αυτοκίνητα της αστυνομίας, και κάθε βράδυ ξαμολάει τα λαγωνικά της κατά των κόκκινων.
Ο Γιάννης Δημητριάδης στο βιβλίο του «Η Σοβιετική Διείσδυση στην Ελλάδα» αναφέρει «Μέσα στη παραζάλη αυτή δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει ποιοι εργάστηκαν, για λογαριασμό των Γερμανών εκτός από κάποιες κοινά αποδεκτές οργανώσεις όπως οι «Χίτες».
Ο Γιάννης Κατρης στο βιβλίο του «1960-..... η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα» γράφει «Ο Γρίβας προερχόταν και ανήκε όχι στη δεξιά αλλά στην ακραία υπερσυντηρητική πτέρυγα της. Επιπλέον η πολιτική ιστορία του Γρίβα ήταν συνδεδεμένη με την κατοχική οργάνωση «Χίτες», σκανδαλωδώς ευνοούμενη από τον κατακτητή για λογαριασμό του οποίου είχε συμβάλει στην εξόντωση πολλών πατριωτών και εθνικής αντιστάσεως....»
Ο Γιώργος Μιχαήλ «Εθνική Αντίσταση» γράφει «Η «Χ» συνεργαζόταν όχι μόνο με τις κατοχικές κυβερνήσεις και τα περιβόητα τάγματα ασφαλείας αλλά και με γερμανικές υπηρεσίες.
Εξ΄ άλλου ο ίδιος ο Γρίβας δηλώνει ότι έφτιαξε την «Χ» όχι για να κτυπήσει τους Γερμανούς κατακτητές αλλά για να κτυπήσει τον «ΕΛΑΣ».
Αυτό όμως το παραδέχτηκε και ο υπαρχηγός της «Χ» ο οποίος δήλωσε στη δίκη των δολοφόνων της «Ειδικής» τα εξής «Ποτέ οι Γερμανοί δεν ενόχλησαν μέλη της οργάνωσης μας, εκτός 10 που έπιασαν μια φορά γιατί τους πήραν για κομμουνιστές και τους παράδωσαν στην «Ειδική». Απολύθηκαν όλοι. Εμάς τους εθνικόφρονες δεν μας πείραξαν οι Γερμανοί. Οι Γερμανοί έβαζαν τις εθνικιστικές οργανώσεις να πολεμούν τους κομμουνιστές για να ΄χουν αυτοί ήσυχο το κεφάλι τους.
Ο ίδιος ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του αναφέρεται σε ζημιές που προκάλεσε στους κομμουνιστές ενώ δεν λέει λέξη για ζημιές που προκάλεσε στους Γερμανούς.
Τη φασιστική προέλευση όμως του Γρίβα μας την αποδεικνύει και η ίδια η «Μάχη»,όπου στην έκδοση της 23 Ιανουαρίου 1994 γράφει: «κατά την περίοδο της 4ης Αυγούστου με υπόδειξη του αείμνηστου Ιωάννη Μεταξά υπηρέτησε στη διεύθυνση επιχειρήσεων του Γ.Ε.Σ.». Για να επιλεγεί προσωπικά από το Μεταξά και να υπηρετήσει το φασιστικό καθεστώς του, δείχνει ξεκάθαρα το φασιστικό προσανατολισμό του Γρίβα.
Επίσης το 1943 έγινε σύσκεψη φασιστικών ακροδεξιών οργανώσεων στην οποία παρευρέθηκε και αξιωματικός της Γκεστάπο!!! Σ΄ αυτή την σύσκεψη συμμετείχε και η οργάνωση «Χ» την οποία εκπροσωπούσε ο Γρίβας. Για την σύσκεψη αυτή γίνεται αναφορά και στο βιβλίο του Γιώργη Αθανασιάδη «Η πρώτη πράξη του ελληνικής τραγωδίας» και στο βιβλίο «Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης» εκδόσεις «Σύγχρονη Εστία».
Αυτή ήταν λοιπόν η δράση του Γρίβα που κανείς δεν μπορεί πλέον να την αρνηθεί. Πώς να την αρνηθεί άλλωστε αφού για την οργάνωση «Χ» έγινε δίκη αφού οι υποστηρικτές του Γρίβα έκαναν μήνυση στο Γ. Μιχαήλ με την κατηγορία ότι προσέβαλλε τη μνήμη του Γρίβα όταν έγραφε ότι ήταν συνεργάτης των Γερμανών. Στη δίκη που ακολούθησε με μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν τα γεγονότα απομυθοποιήθηκε η «Χ» και αποδείχθηκε ότι συνεργάστηκε με τους Γερμανούς.
Τέλος, αναφέρουμε ότι, εάν η «Χ» δεν ήταν φασιστική φιλοναζιστική οργάνωση δεν θα έπαιρνε στις εκλογές του 1946 και 1950 τα θλιβερά ποσοστά του 0.17% και 0.84%. Αυτά δείχνουν ότι η «Χ» ήταν λαομίσητη και ο αρχηγός της σύμφωνα με τον δεξιό πολιτικό Άγγελο Βλάχο ήταν πολιτικά άκριτος, δεσποτικός, εγωκεντρικός, με νοοτροπία φανατικού.
Αυτά όσον αφορά την αλήθεια γύρω από τη δράση του Γρίβα στην Ελλάδα.
Για το '55
Το επιχείρημα που προβάλλεται συνεχώς από τους υποστηριχτές του Γρίβα είναι ότι αυτός είναι ο απελευθερωτής της Κύπρου από τους Άγγλους αφού αυτός ηγήθηκε τον ένοπλο αγώνα το 1955-59.
Πολλές φορές δε, όταν τους αναφέρεις την προδοτική δράση αυτού του ανθρώπου δεν διστάζουν να σου αναφέρουν και αυτό το αφελές «Μα εμείς τιμούμε το Γρίβα του 1955 μόνο» !!!!!!
Είναι σωστό όμως αυτό; Ποιά ήταν η δράση του Γρίβα το 1955-59; Ποιόν ήρθε να πολεμήσει ο Γρίβας; Ήταν σωστή η επιλογή του ένοπλου αγώνα; Ποιό ήταν το αποτέλεσμα του αγώνα του Γρίβα; Μεταμορφώθηκε ο προδότης σε πατριώτη το 1955 για να ξαναγίνει προδότης το ’74;
Για να απαντήσουμε στα πιο πάνω ερωτήματα πρέπει να απελευθερώσουμε την ιστορική έρευνα από την προπαγάνδα, την πολιτική λογοκρισία και τις προσπάθειες των συνδέσμων αγωνιστών να νομοθετήσουν την ιστορική μνήμη και να μελετήσουμε όλα τα δεδομένα της εποχής αυτής πολιτικά – κοινωνικά και τα γεγονότα πριν την έναρξη του ένοπλου αγώνα.
Βρισκόμαστε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια. Στη περίοδο αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη η κατάρρευση του αποικιακού συστήματος και ο σχηματισμός ανεξάρτητων κρατών, αποτέλεσμα της πάλης των λαών.
Στην Κύπρο το θέμα της απαλλαγής του λαού μας από την αποικιακή κυριαρχία εκφραζόταν τότε με το σύνθημα της Ένωσης που υποστηριζόταν και από την Αριστερά και τη Δεξιά.
Εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι τα χρόνια από το 1940 είναι γεμάτα αγώνες της Αριστεράς για εργατικά δικαιώματα και για απαλλαγή από την αποικιακή κυριαρχία. Σ΄ όλα αυτά τα χρόνια η δεξιά συνεργάστηκε με τους Άγγλους και πολλές φορές δικαιολογούσε και τη βία που χρησιμοποιούσαν.
Ενδεικτικά αναφέρουμε:
Το 1941 την απευθείας μάχη της Κυβέρνησης, με τους εργάτες στην οποία 400 εργάτες μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο.
Την παναπεργία του 1944 που νέκρωσε το νησί.
Την αιματηρή επίθεση των Άγγλων κατά της διαδήλωσης των αριστερών στο Λευκόνοικο με θύματα τον Ανδρέα Εξηντάρη, τον Αντρόνικο Κυπριανού και το μαθητή Κουρτέλλα.
Τη μάχη των απεργών του 1948 με τους Άγγλους στο Μαυροβούνι.
Την καταδίκη και τη φυλάκιση στελεχών της Π.Σ.Ε. το 1946 γιατί ανέπτυσσαν πολιτική δράση κατά των αποικιστών.
Και σ΄ όλη αυτή τη περίοδο η δεξιά της Κύπρου συνεργαζόταν με τους Άγγλους, για κατάπνιξη των κινημάτων. Ενδεικτικές είναι οι δηλώσεις των ηγετών τους.
Ενώ ο κυπριακός λαός κορυφώνει το μαζικοπολιτικό του αγώνα αποφασίζεται η δημιουργία της ΕΟΚΑ και ο ένοπλος αγώνας από τη δεξιά. Το ΑΚΕΛ με ανακοίνωση του Π.Γ. την 1/4/1955 πήρε τη θέση ότι η πιο ενδεδειγμένη μορφή αγώνα μέσα στις κυπριακές συνθήκες ήταν η μαζική πολιτική πάλη που θα μπορούσε να αναπτύσσεται, να προσλαμβάνει τη μορφή παναπεργίας, συλλαλητηρίων και πολιτικής ανυπακοής.
Θέση που αποδείχτηκε από την ιστορία πέρα για πέρα ορθή. Όμως αυτές οι θέσεις συνοδεύτηκαν από βαριούς χαρακτηρισμούς για τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ. Παρ΄ όλα αυτά η ηγεσία του ΑΚΕΛ βρήκε τη δύναμη και τα αμέσως επόμενα χρόνια επανόρθωσε το λάθος της. Έκανε μια ανοικτή αυτοκριτική και αναίρεσε τους χαρακτηρισμούς και τα επίθετα.
Ήταν όμως σωστή η θέση του ΑΚΕΛ για τον ένοπλο αγώνα; Αυτό το αποδεικνύει η ίδια η ιστορία.
Ο ηγέτης της δεξιάς στη Κύπρο κ. Γλαύκος Κληρίδης δήλωσε σε συνέντευξη του στον «Αγώνα» 8/11/1974 «Αποδείχθη ότι ο αγών της ΕΟΚΑ 55-59 έβλαψε το εθνικό θέμα της Κύπρου».
Ο Λ. Ιεροδιακόνου, βουλευτής του ΔΗΣΥ στο βιβλίο του «Το κυπριακό πρόβλημα σελ. 338-340» γράφει «Ανεύθυνη και λανθασμένη η απόφαση για ένοπλο αγώνα» «Δεν θα μπορούσε να πάρει χειρότερη πορεία από εκείνη που ακολούθησε» «Με το τρόπο αυτό υποβοηθήθηκαν οι Άγγλοι και οι Τούρκοι».
Επίσης η αποτυχία της ένοπλης δράσης φαίνεται και από τα αποτελέσματα του αγώνα. Επιβάλλεται ερήμην του Κυπριακού Λαού μια ακρωτηριασμένη κολοβή ανεξαρτησία που θα διαιώνιζε τα συμφέροντα των εχθρών της Κύπρου. Αναβαθμίστηκαν οι βλέψεις και τα απώτερα σχέδια του τούρκικου παράγοντα στη Κύπρο. Υποβοηθήθηκε η διαιρετική πολιτική των Άγγλων.
Παρ΄ όλα αυτά όμως κατά τη διάρκεια του ένοπλου αγώνα έγιναν πράξεις απαράμιλλου θάρρους και ανδρείας και πολλοί ήταν αυτοί που σαν αγνοί αγωνιστές θυσιάστηκαν και γράφτηκαν στις πιο ένδοξες σελίδες της Κυπριακής Ιστορίας. Ο Αυξεντίου, ο Παλληκαρίδης, ο Μάτσης, ήρωες που συνέχισαν τον αγώνα του Εξηντάρη και του Αντρόνικου και έδωσαν ότι πιο πολύτιμο είχαν, για τη πατρίδα τους.
Αυτούς τους τιμούμε και υποκλινόμαστε μπροστά στην αυταπάρνηση και την θυσία τους.
Αποτελεί όμως προσβολή προς όλους αυτούς να χρησιμοποιείται η θυσία τους, για να καλυφθούν οι αθλιότητες άλλων.
Από το 1957 όταν άρχισε να φαίνεται πλέον ότι η Βρετανική αποικιοκρατία τέλειωνε οριστικά και όλα έδειχνα ότι οδηγούμαστε σε μορφή ανεξαρτησίας ο Γρίβας άρχισε μια οργανωμένη επίθεση ενάντια στην Αριστερά που πέρασε από τις απειλές στους ξυλοδαρμούς, τις ένοπλες επιθέσεις και τις δημόσιες εκτελέσεις.
Μετά το θάνατο του Γρ. Αυξεντίου την άνοιξη του 57 η αριστερά απέσυρε τις κατηγορίες του 55 και συμμετείχε σε επιτροπές εράνου και συμπαράστασης για τους αγωνιστές και οι σχέσεις Αριστεράς – Δεξιάς φαίνονταν πολύ ομαλές.
Δεκάδες ήταν τα μέλη και οι οπαδοί της Αριστεράς που έπεσαν θύματα της μισαλλοδοξίας και της αντικομμουνιστικής υστερίας. Εκατοντάδες άλλοι κακοποιήθηκαν, υβρίστηκαν, απειλήθηκαν, καταδιώχτηκαν, αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν.
Ας δούμε ορισμένες τέτοιες σκηνές για να καταλάβουμε το θεάρεστο έργο αυτού του «άξιου τέκνου της πατρίδας».
Στις 21 Ιανουαρίου 1958 ένοπλοι μασκοφόροι επετέθηκαν ταυτόχρονα στους αριστερούς σε δυο χωριά, στην Κώμα του Γιαλού και στη Λύση. Οι μασκοφόροι υπό την παρότρυνση περιοίκων εθνικοφρόνων φώναζαν «Μαντρίστε τους.... Μαντρίστε τους...»!!! Οι Αριστεροί εργάτες στάθηκαν σε μια γραμμή μπροστά τους και δεν διαλύονταν. Ένας από αυτούς πλησίασε τους οπλισμένους μασκοφόρους «Ξέρεις μας εμάς αγωνιζόμαστε για τη φτωχολογιά...» Μερικοί διστάζουν άλλοι διστάζουν για αίμα... πυροβολούν.... Ο Ηλίας Ττοφαρής πέφτει νεκρός στο χώμα....
Λίγους μήνες μετά το Μάρτιο του ίδιου χρόνου η ίδια νοοτροπία θα οδηγήσει μιαν ομάδα εθνικοφρόνων να σύρει μέχρι το προαύλιο της εκκλησίας ένα έντιμο οικογενειάρχη, γνωστό για την αντιαποικιακή δράση του, το Σάββα Μενοίκου, να τον κρεμάσει στον πλάτανο έξω από την εκκλησία, να τον προπηλακίζει με αισχρολογία και να τον σκοτώσει με λιθοβολισμό.
Την ίδια νύκτα στις 21 Ιανουαρίου του 1958 ένοπλοι εισβάλουν ταυτόχρονα στα καφενεία των Αριστερών στη Λύση και στην Κώμα του Γιαλού και δολοφονούν εκτός από τον Ηλία Ττοφαρή και τον Μιχάλη Πέτρου.
Και για τις τρεις αυτές δολοφονίες δεν δόθηκε καμιά εξήγηση, για τον ισχυρισμό του προδότη, παρά το ότι οι συγγενείς των θυμάτων προκαλούν συνεχώς τους συνδέσμους αγωνιστών, που τους αποκαλούν προδότες, να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους.
Στις 6/5/1958 μασκοφόροι πυροβόλησαν και σκότωσαν τον Κυριάκο Πατάτα από την Πηγή. Επίσης καμιά απόδειξη δεν υπάρχει για το τι προδοσία έκανε ο άνθρωπος αυτός. Στις 25/5/1958 σκοτώνουν με όπλα τον Ανδρέα Σακκά από τα Πέρα Ορεινής. Στην περίπτωση αυτή αποδείχθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ο άνθρωπος αυτός δεν υπήρξε ποτέ προδότης.
Στις 29/5/1958 κάποιος βοσκός ειδοποίησε τον Παναή Στυλιανού βοσκό από την Αχερίτου ότι «κάποιοι ήταν χωσμένοι στα σκλινίτζια και τον περίμενα να τον σκοτώσουν γιατί ήταν στέλεχος του ΑΚΕΛ» . Ο Παναής έφυγε και πήγε στο καφενείο όπου ενημέρωσε τους συγχωριανούς του καθώς και δυο στελέχη της Δεξιάς που του είπαν «κουμπάρε εν μπορούμε να κάμουμε τίποτε ... καλά κάμνεις να φύεις να γλυτώσεις».
Μετά ο Παναής πήγε στον κουμπάρο του που ήταν άρρωστος. Μασκοφόροι έκαμαν κλοιό γύρω από το σπίτι άλλοι μπήκαν μέσα με ξύλα που είχαν καρφιά στην άκρη και κτύπησαν τον Παναή μέχρι θανάτου, ενώ ξυλοκόπησαν άγρια την γυναίκα του και την κόρη του. Ακόμα οι συγγενείς του περιμένουν να τους πουν ποια προδοσία έκανε ο Παναής.
Επίσης από τους μασκοφόρους του Γρίβα σκοτώθηκαν οι εξής (στελέχη του ΑΚΕΛ):
Νικόδημος Ιωάννου από τον Άγιο Θεόδωρο
Μαρία Χαρίτου από την Μηλιά
Αντρέας Αναστάση από την Αραδίππου
Κώστας Κούννης από την Καλοψίδα
Μιχάλης Μικρασιάτης από το Φρέναρος
Χριστόδουλος Ορνιθάρης από το Φρέναρος
Γιάννης Ιωάννου από την Αχερίτου
Παναγιώτης Τσάρος από την Άσσια
Αντρέας Μιχαηλίδης από τον Κάτω Πύργο
Για όλους αυτούς καμιά απόδειξη έστω και για τη παραμικρή προδοσία. Επίσης υπάρχει επίσημος κατάλογος από 93 άτομα που πυροβολήθηκαν, κακοποιήθηκαν, εκβιάστηκαν, από τους Μασκοφόρους του Γρίβα.
Όλα τα πιο πάνω μαρτυρούν ότι υπήρχε συντονισμένη επίθεση από το Γρίβα και μια πτέρυγα της ΕΟΚΑ εναντίον της Αριστεράς.
Και όσοι δεν το πιστεύουν αυτό καλά κάνουν να διαβάσουν τα απομνημονεύματα του Γρίβα και θα δουν ότι ακόμα και ο ίδιος το καταμαρτυρεί αυτό. Σε επιστολή του στο Μητροπολίτη Άνθιμο το Γενάρη του 1958 αναφέρει: «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη κατάσταση. Οι κομμουνισταί είναι αντίπαλοι μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Ενδείκνυται να τους εξοντώσουμε ως πολιτική οντότητα ώστε να μην είναι πλέον υπολογίσιμος, δυνάμει δια των αποφάσεων της να επηρεάζει το εθνικό ζήτημα».
Να σημειώσουμε εδώ την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε η Αριστερά. Στις 15/12/1955 η αποικιακή κυβέρνηση θέτει εκτός νόμου το ΑΚΕΛ και άλλες λαϊκές οργανώσεις. Συλλαμβάνει και εξορίζει όλη την ηγεσία του, και κατάσχει όλα τα έντυπα του.
Αιτία για όλα αυτά όπως αναφέρει η ίδια η ανακοίνωση, ο αντιαποικιακός αγώνας του ΑΚΕΛ. Ακέφαλη λοιπόν και εκτός νόμου η Αριστερά έχει να αντιμετωπίσει και τον πόλεμο του Γρίβα. Ο Γρίβας ο οποίος βρήκε την ευκαιρία της ζωής του να πραγματοποιήσει το όνειρο του: Να εξολοθρεύσει τους Αριστερούς.
Ωστόσο η δικαιολογία που προβαλλόταν και που εξακολουθεί να προβάλλεται είναι ότι ήταν προδότες. Αυτό όμως μένει ως εδώ, δηλαδή ούτε υποστηρίζεται από επιχειρήματα ούτε και έχει αποδειχθεί οτιδήποτε μέχρι σήμερα.
Πόσο αλήθεια είναι αυτό όμως το αποδεικνύουν τα γεγονότα και μόνο εθελοτυφλούντες δεν το αντιλαμβάνονται:
Ήταν δυνατό τη στιγμή που η αποικιακή κυβέρνηση θεωρούσε τους Αριστερούς σαν τον υπ΄ αριθμό κίνδυνο, του έθετε εκτός νόμου, τους φυλάκιζε, τους εξόριζε οι ίδιοι να είναι καταδότες των διωκτών τους;
Επίσης σ΄ ένα γενικότερο πλαίσιο και παρά τις οποιεσδήποτε διαφορές ή διαφωνίες που μπορεί να έχει κάποιος με την Αριστερά είναι ιστορικά ολοφάνερο ότι η παράταξη αυτή από την ίδρυση της ήταν μια συνεπής αντιαποικιακή δύναμη. Και αυτό βέβαια είναι αυτονόητο ιδεολογικά. Για την Αριστερά ο κύριος εχθρός και στη Κύπρο και διεθνώς ήταν ο «Αγγλοαμερικανικός Ιμπεριαλισμός».
Υπάρχουν όμως και οι απλοί οι πρακτικοί λόγοι. Πώς ήταν δυνατό ένας ιδεολόγος αριστερός να ξέρει τα μυστικά της ΕΟΚΑ, αφού ο ίδιος ο Γρίβας απαγόρευε στους αριστερούς να γίνουν μέλη της ΕΟΚΑ;
Όσοι όμως εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η στάση του ΑΚΕΛ υπήρξε προδοτική καλά κάνουν να ξαναδιαβάσουν τα «Απομνημονεύματα» του Γρίβα. Να τι έγραφε στο ημερολόγιο του 8/5/1955 «Εθνικόφρονες εφημερίδες κάμνουν πολιτική της τζέπης των. Ουδεμία διαμαρτυρία ούτε δια τον νόμον «περιορισμού κατ΄ οίκον» ούτε δια την διαταγή όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι φρουρούν τα ίδια τα γραφεία των. Και όμως η κομμουνιστική εφημερίδα «Δημοκράτης» μαχητικώς καταφέρεται κατά της κυβερνήσεως και εμμέσως μας εξυπηρετεί. Ο Δήμαρχος Αμμοχώστου κομμουνιστής διαμαρτύρεται δια τον νόμον και όμως ουδείς άλλος δήμαρχος διεμαρτυρήθη.
Επίσης ο Σπύρος Παπαγεωργίου πιστός του Γρίβα και αργότερα Κυβερνητκός Εκπρόσωπος της Οκταήμερης κυβέρνησης Σαμψών γράφει στη σελίδα 312 του βιβλίου του «Κυπριακή θύελλα» «Είναι εξ΄ ίσου αληθές ότι μόλις ένα μήνα μετά την έναρξη του αγώνα, ο Διγενής σημειώνει ότι με οδηγόν την συνείδησιν του και όχι χάρη οιασδήποτε σκοπιμότητος ότι οι κομμουνισταί τηρούν στάσιν περισσότερον συμφέρουσαν την ΕΟΚΑ από εκείνην που τηρούν οι εθνικόφρονες».
Οι επιθέσεις κατά της Αριστεράς δεν είχαν παροδικό χαρακτήρα. Ήταν ένα συστηματικό, οργανωμένο, φαινόμενο. Από έρευνα προκύπτει ότι τα όργανα του Γρίβα έκαναν κάπου 130! Επεισόδια σε βάρος τοπικών στελεχών του ΑΚΕΛ και από τις επιθέσεις σκοτώθηκαν 19 μέλη του ΑΚΕΛ. Από τις επιθέσεις έμειναν χωρίς προστάτη 17 χήρες και 58 ορφανά παιδιά.
Φυσικά ο μύθος για δήθεν προδοτικό ΑΚΕΛ ήταν ένα ανούσιο κατασκεύασμα που όπως αποδείξαμε προηγουμένως δεν γινόταν πιστευτό ούτε από τους ίδιους τους εμπνευστές του. Ο λόγος για τον οποίο γίνονταν οι επιθέσεις έχει πλέον αποδειχθεί ότι ήταν το κτύπημα και η φίμωση της Αριστεράς για να μην είναι υπολογίσιμη δύναμη αφού το παραδέχτηκε και ο ίδιος ο καθοδηγητής τους.
Όμως οι συνέπειες της εγκληματικής δραστηριότητας δεν ήταν μόνο οι απώλειες ζωών, οι χήρες, και τα ορφανά, ο διασυρμός, η κατασυκοφάντηση και η κακοποίηση μεγάλου αριθμού προσώπων. Η σοβαρότερη συνέπεια που απείλησε να προσλάβει προεκτάσεις εθνικής τραγωδίας ήταν η αύξηση των κινδύνων εμφυλίου σπαραγμού.
Σ΄ αυτήν την περίοδο η ηγεσία του ΑΚΕΛ δεχόταν όλο και περισσότερες πιέσεις από μέλη και φίλους του κόμματος ότι έπρεπε να δράσουν δυναμικά και να απαντήσουν με τα ίδια μέσα. Στην ολομέλεια δε της Κ.Ε. του κόμματος τον Μάρτη του 1958 τέθηκε έντονα αυτό το θέμα αλλά ευτυχώς πάρθηκε η σωστή απόφαση. Θα ήταν τραγικό λάθος να παρασυρόταν η Αριστερά από τις προκλήσεις και αιματηρές επιθέσεις και να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο.
Έτσι και στη περίοδο αυτή φαίνεται ξεκάθαρα ποιος ήταν ο ρόλος του Γρίβα. Δεν ήταν ο Γρίβας που ωραιοποίησε και ηρωοποίησε τη δεξιά του τόπου μας στην προσπάθεια της να φτιάξει ήρωες.
Ο Γρίβας κατηγορείται ότι δεν πολιτεύεται ενωτικά ενώ προκαλεί ένταση με εξτρεμιστικά συνθήματα και στη τ/κυπριακή κοινότητα. Οι τ/κύπριοι δημιουργούν προγεφύρωμα στη Μασούρα και ο Γρίβας διατάσει κατάληψη της Μασουρας ενώ η Ελλάδα μέσω του τότε πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου δηλώνει ότι είναι εναντίον της επιχείρησης και επόμενος δεν θα συμμετάσχουν ελληνικά στρατεύματα.
7/8/64 – 10/8/64 η Εθνική Φρουρά καταλαμβάνει τα υψώματα Λοροβουνο και Μασούρα και αντί τελικής επίθεσης κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Τις επόμενες μέρες 30-60 τουρκικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν ολόκληρη την περιοχή με αποτέλεσμα τον θάνατο χιλιάδων αθώων πολιτών και τεράστιες καταστροφές.
Την επομένη οι Αμερικανοί στέλνουν τον Ατσεσον σαν μεσολαβητή. Ο Άτσεσον υποβάλει με πλήρη μυστικοπάθεια το περιβόητο σχέδιο «Ατσεσον» που προνοούσε διχοτόμηση της Κύπρου. Ο Μακάριος όπως ήταν φυσικό απορρίπτει το σχέδιο αυτό ενώ ο Γρίβας το αποδέχεται.
1963 – 1964 – 1967
Μετά την άτυχη κατάληξη του αγώνα της ΕΟΚΑ που ήταν αναμενόμενη λόγω κυρίως των επιλογών και της τακτικής που ακολούθησε η ηγεσία της, υπογράφονται οι συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου που δίνουν στην Κύπρο μια κολοβή Ανεξαρτησία με έντονα διαιρετικά στοιχεία.
Το 1964 ο Μακάριος αποφασίζει τη δημιουργία Εθνικής Φρουράς με 10.000 άνδρες. Είχαν προηγηθεί οι δικοινοτικές ταραχές του ’63 και τα Αμερικανονατοϊκά σχέδια Μπωλ (31/1/1964) και Λέμνιστερ που προνοούσαν – διχοτόμηση της Κύπρου. Τα σχέδια αυτά τα είχε αποδεχθεί η «Βασιλική κυβέρνηση» της Ελλάδας και ασκούνταν αφόρητες πιέσεις στο Μακάριο για να τα δεχθεί. Ο Μακάριος για να αποφύγει πιέσεις προσφεύγει στο Συμβούλιο Ασφάλειας (15/2/1964) και διεθνοποιείται το Κυπριακό.
Δυστυχώς όμως επιβάλλεται από την Αθήνα και τον Γιωρκάτζη σαν αρχηγός ο Γρίβας , στις 9/6/1964.
Έτσι κάτω από αυτές τις θολέ και περίεργες συνθήκες εμφανίζεται το εξτρεμιστικό σύνθημα για Ένωση από το Γρίβα και τους όμοιους του. Έτσι μετά και αυτά τα γεγονότα η κατάσταση γίνεται μια ντε φάκτο διχοτόμηση, αφού τ/κύπριοι δημιουργούν τους δικούς τους θύλακες, αλλά η κυβέρνηση της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι πιο ενισχυμένη.
Δεν έμειναν όμως ως εδώ τα πράγματα. Οι υπερπατριώτες θα αρχίσουν τους δικούς τους αγώνες και πάλι και ο Γρίβας θα έρθει να μας φέρει νέα κακά και να μας οδηγήσει σε νέες περιπέτειες.
Μέσα από τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούσαν ο Γρίβας θα ξαναθέσει θέμα «Ένωσης» και θα δημιουργήσει μια νέα εξουσία που θα αντιπολιτεύεται και θα υποσκάπτει την νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου.
Ο Φιλελεύθερος γράφει στις 17/2/66. «Υπάρχει ή δεν υπάρχει θέμα Γρίβα; Υπάρχει ή δεν υπάρχει «θέμα εκκρεμούντων ζητημάτων εις το στράτευμα απαιτούντων ρύθμιση. Υπάρχει πρόβλημα δια. .... εξουσιών;»
Ενώ η «Αλήθεια» γράφει στις 7/3/67: «Ο Κυπριακός Λαός ζυγόν δεν υποφέρει έστω και ελληνικού υπό τας συνθήκας μάλιστα που μας επιβάλλεται»
Τον Ιούλη του 1966 η Αθήνα προχωρεί σε διάλογο με την Τουρκία για κλείσιμο του Κυπριακού. Η κυβέρνηση καταδικάζει τις ενέργειες αυτές της Ελλάδας αλλά ο Γρίβας σε επιστολή του στον πρωθυπουργό της Ελλάδας 25/1/66 αναφέρει:
«Προχωρήστε σταθερά και αποφασιστικά και ότι αποφασίσετε εδώ είναι εξασφαλισμένο». Δηλαδή ο Γρίβας θεωρούσε τον εαυτό του εξουσία που ρύθμιζε το μέλλον της Κύπρου όπως αυτός ήθελε.
Την 21η Απριλίου 1967 επικρατεί στην Ελλάδα το πραξικόπημα και η κατάσταση χειροτερεύει. Ασκείται μια άνευ προηγουμένου πνευματική και φυσική τρομοκρατία στον κυπριακό λαό με στόχο την Ένωση. Όσοι έζησαν εκείνα τα χρόνια έχουν βαθιά και πικρή πείρα για τους πολιτικούς ακροβατισμούς, τους τυχοδιωκτισμούς και τους αισχρούς προπηλακισμούς όσων τολμούσαν να μιλήσουν με τη γλώσσα της σύνεσης της ψυχραιμίας και της αυτοσυγκράτησης. Όσοι είχαν αντίθετη άποψη με το Γρίβα και έλεγαν ότι δεν ήταν δυνατό να αποφασίζει η χούντα για το μέλλον της Κύπρου, ήταν προδότες, ανθέλληνες, κομμουνιστές και άθεοι και έπρεπε να υποστούν βαριές συνέπειες και πολλές φορές πλήρωναν αυτή τους τη διαφωνία και με τη ζωή τους.
Και όχι μόνο αυτό, αφού η Εθνική Φρουρά ελεγχόταν από αξιωματικούς όργανα του Γρίβα που έπαιρναν διαταγές μόνο από τη Χούντα. Και φυσικά ασκούνταν όλων των ειδών οι εκβιασμοί πάνω στους νέους, τους γονείς τους και σε ολόκληρο τον κυπριακό λαό με σκοπό να τονωθεί το φρόνημα τους.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα το πνεύμα της εποχής εκείνης θα αναφερθούμε σε μια συζήτηση στη Βουλή, 26 Ιουνίου 1967. Το θέμα ενέγραψε ο βουλευτής του Πατριωτικού Μετώπου (συνασπισμός δυνάμεων εκτός του ΑΚΕΛ) και είχε σα θέμα τις απειλές της Χούντας και των υποστηρικτών του Γρίβα εναντίον της Κυπριακής κυβέρνησης και του κυπριακού λαού.
Ο Λέλλος είπε πολλά μίλησε για έξαλλους ανθρώπους τους παθολογικώς αντιμακαριακούς τους περιθωριακούς που με σύνθημα την Ένωση ζητούσαν δολίως χρήματα από την Ελλάδα για να πατάξουν τον κομμουνισμό.
Δυστυχώς όμως το πατριωτικό μέτωπο δεν ήταν συμπαγές σώμα. Η πλειοψηφία ήταν οι φανατικοί που προσέβλεπαν είτε στην απρόσωπη Ελλάδα, είτε στη Χούντα. Όσοι ήταν εναντίον της Ένωσης και του Γρίβα, βουλευτές ΑΚΕΛ, Γλαύκος Κληρίδης (ηγέτης Πατριωτικού Μετώπου), Λέλλος Δημητριάδης (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος), Τάσσος Παπαδόπουλος κ.α. πήραν το χαρακτηρισμό του προδότη και του ανθέλληνα. Έτσι η Βουλή πήρε απόφαση για ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Μέσα σ΄ αυτό το έντονα φορτισμένο κλίμα οι τ/κύπριοι εξτρεμιστές απαγορεύουν τις περιπολίες της Αστυνομίας στο χωριό Άγιος Θεόδωρος που βρισκόταν σε τουρκοκυπριακά θύλακα. Η Εθνική Φρουρά με διαταγές του Γρίβα επεμβαίνει και καταλαμβάνει τα υψώματα. Η Χούντα όμως διατάσσει εγκατάλειψη της περιοχής και τερματισμό των περιπολιών, της Αστυνομίας στο χωριό Άγιος Θεόδωρος!!!!
Ποιό ηταν το αποτέλεσμα όμως αυτής της ενέργειας 1) Η τ/κυπριακή ηγεσία δημιουργεί δική της διοίκηση στις περιοχές που ελέγχει και δημιουργούνται ουσιαστικά στη Κύπρο 2 κυβερνήσεις, 2 κράτη 2) έρχεται ο Σάυρουνς Βανς σαν μεσολαβητής και πετυχαίνει ανάκληση της μεραρχίας. 3) η Ελλάδα αναγνωρίζει αυτοδιοίκηση τ/κυπρίων.
Έτσι ο Μακάριος και η πολιτική ηγεσία του τόπου εγκαταλείπουν την πολιτική της Ένωσης και υιοθετεί τη «γραμμή του εφικτού».
Ας δούμε όμως τα γεγονότα από την αρχή.
Από έγγραφα που ανακάλυψε η αστυνομία το 1973 αποκαλύφθηκε ένα έγγραφο 2/9/1971 κάποιου που υπογραφόταν «Χ» και έλεγε μεταξύ άλλων και τα εξής:
«Κάποιος υπάλληλος της βρεττανικής ύπατης αρμοστίας κ. Φλέτσιες μου ζήτησε να βολιδοσκοπήσω το Γρίβα κατά πόσον αποδέχεται επαναφορά του σχεδίου «Άτσεσον» και να «κανονίσει το Μακάριο».
Επίσης 18/6/1971 η Χούντα αναφέρει «Η ελληνική κυβέρνηση θα βρεθεί εις τη σκληράν ανάγκην να λάβει τα μέτρα εκείνα που επιτάσσει το εθνικό συμφέρον οσοδήποτε πικρά και αν είναι τούτα».
Μετά από λίγο καιρό 31 Αυγούστου 1971 ο Γρίβας έρχεται στη Κύπρο με την ανοχή της Χούντας (Γλαύκου Κληρίδη «Η κατάθεση μου»)
Μόλις έρχεται ο Γρίβας ιδρύει την ΕΟΚΑ Β μια φασιστική οργάνωση που χρησιμοποιούσε τις πιο αθέμιτες μεθόδους, για να υποσκάψει το κράτος.
Η κατάσταση γίνεται τραγική. Ο λαός μας γνωρίζει μια άνευ προηγουμένου φυσική και πνευματική τρομοκρατία. Η κυβερνητική μηχανή διαβρώνεται , στα σχολεία οι δάσκαλοι τρομοκρατούνται για να «εξυψώνουν το εθνικό φρόνημα των μαθητών». Η εθνική φρουρά ελέγχεται από τη Χούντα. Τμήματα της Αστυνομίας ελέγχονται από την ΕΟΚΑ Β΄. Αθώοι πολίτες που διαφωνούσαν με την ΕΟΚΑ Β’ δολοφονούνται. Οι ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών γίνονται σύνηθες φαινόμενο.
Συγκεκριμένα από την ΕΟΚΑ Β΄ με επίσημα στοιχεία έγιναν:
16 κλοπές όπλων
14 απόπειρες δολοφονίας
4 απαγωγές
20 ανατρεπτικές συνωμοσίες
102 πράξεις βίας
Φυσικό αυτό αφού ο Γρίβας διατάσσει την ΕΟΚΑ Β’ να «καταλύσουν το κράτος και να ανατρέψουν το Μακάριο με δολοφονίες και δολιοφθορές χωρίς έλεος χωρίς οίκτο και χωρίς δισταγμό».
Επίσης σε προκήρυξη της η ΕΟΚΑ Β’ αναφέρει: «Θα πράξωμεν παν το δυνατόν, δια να αποδείξομεν ότι το κράτος έχει παύσει να υφίσταται».
Αυτές όλες οι ενέργειες του Γρίβα ώθησαν τον τότε πρόεδρο της Βουλής κ. Γλαύκο Κληριδη να δηλώσει ότι εάν ο στρατηγός Γρίβας δεν σταματήσει τις δολοφονίες θα καλέσει τη Βουλή να τον καταδικάσει σαν κοινό δολοφόνο.
Ο Σπύρος Παπαγεωργίου από τους πιο ακραίους εθνικόφρονες πιστός οπαδός του Γρίβα, άνθρωπος που υπηρέτησε την κυβέρνηση Σαμψών σαν κυβερνητικός εκπρόσωπος γράφει στο βιβλίο του «Μακάριος, πορεία δια πυρός και σιδήρου». «Είναι εξακριβωμένο ότι το καλοκαίρι του 1973 μέχρι το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου 3 ομάδες της ΕΟΚΑ Β’ εργάζονταν στα σχέδια ανατινάξεως του Μακαρίου και είναι επίσης σίγουρο ότι τις ενέργειες των 2 ομάδων γνώριζε και καθοδηγούσε ο Γρίβας» σελ. 180.
Το 1972 προετοιμάζεται πραξικόπημα με τον κωδικό «Σχέδιο Αράχνη». Εκτελεστές το 2ο Ε.Γ. του ΓΕΕΦ και ο Γρίβας. Ευτυχώς όμως στις 14/2/1972 τα σχέδια διέρρευσαν και λαμβάνονται τα αναγκαία μέτρα επαγρύπνησης, ενώ στην Αρχιεπισκοπή γίνεται ογκωδέστατο συλλαλητήριο που καταδικάζει την ΕΟΚΑ Β’ και δηλώνει την υποστήριξη του στο Πρόεδρο Μακάριο (Κ. Γραικού «Κυπριακή Ιστορία» σελ. 117).
Το σχέδιο «Αράχνη» όμως δεν είναι το μόνο πραξικοπηματικό σχέδιο που ανέλαβε η ΕΟΚΑ Β΄ με το Γρίβα, αποκαλύφθηκαν ακόμα τα σχέδια «Σφενδόνη» «Αφροδίτη» και «Απόλλων». Μάλιστα το τελευταίο είχε και την κωδική υπογραφή του Γρίβα Α.Ε./2 δηλαδή Αρχηγός ΕΟΚΑ / Β΄.
Εν των μεταξύ οι τρομοκρατικές ενέργειες και οι βομβιστικές επιθέσεις συνεχίζονται, ενώ στις 27/7/1973 μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ απαγάγουν τον Υπ. Δικαιοσύνης και ο Γρίβας ζητά για την απελευθέρωση πλήρη αμνηστία.
Στις 27/11/1973 ο Γρίβας πεθαίνει, αλλά έχει αφήσει στους συνεχιστές του έργου την παρακαταθήκη που ήταν «να καταλύσουν το κράτος και να ανατρέψουν το Μακάριο, με δολοφονίες και δολιοφθορές χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο και δισταγμό».
Πράγματι η οργάνωση του, εκτέλεσε το σκοπό της στις 15 Ιουλίου 1974. Το αποτέλεσμα όλοι το γνωρίζουμε....