Για την ιμπεριαλιστική διείσδυση των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική, σημείο αναφοράς αποτελεί το «Δόγμα Μονρόε» (από τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζέιμς Μονρόε). Με τη θέσπιση του το 1823, οι ΗΠΑ θεωρούν τη Λατινική Αμερική ως χώρο ζωτικής σημασίας για τα συμφέροντα τους, αξιώνοντας τον τερματισμό του πολύχρονου αποικισμού της ηπείρου από ευρωπαϊκές χώρες.
Από τότε, οι χώρες της Λατινικής Αμερικής θεωρούνταν ως η «πίσω αυλή» των ΗΠΑ. Αμέτρητες είναι οι επεμβάσεις, τα πραξικοπήματα και οι παρεμβάσεις στα εσωτερικά των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Σήμερα οι ΗΠΑ διατηρούν 74 στρατιωτικές βάσεις σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική, εκ των οποίων 13 από αυτές περικυκλώνουν την Βενεζουέλα.
Στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών βρισκόταν πάντα και η Βενεζουέλα. Ο έλεγχος των πετρελαίων της χώρας κρίνεται ζωτικής σημασίας για τους ιμπεριαλιστές. Σήμερα, η Βενεζουέλα έχει τεράστιο ορυκτό πλούτο, διαθέτει τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο (καλύπτοντας το 1/9 των αναγκών παγκοσμίως) και τα όγδοα μεγαλύτερα φυσικού αερίου, ενώ παράγει σημαντικές ποσότητες κακάο και καφέ. Σήμερα, το 95% του ΑΕΠ της χώρας εξαρτάται από την πώληση πετρελαίου.
Από την ανακάλυψη της Βενεζουέλας μέχρι και την ανεξαρτησία
Η Βενεζουέλα κατοικείται από ιθαγενείς ινδιάνους χιλιάδες χρόνια πριν την ανακάλυψη της από τον Χριστόφορο Κολόμβο το 1498. Από το 1521 αρχίζει η ισπανική αποίκιση. Παρά τις πολλές εξεγέρσεις ενάντια στην ισπανική κυριαρχία, η χώρα κατακτά την ανεξαρτησία της το 1821. Καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε ο Σιμόν Μπολίβαρ.
Από την ανεξαρτησία, αποικία του ΔΝΤ
Από την ανεξαρτησία της μέχρι και το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, η Βενεζουέλα κυριαρχείται από πληθώρα στρατιωτικών δικτατοριών, υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ. Η ανακάλυψη αποθεμάτων πετρελαίου μετέτρεψε τη χώρα σε πεδίο ιμπεριαλιστικής διαπάλης.
Από τη δεκαετία του 1960, η Βενεζουέλα πρωτοστατεί στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου. Παρά την κρατικοποίηση των πετρελαιοβηχανιών (1976), η εξάρτηση της χώρας από τις πολυεθνικές εταιρείες παραμένει αμείωτη και η αξιοποίηση των εσόδων από το πετρέλαιο γίνεται προς όφελος της κυρίαρχης τάξης. Το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς συνεχίζει να καλπάζει. Την δεκαετία του ’80 η δεξιά κυβέρνηση του Κάρλος Αντρές Πέρες εφαρμόζει ένα απόλυτα νεοφιλελεύθερο μοντέλο περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων ανοίγοντας την πόρτα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τα αποτελέσματα γνωστά: οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι ενώ το ποσοστό της φτώχειας διπλασιάστηκε μέχρι και τη δεκαετία του ’90. Η ανεργία αυξήθηκε δραματικά σε αντίθεση με το βιοτικό επίπεδο του λαού που κατρακύλησε.
Η καταστολή και η διαφθορά χαρακτηρίζουν την κατάσταση στη χώρα. Οι λαϊκές κινητοποιήσεις αντιτίθενται στην ιδιωτικοποίηση του πετρελαϊκού τομέα. Η απόπειρα του ριζοσπάστη αξιωματικού Ούγκο Τσάβες για ανατροπή της εξουσίας το 1992 αποτυγχάνει και η κρίση στην χώρα κλιμακώνεται.
Εκλογή Τσάβες (1998) και Μαδούρο (2013)
Μετά την αποφυλάκιση του (1994), ο Ούγκο Τσάβες θέτει υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές του 1998, εξασφαλίζοντας το 56%. Η άνοδος του Τσάβες στην προεδρία ήταν αποτέλεσμα της όξυνσης της φτώχειας, των κοινωνικών ανισοτήτων και της βαθιάς κοινωνικής δυσαρέσκειας που επικρατούσε στη Βενεζουέλα από τη δεκαετία του 1980, λόγω των προγραμμάτων εξοντωτικής λιτότητας που είχαν επιβάλλει οι σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερές κυβερνήσεις καθώς και το ΔΝΤ, πάντοτε κάτω από τις έντονες πιέσεις των ΗΠΑ.
Έκτοτε, οι απόπειρες του ιμπεριαλισμού και της ντόπιας αντίδρασης για ανατροπή του δεν σταμάτησαν ποτέ. Παρόλα αυτά ο Τσάβες απαντάει σε όλες τις προκλήσεις: Το 1999 κερδίζει το συνταγματικό δημοψήφισμα με 71% και τις προεδρικές εκλογές του 2000 και με 59%. Η απόπειρα πραξικοπήματος σε βάρος του το 2002 αποτυγχάνει και ο Τσάβες σημειώνει εκ νέου αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες. Το 2004 κερδίζει δημοψήφισμα που ζήτησε η Δεξιά για αναπομπή του με 59%. Το 2006 επανεκλέγεται με 63% και το 2013, λίγο πριν από το θάνατό του, κερδίζει και πάλι τις εκλογές με 54%.
Σε όλες τις εκλογικές επιτυχίες, λαός και στρατός στήριξαν την κυβέρνηση ενάντια στις μεθοδεύσεις και στις προσπάθειες υπονόμευσης του Τσάβες τόσο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις όσο και από την ντόπια αντίδραση στην οποία συνέβαλε και η καθολική εκκλησία. Μάλιστα, το πραξικόπημα του 2002 όταν ο πρόεδρος των βιομηχάνων της Βενεζουέλας αυτοανακηρύχθηκε ως «πρόεδρος» της χώρας, ανατράπηκε από το λαό μέσα σε 36 ώρες.
Στα δεκατέσσερα χρόνια που βρισκόταν στην εξουσία, ο Τσάβες κέρδισε σχεδόν όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις (13 εκλογικές διαδικασίες). Μοναδική ήττα ήταν το 2007 στο συνταγματικό δημοψήφισμα που θα οδηγούσε σε εμβάθυνση των φιλολαϊκών αλλαγών.
Ο Ούγκο Τσάβες, έφυγε από τη ζωή στα 58 του το 2013 χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Τα ηνία της χώρας αναλαμβάνει ο Νικολάς Μαδούρο, μέχρι πρωτινός Υπουργός Εξωτερικών, όπου κερδίζει τις εκλογές του 2013 με 50,74%. Η νίκη Μαδούρο δεν αναγνωρίζεται από την αντιπολίτευση.
Παρά τις κατηγορίες των επικριτών του, ο Τσάβες υπήρξε για τη Βενεζουέλα ένας χαρισματικός, αφοσιωμένος και δυναμικός ηγέτης και μια πηγή έμπνευσης για τους αγώνες των λαών της Λατινικής Αμερικής. Ο Ούγκο Τσάβες γεννήθηκε το 1954.
Ήταν παιδί πολυμελούς φτωχής οικογένειας εκπαιδευτικών. Από πολύ νωρίς εμπνεύστηκε από το παράδειγμα του μεγάλου απελευθερωτή της Λατινικής Αμερικής, Σιμόν Μπολίβαρ. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες στο Καράκας, αλλά δεν ολοκλήρωσε ποτέ τις σπουδές του. Πριν την άνοδο του στην προεδρία της Βενεζουέλας ήταν στρατιωτικός ο οποίος έφτασε μέχρι το βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Ως αξιωματικός, ίδρυσε εντός του στρατού τον Απελευθερωτικό Λαϊκό Στρατό της Βενεζουέλας (ELPV), ενώ πέντε χρόνια αργότερα ίδρυσε το παράνομο Μπολιβαριανό Επαναστατικό Κίνημα 200 (MBR-200).
Ίδρυσε το Κίνημα της 5ης Δημοκρατίας (MVR), το οποίο μετονόμασε μετά την εκλογή του σε Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας (PSUV).
Το πολίτευμα της Βενεζουέλας
Το πολίτευμα της χώρας είναι Ομοσπονδιακή Δημοκρατία. Ο πρόεδρος ασκεί την εκτελεστική εξουσία και εκλέγεται για θητεία 6 χρόνων. Ο πρόεδρος διορίζει τον αντιπρόεδρο, αποφασίσει το μέγεθος και τη σύνθεση της κυβέρνησης και διορίζει συμβούλια, με τη συμμετοχή του νομοθετικού σώματος. Ο πρόεδρος μπορεί να ζητήσει από το νομοθετικό σώμα να επανεξετάσει νόμους αλλά αρκεί η απλή κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να αρθούν οι ενστάσεις αυτές.
Η νομοθετική εξουσία καθορίζεται από το κοινοβούλιο, την Εθνοσυνέλευση (Asamblea Nacional) της οποίας η θητεία είναι 5 χρόνια. Η συμμετοχή είναι ιδιότυπη και ο αριθμός των μελών διαφοροποιείται. Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία κρίνεται ως πολύ σημαντική για την προώθηση ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων. Η απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας των εδρών (2/3) της συμμαχίας των σοσιαλιστών και των κομμουνιστών το 2010 ήταν πολύ σημαντική στην μετέπειτά εξέλιξη της κατάστασης στην χώρα.
Στις βουλευτικές εκλογές του 2015 η συμμαχία που στήριζε την Μπολιβαριανή Διαδικασία δέχεται κι άλλες απώλειες κυρίως λόγω του προπαγάνδας των ΜΜΕ και της απογοήτευσης που προκαλείται από τις συνέπειες του οικονομικού σαμποτάζ που επιβάλλουν οι ΗΠΑ. Η αντιπολίτευση πετυχαίνει μια πολύ σημαντική νίκη και έχει την πλειοψηφία 2/3 στην Βουλή. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει την Βουλή λόγω της παράτυπης συμμετοχής μελών της αντιπολίτευσης για τους οποίους εκκρεμούσαν ποινικές διώξεις και στη χώρα υπάρχει κενό εξουσίας το οποίο καλύπτει η συντακτική συνέλευση η οποία εκλέγεται το 2017 και φέρει νομοθετικές εξουσίες.
«Ανελεύθερο» καθεστώς
Στο επίκεντρο της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστών και των αστικών ΜΜΕ ανά το παγκόσμιο, βρισκόταν πάντοτε το επιχείρημα ότι στη χώρα επικρατεί ένα ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό καθεστώς χωρίς διαφανή εκλογικά αποτελέσματα. Το επιχείρημα τους αυτό καταρρίπτεται μόνο και μόνο από το γεγονός ότι στη χώρα από το 1998 η συχνότητα των εκλογικών διαδικασιών είναι ίσως η μεγαλύτερη στον κόσμο. Κορωνίδα του επιχειρήματος αυτού είναι ο τελευταίες προεδρικές εκλογές (Μάης 2018) το αποτέλεσμα των οποίων δεν αναγνωρίζει η αντιπολίτευση και οι ιμπεριαλιστικοί τους εταίροι διεθνώς επικαλούμενοι τα χαμηλά ποσοστά συμμετοχής. Ποσοστά βέβαια τα οποία διαμορφώθηκαν από το μποϊκοτάζ των εκλογών από την αντιπολίτευση (νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες) η οποία απείχε από τις εκλογές.
Στις εκλογές αυτές ο Μαδούρο επανακλέγηκε με το συντριπτικό ποσοστό του 67,7% κάτω από την στήριξη της εκλογικής συμμαχίας «Ευρώ Μέτωπο για την πατρίδα» στην οποία συμμετείχαν το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας και άλλες δυνάμεις. Ένα χρόνο πριν, οι δυνάμεις που στηρίζουν τον Νικολάς Μαδούρο κυριάρχησαν τόσο στις περιφερειακές εκλογές όσο και στις εκλογές για την εκλογή αντιπροσώπων για τη Συντακτική Συνέλευση.
Η λειτουργία των ΜΜΕ στη χώρα είναι απρόσκοπτη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το μεγαλύτερο ρόλο στη χειραγώγηση του λαού της Βενεζουέλας και ιδιαίτερα της νεολαίας διαδραμάτισαν τα - καθοδηγούμενα από την αντιπολίτευση και τις ΗΠΑ - ΜΜΕ.
Επιτεύγματα Μπολιβαριανής Διαδικασίας
Το πολιτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες, ή αλλιώς «Μπολιβαριανή Επανάσταση» επικεντρώνεται σε μια προοδευτική διαδικασία που στόχο έχει τη δημοκρατική, ριζοσπαστική και προοδευτική πορεία που στηρίχθηκε ένθερμα, διαχρονικά, από την πλειοψηφία του λαού της Βενεζουέλας. Υποστηρίζει τη μετάβαση από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία σε μία πιο άμεση και συμμετοχική δημοκρατία με μεγαλύτερη δυνατότητα παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα.
Με αιχμή το Δημοκρατικό Σύνταγμα του 1999, που υιοθετήθηκε μετά από λαϊκό δημοψήφισμα, η κατάσταση στη χώρα άλλαξε σημαντικά. Στη βάση αυτού, δίνεται η δυνατότητα εθνικοποίησης της πετρελαϊκής βιομηχανίας και έτσι τα κοιτάσματα του πετρελαίου και ο ορυκτός πλούτος της χώρας αποτελούν δημόσια περιουσία. Εξέλιξη αυτού ήταν και το γεγονός ότι αρκετές πολυεθνικές επιχειρήσεις αποχώρησαν ή αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με την κρατική εταιρεία πετρελαίου της Βενεζουέλας, ενώ μερικές εθνικοποιήθηκαν.
Παράλληλα, με την απαγόρευση της εγκατάστασης ξένων στρατιωτικών βάσεων στη χώρα βάσει νόμου, κόπηκαν τα δεσμά της στρατιωτικο-πολιτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ και η χώρα απέκτησε ανεξάρτητη, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική. Η κυβέρνηση Τσάβες προώθησε επίσης ενεργά και την ισότιμη συνεργασία των κρατών και των λαών της Λατινικής Αμερικής ως αντίβαρο στην ιμπεριαλιστική επικυριαρχία των ΗΠΑ με την πολιτική αυτή να αποδίδει πολλά οφέλη για τους λαούς της περιοχής.
Αξιοποιώντας την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και τον ορυκτό πλούτο της, η κυβέρνηση μείωσε δραστικά τη φτώχεια (από το 43,9 στο 26,7%), την ανεργία (από το 14,9% στο 5,9%), τον αναλφαβητισμό (από το 9,1% στο 4,9%), την παιδική θνησιμότητα και τον υποσιτισμό. Οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν από το 36,9 στο 62% και την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος μειώθηκε δραστικά (από το 49,8% στο 28,8%)
Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων που ήταν στην πολιτική εξουσία, η Βενεζουέλα έχει να επιδείξει σειρά επιτευγμάτων για τα λαϊκά στρώματα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία, στην Δημόσια Υγεία, τις δημόσιες συγκοινωνίες, την παραχώρηση λαϊκής στέγης, την ενίσχυση των μισθών, την αναδιανομή γης σε ακτήμονες αγρότες και πολλά άλλα. Βασικός σύμμαχος και συνοδοιπόρος υπήρξε σταθερά η σοσιαλιστική Κούβα.
Όλα αυτά, μπορεί να μην άλλαξαν την καπιταλιστική πραγματικότητα στη Βενεζουέλα, ωστόσο προκάλεσαν το άσβεστο μίσος της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που είδαν τα προνόμια και την εξουσία τους να απειλείται. Οι προσπάθειές για ανατροπή της κυβέρνησης και της προοδευτικής διαδικασίας που βρισκόταν σε εξέλιξη δεν σταμάτησαν ποτέ.
Απόπειρες ανατροπής της Μπολιβαριανής Διαδικασίας
Πέραν από την ιμπεριαλιστική απόπειρα ανατροπής τους 2002, οι ΗΠΑ με σταθερό σύμμαχο φίλια καθεστώτα στη Λατινική Αμερική και την ΕΕ ακολούθησαν τις γνωστές πρακτικές σε βάρος του λαού της Βενεζουέλας αποσκοπώντας στη δημιουργία κοινωνικής και πολιτικής αστάθειας. Υπέθαλψαν, οργάνωσαν και ενίσχυσαν με εξοπλισμό την αντιπολίτευση και ιδιαίτερα την ακροδεξιά. Οι βίαιες διαδηλώσεις στις οποίες πρωτοστάτησε η ακροδεξιά έφεραν τη σφραγίδα των ιμπεριαλιστών καθώς και το θάνατο πολλών υποστηρικτών της κυβέρνησης.
Μάλιστα, σημειώνουμε ότι τον Αύγουστο του 2018, ο πρόεδρος Νικολάς Μαδούρο έγινε στόχος απόπειρας δολοφονίας με ιπτάμενα drones τα οποία κουβαλούσαν εκρηκτικά. Πίσω από την επίθεση φαίνεται να βρίσκεται η κυβέρνηση της Κολομβίας – πιστός σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή.
Δόρυ της ιμπεριαλιστικής συνομωσίας κατά του λαού της Βενεζουέλας υπήρξε η επιβολή αυστηρών οικονομικών κυρώσεων και η επιβολή οικονομικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού της χώρας με πρωταγωνιστές τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Οι ενίοτε παραφουσκομένες εικόνες με τα άδεια ράφια στις υπεραγορές, τις ελλείψεις σε φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης είναι και πάλι δημιούργημα των ιμπεριαλιστών για να γονατίσουν το λαό της Βενεζουέλας. Παρόλα αυτά, σημειώνουμε πως ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας του ΟΗΕ καθώς και ανεξάρτητοι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ δηλώνουν πως δεν υφίσταται ανθρωπιστική κρίση στη Βενεζουέλα.
Η συνδρομή της δικαστικής εξουσίας, των ΜΜΕ και της εργοδοσίας στην πρόκληση λαϊκής αναταραχής υπήρξε επίσης πολύ σημαντική.
Πραξικόπημα 2018
Οι τελευταίες ενέργειες των ΗΠΑ στην περιοχή αποτελούν το αποκορύφωμα των προσπαθειών των ΗΠΑ για αποσταθεροποίηση της κατάστασης στη Βενεζουέλα. Οι ΗΠΑ ποτέ δεν δέχτηκαν το γεγονός ότι η χώρα με τα μεγαλύτερα επιβεβαιωμένα αποθέματα πετρελαίου στον κόσμο δεν είναι υπό τον έλεγχο της αλλά αντιθέτως έχει φιλολαϊκό προσανατολισμό.
Από τον περασμένο Σεπτέμβρη, ο Τραμπ κάλεσε το στρατό της χώρας να προβεί σε πραξικόπημα αφήνοντας ανοιχτή την επιλογή για να κτυπήσουν οι ΗΠΑ τη Βενεζουέλα. Τον Νοέμβρη ο Τζον Μπόλτον (Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ) δήλωνε ανοιχτά πως «οι ΗΠΑ προβαίνουν σε άμεσες ενέργειες εναντίον και των τριών καθεστώτων» μιλώντας για τη Βενεζουέλα, την Κούβα και τη Νικαράγουα.
Μέσα από τροχοδρομημένες ενέργειες οι ΗΠΑ αναγνώρισαν τον Χουάν Γκουαϊδό - ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε σαν «μεταβατικός πρόεδρος», ενώ παράλληλα άσκησαν τη διπλωματική τους επιρροή ως μοχλό πίεσης σε άλλες αντιδραστικές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής (βλ. Οργανισμός Αμερικάνικων Κρατών) για να δεχτούν την απόφαση αυτή. Το ευρωκοινοβούλιο στήριξε επίσης την αναγνώριση του Γκουαϊδό (μόνο η Ομάδα της Αριστεράς καταψήφισε το ψήφισμα αναγνώρισης). Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διαχώρισε τη θέση του και δήλωσε πως η αναγνωρισμένη κυβέρνηση στη Βενεζουέλα είναι αυτή του δημοκρατικά εκλεγμένου Νικολάς Μαδούρο. Σημειώνουμε πως ο ακροδεξιός Χουάν Γκουαϊδό ο οποίος στα φοιτητικά χρόνια πρωτοστατούσε στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κατά του Τσάβες, αποτέλεσε τον εκλεκτό των ΗΠΑ για να αποτελέσει τον πόλο της αντιπολίτευσης ενάντια της κυβέρνησης.
Συνέχεια της εξέλιξης αυτής ήταν τα τελεσίγραφα από την ΕΕ για προκήρυξη προεδρικών εκλογών (κανονικά διεξάγονται το 2024) και οι απειλές των ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση στη χώρα. Ο Νικολάς Μαδούρο εξήγγειλε την πρόθεση του για διενέργεια πρόωρων βουλευτικών εκλογών, κάτι που δεν ικανοποίησε προφανώς τους ιμπεριαλιστές.
Η «ανθρωπιστική βοήθεια» των ΗΠΑ
Σε όργιο παραπληροφόρησης επιδίδονται το τελευταίο διάστημα τα αστικά ΜΜΕ σε σχέση με την άρνηση του Μαδούρο να δεχθεί την λεγόμενη ανθρωπιστική βοήθεια των ΗΠΑ. Τους βολεύει η δαιμονοποίηση του. Παρασιωπούν βέβαια το γεγονός ότι τα «ανθρωπιστικά» προγράμματα τους δεν είναι παρά εξοπλιστικά με πολλά ιστορικά παραδείγματα να το επιβεβαιώνουν. Προς απόδειξη αυτού και η πρόσφατη κατάσχεσή στο διεθνές αεροδρόμιο της επαρχίας Καραμπόμπο φορτίου με όπλα από το Μαϊάμι των ΗΠΑ!
Η θέση του ΚΚ Βενεζουέλας στο «Μεγάλο Πατριωτικό Μέτωπο»
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας αποτελεί μια από τις βασικές συνιστώσες του «Μεγάλου Πατριωτικού Μετώπου Σιμόν Μπολίβαρ», του συνασπισμού ο οποίος στήριζε διαχρονικά τους ηγέτες Ούγκο Τσάβες και Νικολάς Μαδούρο στην προσπάθεια τους για απελευθέρωση της χώρας από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και την ενίσχυση των λαϊκών στρωμάτων.
Το ΚΚ αντιλαμβάνεται πως οι όποιες διαφωνίες μπορεί να προκύπτουν τίθενται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην ιμπεριαλιστική παρέμβαση των ΗΠΑ, οι οποίες ξεκάθαρα προσπαθούν να ανατρέψουν τον νόμιμα εκλεγμένο ηγέτη της χώρας και που ενδεχομένως να προκαλέσουν εμφύλιο πόλεμο, πρόσχημα το οποίο δύναται να αξιοποιηθεί ακόμα και για στρατιωτική επέμβαση. Παλεύει για την ενεργοποίηση όλων των δυνάμεων του -ΚΚ Βενεζουέλας και Κομμουνιστικής Νεολαίας (JCV)- για ένα ευρύ μέτωπο ενάντια στο ιμπεριαλιστικό πραξικόπημα και την αξιοποίηση των διεθνών σχέσεων του έτσι ώστε να αποτρέψει την διεθνή αναγνώριση του Γκουαϊδό ως πρόεδρου της Βενεζουέλας. Η γενικότερη κατεύθυνση του ΚΚ είναι η στήριξη του Νικολάς Μαδούρο απέναντι στο πραξικόπημα καλώντας τον όμως παράλληλα να πάρει αποφάσεις για δραστικές μεταρρυθμίσεις έτσι ώστε η Βενεζουέλα να εξέλθει από την καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται.