Του Χρυσόστομου Πασιαρδής
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Ο πόλεμος είναι μια πραγματικότητα που συνοδεύει την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας. Όχι γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου να το κάνει, αλλά γιατί αυτό επιβάλει η φύση και οι ανάγκες των ταξικών κοινωνιών. Ειδικά σήμερα που ο καπιταλισμός βρίσκεται στο τελικό του στάδιο, τον ιμπεριαλισμό, η ανθρωπότητα ζει ζοφερές στιγμές, εξαιτίας αυτής της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, που εκδηλώνεται σε έκταση και βάθος στην οικονομία, τις εργασιακές σχέσεις, την κοινωνική πολιτική, στο πολιτικό σύστημα, τον ιδεολογικό, πολιτιστικό τομέα, τις διεθνείς σχέσεις, το περιβάλλον.
Πριν ένα αιώνα και κάτι, όταν ο Λένιν έγραφε για τον καπιταλισμό και το ανώτερο του στάδιο, τον καπιταλισμό (σε μια εποχή που όπως και σήμερα φάνταζε ανίκητος και παντοδύναμος), καταδείκνυε την μεγάλη αντίθεση που δημιουργεί, η οποία αναπαράγει τριβές και συγκρούσεις, δημιουργεί την ταξική πάλη και διαβρώνει τα ιδία τα θεμέλια του συστήματος.
«Η παραγωγή γίνεται κοινωνική. Η ιδιοποίηση όμως παραμένει ατομική. Τα κοινωνικά μέσα παραγωγής μένουν ατομική ιδιοκτησία ενός μικρού αριθμού ανθρώπων».
Συνέπεια αυτού είναι εκατομμύρια άνθρωποι να δουλεύουν σε όλη τη γη για να παραχθεί ο υλικός και ο πνευματικός πλούτος τον οποίον τον νέμονται λίγοι προνομιούχοι. Εδώ ακριβώς είναι που αναγεννιέται η σοσιαλιστική ιδέα ως η μόνη πραγματική εναλλακτική προοπτική της ανθρωπότητας, έναντι της βαρβαρότητας του ιμπεριαλισμού.
Η έκφραση αυτής της θεμελιώδους αντίθεσης βρίσκεται στην πάλη των λαών, στην πάλη των εργαζομένων που στέκονται αντίβαρο στον ιμπεριαλισμό. Η ελπίδα και η βεβαιότητα ότι ένας άλλος διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός, ο κόσμος της ειρήνης και του σοσιαλισμού είναι το μέλλον της ανθρωπότητας!
Ωστόσο, ο δρόμος για την κατάκτηση ενός καλύτερου κόσμου, (25 χρόνια μετά την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού), παραμένει απροσδιόριστος για ένα μεγάλο κομμάτι της εργατικής τάξης. Η επέλαση του καπιταλισμού στις συνειδήσεις των ανθρώπων, η αποχαύνωση, ο ατομικισμός και ο ωχαδερφισμός έχουν θολώσει την αντίληψη του εργαζόμενου που πολλές φορές δεν είναι σε θέση να τοποθετήσει τον εαυτό του με βάση την ταξική του προέλευση. Διατηρεί την ψευδαίσθηση πως ανήκει ή ακόμη πως μπορεί να μεταπηδήσει στην τάξη του κεφαλαίου, μέσα από τις «ευκαιρίες» που δίνει το σύστημα και αρκείται σε μια τυχαία φιλανθρωπία για να γίνει καλύτερος άνθρωπος, να κάνει το χρέος του προς την κοινωνία. Δακρύζει παροδικά για τον μικρό Αϊλάν, νιώθει μια πρόσκαιρη αγανάκτηση, χωρίς να είναι σε θέση να προσδιορίσει τα πραγματικά αίτια. Ίσως και με ένα post και αρκετά like να πιστέψει πως αλλάζει κάτι στον κόσμο.
Αντίθεση σε όλα αυτά είναι η οργανωμένη πάλη, η πίστη για ένα καλύτερο κόσμο, οι παρακαταθήκες εκατοντάδων αγώνων τις εργατικής τάξης σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Ο ΕΔΟΝιτης έχει χρέος και υποχρέωση να σταθεί στην πρώτη γραμμή και να καταδείξει τον πραγματικό εχθρό, να τον ξεγυμνώσει, αφαιρώντας του όλα τα προσωπεία και να παρασύρει ολόκληρη τη νεολαία του τόπου μας στον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, στον αγώνα για τη νίκη των λαών.