Κυριακή, 06 Ιανουαρίου 2013
Από μέρους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ απευθύνω θερμό συναγωνιστικό χαιρετισμό στο Συνέδριο της μεγαλύτερης και μαχητικότερης οργάνωσης νεολαίας της Κύπρου. Στο Συνέδριο της ΕΔΟΝ. Εδώ και 3 μέρες η καρδιά της Κυπριακής νεολαίας χτυπά μέσα σε αυτή την αίθουσα. Ζυμώνεται μέσα στο γόνιμο διάλογο. Οξυγονώνεται από την αγωνία της νεολαίας της Αριστεράς για ζωή, λευτεριά, δουλειά, μόρφωση, δικαιώματα και αξιοπρέπεια. Πάλλεται δίνοντας το σύνθημα πως νεολαία και εργαζόμενοι είναι μια φωνή και μια γροθιά.
Κάθε Συνέδριο της ΕΔΟΝ είναι κορυφαίο γεγονός για το Κίνημα της νεολαίας. Μέσα από τα Συνέδρια της η ΕΔΟΝ αναδεικνύεται ισχυρότερη, μαζικότερη και πιο έτοιμη για νέους πολιτικούς αγώνες. Μέσα από τον προβληματισμό, την ανασκόπηση, την αναγκαία αυτοκριτική και τον εποικοδομητικό διάλογο εκπονούνται θέσεις που αποτελούν πυξίδα για τη δράση της Οργάνωσης. Θέσεις στις οποίες στηρίζει τις ελπίδες του για καλύτερη προοπτική κάθε νέος και νέα που στρέφουν το βλέμμα τους στην ΕΔΟΝ και στρατεύονται μαζί της για τις μάχες του αύριο. Για την επανένωση της Κύπρου, το δικαίωμα στη μόρφωση, στη δουλειά, στην υγεία, στο μέλλον. Σας συγχαίρω για την ωριμότητα, τη σοβαρότητα και το βάθος με το οποίο αναλύσατε αυτές τις μέρες τις εξελίξεις εντός και εκτός Κύπρου και την πολύπλευρη δουλειά της Οργάνωσης. Για το γεγονός ότι, όχι μόνο αυτές τις 3 μέρες, αλλά καθημερινά δίνετε μικρούς και μεγάλους αγώνες για την νεολαία και τον Τόπο μας. Σας συγχαίρω για τη συνειδητή επιλογή σας να παλεύετε στο πλευρό του ΑΚΕΛ δίχως να σας λυγίζουν οι δυσκολίες ή οι αντιξοότητες. Γιατί σε μια εποχή που κατακλύζεται από τον ατομικισμό, την αντίληψη του προσωπικού βολέματος, τη φιλοδοξία κάθε είδους, την υποκουλτούρα και την κυρίαρχη ιδεολογία της υποταγής, εσείς επιλέγετε άλλη στάση ζωής. Το δρόμο της υψωμένης γροθιάς. Το δρόμο της οργανωμένης πάλης, που τον πυκνώνει σε κάθε βήμα η νεολαία της ΕΔΟΝ, εμποτίζοντας με επαναστατική συνείδηση τους νέους και τις νέες της Κύπρου.
Όσοι είχαμε την τιμή να περάσουμε από τις γραμμές της ΕΔΟΝ, το γνωρίζουμε καλά. Ήδη θα το έχετε καταλάβει και εσείς πως, όπως το έγραψε και ο Βάρναλης, «νόμος μοιραίος μαζί σας μεγαλώνει». Νόμος που υπαγορεύει πως το τέλος της ανθρωπότητας δεν μπορεί να γραφτεί με τους όρους ενός απάνθρωπου και εκμεταλλευτικού συστήματος. Πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να βαδίζει σκυφτός στους αιώνες των αιώνων. Νόμος που ξεγράφει μια για πάντα την κοινωνική αδικία, τους πολέμους, την εκμετάλλευση, το αίμα από τα βόλια του ιμπεριαλισμού και την εξαθλίωση των λαών. Νόμος που δημιουργεί νέα κοινωνία˙ την κοινωνία της ειρήνης και του σοσιαλισμού. Αυτή η νομοτέλεια μεγαλώνει μαζί σας˙ αυτή τη νομοτέλεια είναι που υπηρετείτε σε κάθε σας αγώνα.
Όταν διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση οι πολιτικοί εκπρόσωποι του καπιταλισμού όπου γης, πανηγύριζαν. Διακήρυτταν μεγαλοφώνως την, τάχατες, μεγάλη ιδεολογική τους νίκη. Την απαρχή, δήθεν, μιας εποχής ειρήνης και ευημερίας για όλους τους λαούς, αφού ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» εξέλιπε πλέον. Σήμερα, 23 χρόνια μετά, ο ιμπεριαλισμός παραβιάζει κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου˙ επεμβαίνει αδιακρίτως σε όποια χώρα θεωρεί πως εξυπηρετεί τα γεωπολιτικά του συμφέροντα. Συχνά, αντί της απροκάλυπτης επέμβασης, υποθάλπει αντιπαραθέσεις για να εμφανιστεί ως, ο εκ των υστέρων, διαμεσολαβητής ή «ειρηνιστής».
Ποιαν ειρήνη μπορεί άραγε να διακηρύττει πως καθιέρωσε ο ιμπεριαλισμός; Τις αιματοβαμμένες επεμβάσεις στο Αφγανιστάν, στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ ή στη Λιβύη μπορούμε να τις αποκαλέσουμε ειρηνευτικές; Το μόνο που πέτυχαν είναι να αιματοκυλίσουν τους λαούς στις χώρες αυτές και να δημιουργήσουν ανοιχτές πληγές που ακόμα δεν λένε να κλείσουν.
Τι να πούμε για το έγκλημα που συντελέστηκε στην Κύπρο το 1974; Έγκλημα εμπνευσμένο από τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, για το οποίο ακόμα δεν επήλθε κάθαρση. Ο λαός μας εδώ και 38 χρόνια παλεύει για τη δικαίωση του. Εδώ και τόσα χρόνια Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι υποφέρουμε από τις ίδιες αιτίες. Από την κατοχή και τη συνεχιζόμενη παρουσία του τουρκικού στρατού. Από το διαχωρισμό που απειλεί επικίνδυνα το Νησί μας. Από τον εποικισμό που απειλεί το ίδιο και τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους. Από τα συρματοπλέγματα. Από την αποστέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Από τότε μέχρι σήμερα δεν πάψαμε να αγωνιζόμαστε για την ανατροπή των συνεπειών της εισβολής και της κατοχής. Δεν πάψαμε να επιζητούμε δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση του κυπριακού προβλήματος. Λύση την οποία συμφωνήσαμε με τη διεθνή και την τουρκοκυπριακή κοινότητα από το 1977 και επιβεβαιώσαμε επανειλημμένα στα χρόνια που ακολούθησαν. Λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας με πολιτική ισότητα, όπως την περιγράφουν τα Ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών.
Προσηλωμένος σε αυτό το συμφωνημένο πλαίσιο ο Πρόεδρος Χριστόφιας διαπραγματεύθηκε το Κυπριακό. Ανέλαβε το τιτάνιο έργο να κάμψει την τουρκική αδιαλλαξία και να βγάλει ταυτόχρονα την Κύπρο από την απομόνωση, στην οποία αδίκως τοποθέτησε μερίδα της διεθνούς κοινότητας μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν. Και στα δύο αυτά μέτωπα, στο τραπέζι των συνομιλιών και στη διεθνοποίηση του Κυπριακού, ο Πρόεδρος Χριστόφιας πέτυχε πολλά.
Συμφωνήθηκε το πλαίσιο διαπραγμάτευσης, ενώ για πρώτη φορά η τουρκοκυπριακή πλευρά αποδέχθηκε, έστω φραστικά, τη μία και μόνη κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια καθώς και το περιεχόμενο που αποδίδει ο ΟΗΕ στην πολιτική ισότητα. Σημαντικό βήμα μπροστά, αν αναλογιστεί κανείς από πού είχαμε ξεκινήσει. Αν αναλογιστεί κανείς ότι είχε προηγηθεί ολόκληρη δεκαετία διολισθήσεων, όταν επί διακυβέρνησης ΔΗΣΥ ο ΟΗΕ επέτρεπε στην τουρκική πλευρά να τα θέσει όλα στο τραπέζι, με τις γνωστές σε όλους μας εξελίξεις που ακολούθησαν. Επιτεύχθηκαν ακόμα σημαντικές βελτιώσεις σε κάποια ζητήματα. Όπως είναι το πέρασμα από το Προεδρικό Συμβούλιο στο Προεδρικό πολίτευμα, η απαλλαγή μας από τους ξένους δικαστές, η ενίσχυση των ομοσπονδιακών αρμοδιοτήτων σε ζωτικά θέματα και πολλά άλλα.
Όση πολεμική δέχθηκε ο Πρόεδρος Χριστόφιας στο εσωτερικό μέτωπο για όσο διάστημα συνομιλούσε, άλλης τόσης στήριξης έτυχε από σημαντικό κομμάτι της διεθνούς κοινότητας, ιδιαίτερα στο αρχικό στάδιο της προσπάθειας. Πρώτα και κύρια από τον ίδιο τον ΟΗΕ ο οποίος αναγνώρισε το δίκαιο των θέσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το ίδιο συνέβη και με σειρά ηγετών σημαντικών κρατών που εξέφραζαν και εκφράζουν τη στήριξη τους στον αγώνα της Κύπρου, στη βάση αρχών. Μόνο και μόνο από την τεράστια επιτυχία της σύναψης συμφωνιών για την ΑΟΖ και της έναρξης των ερευνών για την ανεύρεση φυσικού αερίου, μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η εξωτερική πολιτική του Δημήτρη Χριστόφια απέδωσε σημαντικά αποτελέσματα. Θα μπορούσε ένας Πρόεδρος απομονωμένος, ανίκανος, ανεπαρκής, δογματικός και αγκυλωμένος, όπως προσπαθούν να τον παρουσιάσουν, να παρόπλιζε την Τουρκία την ώρα της έναρξης των ερευνών, καθιστώντας την ανίκανη να αντιδράσει και πετυχαίνοντας να θέσει στο πλευρό της Κύπρου όλα ανεξαιρέτως τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και την ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Θα μπορούσε να ασκήσει με τόση επιτυχία τα καθήκοντα της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ακυρώνοντας για ακόμα μια φορά τις απειλές της Τουρκίας;
Παρόλες τις προσπάθειες που κατέβαλε ο Δ. Χριστόφιας δυστυχώς δεν καταγράφηκε επαρκής πρόοδος που να οδηγεί σε συμφωνία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραδώσουμε τα όπλα; Να αποδεχθούμε και να συμβιβαστούμε με την κατοχή; Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτό υποβόσκει στο μυαλό πολλών. Θέλω για άλλη μια φορά να τονίσω ότι δίχως λύση του Κυπριακού τίποτα δεν μπορεί να θεωρείται ότι μπορεί να προσδώσει πραγματική ασφάλεια στο λαό μας. Μόνο με δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση θα ικανοποιηθούν οι πόθοι και οι προσδοκίες ολονών μας.
Αυτό δεν πρέπει να το ξεχάσουμε εξαιτίας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην οικονομία, ως συνέπεια της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης.
Όταν ξέσπασε η οικονομική κρίση ξεκίνησε έντονη προσπάθεια να μην ενοχοποιηθεί ο καπιταλισμός. Πολλοί και στις ΗΠΑ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση βάλθηκαν να μας πείσουν ότι για την κρίση ευθυνόταν η απληστία και η ασυδοσία των golden boys ή απλώς ο «κακός» και «ανήθικος» τρόπος με τον οποίο διαχειρίστηκαν τα πολιτικά και οικονομικά κέντρα τον καπιταλισμό. Ως ΑΚΕΛ ουδέποτε ασπαστήκαμε τέτοιες αυταπάτες. Από την πρώτη στιγμή, μιλήσαμε για δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, οφειλόμενη στις αντιφάσεις του.
Στην Κύπρο επιμένουν κάποιοι μέχρι σήμερα να αποδίδουν την οικονομική κρίση στην Κυβέρνηση Χριστόφια και στο ΑΚΕΛ. Τα παραδείγματα πολλά. Με αποκορύφωμα τον κ. Αναστασιάδη που όταν δημοσιογράφοι του υπέδειξαν πως αν δεν υπήρχε η τρύπα χρέους των τραπεζών δεν θα ήμασταν αναγκασμένοι να αποταθούμε στην Τρόικα για στήριξη, αυτός τους απάντησε πως έπεσαν θύματα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Αυτή η στάση του κ. Αναστασιάδη δεν πρέπει να αποδίδεται μόνο στο γεγονός πως βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και αγωνιά να φορτώσει τις ευθύνες για όλα στον Πρόεδρο Χριστόφια και στο ΑΚΕΛ. Εξηγείται και από το γεγονός πως οι απολογητές του καπιταλισμού στην Κύπρο θέλουν να αποσείσουν από πάνω τους κάθε ευθύνη για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Για το γεγονός πως υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται με πάθος ένα σύστημα που δημιουργεί τις κρίσεις. Για το γεγονός πως δογματικά επέμεναν και επιμένουν στην χωρίς φραγμούς ελευθερία της αγοράς. Αν η κα. Μέρκελ επιβάλλει σήμερα μια πορεία αυστηρής λιτότητας που αλυσοδένει τους λαούς της Ευρώπης, ευθύνεται προσωπικά γι΄αυτό; Όχι. Αυτή είναι η φιλοσοφία της˙ αυτή είναι η πολιτική της. Πολιτική την οποία ασπάζεται, εγκρίνει και δοξολογεί ο κ. Αναστασιάδης σε κάθε σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος.
Κατά τον κ. Αναστασιάδη, θύματα της Κυβερνητικής προπαγάνδας έπεσαν και οι Financial Times, και ο Έλληνας Πρωθυπουργός που απέδωσαν την κρίση στην Κύπρο στις τράπεζες. Θύμα της προπαγάνδας μας έπεσε, κατά τον κ. Αναστασιάδη, και ο Αναπληρωτής Γενικός Διευθυντής Οικονομίας και Χρηματοοικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μάαρτεν Βέρβεϊκ, εκπρόσωπος της Κομισιόν στην Τρόικα. Στο συνέδριο του Economist, τον περασμένο Οχτώβρη δήλωσε πως «οι λαοί της Ευρώπης πληρώνουν το κόστος της κρίσης στην ευρωζώνη, που στην ουσία της είναι συστημική κρίση και σε μεγάλο μέρος προκλήθηκε από αποφάσεις των τραπεζών…στην Ελλάδα πρόκειται μερικώς για κρίση χρέους, λόγω προβλημάτων στη διαχείριση. Αλλά τα κύρια προβλήματα, αναφορικά με τις αιτίες της κρίσης, βρίσκονται στις αποφάσεις των τραπεζών. Όπως στην Ισπανία και την Ιρλανδία, έτσι και στην Κύπρο».
Στην Κύπρο οι πρώτες συνέπειες της διεθνούς οικονομικής κρίσης έγιναν αισθητές το 2008, φέρνοντας στην επιφάνεια και διαχρονικές στρεβλώσεις. Η Κυβέρνηση εγκαίρως, έλαβε μέτρα για να τις αντιμετωπίσει, όπως σημειώθηκε και σε έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τότε. Λήφθηκαν μέτρα με έντονο αναπτυξιακό και κοινωνικό χαρακτήρα. Λήφθηκαν εξαρχής μέτρα για περιορισμό της ανεργίας, ενώ συνειδητά δεν αποτέλεσαν επιλογή για την Κυβέρνηση Χριστόφια, μέτρα που φόρτωναν τις συνέπειες της κρίσης στους εργαζόμενους. Δεν πάγωσαν μισθοί ή συντάξεις, δεν απελευθερώθηκαν οι απολύσεις, ούτε περικόπηκαν κοινωνικές παροχές ή παροχές για την υγεία και την παιδεία.
Ωστόσο τη μάχη κατά των συνεπειών της κρίσης, η Κυβέρνηση σε αρκετές περιπτώσεις την έδινε μόνη της μαζί με το ΑΚΕΛ. Η αντιπολίτευση αλλά και στελέχη των κομμάτων ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ που συμμετείχαν τότε στην Κυβέρνηση, φρόντιζαν δυστυχώς σε αρκετές περιπτώσεις να εμποδίσουν τις προσπάθειες. Είναι πολλά τα παραδείγματα όπου η Βουλή επιχείρησε και πέτυχε με πλειοψηφία, να επιβάλει μείωση των εσόδων του κράτους και αύξηση των εξόδων του με τρόπο αντισυνταγματικό. Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι αυτή η συμπεριφορά της αντιπολίτευσης καθοδηγήθηκε όχι μόνο από τη στάση της ενάντια στην Κυβέρνηση Χριστόφια και στο ΑΚΕΛ αλλά και από την ίδια της τη φιλοσοφία: τη φιλοσοφία που την οδήγησε να εναντιωθεί μέχρι τέλους στη φορολόγηση των κερδών και του συσσωρευμένου πλούτου.
Παρόλο που η Κυβέρνηση έλαβε μέτρα και διόρθωσε αρκετά χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα, η αντιπολίτευση εξακολούθησε να ζητά από την Κυβέρνηση να λάβει κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Παρόλα αυτά, το δεύτερο εξάμηνο του 2010 η Κυπριακή οικονομία άρχισε να μπαίνει σε πορεία ανάκαμψης. Πορεία η οποία δυστυχώς διακόπηκε από την ύφεση που επικράτησε στην Ευρωζώνη. Θα ήταν αδιανόητο να αναμένει κάποιος από τη μικρή κυπριακή οικονομία που στηρίζεται σε εξωγενείς παράγοντες να ξεπεράσει την ύφεση και να μπει σε πορεία ανάκαμψης δίχως πριν να το πετύχει η ίδια η Ευρωζώνη. Την ίδια περίοδο κορυφώθηκαν τα προβλήματα που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της έκθεσης των κυπριακών τραπεζών στην ελληνική οικονομία. Τα προβλήματα μεγιστοποιήθηκαν με την απομείωση ή το κούρεμα του ελληνικού χρέους και τη μεταφορά της έδρας της Μαρφίν Εγνατίας στην Κύπρο. Έτσι δημιουργήθηκε η τρύπα των 10 περίπου δισεκατομμυρίων ευρώ στον τραπεζικό τομέα που υποχρέωσε την Κυπριακή Δημοκρατία να προσφύγει στην Τρόικα για στήριξη. Διευκρινίζω ότι όντως προβλήματα υπάρχουν και στο δημοσιονομικό τομέα. Το μέγεθος τους όμως είναι τέτοιο που θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε με τη λήψη μέτρων από μόνοι μας. Εκείνο που δεν μπορούσαμε να χειριστούμε ήταν το ποσό που απαιτείται για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Ευθύνεται η Κυβέρνηση Χριστόφια για την έκθεση των κυπριακών τραπεζών στην ελληνική οικονομία; Αυτός που ευθύνεται είναι εκείνος που ασκεί τον εποπτικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος, δηλαδή ο τότε Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας. Ευθύνεται ο Πρόεδρος Χριστόφιας για την απομείωση του ελληνικού χρέους; Όταν λήφθηκε η σχετική απόφαση δεν διαφοροποιήθηκε ούτε διαμαρτυρήθηκε κανείς. Ούτε ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας, ο οποίος εξάλλου, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συναίνεσε στην απόφαση, ούτε κανένα πολιτικό κόμμα. Εξάλλου εκείνο το διάστημα, που η ευρωζώνη και η ελληνική οικονομία κινδύνευαν με κατάρρευση και η Γερμανία και η Γαλλία δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για το θέμα, κανένας δεν διανοήθηκε να θέσει θέμα.
Ενώ όμως κατηγορείται ο Πρόεδρος για προδοσία στο θέμα του ελληνικού χρέους, τα συναισθήματα δεν φαίνεται να είναι τόσο έντονα για τις ενέργειες του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας. Πέντε μήνες μετά και ενώ ήταν ήδη γνωστή η τρύπα που άφησε το κούρεμα του ελληνικού χρέους στις τράπεζες, δόθηκε συγκατάθεση του στη μεταφορά της θυγατρικής της Μαρφίν Εγνατίας ως παράρτημα της Λαϊκής. Πως μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η πράξη του κ. Ορφανίδη, που φόρτωσε άλλα 4,5 δισεκατομμύρια ευρώ στους ώμους του κυπριακού λαού;
Για το ΑΚΕΛ, είναι κρίσιμο και επιτακτικό οι έρευνες να αναδείξουν τις ευθύνες όλων όσοι με τις αποφάσεις και τις παραλείψεις τους οδήγησαν στο τραπεζικό χρέος. Εξίσου κρίσιμο και επιτακτικό είναι να αναδειχθούν οι πολιτικές ευθύνες όλων όσοι έδωσαν κάλυψη και στήριξη για ν’ ανθίσει αυτή η πολιτική προσέγγιση, στην οποία βασίστηκε ο Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας και πολλοί άλλοι, πρωταγωνιστές τότε του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Η προσφυγή στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς για ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού τομέα και για αναχρηματοδότηση του δημόσιου χρέους, ειδικά μετά τις άκαρπες προσπάθειες για διακρατικό δανεισμό, ήταν δυστυχώς αναπόφευκτη. Η Κυβέρνηση διαπραγματεύθηκε σκληρά με την Τρόικα, αξιοποιώντας τα στενά περιθώρια που υπήρχαν, για να προστατέψει στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό το λαό και το δημόσιο πλούτο από το στόχαστρο της Τρόικας. Σε αυτή της την προσπάθεια, υπονομευόταν συστηματικά. Από την πρώτη στιγμή στελέχη της αντιπολίτευσης φρόντισαν να σπείρουν τον πανικό, για να εμποδίσουν την όποια διαπραγμάτευση. Για να γίνουν δεχτές οι απαιτήσεις της Τρόικας ως είχαν. Με λίγα λόγια να σηκώσει τα χέρια η Κυβέρνηση και να αποδεχθεί κατάργηση του θεσμού της ΑΤΑ και του 13ου μισθού, ιδιωτικοποίηση των κερδοφόρων Ημικρατικών Οργανισμών, έλεγχο στα έσοδα από το φυσικό αέριο κ.α.. Και ενώ ο Πρόεδρος Χριστόφιας, είχε να αντιμετωπίσει την πίεση των εξελίξεων και την τεράστια πίεση της Τρόικας, αντί να έχει τη στήριξη όλων για να βρίσκεται σε ισχυρή διαπραγματευτική θέση, είχε τη συνεχή υπόσκαψη και αμφισβήτηση. Είναι σχεδόν τραγική ειρωνεία αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι για μια ολόκληρη θητεία τον κατηγορούσαν ότι δεν συμπεριφέρεται ως Πρόεδρος της Κύπρου αλλά ως Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ. Η πραγματικότητα είναι ότι σε καμία περίπτωση, πόσο μάλλον σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή, δεν τον στήριξαν ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά τον πολέμησαν όπως συνήθισαν να πολεμούν το ΑΚΕΛ και την ηγεσία του διαχρονικά.
Παρόλη την πίεση που ασκήθηκε στον Πρόεδρο Χριστόφια από το εξωτερικό και το εσωτερικό, η Κυβέρνηση υπερασπίστηκε με σθένος τα συμφέροντα της Κύπρου και των εργαζομένων. Την ώρα που η Κυβέρνηση έδινε σκληρή μάχη, ο κ. Αναστασιάδης έστελνε επιστολές απειλώντας τον Πρόεδρο με άσκηση ποινικής δίωξης. Και ενώ η αντιπολίτευση σε όλη τη διαδικασία απειλούσε θεούς και δαίμονες για να υπογραφεί το Μνημόνιο, όταν έγινε η κατ΄αρχήν συμφωνία άρχισε να χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τις περικοπές στις κοινωνικές παροχές. Ποιοι; Αυτοί που ζητούσαν από την Κυβέρνηση να αποκόψει από τα επιδόματα και τις χορηγίες πολύ περισσότερα από όσα κατάφερε η Κυβέρνηση να διασώσει. Το ΔΗΚΟ ζήτησε να αποκοπούν 250 εκατομμύρια, ο ΔΗΣΥ 200 εκατομμύρια και η ΕΔΕΚ 185 εκατομμύρια, συν επιπλέον περικοπές στο στεγαστικό και το προσφυγικό. Ακόμα και για την αύξηση μιας περιόδου στις ώρες διδασκαλίας των εκπαιδευτικών βρήκε το θράσος να τοποθετηθεί αρνητικά ο ΔΗΣΥ. Την ώρα που όλοι γνωρίζουμε πως η Κυβέρνηση διαφωνούσε και το επέβαλε η Τρόικα, η οποία δανείστηκε αυτή την πρόταση από τις προτάσεις του.
Η κατ΄ αρχήν συμφωνία για Μνημόνιο είναι οδυνηρότατη επιλογή. Το σίγουρο είναι ότι το Μνημόνιο συνεπάγεται αποφάσεις που κάτω από οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, ουδέποτε θα δεχόμαστε καν να συζητήσουμε ούτε το ΑΚΕΛ, ούτε ο Πρόεδρος Χριστόφιας. Υποχρεωθήκαμε όμως, να αποδεχθούμε, κατ΄ αρχήν, ένα Μνημόνιο το οποίο μας επέβαλε η Τρόικα. Έχουμε ακόμα πολλή απόσταση να διανύσουμε. Τα δύσκολα είναι ακόμα μπροστά μας. Απομένει η ίδια η διαδικασία για έγκριση του Μνημονίου από το Eurogroup και τα Εθνικά Κοινοβούλια, νοούμενου ότι και οι συγκυρίες είναι τέτοιες που δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ την κατάσταση.
Για το ΑΚΕΛ, η συναίνεση στην υπογραφή ενός Μνημονίου αποτελεί μια μεγάλη υποχώρηση, την οποία ουδέποτε θα κάναμε αν δεν βρισκόμασταν ενώπιον τόσο σοβαρών και επικίνδυνων δεδομένων. Επικίνδυνων, γιατί η Κύπρος είναι χώρα ημικατεχόμενη και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Κάθε εξέλιξη επηρεάζει τη θέση της Κύπρου και ειδικά το Κυπριακό από πολλές απόψεις. Πόσο μάλλον ο κίνδυνος μιας χρεοκοπίας. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε τις όποιες παράλογες απαιτήσεις θα οδηγούν την κυπριακή οικονομία στην καταστροφή.
Η συγκυρία το έφερε να συμπέσει η μεγαλύτερη οικονομική κρίση της πρόσφατης παγκόσμιας ιστορίας, με την παρουσία στην Προεδρία της Δημοκρατίας του Δημήτρη Χριστόφια και με το ΑΚΕΛ κυβερνών Κόμμα. Η κατάληξη σε οδυνηρό Μνημόνιο για να καλυφθεί το δυσβάστακτο χρέος που δημιούργησαν οι τράπεζες, αναγκάζει το ΑΚΕΛ να υποχωρήσει. Όμως δεν σημαίνει ότι μπορεί να το λυγίσει. Αυτό θα πρέπει να το έχουν όλοι υπόψιν τους. Η στείρα πολεμική που μας ασκήθηκε σε όλα τα επίπεδα από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς μας αντιπάλους τα τελευταία χρόνια, μας οδηγεί στην εξής παρατήρηση: ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν τότε, επιχειρούν να το κάνουν σήμερα. Τότε προσπάθησαν να μας τρομοκρατήσουν με τα όπλα, να μας αφανίσουν κυριολεκτικά με τις άνανδρες δολοφονίες και ηθικά, αποκαλώντας μας «προδότες». Σήμερα επιχειρούν να αξιοποιήσουν τις εξελίξεις για να μας αφανίσουν πολιτικά και να μας εξοντώσουν ηθικά. Προσπαθούν να παρουσιάσουν στο λαό ένα ΑΚΕΛ που αδιαφορεί μπροστά στις ανάγκες των εργαζομένων. Ξεχνούν ότι είναι οι ανάγκες των εργαζομένων που γέννησαν το ΑΚΕΛ και το κρατούν ζωντανό 86 χρόνια μετά. Προσπαθούν να παρουσιάσουν στο λαό ένα ΑΚΕΛ αδιάφορο μπροστά στην αγωνία του άνεργου για το αύριο. Ξεχνούν ότι είναι η αγωνία για το αύριο που γέννησε το ΑΚΕΛ και το κρατά ακόμα ζωντανό. Προσπαθούν να παρουσιάσουν στο λαό ένα ΑΚΕΛ ανάλγητο που του αφαιρεί με ευκολία όσα του πρόσφερε μέχρι σήμερα το κοινωνικό κράτος. Μα είναι η γροθιά, οι αγώνες και το αίμα του ΑΚΕΛ που κοιλιοπόνεσαν και γέννησαν όλα αυτά. Μήπως δεν ήταν το γυναικείο κίνημα που πρωτοστάτησε για να δίνεται το επίδομα μάνας; Δεν είναι το φοιτητικό κίνημα της Αριστεράς που κέρδισε με αγώνες τη χορηγία; Οι υποχωρήσεις που μας ανάγκασαν οι συγκυρίες να κάνουμε, δεν είναι το τέλος του δρόμου. Η υποχώρηση του σήμερα, επιβάλλει για το αύριο ακόμα πιο δυνατούς, μαζικούς και συνειδητούς πολιτικούς αγώνες. Για την επιτυχή έκβαση όλων αυτών των αγώνων απαιτείται ΑΚΕΛ ενωμένο και ισχυρό.
Πρώτη μάχη σ΄ αυτό τον αγώνα είναι η αναμέτρηση των Προεδρικών Εκλογών. Βρισκόμαστε ήδη στην τελική ευθεία. Σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία, φάνηκε ήδη από πολύ νωρίς ένα πολύ απογοητευτικό φαινόμενο: άνθρωποι που θέλουν να αποκαλούνται ηγέτες και διεκδικούν το ανώτατο αξίωμα αυτού του Τόπου, στερούνται ένα βασικό χαρακτηριστικό: την αξιοπιστία. Για παράδειγμα, πώς μπορεί να εμπιστευτεί κάποιος τον κ. Αναστασιάδη στα θέματα του Κυπριακού; Το 2004 αποδέχτηκε το Σχέδιο Ανάν και ενώ αυτό απορρίφθηκε από την πλειοψηφία του λαού αυτός κατάγγελλε την Κύπρο στο εξωτερικό για δημοκρατικό έλλειμμα. Αυτή και μόνο η στάση του λέει πολλά. Μέχρι πριν λίγο καιρό παρέδιδε μαθήματα σε όλους για τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Μετά έκανε στροφή στη χαλαρή ομοσπονδία. Σήμερα αφαίρεσε από τις θέσεις του στο Κυπριακό την ομοσπονδία για χάρη της εξουσίας. Όταν συνομολόγησε τη συμφωνία με το ΔΗΚΟ, είπε πως απορρίπτει τις ιδιωτικοποιήσεις. Για να μας ομολογήσει έπειτα από λίγο καιρό δημόσια ο αναπληρωτής Πρόεδρος του κόμματος του, πως ο κ. Αναστασιάδης ως Πρόεδρος του ΔΗΣΥ είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων αλλά ως υποψήφιος Πρόεδρος είναι εναντίον. Αυτό ούτε καν μετάλλαξη δεν μπορεί να ονομαστεί. Μόνο εμπαιγμός. Για να μην αναφερθώ στις μεταλλάξεις και τις αντιλαϊκές πολιτικές τους όταν κυβέρνησαν για δέκα χρόνια.
Το ίδιο αναξιόπιστος είναι και ο κ. Λιλλήκας. Άρπαξε την ευκαιρία που του πρόσφερε το ΑΚΕΛ να ανδρωθεί πολιτικά και όταν πίστεψε ότι άλλοι θα του προσέφεραν σίγουρες νίκες και υψηλά αξιώματα γύρισε την πλάτη στον κόσμο που τον ανέδειξε με τη μεγαλύτερη ευκολία. Μέσα σε μια νύχτα μεταπήδησε από τον ένα πολιτικό χώρο στον άλλο. Με την ίδια ευκολία μεταπήδησε από τη μια πολιτική θέση στην άλλη. Ως συνεργάτης του Γ. Βασιλείου, βουλευτής του ΑΚΕΛ και Υπουργός του Τ. Παπαδόπουλου υποστήριζε με συνέπεια την ομοσπονδία. Λίγο αργότερα έγραψε βιβλίο για να εισηγηθεί να μελετήσουμε τη χαλαρή ομοσπονδία, ασπαζόμενος πλήρως τη θέση του κ. Αναστασιάδη. Σήμερα αποφάσισε πως είναι πιο πατριώτης από όλους και διακηρύττει πως αν εκλεγεί θα τα διαγράψει όλα από το τραπέζι για να ξεκινήσει διαπραγμάτευση από την αρχή. Με δύο λόγια, θα καθαρίσει τη μια μέρα το τραπέζι από όλα και την επομένη το μόνο που θα υπάρχει στο τραπέζι θα είναι η διχοτόμηση. Όμως αυτό δεν τολμά να το παραδεχθεί. Γιατί αν το παραδεχθεί θα πρέπει να εξηγήσει στους χιλιάδες πρόσφυγες, στις χαροκαμένες μάνες και στις επόμενες γενιές με ποια λογική θέλει να ξεπουλήσει όχι τη μισή, αλλά ολόκληρη την Κύπρο στην Τουρκία. Όσο για τη στάση του στα θέματα οικονομίας, αρκεί να του υπενθυμίσουμε ότι αυτός ήταν που από τον Ιούνιο πριν καν μας παρουσιάσει οτιδήποτε η Τρόικα, καλούσε τον Πρόεδρο Χριστόφια να σταματήσει να αναζητά διακρατικό δάνειο και να αποδεχθεί ό,τι του προτείνουν. Σήμερα παριστάνει τον αντιμνημονιακό, που σε ρόλο υπερήρωα, αν εκλεγεί, θα διώξει την Τρόικα την επόμενη μέρα πουλώντας κομμάτι του ενεργειακού μας πλούτου. Επιλέγει να εξαπατήσει το λαό με τρόπο ίδιο και απαράλλαχτο μ΄αυτό του κ. Αναστασιάδη εμπαίζοντας τον και πουλώντας του φρούδες ελπίδες.
Τελικά, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι πως και οι δύο φοβούνται την αλήθεια. Φοβούνται και να την καταδείξουν και να την πουν. Αλλιώς θα έλεγαν και οι δύο ξεκάθαρα στο λαό πως είτε θα παλέψουμε για την ομοσπονδία, είτε θα μας μείνει η διχοτόμηση. Θα έλεγαν και οι δύο πως η πρόταση για την παραμονή 50, 000 εποίκων μετά τη λύση ήταν θέση και του αείμνηστου Τ. Παπαδόπουλου και την είχαν αποδεχθεί από τότε όλοι. Θα έλεγαν και οι δύο πως το Μνημόνιο δεν το έφερε ο Πρόεδρος Χριστόφιας και το ΑΚΕΛ αλλά τα δισεκατομμύρια χρέους των τραπεζών και η κάλυψη που δόθηκε στις αποφάσεις τους από τον κ. Ορφανίδη. Φοβούνται την αλήθεια. Γι΄αυτό και ο κ. Αναστασιάδης καταψήφισε στη Βουλή το Πόρισμα για το Φάκελο της Κύπρου. Φοβούνται την αλήθεια. Γι΄αυτό και ο κ. Λιλλήκας δεν λέει ξεκάθαρα στο λαό πως δεν τον υποστηρίζουν τυχαία οι ακροδεξιές πεποιθήσεις του κ. Παπαφώτη και του κάθε κ. Παπαφώτη αλλά γιατί τους εκφράζει με τις θέσεις που διατυπώνει.
Φοβούνται την αλήθεια. Γι΄αυτό και δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν το Σταύρο Μαλά σε επίπεδο θέσεων. Γιατί γνωρίζουν πως ο Σταύρος Μαλάς διαφέρει ποιοτικά. Είναι άνθρωπος νέος μεν, αλλά με σημαντική και, κυρίως, καθαρή σταδιοδρομία. Ένας άνθρωπος που δε διεκδικεί το Προεδρικό αξίωμα χάριν της καρέκλας αλλά για να δουλέψει συλλογικά για το καλό της Κύπρου. Κυρίως, ένας άνθρωπος που έχει θέσεις και τις παρουσιάζει έντιμα στον κυπριακό λαό. Χωρίς περιστροφές και μεταλλάξεις. Ο Σταύρος Μαλάς τους προκάλεσε δημοσιοποιώντας τα περιουσιακά του στοιχεία. Αυτοί ακόμα περιμένουμε να δημοσιοποιήσουν τα δικά τους. Ο Σταύρος Μαλάς τοποθετήθηκε ξεκάθαρα υπέρ των διαχρονικών θέσεων της ελληνοκυπριακής πλευράς στο Κυπριακό. Αυτοί δεν ξεκαθαρίζουν ποια είναι η θέση τους. Ο Σταύρος Μαλάς τάχθηκε ξεκάθαρα ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις. Αυτοί όχι. Τα παραδείγματα είναι πολλά και καταδεικνύουν ένα πράγμα: η μόνη επιλογή αν θέλουμε η Κύπρος και ο λαός μας να έχουν ελπίδα και προοπτική είναι ο Σταύρος Μαλάς.
Αυτό είμαι βέβαιος πως εσείς οι νέοι της ΕΔΟΝ το γνωρίζετε πολύ καλά. Γι΄ αυτό και θα συνεχίσετε ακούραστα να εργάζεστε στο πλευρό του ΑΚΕΛ για να κερδίσουμε και αυτή τη μάχη! Οι επιθέσεις που δεχθήκαμε τα τελευταία πέντε χρόνια δεν ήταν τυχαίες: ήθελαν να χτυπήσουν κατευθείαν κάθε υπεροχή που κατακτήσαμε ως Λαϊκό Κίνημα στα 86 χρόνια της πορείας μας στην Κύπρο. Την περηφάνια να κοιτάζουμε το λαό στα μάτια με το μέτωπο ψηλά και τα χέρια καθαρά. Την πεποίθηση του κάθε εργαζόμενου πως μόνο ένα ισχυρό Λαϊκό Κίνημα μπορεί να τον υπερασπιστεί. Την πίστη ενός ολόκληρου λαού ότι δεν θα πάψουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για την επανένωση της Κύπρου, την πρόοδο και την προκοπή της. Όσο κι αν προσπάθησαν όλα αυτά τα χρόνια δεν κατάφεραν να νικήσουν αυτές τις αλήθειες. Γιατί ξέχασαν το πιο ουσιαστικό: πολεμούν εμάς, όμως, όπως το είπε και ο Βάρναλης, δεν πολεμούν «όντα, πολεμούν ιδέες που ζούνε πολεμώντας». Και οι ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ! Και θα τους το αποδείξουμε στις 17 του Φλεβάρη! Θα τους το αποδεικνύουμε ξανά και ξανά σε κάθε μάχη! Μέχρι την τελική νίκη!
