Με την ευκαιρία του 15ου Συνεδρίου της ΕΔΟΝ δίνεται μια εξαιρετική ευκαιρία στην οργάνωση σαν σύνολο να δει πιο βαθιά κάποια ζητήματα αλλά και να τοποθετήσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Κυπριακή νεολαία στο επίκεντρο της προσοχής ολόκληρης της Κυπριακής κοινωνίας.
Μια από τις ευθύνες μας σαν οργάνωση είναι να αξιοποιήσουμε το συνέδριο μας για να στείλουμε μηνύματα προς την κυπριακή νεολαία. Ιστορικά, τα συνέδρια της ΕΔΟΝ υπήρξαν πάντοτε φάρος για την κυπριακή νεολαία καθώς ήταν σταθμοί στους αγώνες της για πολιτική, κοινωνική, εθνική ακόμα και πολιτιστική χειραφέτηση και πρόοδο.
Είναι πεποίθηση που αποτυπώνεται και μέσα στις θέσεις του 15ου Συνεδρίου, ότι σήμερα η Κυπριακή νεολαία όπως άλλωστε και ολόκληρος σχεδόν ο υπόλοιπος κόσμος, αναπτύσσεται και δραστηριοποιείται μέσα στα πλαίσια του κεφαλαιοκρατικού συστήματος παραγωγής. Πιο ειδικά στα πλαίσια του παρόντος σταδίου ανάπτυξης του συστήματος, τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Είναι αντίστοιχα αντιληπτό το εξής δεδομένο. Ότι πολλά, αν όχι όλα, τα προβλήματα που ορθώνονται απέναντι στην κυπριακή νεολαία είναι απλά τα αποτελέσματα αυτού ακριβώς του συστήματος παραγωγής, είναι κατ’ ουσία προβλήματα που τα δημιούργησε και τους έδωσε το σύγχρονο τους περιεχόμενο η οικονομική σχέση που εδράζεται σε αυτό το σύστημα, το κυνηγητό του κέρδους ως αυτοσκοπός.
Προβλήματα όπως η ανεργία (που στην Κύπρο ακόμα διατηρείται σε χαμηλά επίπεδα σε σχέση με τον υπόλοιπο πλανήτη), όπως η αναζωπύρωση του ρατσισμού, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η αδρανοποίηση των νέων, τα ναρκωτικά, η μαζική και ισοπεδωτική υποκουλτούρα, η αλλοτρίωση, ο χρηματισμός των μαθητών, η σήψη των ΜΜΕ, ο απάνθρωπος ανταγωνισμός, ο ατομικισμός και πολλά άλλα που αναφέρονται στις θέσεις προς το 15οΣυνέδριο, δεν είναι απλά κοινωνικά φαινόμενα της Κυπριακής κοινωνίας. Αντίθετα είναι έμμεσα ή άμεσα προϊόντα και απότοκα τούτου του τρόπου παραγωγής, του καπιταλισμού. Γι’ αυτό και δεν είναι μόνο κυπριακά αλλά τα πλείστα από αυτά συναντώνται σε όλες τις χώρες του Δυτικού κόσμου.
Η παραπάνω ανάλυση όμως κρύβει κινδύνους εξαγωγής λανθασμένων συμπερασμάτων. Εύκολα θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι εφόσον μόνο με την ανατροπή του καπιταλισμού εκλείπουν ολοκληρωτικά αυτά τα προβλήματα, θα πρέπει και εμείς να παραιτηθούμε από τις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις μας μεταθέτοντας τες ολοκληρωτικά στον αγώνα για ανατροπή του συστήματος. Ωστόσο μια τέτοια προσέγγιση θα ήταν καταστροφική τόσο για την οργάνωση, όσο και για την επίλυση αυτών των ίδιων των προβλημάτων και περισσότερο από όλα για την κυπριακή νεολαία στο σύνολο της. Αντίθετα η δική μας προσέγγιση ορθά τοποθετεί στα άμεσα καθήκοντα της οργάνωσης την πάλη για επίλυση αυτών των προβλημάτων.
Εκεί που οφείλουμε να επεξεργαστούμε ακόμα περισσότερο την ανάλυση μας είναι στο ζήτημα της σύνδεσης του βραχυπρόθεσμου, του μεσοπρόθεσμου και του μακροπρόθεσμου στόχου. Με άλλα λόγια, στα πλαίσια της σύγχρονης καπιταλιστικής κοινωνίας, δεν αρκεί, παραδείγματος χάρην, μόνο η αντιπαράθεση μας με το πρόβλημα της ανεργίας ή μόνο η πάλη μέσα στα πλαίσια του Κυπριακού αστικού κράτους. Χρειάζεται να θέτουμε σιγά-σιγά αλλά σταδιακά με πιο έντονο τρόπο, την αντικειμενική εκτίμηση ότι το οριστικό ξεπέρασμα του όποιου κοινωνικού προβλήματος τοποθετείται πέρα από τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής. Αυτό που πρέπει να προσθέτουμε στις αναλύσεις μας και κυριότερα στην πολιτική μας είναι το αδύνατο του οριστικού ξεπεράσματος των αδιεξόδων μέσα στα πλαίσια αυτού που τα δημιουργεί.
Η σύνδεση αυτή (του βραχυπρόθεσμου, του μεσοπρόθεσμου και του μακροπρόθεσμου στόχου) είναι σήμερα περισσότερο από ποτέ προηγούμενα αναγκαία. Το σχετικά πρόσφατο φαινόμενο της μαζικοποίησης της αδιαφορίας και της αποπολιτικοποίησης των νέων έχει την αφετηρία του ακριβώς σ’ αυτό το σημείο. Ότι δηλαδή, έχει μεγαλώσει σήμερα η δυσκολία να αντιληφθεί ο νέος την ποιοτική διαφορά της ΕΔΟΝ από τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Ακόμα περισσότερο, είναι για το νέο δυσκολότερο να κατανοήσει την ποιοτική διαφορά των δικών μας προτάσεων με τις υπόλοιπες αστικές ελλιπείς τοποθετήσεις. Πρέπει λοιπόν και εμείς να βοηθήσουμε τη νεολαία να καταλάβει καλύτερα αλλά και βαθύτερα την ποιοτική μας διαφορά και την ποιοτική διαφορά των δικών μας προτάσεων και φιλοσοφίας.
Ο συγκεκριμένος τρόπος που θα επιτευχθεί αυτό δεν μπορεί να είναι υπόθεση κανενός ατόμου, πόσο μάλλον μιας τοποθέτησης στον προσυνεδριακό διάλογο. Μόνο μέσα από συλλογικό διάλογο, μέσα από τα καθοδηγητικά μας σώματα, η οργάνωση θα βρει τους τρόπους για να κάνει καλύτερα αυτή τη σύνδεση. Στα καθήκοντα μας δεν μπορεί να είναι μόνο η πάλη για καλύτερες συνθήκες ζωής της νεολαίας. Είναι ταυτόχρονα και η διαπαιδαγώγηση της.
Πρέπει να κάνουμε ξεκάθαρο. Δεν είμαστε καθόλου "μια ακόμα" οργάνωση νεολαίας. Δεν αποτελούμε ούτε απλά μια οργάνωση διαμαρτυρίας, αλλά ούτε αντιλαμβανόμαστε το ρόλο μας απλά ως "ενός ακόμα εταίρου στον κοινωνικό διάλογο". Είμαστε εμείς, πάντα με το τιμημένο κόμμα του εργαζόμενου λαού, το ΑΚΕΛ στην πρωτοπορία, μαζί με ολόκληρο το κυπριακό λαϊκό κίνημα που αγωνιζόμαστε μέχρι εκείνη την ιστορική στιγμή που δεν θα έχουμε πλέον λόγο ύπαρξης. Όταν θα υπάρχουν κοινωνικές συνθήκες αντάξιες της ανθρώπινης φύσης. Και σε αυτό μας το χαρακτηριστικό είμαστε μοναδικοί.
Κωνσταντίνος Στυλιανού
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
