Του Πέτρου Πέτρου
Μέλος Τ.Ε. ΕΔΟΝ Αθήνας
Πάνε μόλις μερικά 24ωρα από την καταψήφιση του ελληνικού αιτήματος από την κυπριακή κυβέρνηση για παράταση του ισχύοντος προγράμματος μέχρι τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Το γεγονός αυτό τροφοδότησε εκ νέου τη συζήτηση για τις σχέσεις Ελλάδας – Κύπρου, οι οποίες σε μια σειρά σημαντικών ζητημάτων μόνο συστράτευση και αλληλεγγύη δεν μαρτυρούν. Ο Τύπος και το διαδίκτυο ξεχειλίζουν με επικριτικούς σχολιασμούς για τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης, με χαρακτηρισμούς όπως «προδότες» και «εφιάλτες» να αποδεικνύονται εξαιρετικά δημοφιλείς.
Η βάναυση στάση των λεγόμενων Ευρωπαίων εταίρων απέναντι σε ένα λαό που ματώνει εδώ και χρόνια, είναι απότοκο πολιτικής ομοφωνίας και όχι το αποτέλεσμα μιας συγκυριακής πλειοψηφίας. Ωστόσο, αλγεινή και ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η στάση της κυπριακής κυβέρνησης. Η εθνοκεντρική πολιτική ανάλυση αδυνατεί να κατανοήσει πώς η εθνικόφρονων κυβέρνηση του Ν. Αναστασιάδη καταψήφισε το αίτημα της «μητέρας πατρίδας».
Η Ελλάδα, ωστόσο, δεν είναι ένα ομοιογενές σύνολο με ενιαία επιδίωξη και κοινά συμφέροντα. Όποιος απευθύνεται στην «Ελλάδα» θα πρέπει να έχει πάντα κατά νου ότι όπως ιστορικά, έτσι και σήμερα υπάρχουν δύο Ελλάδες.
Υπάρχει η Ελλάδα του δικτάτορα Μεταξά, ο οποίος ήθελε «να πέσουν λίγες τουφεκιές για την τιμή των όπλων» και υπάρχει και η Ελλάδα του λαού που καλούσε στο κέντρο της Αθήνας να πάρει όπλα για να πολεμήσει τον εισβολέα.
Υπάρχει η Ελλάδα του δικτατορικού καθεστώτος που παρέδιδε τους πολιτικούς κρατουμένους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από ταξική αλληλεγγύη στoυς ναζί κατακτητές και καλούσε «το λαό σε τάξη» και υπάρχει και η Ελλάδα των ίδιων των πολιτικών κρατουμένων που δραπέτευαν, για να πολεμήσουν τον κατακτητή.
Υπάρχει η Ελλάδα των δωσίλογων, των προδοτών, των μαυραγοριτών, αλλά υπάρχει και η Ελλάδα των χιλιάδων Ελλήνων πατριωτών εκτελεσθέντων.
Υπάρχει η Ελλάδα της Χούντας που σχεδίασε το πραξικόπημα και άνοιξε την «κερκόπορτα» στον Τούρκο εισβολέα στην Κύπρο υπηρετώντας το ΝΑΤΟ και υπάρχει και η Ελλάδα του Πολυτεχνείου.
Τα παραδείγματα αμέτρητα. Καθώς λοιπόν η Ιστορία υπάρχει για να μας διδάσκει, ο καθένας θα πρέπει και σήμερα να αποφασίσει σε ποια Ελλάδα και σε ποια Κύπρο ανήκει. Γιατί και σήμερα υπάρχουν από τη μία η Ελλάδα και η Κύπρος του ΝΑΤΟ, των μνημονίων και της Τρόικα. Υπάρχουν, όμως, από την άλλη η Ελλάδα και η Κύπρος των λαών τους που δεν ανέχονται άλλο τη φτωχοποίηση, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Υπάρχει η Ελλάδα της ευρωλάγνας μπουρζουαζίας, αλλά και η Ελλάδα του καταπονημένου ελληνικού λαού που απαιτεί την οριστική, αμετάκλητη και χωρίς όρους και επικοινωνιακά τεχνάσματα έξοδο από το μνημόνιο.
Όσοι όμως αναλύουν την κοινωνία που τους περιβάλλει με το πιο πάνω κριτήριο, κάθε άλλο παρά έκπληξη τους κατακλύζει για τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, μια κυβέρνηση η οποία (σύμφωνα με τη δική της εκδοχή) αποδέχτηκε ή (σύμφωνα με τη γερμανική εκδοχή) πρότεινε το καταστροφικό κούρεμα καταθέσεων για τον κυπριακό λαό, να ενδιαφερόταν για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού; Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορώ να συμμεριστώ την έκπληξη και την οργή που προκάλεσε στην πλειοψηφία η στάση της κυπριακής κυβέρνησης, γιατί δεν θεωρώ ούτε «λανθασμένη», ούτε «προδοτική», ούτε «αψυχολόγητη» τη στάση της κυπριακής κυβέρνησης. Η πράξη της κυβέρνησης Αναστασιάδη ήταν απόλυτα συνεπής ως προς τα συμφέροντα που εξυπηρετεί και την ταξική πλευρά που ανήκει. Ας σταματήσουν να μας απογοητεύουν και να μας απασχολούν οι «αναπάντεχες», «απρόσμενες» και «άδικες» αποφάσεις αυτών που γνωρίζουν τι πρέπει κάνουν για να εξυπηρετήσουν τα ολιγαρχικά τους συμφέροντα. Ας μας απασχολήσει το τι κάνουμε εμείς για να υπερασπιστούμε τα δικά μας λαϊκά συμφέροντα.
Το μόνο θετικό που προκύπτει από την άρνηση της κυπριακής κυβέρνησης στο ελληνικό αίτημα, είναι η κατάρρευση εκ της πράξεως της εθνοκεντρικής ανάλυσης των πραγμάτων από τους ίδιους τους εκπρόσωπους της. Ας εκμεταλλευτούμε την επί της ουσίας παραδοχή της κυβέρνησης για την ταξική σύνθεση της κοινωνίας και ας τους αποδείξουμε ότι πήραμε το μάθημά μας, ξεκινώντας από τον αγώνα των απεργών ενάντια στο ξεπούλημα των ημικρατικών οργανισμών. Έτσι για να αρχίσουμε να ανταποδίδουμε τα «χρωστούμενα» σιγά σιγά.
Υ.Γ. : H ετυμηγορία του ελληνικού λαού δόθηκε μήνες πριν και δεν συμπεριλαμβάνει ούτε τα 9,5 δις ούτε τα 8 δις. Ο νοών νοείτω.
