Του Αντρέα Παναγιώτου
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Ενοχλήθηκε, λέει, το ΔΗΚΟ από την επιστολή Χριστόφια στον Μουσταφά Ακκιντζί, με αφορμή την εκλογή του, χωρίς εισαγωγικά, ως ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας. Ας αναλύσουμε αυτές τις «ενοχλήσεις»…
1. «Αφήνουμε δε ασχολίαστο το γεγονός ότι ένας τέως Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας αναφέρεται σε «εκλογές των Τουρκοκυπρίων.»
Όχι να το σχολιάσετε. Γιατί αν το σχολιάζατε, μπορεί να μπαίνατε και στον κόπο να κάνετε ένα απλό μετροφύλλημα του Συντάγματος της Κυπριακής Δημοκρατίας, στο οποίο αναφέρεται στο Άρθρον 1: «Η Κυπριακή Πολιτεία είναι ανεξάρτητος και κυρίαρχος Δημοκρατία, προεδρικού συστήματος, της οποίας ο Πρόεδρος είναι Έλλην και ο Αντιπρόεδρος Τούρκος, εκλεγόμενοι αντιστοίχως υπό της ελληνικής και της τουρκικής κοινότητος της Κύπρου, ως εν τω παρόντι Συντάγματι ορίζεται.». Που θα πει ότι οι Τουρκοκύπριοι ΕΚΛΕΓΟΥΝ τον Αντιπρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ο οποίος είναι και ο ηγέτης της Τουρκοκυπριακής κοινότητας, με τον οποίο συνομιλούμε ως ελληνοκυπριακή πλευρά εδώ και 40 χρόνια.
Η δική τους μετάφραση για εκλογή «προέδρου της ΤΔΒΚ», δεν αναιρεί την εκλογική διαδικασία για εκλογή Τουρκοκύπριου ηγέτη. Εκτός και αν το ΔΗΚΟ δεν τους αναγνωρίζει αυτό το δικαίωμα.
2. «Το περιεχόμενο της επιστολής του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας, κ. Δημήτρη Χριστόφια προς τον Μουσταφά Ακκιντζί και ιδιαίτερα η αναφορά του ότι, «γνωρίζω τις δυσκολίες που προέρχονται τόσο από εξωγενείς παράγοντες, όσο και από δυνάμεις στο εσωτερικό, ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές», αποτελεί μνημείο απαράδεκτης εξίσωσης του θύτη και του θύματος.»
Μα ποια εξίσωση; Που την είδε το ΔΗΚΟ και δεν την είδε κανείς μας; Μήπως είναι σαν τα «δώρα του Χριστόφια», που σκαρφίστηκαν για να πείσουν τον κόσμο ότι ο Τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας έκανε δήθεν υποχωρήσεις; Ή είναι σαν ΔΔΟ με το σωστό περιεχόμενο, που ούτε οι ίδοι δεν ξέρουν τι είναι;
Αυτό που είπε ο Δημήτρης Χριστόφιας είναι στην ουσία η αλήθεια που αποκρύβεται από την κοινωνία, που απουσιάζει από τα βιβλία ιστορίας και που αποτελεί «ταμπού» να μιλήσεις γι’ αυτά. Ότι το 1963/64 οι Ελληνοκύπριοι εθνικιστές – και όχι όλοι οι Ελληνοκύπριοι – διέπραξαν εγκλήματα κατά των Τουρκοκυπρίων. Ότι, Τουρκοκύπριοι εθνικιστές – και όχι όλοι οι Τουρκοκύπριοι – δολοφονούσαν δημοκρατικούς πολίτες και από τις δύο κοινότητες, για να εξυπηρετήσουν αυτά που οι αφέντες τους στο ΝΑΤΟ ήθελαν: τη διχοτόμηση της Κύπρου. Ότι το 1974, οι Ελληνοκύπριοι εθνικιστές άνοιξαν τις πόρτες για να εισβάλει η Τουρκία και όταν οι δημοκρατικοί πολίτες έτρεξαν να υπερασπιστούν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας, αυτοί έψηναν σούβλες στο Τρόοδος. Ότι και σήμερα, οι εθνικιστές και στις δύο πλευρές δρουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο: πολεμούν τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, δαιμονοποιούν την άλλη κοινότητα και ονειρεύονται την ένωση με τη μητέρα πατρίδα «τους». Και οι ξένοι ιμπεριαλιστές, τρίβουν τα χέρια τους!
Η εκλογή Ακκιντζί δίνει ελπίδες, χωρίς να μας γεννά ψευδαισθήσεις για το ρόλο της Τουρκίας. Η ύπαρξη ενός προοδευτικού ηγέτη στην Τουρκοκυπριακή κοινότητα, αποτελεί βήμα προς τα μπρος, σε σχέση με τον ακροδεξιό και απορριπτικό Έρογλου. Αυτό, ίσως να μας δώσει μετά από πολύ καιρό μια ανάσα ελπίδας για λύση του Κυπριακού. Βέβαια, είναι από τη μια αυτοί που θέλουν λύση και επανένωση και αγωνίζονται γι’ αυτό και από την άλλη αυτοί που ουδέποτε αποδέκτηκαν τους Τουρκοκύπριους ως συμπατριώτες μας και δε θέλουν λύση. Οι πράξεις και τα λεγόμενα μας, δείχνουν και σε ποια από τις δύο πλευρές στέκεται ο καθένας. Και όλοι κρινόμαστε γι’ αυτό!