Του Αντρέα Γρηγορίου
Μέλος Κεντρικής Γραμματείας ΕΔΟΝ
Το τελευταίο διάστημα γίνεται συζήτηση γύρω από το θέμα της βίας στα γήπεδα και μια σειρά από μέτρα τα οποία έρχονται στη Βουλή ως εισήγηση του Υπουργού Ιωνά Νικολάου και τυγχάνουν της καθολικής στήριξης της ΚΟΠ και του Προέδρου της κ. Κουτσοκούμνη.
Η Βία στα γήπεδα δεν αποτελεί κομμάτι αποσπασμένο από την κοινωνική πραγματικότητα. Αντίθετα έχει βαθιά οικονομικά και κοινωνικά αίτια. Προκύπτει μέσα από μια κοινωνία γεμάτη αδικία, ανισότητα, ανελευθερία, καταπίεση, ατομικισμό, φιλοτομαρισμό, σκληρό και ανελέητο ανταγωνισμό, καταρράκωση των πνευματικών και πολιτιστικών αξιών, με σχεδόν μοναδική και υπέρτατη αξία το χρήμα και την απόκτηση του με κάθε μέσο.
Καταρχάς, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστος ο τρόπος που προβάλλεται το όλο ζήτημα, μέσα από μια οργανωμένη προσπάθεια να παρουσιαστούν οι εισηγήσεις ως θέσφατες και δεδομένα αναγκαίες κινήσεις, που απλά εμείς ως Κύπρος καθυστερήσαμε να υλοποιήσουμε. Την ίδια στιγμή δεν δίνεται σχεδόν καμία προβολή στους όποιους προβληματισμούς και αντίθετες απόψεις μπαίνουν στη συζήτηση. Τελικός στόχος είναι να μην γίνει ουσιαστική συζήτηση εντός της κυπριακής κοινωνίας, αλλά και να δαιμονοποιηθούν οι αντίθετες απόψεις και οι προβληματισμοί. Δεν είναι τυχαίο, που ενώ οι συνεδρίες της αρμόδιας επιτροπής είναι επιεικώς επεισοδιακές, δεν γίνεται καν ζήτημα.
Ποιος είναι ο πραγματικός στόχος του νομοσχεδίου; Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής του; Ποιου τα συμφέροντα εξυπηρετεί;
Αν ο στόχος του είναι η αντιμετώπιση του κοινωνικού φαινομένου της βίας σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να επιτύχει αυτό το σκοπό, αφού πρόκειται για μέτρα με ξεκάθαρα κατασταλτικό χαρακτήρα με παντελή απουσία μέτρων πρόληψης και διαπαιδαγώγησης με βάση το αθλητικό ιδεώδες. Τα μέτρα αυτά, θυμίζουν απολυταρχικά καθεστώτα. Τα μέτρα αυτά προσπαθούν να μετατραπούν σε νόμο, χωρίς να βασίζονται σε καμία επιστημονική μελέτη, αλλά και χωρίς να γίνει αξιολόγηση της υφιστάμενης νομοθεσίας του 2008. Εφαρμόστηκε; Λειτούργησε; Είχε αποτέλεσμα; Και αν ναι, ποιο είναι αυτό;
Το μόνο που μπορούν να επιτύχουν, είναι να μεταφέρουν τη βία εκτός γηπέδων. Ήδη τα τελευταία χρόνια, δεν είναι εκτός γηπέδων τα πιο σοβαρά κρούσματα; Ή μήπως αυτός είναι και ο κύριος στόχος των εισηγητών; Έχοντας ως βάση την αντίληψη του ποδοσφαίρου ως εμπόρευμα και όχι ως κοινωνικό αγαθό, λειτουργούν με μοναδικό τους στόχο την προστασία του «εμπορεύματος» και τη μεγιστοποίηση της αξίας του, ώστε να αυξηθούν τα κέρδη του. Είναι εντελώς τυχαία η χρονική σύμπτωση αυτής της προσπάθειας, με την προσπάθεια δημιουργίας κοινής πλατφόρμας τηλεοπτικών δικαιωμάτων από την ΚΟΠ; Δεν εξυπηρετούνται συμφέροντα αν μειωθούν οι φίλαθλοι στις κερκίδες και αυξηθούν οι τηλεθεατές; Τη μείωση των εισιτηρίων, όταν το ποδόσφαιρο το αντιλαμβάνεσαι ως εμπόρευμα, την αντιμετωπίζεις σε μια νύχτα με μια αύξηση της τιμής του.
Αυτό ακριβώς ήταν και το αποτέλεσμα των Θατσερικών Μέτρων που μας τα προβάλουν σαν κάτι το θετικό. Μεταφορά της βίας εκτός γηπέδων, αύξηση των τιμών των εισιτηρίων, μετατροπή του από λαϊκό άθλημα σε χόμπι των λίγων και εύπορων.
Παράλληλα, η αναγκαία υποδομή για την εφαρμογή των μέτρων σε συνδυασμό με τις υπερεξουσίες που δίνονται στην Αρχή Αδειοδότησης Σταδίων, τι κόστος θα επιφέρει; Πως θα καλυφτεί την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των σωματείων αγωνίζονται μέχρι τις τελευταίες μέρες για να περάσουν τα κριτήρια; Τι θα γίνει με τα γήπεδα που θα κρίνονται ακατάλληλα; Όλα αυτά θα μετακυληστούν στην τιμή του εισιτηρίου; Κι εδώ επανερχόμαστε στη διαφορά αντίληψης, στους διαφορετικούς στόχους και επιδιώξεις που έχει ο καθένας.
Την ίδια στιγμή προβάλλεται προς τα έξω, σε σχέση με το σημείο που αναφέρεται σε μίσθωση υπηρεσιών από την αστυνομία, ότι το ζητούμενο είναι μόνο ποιος θα καλύψει το κόστος, δημιουργώντας τεχνητά μια αντιπαράθεση των φιλάθλων προς τους αστυνομικούς, σαν να φέρει ο μεμονωμένος αστυνομικός ευθύνη ή λες και τους πλήρωναν εδώ και κάποια χρόνια κάποιο αξιοσέβαστο ποσό που τολμάς να το πεις για τις υπηρεσίες τους στους αγώνες. Το ζήτημα είναι πολύ ευρύτερο. Πού ξεκινά και πού τελειώνει ο ρόλος της αστυνομίας για διασφάλιση συνθηκών ασφάλειας για ολόκληρη την κοινωνία; Πότε και ποιος έχει το λόγο να λέει αυτό είναι καθήκον της αστυνομίας και αυτό δεν είναι, άρα αν θέλετε ασφάλεια θα πρέπει, είτε να πληρώσετε, είτε να οδηγηθούμε σιγά – σιγά σε ιδιωτικές εταιρίες με άλλα, ευρύτερα και πιο επικίνδυνα ζητήματα;
Την ίδια στιγμή, μπαίνει ως εισήγηση η απαγόρευση μετακίνησης των οπαδών. Αντιλαμβανόμαστε ότι μιλάμε για την Κύπρο; Ότι οι πλείστες ομάδες έχουν οπαδούς στις μεγάλες πόλεις; Γνωρίζουμε ότι, έχει πραγματικά αποτύχει το μέτρο στην Ελλάδα και αντίθετα έφερε αύξηση της βίας εκτός γηπέδων, συμπλοκές και «παράνομες εισόδους» οπαδών χωρίς διακριτικά και πληθώρα άλλων προβλημάτων; Αντιλαμβανόμαστε ότι είναι παράνομο να μου απαγορεύσεις να παρακολουθήσω την ομάδα μου εκτός έδρας; Ή μήπως ο στόχος είναι άλλος; Μήπως έχει να κάνει με την αύξηση των τηλεθεατών;
Επιστέγασμα και κορωνίδα του όλου νομοσχεδίου, αποτελεί η κατά το υπουργείο Κάρτα Φιλάθλου, κατά τους οργανωμένους Κάρτα Οπαδού. Πρόκειται για παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, που δεν μπορεί να καλύπτεται από το σύνταγμα.. Μαζί της έρχεται η χρήση βιομετρικών στοιχείων. Μιλάμε για μέτρο που ήθελαν οι Αμερικανοί με πρόσχημα την τρομοκρατία να εφαρμόσουν στα αεροδρόμια όλου του κόσμου και δεν πέρασε. Μιλάμε για μια σύγχρονη μορφή μαζικότατου φακελώματος. Δεν υπάρχει τρόπος να πείσετε ούτε με το ποιόν σας, ούτε με το ιστορικό σας, αλλά πόσο μάλλον να εγγυηθείτε και για το μέλλον, ότι ένα τέτοιο αρχείο δεν θα τύχει κομματικής ή ακόμα περισσότερο οικονομικής εκμετάλλευσης.
Ολοκληρώνοντας, μας χωρίζει χάσμα αντίληψης. Εμείς θέλουμε το ποδόσφαιρο να αποτελεί λαϊκό άθλημα, εσείς το θέλετε εμπόρευμα. Εσείς δεν κόπτεστε αν μειωθούν οι οπαδοί, φτάνει να μην μειωθούν τα έσοδα, για εμάς χωρίς φίλαθλους δεν υπάρχει άθλημα. Δεν σας ενδιαφέρει πόσες ομάδες θα αντέξουν το οικονομικό βάρος. Λέτε, ας κλείσουν. Ας πάρουν άλλες, εύπορες ομάδες τη θέση τους. Για εμάς όμως, είναι οι ομάδες και η ιστορία της κάθε μιας που κάνουν το άθλημα αυτό που είναι. Θέλετε έμμεσα να μας φακελώσετε, αλλά έχουμε ήδη πικρή εμπειρία, τόσο οι οικογένειες μας στο παρελθόν, όσο κι εμείς μέχρι σήμερα χωρίς να έχουμε καν κάρτα.
Η πραγματική λύση μπορεί να βρεθεί, μόνο με μέτρα που να αντιμετωπίζουν τη βία στο σύνολο της, ως κοινωνικό φαινόμενο. Με μέτρα πρόληψης και όχι μόνο καταστολής. Με αντιμετώπιση του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού σαν κοινωνικό αγαθό και όχι σαν εμπόρευμα. Με αντιμετώπιση όλων των εμπλεκόμενων φορέων, διοικήσεις, οργανωμένους, κόμματα, νεολαίες, σαν σύμμαχους και όχι ως πελάτες ή πελάες.
Το ποδόσφαιρο ανήκει στους φιλάθλους και στα σωματεία τους… Δεν θα τα χαρίσουμε αμαχητί!
22 Ιουλίου 2014
