Του Χρίστου Κουμίδη
Μέλος Δ.Σ Φ.Ε.Π.Α.Ν
Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου πρέπει να ζήσουμε στην Κύπρο κάτι πρωτόγνωρο. Οργανώσεις που εκπροσωπούν χιλιάδες εργαζόμενους, φοιτητές και μαθητές, διαμαρτύρονται για τα απαράδεκτα μέτρα Κυβέρνησης και Τρόικας.
Πάω στην κινητοποίηση, γιατί θεωρώ απαράδεκτο ο γιατρός μου να μου εξιστορεί πόσοι ασθενείς του δεν έρχονται μέχρι να βρουν 5 ευρώ για βενζίνη.
Πάω στην κινητοποίηση, γιατί θεωρώ απαράδεκτο μια μητέρα να παίρνει τα μωρά της στη γιαγιά, γιατί η ίδια δεν έχει λεφτά σπίτι να μαγειρέψει.
Πάω στην κινητοποίηση, γιατί θεωρώ απαράδεκτο όποτε συζητώ με τους συμφοιτητές μου για το μέλλον, η χώρα Κύπρος να μην υπάρχει στο λεξιλόγιο μας.
Πάω στην κινητοποίηση γιατί δεν μπορεί, δεν γίνεται να υπάρχουν γονείς που να τους οδήγησαν να εύχονται να μην αρρωστήσει το παιδί τους, όχι για την καλή του υγεία μόνο, αλλά γιατί δεν έχουν λεφτά να το πάνε στο γιατρό.
Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου θα είμαι στη Λευκωσία, θα είμαι στο Υπουργείο Οικονομικών, θα είμαι στο Προεδρικό και όπου αλλού χρειαστεί!
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί τρέμω την ώρα που η γιαγιά θα κρυώνει σπίτι μόνη της, επειδή ποτέ δεν θα πάει στο παιδί της να ζητήσει χρήματα επειδή η σύνταξη της δεν αρκεί.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί όσο και να το κρύβουν έφτασαν και στα μάτια μου οι στατιστικές για τις αυτοκτονίες στην Κύπρο.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί η συνείδηση μου δεν βαστά να ακούω από τους συμφοιτητές μου ότι, δεν θα προχωρήσουν τις σπουδές τους μετά το (δωρεάν ακόμα) πτυχίο τους, καθώς οι γονείς τους δεν το αντέχουν.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί δεν συμβιβάζομαι με την ιδέα της καμαρούλας δύο επί τρία παρά μόνο για αυτούς που μας πούλησαν στους ξένους.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί δεν μπορώ να κοιτάξω στα μάτια αυτόν που όλη του τη ζωή δούλεψε χωρίς να φάει, χωρίς να κοιμηθεί, χωρίς ποτέ να σπαταλήσει πάνω του μια λίρα, του οποίου όμως, μια νύχτα άνοιξαν το λογαριασμό του και τον άδειασαν.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί σε μια δεκαετία από σήμερα θα με ρωτά ο γιος μου τι έχω κάνει για τον τόπο και εγώ δεν θα σκύψω το κεφάλι λέγοντας τίποτα.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί δεν υποφέρω το αίσθημα δυο νέων που δεν θα τολμήσουν τέτοιες μέρες να φέρουν στον κόσμο κανέναν άλλο για να ζήσει αυτά που ζουν και οι ίδιοι.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί ο αγώνας των πολλών είναι πάντα δίκαιος.
Θα είμαι στην κινητοποίηση, γιατί μου το είπε ο Τάσος Λειβαδίτης: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι, για την ειρήνη και για το δίκαιο. Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές...».
Μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές, εργάτες, συνταξιούχοι, μαγαζάτορες, αγρότες θα είναι εκεί, ακολουθώντας την απαίσια αίσθηση που τους προκάλεσε η νέα καθημερινότητα τους από τη συμφωνία Αναστασιάδη-Τρόικας.
Στις 14 του μήνα, όπως μας έγραψε ο ποιητής Παύλος Λιασίδης «βκάλει αβρούς, γιον θάλασσα που τον θυμόν του ο Μίδας, γιατί θωρεί πως έφτασεν η μέρα του χαμού του».
«Στο πλήθος από μακριά κοιτάζω ένα πανό, απαιτεί αξιοπρέπεια αλλά, το πλήθος πίσω του δεν ειν’ μεγάλο. Πιο δίπλα βλέπω εκείνον να, χαμογελά! Κοιτάζοντας και πάλι βλέπω στο πλήθος 2 κυρίες, αυτές δεν ζητούν αξιοπρέπεια αλλά ψωμί για τα παιδιά τους. Όμως, τα παιδιά τους δεν είναι εκεί. Ακόμα παραπέρα νεολαίοι οκλαδόν, κάθονται με τη σημαία αλλά, πολλοί είναι οι σύντροφοι που λείπουν. Κοιτάζοντας ξανά βλέπω εκείνον να χαμογελά ακόμα! Λέω να πάω πιο κοντά και πάω, είμαι πλέον δίπλα από το πανό, δίπλα από τις κυρίες, κοντά στους νεολαίους. Τείνω το χέρι να τους αγγίξω και βλέπω ότι είναι παγωμένοι, αγιάζι έρχεται από τον λόφο του παλατιού. Έξαφνα ακούω τις φωνές: Έξω η άμαξα με τα τρία άλογα! Έξω και οι ιπποκόμοι της! Όλοι μαζί για να τους διώξουμε, όλα εμείς τα χρώματα στο πλήθος, ιώδεις και υπεριώδεις! Όμως τίποτα δεν ακούγεται δυνατά. Εκείνος βλέπει, ακούει και γελά, ενώ εγώ κοιτάζω ξανά με αγωνία μήπως και πλήθυνε το πλήθος! Εκείνος… με δύναμη καγχάζει και ακούγεται πιο δυνατά από το πλήθος. Ξέρξη σαρδόνιε, σταμάτα να γελάς μπορεί σήμερα να πήρες τους τριακόσιους αλλά, η τύχη του Δαρείου είναι και για σένα γραμμένη!».
Εγώ θα είμαι εκεί, εσύ θα λείπεις;
6 Δεκεμβρίου 2013