Του Μάριου Σιαμμά
Μέλος Κ.Σ ΕΔΟΝ
Σύμφωνα με την ευρωπαϊκή στατιστική υπηρεσία, περίπου 4% των θανάτων στην Κύπρο, οφείλεται στον καρκίνο. Είναι στοιχεία, που κρύβουν πίσω τους μια θλιβερή πραγματικότητα. Θα συμφωνήσω ότι ο ανθρώπινος πόνος, ο χαμός ενός κοντινού μας ανθρώπου ή ακόμη και η επώδυνη διαδικασία για τη θεραπεία του καρκίνου, είναι γεγονότα που μένουν χαραγμένα στην ψυχή του ανθρώπου. Τι γίνεται όμως όταν πίσω από τον ανθρώπινο πόνο κρύβονται μεγάλα οικονομικά συμφέροντα; Τί γίνεται όταν πίσω από την ούτω καλούμενη κρατική και ιδιωτική παρέμβαση για τη θεραπεία του καρκίνου, κρύβονται σκάνδαλα εκατομμυρίων;
Σκοπός της παρέμβασης αυτής, δεν η ευαισθητοποίηση για τον καρκίνο, ούτε η παροχή γνώσεων για το συγκεκριμένο θέμα. Έχει απλά στόχο να δώσει δημοσιότητα σ’ ένα θέμα για το οποίο μπορεί ο καθένας μας να έχει ακούσει κάτι, αλλά να μην ασχολήθηκε με την ουσία.
Το 1969, ιδρύεται στην Κύπρο, το πρώτο ακτινοθεραπευτικό κέντρο, υπό τη στέγη του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Εν έτει 1992, 2 δεκαετίες μετά, η Τράπεζα Κύπρου, αποφασίζει να εισάξει νέες τεχνολογίες στο νησί και να προσφέρει τις υπηρεσίες της στο κράτος έναντι αδρής αμοιβής. Με αυτή την προσφορά της, η Τράπεζα Κύπρου, αναλαμβάνει να δημιουργήσει ακτινοθεραπευτικό και ογκολογικό κέντρο και το κράτος δεσμεύεται να διαλύσει το δικό του κέντρο παρέχοντας έτσι το μονοπώλιο στην Τράπεζα Κύπρου. Το Δ.Σ του κέντρου αυτού, αποτελούν την τότε περίοδο, 3 μέλη τα οποία προτείνει η κυβέρνηση, 3 μέλη που προτείνει το Δ.Σ της Τράπεζας Κύπρου, καθώς και ένα άτομο κοινής αποδοχής το οποίο διαδραματίζει τον καθοριστικό ρόλο. Το όνομα αυτού, Μιχαλάκης Τριανταφυλλίδης. Άνθρωπος οικογενειάρχης, πρώην Γενικός Εισαγγελέας του κράτους, Δικαστής του Ανωτάτου δικαστηρίου, άνθρωπος με πλούσιο βιογραφικό. Μέχρι εδώ τίποτα το μεμπτό. Στο Δ.Σ επίσης, λαμβάνει μέρος και ο Σόλων Τριανταφυλλίδης, αδελφός του Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη, ο οποίος διετέλεσε Πρόεδρος του Δ.Σ της Τράπεζας Κύπρου. Κι εδώ τα πράγματα αρχίζουν να στραβώνουν. Δύο αδέλφια, με ίδια συμφέροντα σε δύο διαφορετικές θέσεις, «εξυπηρετώντας» δύο διαφορετικούς ρόλους...
Το 1998 και λόγω σπατάλης που παρατηρήθηκε, με απόφαση του το τότε Υπουργικό Συμβούλιο, καταργεί το μονοπώλιο της Τράπεζας Κύπρου και δίνει το δικαίωμα στο ίδιο το κράτος, να δημιουργήσει τα δικά του κέντρα. Την ίδια στιγμή όμως, αφού το κράτος πλέον αγοράζει υπηρεσίες, το ποσό που καταβάλλεται στην Τράπεζα Κύπρου αυξάνεται κατακόρυφα και χωρίς προηγούμενο. Ήταν η χρυσή ευκαιρία της αξιοποίησης του μονοπωλίου ακόμη και σε θέματα υγείας...
Το 2009, επί διακυβέρνησης Δημήτρη Χριστόφια, το Υπουργικό Συμβούλιο υιοθετεί την Εθνική Στρατηγική κατά του καρκίνου και ακολούθως το ίδιο πράττει και η ολομέλεια της Βουλής. Η στρατηγική αυτή είχε ως βάση δύο κύριους πυλώνες:
α) Τη δημιουργία ακτινοθεραπευτικού κέντρου στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας
β) τη χρήση του συγκεκριμένου ως σημείο αναφοράς του κράτους για τη νόσο.
Το Δ.Σ της Τράπεζας Κύπρου διαφωνεί κάθετα και έρχεται σε αντιπαράθεση με τα συντεταγμένα όργανα του κράτους. Εν έτει 2011, το κράτος παίρνει την απόφαση για δημιουργία κρατικού ακτινοθεραπευτικού κέντρου. Τα κονδύλια εγκρίνονται από το Υπουργικό Συμβούλιο και πλέον τον τελευταίο λόγο έχει η ολομέλεια της Βουλής. Στη ψηφοφορία, 41 μέλη του σώματος ψήφισαν υπέρ και ένα μέλος κατά. Η μοναδική αρνητική ψήφος ήταν αυτή της βουλευτού του Δημοκρατικού Συναγερμού Στέλλας Κυριακίδου, θυγατέρας του προαναφερθέντος Μιχαλάκη Τριανταφυλλίδη. Σύμπτωση η αρνητική ψήφος; Το αφήνω ασχολίαστο αν και δε θα έπρεπε...
Και πλέον φτάνουμε σε πρόσφατα γεγονότα. Σε συνεδρία της ολομέλειας της Βουλής, κατατίθεται νομοσχέδιο το οποίο προνοούσε την κατακύρωση της προσφοράς στον νικώντα προσφοροδότη. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας που αφορούσε την ψήφιση του πιο πάνω νομοσχεδίου ήταν 51 υπέρ και 1 κατά. Αρνητική ψήφος και πάλι από την βουλευτή Στέλλα Κυριακίδου του Δημοκρατικού Συναγερμού. Η δικαιολογία ήταν ότι, υπάρχει ήδη ακτινοθεραπευτικό κέντρο και δεν υπάρχει λόγος δημιουργίας δεύτερου.
Σε συνεδρία της ολομέλειας της Βουλής, με ημερομηνία 17/1/2013, κατατίθεται νομοσχέδιο με τη μορφή του κατεπείγοντος για την αποδέσμευση ενός μεγάλου κονδυλίου για τη δημιουργία ακτινοθεραπευτικού κέντρου. Όλως παραδόξως ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ, έχοντας την πλειοψηφία στη Βουλή - η έκφραση «κυβερνώσα Βουλή» ταιριάζει γάντι – καταψηφίζουν την αποδέσμευση και αναφέρουν ότι θα «το δει» η καινούρια κυβέρνηση. Λίγους μήνες μετά η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ αποφασίζει ότι, δεν υπάρχουν κονδύλια (ενώ αυτά είναι δεσμευμένα από τον προηγούμενο προϋπολογισμό) και το κρατικό ακτινοθεραπευτικό κέντρο μέχρι και σήμερα βρίσκεται στο γύψο...
Απορεί κανείς με τη στάση της κυβέρνησης, του Δημοκρατικού Συναγερμού στη Βουλή, της βουλευτού Στέλλας Κυριακίδου που ψηφίζει κατά, αλλά και για τη στάση του συγκυβερνώντος κόμματος που λειτουργεί ως το δεξί χέρι της κυβέρνησης. Βρίσκεται και η παγοποίηση των ακτινοθεραπευτικών κέντρων στις απαιτήσεις της Τρόικα που θα το απαιτήσουν με «το πιστόλι στον κρόταφο»;
Σ’ αυτά τα ζητήματα, δεν χωρούν υποχωρήσεις από πλευράς του κράτους. Οι υποχωρήσεις στις ορέξεις τη ιδιωτικής «πρωτοβουλίας» δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται ως άλλοθι για τη μη δημιουργία του κρατικού κέντρου. Ο ανθρώπινος πόνος δε μπορεί να τυγχάνει εκμετάλλευσης και να τον αξιοποιούν οι λογής λογής καλοθελητές για τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα. Η απαίτηση είναι μία. Να δημιουργηθεί κρατικό ακτινοθεραπευτικό κέντρο, χθες...
16 Οκτωβρίου 2013