Του Κωνσταντίνου Στυλιανού
Κεντρικού Οργανωτικού Γραμματέα ΕΔΟΝ
Μέλος Δ.Σ. Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου
Και ξαφνικά ξυπνήσαμε μια μέρα και η Χρυσή Αυγή, η μητέρα οργάνωση του δικού μας ΕΛΑΜ (με τα καλά παιδιά και τις κρυστάλλινες θέσεις), είχε δολοφονήσει τον Παύλο Φύσσα, έναν Έλληνα. Μα πως συνέβηκε αυτό τόσο απρόσμενα και ξαφνικά;
Ή μήπως δεν ήταν τόσο απρόσμενα;
Το νεοναζιστικό κόμμα «Χρυσή Αυγή» δεν είναι καινούριο. Υπάρχει από το 1983. Και το προζύμι υπήρχε από πριν. Κατά την ιστορική πορεία του νεοελληνικού κράτους από το 1940 και μετά, η ακροδεξιά υπήρξε μόνιμο παρελκόμενο. «Ειδικός» συνεργάτης. Άλλοτε των Γερμανών, μετά των Εγγλέζων, ύστερα των Αμερικανών. Και πάντοτε σε συνεννόηση με την ντόπια, «σοβαρή» και «υπεύθυνη» αστική τάξη.
Στην Κύπρο παρόμοια η πορεία. Το παιδάκι της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο δεν έπεσε από τον ασυννέφιαστο ουρανό μια κακή πρωία Ο ρόλος της ακροδεξιάς κατά την κρίσιμη περίοδο 60-74 είναι γνωστή και πλέον καταγραμμένη και από την Βουλή (έστω και αν ΔΗΣΥ και ΕΥΡΩΚΟ καταψήφισαν το πόρισμα), ενώ η δράση της σε άλλες περιόδους που προηγήθηκαν παρασιωπείται από την επίσημη ιστοριογραφία.
Εν πάση περιπτώσει όμως, το θέμα με την ακροδεξιά δεν είναι τόσο το προδοτικό παρελθόν της, όσο το ακόμη πιο επικίνδυνο παρόν της. Στην Κύπρο το αυγό του φιδιού έχει εκκολαφθεί εδώ και καιρό. Οι επιθέσεις σε Τουρκοκύπριους και σε μετανάστες ήταν ψηλά γράμματα για μια κοινωνία που ζούσε στους ρυθμούς του «να πεθάνει ο Χριστόφιας». Θυμάστε; Το φώναζε ολόκληρο γήπεδο. Ποιος καθοδήγησε ένα τέτοιο πρωτοφανές γεγονός; Το ΕΛΑΜ. Η Χρυσή Αυγή Κύπρου. Που έχει εδώ και χρόνια παρεισφρήσει σε οργανωμένες κερκίδες των ομάδων που «καθαρό εθνικό μητρώο».
Οι επιθέσεις σε φοιτητές, κυρίως της αριστεράς, αλλά και άλλους, ήταν επίσης ψηλά γράμματα. Παρουσιάζονταν στην καλύτερη περίπτωση, σαν επεισόδια. Σαν στιγμές παροξυσμού. Καμία εμβάθυνση και καμία αναζήτηση της ιδεολογικής ταυτότητας των ενόχων.
Παρομοίως και με τους επιτιθέμενους στο Προεδρικό μέγαρο κατά τις «αυθόρμητες» διαδηλώσεις μετά το Μαρί. Θυμάστε την δημοσιογράφο του Σίγμα που εισέβαλε μπαρουτοκαπνισμένη στο στούντιο για να μεταφέρει το κλίμα από τις «επιθέσεις» της αστυνομίας στους διαδηλωτές; Συνελήφθη και στέλεχος του ΕΛΑΜ σε εκείνα τα γεγονότα. Μόνιμο στέλεχος της Εθνικής Φρουράς. Τυχαίο.
Βέβαια, τα πιο πάνω, αν και γεγονότα, δεν συμβάλλουν στην κατανόηση του φαινομένου. Το πολύ να βοηθήσουν να θυμόμαστε ότι την ακροδεξιά την υποθάλπουν πολλοί. Άλλοι εν γνώσι τους και άλλοι εν αγνοία. Παρ’ όλα αυτά, η υπόθεση του αγώνα ενάντια στο φασισμό και το νεοφασισμό, δεν μπορεί να μένει στην καταγραφή των εγκλημάτων. Πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά και με το ίδιο το πρόβλημα, δηλαδή τους φασίστες και τις οργανώσεις τους. Ξεκινώντας από την κατανόηση της υπόθεσης.
Φασισμός και καπιταλισμός είναι έννοιες δεμένες. Όπως λέμε καπιταλισμός και αστικό κράτος. Όπως λέμε καπιταλισμός και τράπεζες ή όπως λέμε καπιταλισμός και κυνηγητό του κέρδους. Ο φασισμός δεν θα πεθάνει όσο ζει και η αιτία που τον προκαλεί, βλέπε: η απελπισία από τα αδιέξοδα του καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η απογείωση του φασισμού ακολούθησε την μεγάλη κρίση του 1929. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο φασισμός αντιμετώπισε τις μεγαλύτερες δυσκολίες να αναπτυχθεί, όχι αμέσως μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως θα ήταν και λογικό), αλλά κατά τα χρόνια οικονομικής άνθισης του Δυτικού κόσμου (δεκαετία 60).
Αντίστοιχα, σήμερα, η συνολική κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος είναι το πλέον εύφορο έδαφος για να αναγιωθεί το φίδι. Και αναγιώνεται. Όχι μόνο στην Ελλάδα και την Κύπρο βέβαια, αλλά όπου η καπιταλιστική κρίση δείχνει τα δόντια της. Δηλαδή παντού. Όπου υπάρχει απελπισία, ο φασισμός εμφανίζεται «δίνοντας μας γελαστός το χέρι». Μοιράζοντας συσσίτια, δακτυλοδείχνοντας τον ένοχο της μιζέριας μας: αρχικά τον ξένο, ύστερα τον διαφορετικό, τελικά τον αριστερό.
Με συνωμοσιολογικές ερμηνείες της κρίσης και με μια υπεραπλούστευση που έλκει τον μικρομεσαίο, δίνει στο σημαντικό από πλευράς μεγέθους αλλά και ψυχοσύνθεσης, μεσαίο στρώμα την εναλλακτική πορεία προς την κοινωνική άνοδο. Αφού το Αμερικάνικο (καπιταλιστικό) όνειρο δεν φαίνεται να δουλεύει πια και οι προοπτικές για κάποιον να «πιάσει την καλή» και να γίνει «πλούσιος» («να γίνω χαλίφης στη θέση του χαλίφη» που λέει και ο Ιζνογκούντ) έχουν εμφανώς εκλείψει, η προοπτική την κοινωνικής ανόδου μέσω της τιμωρίας των κατεργάρηδων που επαγγέλλεται η κάθε Χρυσή Αυγή και το κάθε ΕΛΑΜ προβάλει ως ελκυστική επιλογή. «Αλήτες – κλέφτες – πολιτικοί» φωνάζουν τα καλόπαιδα με τα μαύρα και τις παραλλαγές. Βέβαια στην πράξη και πίσω από το παραβάν, η σχέση και η διαπλοκή Ακροδεξιάς και δεξιού κατεστημένου είναι συνεχής και αδιάλειπτη.
Θυμίζουμε για σκοπούς φρεσκαρίσματος της μνήμης, ότι σε ρατσιστικές πορείες του ΕΛΑΜ πριν μερικούς μήνες συμμετείχαν και Βουλευτές, αλλά και άλλοι κομματικοί αξιωματούχοι. Θυμίζουμε επίσης ότι Βουλευτής του ΔΗΣΥ ήταν κεντρικός ομιλητής σε εκδήλωση του ΕΛΑΜ για να τιμηθεί ο Νίκος Σαμψών. Για το συγκεκριμένο γεγονός, ολόκληρος Δημοκρατικός Συναγερμός δεν κατάφερε να ψελλίσει κάτι πέραν του «προσωπικές απόψεις του στελέχους». Δεν χρειάζεται ωστόσο να θυμίζουμε καθόλου την συνάντηση του Αρχιεπισκόπου με το ΕΛΑΜ με την οποία ο προκαθήμενος ανάλαβε χρησιμοποιώντας την επιρροή και το κύρος που του δίνει η θέση του ανάμεσα σε χιλιάδες ανθρώπους, να ξεπλύνει τις όποιες ρατσιστικές και νεοναζιστικές σκιές δηλώνοντας πως πρόκειται «για καλά παιδιά με κρυστάλλινες θέσεις».
Άρα;
Η δολοφονία ενός Έλληνα από την Χρυσή Αυγή δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η αντικειμενική εξέλιξη ενός φαινομένου που συνεχίζει να επεκτείνει τις ρίζες του. Αντιστοίχως και στην Κύπρο. Το ΕΛΑΜ που με παρρησία δηλώνει παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, είναι μέρος της γενικότερης εικόνας. Και την εξέλιξη του φαινομένου την έχουμε ήδη δει. Ας μην κάνουμε τους ξαφνιασμένους. Ας κάνουμε κάτι άλλο. Ας οργανωθούμε και ας δράσουμε ενάντια στο φασισμό.
24 Σεπτεμβρίου 2013
