•Παναγιώτης Γεωργίου
Μέλος Επαρχιακού Γραφείου Στρατιωτών
Μέλος Επαρχιακού Συμβουλίου ΕΔΟΝ Λευκωσίας - Κερύνειας
Η κατάταξη των νεοσύλλεκτων στρατιωτών πραγματοποιήθηκε φέτος κάτω από πρωτόγνωρες συνθήκες. Λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού οι μέρες κατάταξης έλαβαν χώρο στα μέσα Ιουλίου ενώ οι Στρατιώτες της 2020 ΕΣΣΟ εν αντιθέσει με τους προηγούμενους δεν θήτευσαν ούτε και μια μέρα στα ΚΕΝ αλλά εστάλησαν απευθείας στις μονάδες τους. Επί της ευκαιρίας της κατάταξης των νεοσυλλέκτων, το παρακάτω άρθρο πρόκειται να καταπιαστεί με το ζήτημα του στρατού γενικότερα αλλά και πιο συγκεκριμένα της Εθνικής Φρουράς.
Ο στρατός στην Κύπρο
Η κατάσταση η οποία επικρατεί στα στρατόπεδα και ευρύτερα στην Εθνική Φρουρά είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους. Οι εθνικιστικές φανφάρες και τα ενωτικά συνθήματα κατέχουν μέχρι και σήμερα πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκπαίδευση των νεοσυλλέκτων. Συνεχώς γίνεται μια προσπάθεια - κάποιες φορές διακριτικά, άλλες απροκάλυπτα - για να γαλουχηθούν οι 18χρονοί στρατιώτες με «το αθάνατόν ενωτικό ιδεώδες», «την εθνική ανωτερότητα» καθώς και με μίσος για τον «βάρβαρο που βρίσκεται απέναντι». Τόσο η στρατιωτική όσο και η υφιστάμενη πολιτική ηγεσία αδυνατούν ή δεν θέλουν να αποτρέψουν το κλίμα φανατισμού το οποίο επιχειρούν διάφοροι να δημιουργούν στα στρατόπεδα και ανάμεσα στους στρατιώτες. Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Ακόμα και σήμερα (εν έτη 2020!) εάν μαθευτεί πως κάποιος στρατιώτης είναι Αριστερός αμέσως χαρακτηρίζεται «άπατρις» και «φιλότουρκος». Οι διάφοροι «εθνικόφρονες» αξιωματικοί φαίνεται ότι ξεχνάνε εύκολα πως οι, επίσης ούτω καλούμενοι «εθνικόφρονες», προκάτοχοί τους ήταν αυτοί που αφού κατέλυσαν την δημοκρατία ανοίγοντας την κερκόπορτα στον Αττίλα, εγκατέλειψαν τα πόστα τους, αφήνοντας έτσι τους «απάτριδες κομμουνιστές» και άλλους δημοκρατικούς ανθρώπους να αντιπαλέψουν τον εισβολέα άοπλοι και ακαθοδήγητοι.
Ο στρατός γενικά
Το εθνικιστικό κλίμα το οποίο επικρατεί στην εθνική φρουρά μόνο τυχαίο δεν είναι φυσικά. Ο εθνικισμός είναι μεταξύ άλλων, ένα εργαλείο της αστικής τάξης για να θολώσει μυαλά, να δημιουργήσει υποταγμένες συνειδήσεις και άβουλους χαρακτήρες.
Φυσικά όλα αυτά δεν αποτελούν κυπριακό φαινόμενο. Σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη του κόσμου, παρά τις όποιες επιμέρους διαφορές που επιβάλλουν οι διαφορετικές αντικειμενικές συνθήκες, οι στρατοί διαδραματίζουν και αυτό τον ρόλο. Να μπολιάζουν με εθνικισμό και σοβινισμό τις συνειδήσεις των οπλιτών αλλά κυρίως να περιφρουρούν- στην κυριολεξία- το καπιταλιστικό σύστημα και την εκάστοτε παρασιτική οικονομική ολιγαρχία. Στον καπιταλισμό, ο στρατός αποτελεί έναν ένοπλο και εκπαιδευμένο δολοφονικό μηχανισμό στα χέρια των καπιταλιστών, οι οποίοι όσο και αν διατείνονται πως επιδιώκουν την ειρήνη, δεν διστάζουν να θυσιάσουν τα παιδιά των χωρών τους για τα οικονομικά-ιμπεριαλιστικά συμφέροντα των μονοπωλίων και των πολυεθνικών. Στις πλείστες των περιπτώσεων λοιπόν, οι στρατιώτες όχι μόνο δεν υπηρετούν την πατρίδα τους, αλλά αντίθετα εξυπηρετούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα τα οποία δεν κοιτούν σύνορα και έθνη.
Η λειτουργία αυτή του στρατού στον καπιταλισμό, μπορεί να αποδειχθεί περίτρανα με πολλά παραδείγματα χωρών που απέστειλαν στρατιώτες τους να σφαγιαστούν σε ξένα εδάφη, για ξένα συμφέροντα. Και δεν χρειάζεται να πάμε ιδιαίτερα μακριά για να βρούμε τέτοιου είδους παραδείγματα παρά μόνο κάτι χιλιόμετρα μακριά, στην Ελλάδα. Παρά το γεγονός ότι η νεοσύστατη σοβιετική εξουσία είχε διαγράψει όλα τα χρέη τα Ελλάδας απέναντι στην τσαρική Ρωσία, η ελληνική κυβέρνηση υπό τον Ελ. Βενιζέλο λειτουργώντας ως υποχείριο των Αγγλογάλλων απέστειλε τον Ιανουάριο του 1919 σώματα στρατού στην Ουκρανία για να πολεμήσουν τους Μπολσεβίκους επαναστάτες. Στο πιο πρόσφατο παρελθόν, 10.225 Έλληνες συμμετείχαν στην ωμή επέμβαση των ιμπεριαλιστών στην Κορέα ανάμεσα στο 1950-55 μετά από αποφάσεις των αμερικανοκίνητων τότε κυβερνήσεων Πλαστήρα και Παπάγου. Ιδίως μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ο ελληνικός στρατός συμμετείχε σε πληθώρα εκστρατειών των ΝΑΤΟικών συμμάχων τόσο σε πρώην σοσιαλιστικές χώρες όσο και αλλού. Μερικές από τις περιοχές όπου στάλισαν Έλληνες στρατιώτες για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ΝΑΤΟικών συμμάχων υπήρξε η Σομαλία, η Αλβανία, το Κοσσυφοπέδιο, τα Σκόπια και το Αφγανιστάν.
Το ΝΑΤΟ
Ίσως κάπου εδώ θα πρέπει να εξεταστεί και ο ρόλος του ΝΑΤΟ στην ιστορική εξέλιξη των πολέμων, των ένοπλων επεμβάσεων και της λειτουργίας των στρατών- ιδίως των δυτικών χωρών από την δεκαετία του 50’ και έπειτα. Οι ιμπεριαλιστές βλέποντας πως η ΕΣΣΔ αυξάνει συνεχώς την επιρροή της μετά την αντιφασιστική νίκη του 1945 ανησυχούν έντονα. Η κόκκινη σημαία που υψώθηκε στο Ράιχσταγκ σε συνάρτηση με το ξέσπασμα κομμουνιστικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε διάφορα μέρη του κόσμου προμηνύουν μια δυναμική αντεπίθεση της εργατικής τάξης ενάντια στους εκμεταλλευτές της. Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Τσώρτσιλ γράφει στον Τρούμαν: «Πολύ σύντομα η στρατιωτική ισχύς μας θα σβήσει στην ηπειρωτική Ευρώπη, εκτός από μέτριες δυνάμεις που θα παραμείνουν για την κατοχή της Γερμανίας.
Τι θα συμβεί εν τω μεταξύ από την πλευρά της Ρωσίας;... Δοκιμάζω πολύ ζωηρά ανησυχία …».
Υπό τις συνθήκες αυτές λοιπόν προκύπτει η ίδρυση του ΝΑΤΟ, ενός στρατιωτικοπολιτικού οργανισμού ο οποίος τίθεται υπό την πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ και έχει ως κύριους στόχους την καταστολή των απανταχού επαναστατικών κινημάτων και την αδιάκοπη επαναχάραξη των συνόρων προς όφελος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Από τότε μέχρι σήμερα το ΝΑΤΟ σπέρνει «χούντες, πολέμους, τρομοκρατία». Στις ενέργειες του οργανισμού αυτού επιστρατεύονται αναγκαστικά και στρατιώτες των χωρών μελών της «βορειοατλαντικής συμμαχίας». Αμούστακα παιδιά στέλνονται σαν πρόβατα στην σφαγή κατ’ εντολή των αστών και των κυβερνητικών εκπροσώπων τους. Πάν πολλές οι χώρες που επλήγησαν από τα ΝΑΤΟικά σχέδια. Πιο γνωστές μέχρι σήμερα παραμένουν οι περιπτώσεις της Κορέας, του Ιραν, του Ιρακ, της Κούβας, της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν ενώ λίγα χρόνια πριν ΝΑΤΟ και δυνάμεις της Ε.Ε δεν δίστασαν να επέμβουν ωμά στην Συρία και την Ουκρανία, χώρες που υποφέρουν μέχρι σήμερα. Φυσικά το ΝΑΤΟ δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για εμάς τους Κυπρίους εφόσον ο οργανισμός αυτός είναι ο κύριος υπαίτιος για την Τούρκικη εισβολή στην Κύπρο και τη συνεχιζόμενη μέχρι σήμερα κατοχή και διαμελισμό του νησιού μας.
Το ΝΑΤΟ και η κυπριακή Δεξιά
Για αυτό τον λόγο και οι προθέσεις της κυβέρνησης ΔΗΣΥ-Αναστασιάδη για ένταξη της ΚΔ στο Συνεταιρισμό για την Ειρήνη (παρακλάδι του ΝΑΤΟ) είναι κατάπτυστες και έλαβαν την αρμόζουσα δυναμική απάντηση από το Λαϊκό Κίνημα και την κυπριακή κοινωνία. Παρόλα αυτά η Κυβέρνηση ΔΗΣΥ ως πιστή στις υπηρεσίες της Δύσης επιμένει να προσπαθεί την πρόσδεση της Κύπρου στο άρμα των ΗΠΑ. Πριν λίγους μήνες συγκεκριμένα είδαμε την κυβέρνηση να πανηγυρίζει για το νομοσχέδιο Ρούμπιο-Μενέντεζ. Η αλήθεια όμως κρύβεται πίσω από τα συνθήματα. Με μια απλή μετάφραση μπορεί κανείς να καταλάβει πως το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποσκοπεί στην προώθηση των αμερικάνικων συμφερόντων στην περιοχή της Μεσογείου και όχι απλά δεν λειτουργεί προς όφελος της Κύπρου αλλά αντίθετα την εμπλέκει στους ανταγωνισμούς των ΗΠΑ με άλλες δυνάμεις όπως η Ρωσία και η Κίνα, πράγμα που μόνο ζημιογόνο μπορεί να αποβεί για την ημικατεχόμενη πατρίδα μας. Και όμως η κυβέρνηση δεν σταμάτησε εκεί αλλά με μπόλικο θράσος ανακοίνωσε ως επιτυχία τις κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με τους Αμερικάνους. Ας το καταλάβουν καλά οι εντολοδόχοι των ιμπεριαλιστών πως ο κυπριακός λαός θα παραμείνει πιστός στον αγώνα του για αυτονομία και πλήρη ανεξαρτησία. Οι βουτηγμένες στο αίμα των λαών, μπότες των ιμπεριαλιστών δεν έχουν θέση στα χώματα της πατρίδας μας. Μόνο το μαχητικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα μπορεί με τους αγώνες του να βάλει τέλος στις μεθοδεύσεις της Δεξιάς και των ξένων «φίλων» της.
Η Εθνική Φρουρά όπως πρέπει να είναι
Σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς λοιπόν όπου η γειτονιά μας συνταράσσεται από τα συνεχιζόμενα επεισόδια, που η τουρκική προκλητικότητα εντείνεται
αδιάκοπα, ο ιμπεριαλισμός δείχνει και πάλι τα δόντια του στην Μέση Ανατολή και οι κρατούντες προσπαθούν να επέμβουν σε κάθε κράτος που δεν προσκείται σε αυτούς, είναι ανάγκη και η Αριστερά της Κύπρου να προτάξει τις θέσεις της για τον στρατό και συγκεκριμένα την Εθνική Φρουρά. Η Αριστερά επιδιώκει ένα νησί επανενωμένο, ελεύθερο και αποστρατικοποιημένο. Παράλληλα από την στιγμή που ο κίνδυνος της τουρκικής επιθετικότητας και γενικότερα της ξένης επέμβασης, είναι υπαρκτός αναγνωρίζει την ανάγκη ύπαρξης της Εθνικής Φρουράς. Μια Εθνική Φρουρά δυνατή και καλά οργανωμένη, με ξεκάθαρα αμυντικό χαρακτήρα και χωρίς εθνικιστικό προφίλ. Μια Εθνική Φρουρά όπου στο μέλλον θα μπορέσει να αποτελεί επιπλέον εχέγγυο για την ασφάλεια επανενωμένης Κύπρου. Πέραν τούτου, ο στρατός της Κύπρου δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να έχει ανάμειξη ή οποιαδήποτε σχέση με οργανισμούς και προγράμματα που θα περιπλέξουν την χώρα σε περιπέτειες και ανταγωνισμούς τρίτων χωρών.
Είμαστε έτοιμοι να χύσουμε και την τελευταία σταγόνα του αίματός μας για την ελευθερία και ακεραιότητα του νησιού μας όπως άλλωστε έκαναν και στο παρελθόν οι πολιτικοί μας πρόγονοι. Την ίδια ώρα όμως δυναμώνουμε τις φωνές μας πως «Κανένας Κύπριος στρατιώτης δεν έχει θέση έξω από το νησί». Τα παιδιά του λαού δεν είναι αναλώσιμα και δεν πρόκειται να χρησιμεύσουν ως λάδι στις μηχανές πολέμου τους. Όποιος επιχειρήσει να μετατρέψει τους Κύπριους στρατιώτες σε πιόνια ξενόφερτων συμφερόντων να είναι σίγουρος πως θα βρει μπροστά του σύσσωμο το αντιιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό κίνημα. Όσο για εσένα συμπατριώτη που υπηρετείς τη θητεία σου, και σε αναγκάζουν να φωνάζεις παθιασμένα εθνικιστικά συνθήματα, όταν θα νιώθεις να ξεχειλίζεις από οργή, να θυμάσαι: «Δεν είναι άνθρωπος, σου λέω δεν είναι έθνος, είναι το σύστημα που γέννησε το πένθος»!