Η ιστορία της ανθρωπότητας αξίζει και πρέπει να γραφτεί με χρώματα, με μουσικές, με χορό και στίχους.
Η τέχνη. Η τέχνη είναι μια έννοια όχι αυστηρά καθορισμένη, παραδόξως ωστόσο, δίνει σχήμα και νόημα στη ζωή. Η μουσική κι ο χορός και το θέατρο και η λογοτεχνία και η ποίηση και ο κινηματογράφος και η γλυπτική, φτιάχνουν ήχους και λέξεις και εικόνες και σχήματα και μέσα από αυτά, αντικατοπτρίζουν την πορεία της ανθρώπινης ύπαρξης, την ουσία πίσω από τις πράξεις της, το συναίσθημα που συνοδεύει κάθε ενέργεια και κάθε εποχή.
Η τέχνη, η ωφέλιμη τέχνη, έρχεται να ενισχύσει τη συλλογική συνείδηση, να δώσει τροφή στην σκέψη, να απαντήσει απορίες και να καλλιεργήσει έννοιες που κάνουν τον άνθρωπο πιο άνθρωπο και την κοινωνία πιο ανθρώπινη· έννοιες όπως η ειρήνη, η ελευθερία, η ισότητα, η δικαιοσύνη. Κάποιες φορές βάζει τάξη στο χάος που ζούμε κι άλλες καλείται να ανατρέψει τα δεδομένα, τη δοτή και μη διακυβευμένη πραγματικότητα. Η τέχνη μάλιστα, η κριτική και ωφέλιμη τέχνη, στάθηκε συμπαραστάτης των αγωνιζόμενων στους πιο σημαντικούς αγώνες της ανθρώπινης ιστορίας για πρόοδο και κοινωνική δικαιοσύνη, αντικατοπτρίζοντας την πραγματικότητα τους και εξυμνώντας τα ιδανικά τους.
Οι παράξενες μέρες που διάγουμε, προκάλεσαν ξανά τη συζήτηση για τη σημασία της τέχνης, αποκαλύπτοντας την ίδια στιγμή την γύμνια του συστήματος στο οποίο ζούμε. Ένα σύστημα το οποίο συχνά επαίρεται για τις τέχνες και τον πολιτισμό, καταθέτοντας μάλιστα ευχολόγια και διακηρύξεις, ενώ ουσιαστικά δεν στηρίζει ούτε την πολιτιστική δημιουργία, ούτε τους καλλιτέχνες. Ο λόγος είναι προφανής. Η πραγματική πολιτιστική ανάπτυξη δεν έχει χώρο σε ένα σύστημα στο οποίο κυριαρχεί η βαρβαρότητα για την επίτευξη του κέρδους.
Η λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού οδήγησε όλα τα μέλη της καλλιτεχνικής κοινότητας στην ανεργία, χωρίς μάλιστα να υπάρχει η δυνατότητα ενός ελάχιστου εισοδήματος για τη διαβίωση τους. Η κατάσταση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις οι οποίες να αφορούν την ασφάλιση των καλλιτεχνών ως εργαζόμενων και ως εκ τούτου δεν εμπίπτουν στο πακέτο μέτρων που έχουν ανακοινωθεί. Παράλληλα, ο αρμόδιος Υπουργός δήλωσε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι προτεραιότητα έχει η παιδεία, εννοώντας το εκπαιδευτικό σύστημα, αφήνοντας να νοηθεί πως ο πολιτισμός και οι άνθρωποι του έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Άραγε ο ίδιος ο Υπουργός και η κυβέρνηση αντιλαμβάνονται πως η γλώσσα δεν υπάρχει χωρίς την ποίηση και την λογοτεχνία, πως η ιστορία είναι αντικατοπτρισμένη σε πίνακες και αγάλματα, πως τίποτα δεν μπορεί να καλλιεργήσει τη σκέψη όσο το θέατρο και πως, στο τέλος- τέλος, οι τέχνες και ο πολιτισμός είναι η παιδεία μας
Η κοινωνία και το κράτος οφείλουν σεβασμό στους καλλιτέχνες. H ΕΔΟΝ θα συνεχίσει να βρίσκεται στο πλευρό τους και να δίνει μαζί τους τον αγώνα για τη δημιουργία συλλογικής σύμβασης που να κατοχυρώνει τα εργασιακά τους δικαιώματα, περιλαμβανομένης της κοινωνικής ασφάλισης και της προστασίας των πνευματικών δικαιωμάτων.
Κι αυτό θα γίνει γιατί θέλουμε να συνεχίσει η ανθρωπότητα να βρίσκει την αλήθεια μέσα από τον υπερρεαλισμό στους πίνακες του Πικάσο, την λογική μέσα στον παραλογισμό στα κείμενα του Καμύ, το κρίσιμο κι ανατρεπτικό μέσα από τη σάτιρα του Ντάριο Φο, τη ζωή μέσα από τη μαγεία της μουσικής του Σοστακόβιτς. Για να συνεχίσουμε να γελάμε με τον Σαρλό, να κλαίμε με τη Ζωγράφου, να απαγγέλουμε Ρίτσο και Ανθία, Νερούντα και Μπρεχτ, να βγαίνουμε στους δρόμους και στις πλατείες με τη μουσική του Θεοδωράκη και του Λοϊζου και τη φωνή της Δημητριάδη και της Αλεξίου. Για να έχουμε καλλιτέχνες να δημιουργούν και να υπηρετούν τα θέατρα και τις μουσικές σκηνές, τις πινακοθήκες και τα μουσεία τέχνης και να δίνουν φως στις μέρες και στα χρόνια μας, στα μικρά και καθημερινά μα και στα μεγάλα και ουσιώδη.
Γιατί είμαστε βέβαιοι πως η ιστορία της ανθρωπότητας αξίζει και πρέπει να γραφτεί με χρώματα, με μουσικές, με χορό και στίχους.
Ελένη Ευαγόρου
Μέλος Κεντρικού Συμβουλίου ΕΔΟΝ