Του Πέτρου Πέτρου
Νέος Εργαζόμενος – Μετανάστης
Μέλος ΕΔΟΝ
Δύσκολα θα βρει κάποιος πιο κατάλληλη λέξη για να χαρακτηρίσει τη σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα από τη λέξη Ανισότητα. Μια λέξη, η οποία μπορεί να συμπιέσει μέσα της όλη τη φτώχια και την εξαθλίωση που βιώνουν οι λαοί της Ευρώπης αλλά και παγκοσμίως. Η σύμφυτη με το καπιταλιστικό σύστημα ανισότητα έχει πάρει άνευ προηγουμένου διάσταση στην Κύπρο των τελευταίων ετών.
Παρότι η έννοια της Ανισότητας περιλαμβάνει αμέτρητες κοινωνικές πτυχές, εντούτοις πολλές φορές ερμηνεύεται στη μετρήσιμη «στατιστική διασποράς του εισοδήματος» των πολιτών μιας κοινωνίας. Ο δείκτης GINI ο οποίος καταγράφει την εισοδηματική ανισότητα, μας τοποθετεί ως την πρώτη χώρα στην αύξηση της ανισότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτό οφείλεται στην εισοδηματική «αναπροσαρμογή» όπως χαρακτηρίζει η Ε.Ε. με ένα κυνικό εκλεπτυσμό το πετσόκομμα των μισθών και των δικαιωμάτων του 90% του πληθυσμού που είδε τα εισοδήματα του να μειώνονται τα τελευταία 5 χρόνια.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία, υπάρχει και ένα 10% ατόμων που παρακολουθούν με χαμόγελο τον πλούτο τους να αυξάνεται εις βάρος όλων εμάς, μέσα από μια διαδικασία που κάποιος Καρλ, κάποτε, ονόμασε «υπερσυσσώρευση κεφαλαίου».
Αυτή είναι η σκληρή και άνιση πραγματικότητα που περιγράφεται από την κυβέρνηση Αναστασιάδη ως πετυχημένη (success story), νομίζοντας ότι το προαναφερθέν 90% της κοινωνίας περιμένει τον κυβερνητικό εκπρόσωπο για να του πει τι μένει μέσα στο πορτοφόλι του στο τέλος κάθε μήνα.
Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο γεγονός ότι αυτό που βιώνουμε, είναι όντως μια «επιτυχημένη ιστορία». Μια ιστορία η οποία αρχίζει στη δεκαετία του 1970 και τη Χιλή του Πινοσέτ και φτάνει μέχρι την Ευρώπη των ημερών μας. Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΔΗΣΥ είναι η υλοποίηση της μοναδικής δέσμευσης που τήρησε ο Νίκος Αναστασιάδης: εκείνης που έδωσε στο σινάφι του, ότι θα υπερασπιστεί τα κέρδη και τα συμφέροντα τους. Μια υπόσχεση βέβαια που υλοποίησε χέρι-χέρι με τον συνονόματο του, το πριγκιπόπουλο της Στράκκας Ν. Παπαδόπουλο.
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας όπου και όποτε εφαρμόστηκαν επέφεραν με μαθηματική ακρίβεια αύξηση της ανισότητας, αλλά και των κερδών των εχόντων και κατεχόντων εις βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ακόμη και στο «ιερό δισκοπότηρο» των νεοφιλελεύθερων, το Ηνωμένο Βασίλειο της Μάργκαρετ Θάτσερ, ο δείκτης ανισότητας εκτοξεύτηκε από το 0.253 στο 0.339 όπως συμβαίνει και στην Κύπρο του 2017. Η όξυνση της κοινωνικής ανισότητας στην κυπριακή κοινωνία δεν έτυχε, αλλά πέτυχε.
Στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές έχουμε την επιλογή να διατηρήσουμε τις πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και 5 χρόνια εκλέγοντας αυτούς που μας τις επέβαλαν, το δίδυμο του κατεστημένου, των τζακιών και της οικονομικής ελίτ. Μπορούμε όμως να φέρουμε στην ηγεσία του κράτους έναν άνθρωπο που προέρχεται από το δικό μας σινάφι. Έναν άνθρωπο του μόχθου και της επιστήμης, έναν άνθρωπο που ενσωματώνει στο πρόγραμμα του τις προτάσεις των εργαζομένων και των ανέργων, των νέων, των γυναικών και των προσφύγων, όσων θέλουν μια βιώσιμη λύση του Κυπριακού και μια λιγότερο άνιση κοινωνία. Στις προεδρικές εκλογές ψηφίζουμε Σταύρο Μαλά.
