Του Παναγιώτη Αθηνή
Μέλος Δ.Σ Προοδευτικής Κ.Φ Πανεπιστημίου Κύπρου
Μέλος ΔΣ ΦΕΠΑΝ
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, που μαστίζει τον πλανήτη την τελευταία σχεδόν δεκαετία ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους εργοδότες, έτσι ώστε να κάνουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι σε όλο τον κόσμο, όσοι δηλαδή εξακολουθούν να εργάζονται, είδαν τους μισθούς τους να μειώνονται, είδαν τα εργασιακά τους δικαιώματα να χάνονται, τις εργασιακές συμβάσεις να καταργούνται και τα ωράρια εργασίας να γίνονται εξοντωτικά και απάνθρωπα.
Εξαίρεση στον κανόνα δεν θα μπορούσε να είναι η Κύπρος, ειδικά την τελευταία πενταετία που στη διακυβέρνηση του τόπου βρίσκεται η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση ΔΗΣΥ – Αναστασιάδη και είχε στη Βουλή ως σύμμαχο τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Χαρακτηριστικό είναι ότι η Κύπρος βρίσκεται πρώτη ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην αύξηση του χάσματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Αυτό συμβαίνει γιατί με πρόφαση την οικονομική κρίση πολλοί εργοδότες βρίσκουν την ευκαιρία να μειώσουν τους μισθούς την ίδια ώρα που τα κέρδη τους αυξάνονται, αφού τα κέρδη του κεφαλαίου παρέμειναν το 2015 σταθερά, ενώ το 2016 είχαν αύξηση κατά €200 εκ.
Παρά το πολυδιαφημιζόμενο success story της κυβέρνησης ΔΗΣΥ – Αναστασιάδη, η Κύπρος βρίσκεται στην 4η θέση σε ποσοστό ανεργίας ανάμεσα στις χώρες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης και κατέχει την πρώτη θέση όσον αφορά στην υποαπασχόληση, δηλαδή τη μερική εργασία (part-time) με ποσοστό που ξεπερνά το 9%.
Ανοικτή πληγή αποτελούν και τα εργατικά ατυχήματα, αφού σε σχέση με πέρσι παρατηρείται αύξηση της τάξης του 27%. Είναι γεγονός πλέον ότι τα μέτρα ασφαλείας και υγείας στους τόπους δουλειάς υποβαθμίζονται λόγω της προσπάθειας μείωσης του εργατικού κόστους από τους εργοδότες, αλλά και λόγω της εντατικοποίησης στους ρυθμούς παραγωγής. Η υπερβολική πίεση από τους εργοδότες, αλλά και οι άθλιες συνθήκες εργασίας οδηγούν αναπόφευκτα σε εργατικά ατυχήματα.
Η πενταετία που μας πέρασε και η κυβέρνηση Αναστασιάδη μας αφήνουν πίσω ακόμα ένα κληροδότημα, τη φιλελευθεροποίηση των ωραρίων. Πλέον οι εργαζόμενοι ειδικά σε καταστήματα λιανικού εμπορίου, σε πολυκαταστήματα, σε εμπορικά κέντρα είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν εφτά μέρες την εβδομάδα, από το πρωί μέχρι τη νύκτα.
Επίσης η Κύπρος έχει μόνο σε πολύ περιορισμένο αριθμό επαγγελμάτων κατώτατο μισθό, σε αντίθεση με την πλειοψηφία των κρατών μελών της Ε.Ε που έχουν κατώτατο μισθό οριζόντια τουλάχιστον στα βασικά επαγγέλματα.
Οι εργαζόμενοι και ειδικά οι νέοι εργαζόμενοι πρέπει να μάθουν τα δικαιώματα τους όσον αφορά στους μισθούς τους, τις κοινωνικές ασφαλίσεις, την άδεια, τη μερική απασχόληση και το δικαίωμα στο συνδικαλισμό. Μαζί με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΕΟ να αντισταθούμε στην αυθαιρεσία της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Μόνο με οργανωμένη πάλη στους χώρους δουλειάς μπορεί να φτάσει το μήνυμα σε όλους ότι, δούλοι του 21ου αιώνα δεν θα γίνουμε.
Επιπλέον, στις 28 Ιανουαρίου και στις 4 Φεβρουαρίου έχουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρίας να βάλουμε φρένο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Αναστασιάδη και Ν. Παπαδόπουλου. Έχουμε την ευκαιρία να εκλέξουμε έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας με προοδευτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης, έναν Πρόεδρο που θα σέβεται τα δικαιώματα των εργαζομένων και θα εφαρμόσει πολιτική ενίσχυσης τους. Αυτός δεν είναι άλλος από τον Ανεξάρτητο Υποψήφιο Σταύρο Μαλά.
