Tου Πέτρου Πέτρου
Μέλος Τ.Ο. ΕΔΟΝ Αθήνας
Πολιτικός Επιστήμονας, Μεταπτυχιακός Φοιτητής
ΔΔΟΜΟ Στρατηγική Διοίκηση
Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Το άρθρο του κ. Διονυσίου στην εφημερίδα «Πολίτης» στις 25 Ιανουαρίου 2016, αποτελεί ένα από τα λίγα άρθρα για το συγκεκριμένο ζήτημα, το οποίο τουλάχιστον δεν προσπαθεί να κρύψει τους σκοπούς, την ιστορία και τις πράξεις του ΝΑΤΟ, όπως πρώην συνάδελφου του και άλλων. Σε γενικές γραμμές, ας μου επιτραπεί η σύνοψη, πως ο κ. Διονυσίου αποδέχεται τη ΝΑΤΟϊκή πατρότητα της τουρκικής εισβολής, την άναρχη και ληστρική φύση των διεθνών σχέσεων και προτάσσει την φιλοσοφία «κάλλιο μέσα στο «κακό» ΝΑΤΟ, παρά να επιβιώνουμε έξω από αυτό».
Ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και σφαίρες επιρροών
Η θέση ότι «υπάρχει ένα μέρος της παγκόσμιας κυριαρχίας ενοποιημένο χωρίς ανταγωνισμό των αντίπαλων κρατών μελών» η οποία αποδίδεται στους Kautsky, Negri και Ηardt, είναι εξόφθαλμα λανθασμένη. (Συλλογικό έργο: Γουλιάμος, Κ., Z. J., 2013). Ο ανταγωνισμός των κεφαλαίων ακολουθεί την αρχή της μεγιστοποίησης τους, συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν ομόφωνα, πάρα τις διαφορετικές αφετηρίες, όλες οι θεωρίες της οικονομίας και των επιχειρήσεων -μαρξιστικές και μη- (Πιτέλης, 2004). Ως εκ τούτου, ο ανταγωνισμός αυτός, που αντανακλάται και στα κράτη-μέλη του ΝΑΤΟ, μόνο με Οργανισμό μιας ταχύτητας και μιας ωφελείας δεν ισοδυναμεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι κρατικές σχέσεις (όπως και το Κυπριακό) πολλές φορές χαρακτηρίζονται από «μηδενικό άθροισμα» (Ηρακλείδης, 2006).
Πιο σύνθετη, αλλά καθόλου ευνοϊκότερη απέναντι στους φιλονατοϊκούς ευσεβοποθισμούς, είναι η ιστορική και διαλεκτική διαπίστωση ότι το πολιτικό και γεωστρατηγικό σκηνικό αλλάζει συνεχώς και με ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς σε περιόδους «μη κανονικότητας», όπως η περίοδος κρίσης που διανύουμε. Με γνώμονα αυτή την πιο μακροπρόθεσμη, αλλά διορατική επισήμανση και με φόντο τη φλεγόμενη Μέση Ανατολή, η ένταξη στο ΝΑΤΟ σηματοδοτεί την άνευ επιστροφής και με πλήρη ευθύνη είσοδο στον κυκεώνα των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων, αναμένοντας απλά την επιβεβαίωση του νόμου της ζούγκλας. Επιπρόσθετα, επιφέρει τη βλακώδη –θα λέγαμε- απώλεια του μοναδικού όπλου των αδυνάτων, που είναι το δίκαιο τους. Το επιτυχημένο παράδειγμα της ελβετικής ουδετερότητας, αλλά και της απουσίας στρατού σε 23 χώρες (Stearns, 2013), μεταξύ των οποίων και η Ισλανδία, αποδεικνύει ότι το ΝΑΤΟϊκό στρατόπεδο μόνο μονόδρομο δεν αποτελεί.
Εθνική ασφάλεια
Η ΕΕ, θεωρητικά, πρέπει, μπορεί και οφείλει να εγγυηθεί την ασφάλεια των κρατών μελών της. Η επιδίωξη της ένταξης σε ένα άλλο Οργανισμό, με επιχείρημα την ασφάλεια, είναι ταυτόχρονα παραδοχή ότι η ΕΕ δεν αποτελεί αξιόπιστη ασπίδα ασφαλείας για την Κύπρο. Αν συνυπολογιστεί ότι τα κράτη μέλη της ΕΕ είναι μέλη του ΝΑΤΟ -ή του «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη»-, τότε, εκ της αίσθησης ανασφάλειας στην ΕΕ, καταρρίπτεται η μυθοπλασία περί ασφάλεια εντός του ΝΑΤΟ. Πέρα από τη λογική ασυνέχεια που αντιμετωπίζει, το επιχείρημα της «ασφάλειας» καταρρίπτεται από ένα πιο ισχυρό και αδιαμφισβήτητο παράγοντα. Την ίδια την πράξη, η οποία αποτελεί το μοναδικό κριτήριο της αλήθειας, κατά τον Λένιν. Η αντίστοιχη απόπειρα της Ελλάδας για την «πολυπόθητη» ασφάλεια στο ΝΑΤΟ, καταντά, μέσα από την 64χρονη εμπειρία της (1952), τραγικά απατηλός στόχος. Η Ελλάδα αντιπαρατίθεται με το ΝΑΤΟ -χωρίς καμία επιτυχία ή δικαίωση- σε κεφαλαιώδη ζητήματα όπως: α) Το εύρος του Εναέριου Χώρου της Ελλάδας (ΕΕΧ), β) Η παραβίαση του Ελληνικού FIR από τα τουρκικά αεροσκάφη, γ) Τις παράνομες Τουρκικές ασκήσεις και δέσμευση περιοχών, καθώς και επιζήμιες Νατοϊκές ασκήσεις στο Αιγαίο και δ) Την ετεροβαρή αναθεώρηση ΝΑΤΟϊκών κειμένων και ενεργοποίηση των Κέντρων Συνδυασμένων Αεροπορικών Επιχειρήσεων (CAOC).
Αν υπολογίσουμε, ακόμη, ότι ηγετικό μέλος του ΝΑΤΟ στην περιοχή μας είναι η κατοχική Τουρκία, τότε γίνεται αβίαστα αντιληπτό ότι η ένταξη στο ΝΑΤΟ δεν αποτελεί και την πιο έκδηλη πατριωτική πράξη ασφάλειας. Η σημαία της ντροπής στον Πενταδάκτυλο πρέπει να φύγει και όχι να αντικατασταθεί από αυτή του ΝΑΤΟ.
Στάση Ζωής
Ως νέος άνθρωπος και εκπρόσωπος μιας γενιάς που ατενίζει το μέλλον μέσα από το σκοτεινό φακό της μνημονιακής πραγματικότητας, δεν μπορώ να συμβιβαστώ με την απάθεια, τη μοιρολατρία και την εξοικείωση με το ιμπεριαλιστικό τέρας που υποβάλλουν κάποιοι. Ο ορθολογισμός υποδεικνύει ότι το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι η μετωπική σύγκρουση και η καταστροφή του πλανήτη, καταλήγοντας και πάλι με πέτρες και με τόξα, όπως σοφά ανέφερε ο Αϊνστάιν. Αν όλοι υιοθετούσαν την αντίληψη της υποταγής και στήριξης στον ισχυρό, στο όνομα του ρεαλισμού, όλοι οι Σύριοι θα ήταν Τζιχαντιστές, όλοι οι Μεξικανοί έμποροι ναρκωτικών, όλοι οι Ουκρανοί ναζί.
Η ιστορία δεν γράφεται από τους συμβιβασμένους. Η ιστορία γράφτηκε από το Λεωνίδα, τον Κολοκοτρώνη, τον Αυξεντίου, τους αντιφασίστες ήρωες του ΒΠΠ, τους φοιτητές του Πολυτεχνείου, τους αντιστασιακούς κατά το προδοτικό πραξικόπημα, τους νεκρούς και όσους πολέμησαν κατά της τούρκικης εισβολής και θα συνεχίσει να γράφεται από αυτούς που σιχαίνονται το «ρεαλισμό» της υποταγής και της υποδούλωσης.
Όσο μικρή και αν είναι η χώρα μας, θα αγωνιστούμε για έχει την τιμή της μόνης χώρας της ΕΕ που δεν εντάχθηκε στο ΝΑΤΟ. Αυτό, είναι η δική μας δέσμευση. Και τις δικές μας, τις τηρούμε!
Βιβλιογραφία:
1. Stearns, P. (2013). Demilitarization in the Contemporary. Illinois: University of Illinois Press.
2. Συλλογικό έργο: Γουλιάμος, Κ., Z. J. (2013). ΝΑΤΟ ως βιομηχανία πολέμου. Συνέπειες στην Ειρήνη, την ανάπτυξη και την Ανεξαρτησία. Λευκωσία: Ινστιτούτο Ερευνών Προμηθέας.
3. Πιτέλης, Χ. (2004). Οικονομικοί θεσμοί διεθνής ανταγωνιστικότητα & οικονομική πολιτική. Αθήνα: Τυπωθήτω.
4. Ηρακλείδης, Α. (2006). Κυπριακό πρόβλημα 1974 – 2004. Από την ένωση στην διχοτόμηση;. Αθήνα: Ι. Σιδέρη.
*Απάντηση στο άρθρο του δημοσιογράφου του «Πολίτη», Διονύση Διονυσίου
