Η ένταξη της χώρας μας στην ΕΕ άφησε αναμφίβολα ανεξίτηλο το στίγμα της σε πολλούς τομείς. Οι πρόνοιες της συνθήκης του Μάαστριχτ(1992) οι οποίες αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο για την μετάβαση στην ενιαία αγορά καθιστούσαν τον νεοφιλελευθερισμό και την δημοσιονομική πειθαρχία αναπόσπαστα κομμάτια της οικονομικής πολιτικής των κρατών μελών. Η άρση των τελωνειακών δασμών μεταξύ των κρατών μελών της ένωσης συνάμα με την υιοθέτηση κοινού νομίσματος από τις πλείστες χώρες, οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις δημοσίου πλούτου καθώς και η αμελητέα κρατική παρέμβαση στην οικονομία που επιβάλει η ένωση ως φερέφωνο των χρηματοπιστωτικών μονοπωλίων δεν αφήσαν ανεπηρέαστη την δημοσιά παιδεία της οποίας η υπονόμευση επισφραγίζεται το 1999 όταν υπογράφεται η συμφωνία της Μπολόνιας την οποία ενστερνίζονται και χώρες εκτός της ΕΕ.
Ο ενδοιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ των αμερικάνικων και των Ευρωπαϊκών μονοπωλίων έκρουσε τον κώδωνα του κίνδυνου στην Ευρώπη η οποία μέσα από την διαδικασία της Μπολόνιας επιδίωκε οι ευρωπαϊκοί κολοσσοί να καπηλεύονται την τριτοβάθμια εκπαίδευση για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους έτσι ώστε το ευρωπαϊκό ΑΕΠ να ξεπεράσει το αντίστοιχο αμερικάνικο. Ο τρόπος με τον οποίο η δημόσια παιδεία μετατρέπεται σε έρμαιο της καπιταλιστικής αδηφαγίας είναι οι πιστωτικές μονάδες (αυξάνονται ανάλογα με τα μαθήματα που παρακολούθησε επιτυχώς ένας φοιτητής), ένα σύστημα που καθιστά τα Πτυχία των ευρωπαϊκών χωρών συγκρίσιμα μεταξύ τους, όχι ως προς την ακαδημαϊκή τους ποιότητα αλλά ως προς την αριθμητική υπεροχή που τους προσδίδουν οι πιστωτικές μονάδες. Ο λόγος που γίνεται αυτό είναι για να επιλέγουν οι εταιρίες ποιους φοιτητές θα εργοδοτήσουν στις επιχειρήσεις τους υπό το καθεστώς της πρακτικής άσκησης (άρα αυτομάτως με περιορισμένα εργασιακά δικαιώματα) σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Παραδείγματος χάρη, ένας Γερμανός φοιτητής ο οποίος έχει συμπληρώσει μέχρι στιγμής 240 πιστωτικές μονάδες πιθανότατα θα προτιμηθεί έναντι ενός κυπριού φοιτητή με 200 πιστωτικές μονάδες από μια Γαλλική εταιρεία. Η εταιρεία λόγω της κατοχύρωσης των 4 ελευθέριων (ελευθέρια διακίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, εργατικού δυναμικού και υπηρεσιών) από το Μάαστριχτ έχει την ευχέρεια να επιλέξει τον οποιοδήποτε φοιτητή από κάθε χωρά μέλος της ΕΕ. Η μέτρηση της αξίας των πτυχίων με αριθμούς έγινε λοιπόν με απώτερο σκοπό οι εταιρίες να επιλέγουν να παρέχουν εργασιακή εμπειρία στους «ικανότερους φοιτητές» οι οποίοι θα συντελέσουν περισσότερο στην παραγωγική διαδικασία έναντι των «λιγότερο ικανών φοιτητών».
Αυτή η απαράδεκτη κατηγοριοποίηση των φοιτητών στο βωμό του κέρδους υποσκάπτει στο έπακρο την δημοσιά παιδεία και καλλιεργεί στους φοιτητές τον αθέμιτο ανταγωνισμό αντί την ατέρμονη αναζήτηση των πιστωτικών μονάδων. Η παιδεία αποτελεί θεμελιώδες δικαίωμα των νέων γι’ αυτό ως ΕΔΟΝ θα στεκόμαστε πάντοτε ανάχωμα στις προσπάθειες που γίνονται για καθυπόταξη της στα ιδιωτικά συμφέροντα. Η γνώση που αποκομίζουν οι φοιτητές οφείλει να αξιοποιείται για να βελτιώνεται η ποιότητα ζωής των πολιτών όχι να διοικείται από τα μονοπώλια για να αυξάνεται η κερδοφορία τους.
Αντρέας Χήρας
Οργανωτικός Γραμματέας Τ.Ο. ΕΔΟΝ ΠΑΝΚΥΠ
