Ο άνθρωπος συχνά αφήνεται στην αφέλεια.
Αφελώς κάποιοι νομίζουν ότι θα ζήσουν για πάντα.
Αφελώς κάποιοι νομίζουν ότι μπορούν να εξαγοράσουν τη ζωή.
Αφελώς, νόμιζα ότι αυτή η στιγμή δεν θα ερχόταν και για μένα.
Να που ήρθε. Και ανεβαίνω στο βήμα με μαλλιά που ξεκίνησαν να γίνονται γκρίζα. Μα σε πείσμα του χρόνου που φεύγει αμείλικτα, δηλώνουμε και νιώθουμε πάντα ΕΔΟΝίτες!
Τον Οκτώβρη του 2020 αποχαιρετιστήκαμε με τους συναγωνιστές και συναγωνίστριες που δουλέψαμε και παλέψαμε μαζί στο δρόμο της πιο μαζικής, ιστορικής και μάχιμης νεολαίας. Της επαναστατικής νεολαίας του τόπου μας. Της ΕΔΟΝ. Μαζί με αυτούς, ως συλλογική ηγεσία αλλά και μαζί με χιλιάδες άλλους συναγωνιστές και συναγωνίστριες αγωνιστήκαμε πλάι, πλάι, δημιουργήσαμε, κερδίσαμε, χάσαμε, απογοητευτήκαμε, πέσαμε, πεισμώσαμε, σηκωθήκαμε ξανά, προχωρήσαμε μπροστά, ανοίξαμε νέους δρόμους.
Για εικοσιτρία ολόκληρα χρόνια έφερα μαζί μου την ταυτότητα της ΕΔΟΝ. Λέω την ταυτότητα, όχι την ιδιότητα. Είπαμε, ΕΔΟΝίτες θα είμαστε για πάντα.
Περνούν από μπροστά μου οι εικόνες.
Μας ακούω όλους να τραγουδούμε δυνατά «τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του». Και να το παλεύουμε με τον ενθουσιασμό και την αφοσίωση που αξίζει σε ένα τέτοιον αγώνα.
Μας ακούω να φωνάζουμε δυνατά «τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την ειρήνη στην Κύπρο», με το φασισμό να κραδαίνει γκλοπ στα πεζοδρόμια.
Μας βλέπω να σηκώνουμε τα πανώ και να προχωράμε.
Πορείες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, εκλογές, κινητοποιήσεις, παγκύπρια και παγκόσμια φεστιβάλ νεολαίας και φοιτητών, διήμερα, διαλέξεις, κατασκηνώσεις, συνελεύσεις, σχολεία, πανεπιστήμια, δουλειά, οι δράσεις με τους τουρκοκύπριους συντρόφους μας, οι διεθνείς μας σχέσεις μέχρι και τη φιλοξενία της 20ης Συνέλευσης της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νεολαιών στην Κύπρο, οι πολιτιστικές δράσεις, η εφημερίδα Νεολαία, η συμμετοχή σε φορείς, οργανισμούς και συμβούλια, μικρές και μεγάλες στιγμές, μικρά και μεγάλα μαθήματα ζωής.
Στο Παγκύπριο Κίνημα ΕΔΟΝόπουλων.
«Πλύση εγκεφάλου» λένε οι κακόπιστοι, όσοι δεν γνωρίζουν. Εκεί που μαθαίνουμε την αλφαβήτα της ζωής λέμε εμείς.
Στα χρόνια που διαπλάθεται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, εκεί μάθαμε το βασικό, το κύριο: να δίνουμε.
Στην τρυφερή εκείνη ηλικία μάθαμε ν΄αγαπούμε τον Άνθρωπο, όποια κι είναι η καταγωγή, η γλώσσα ή η θρησκεία του.
Στα πρώτα εκείνα χρόνια που ανοίγει τα φτερά του το κάθε παιδί, εμείς μάθαμε στα ΕΔΟΝόπουλα την αλληλεγγύη και την αποδοχή.
Στο Μαθητικό Τμήμα και την ΠΕΟΜ.
Μορφωθήκαμε κοινωνικά, καλλιεργήσαμε την κριτική μας σκέψη, μάθαμε να είμαστε ανθρώπινοι, μαχητικοί και διεκδικητικοί. Μάθαμε αυτά που το εκπαιδευτικό σύστημα είτε αφήνει απ’ έξω, είτε παραμορφώνει.
Ειρήνη, αλλά παντού.
Δημοκρατία, αλλά βασισμένη στη λαϊκή κυριαρχία.
Ελευθερία, αλλά για τον Άνθρωπο, για όλους τους ανθρώπους.
Αδελφοσύνη, αλλά με όλους.
Σεβασμός στη διαφορετικότητα, αλληλεγγύη, μα στην πράξη όχι στα λόγια.
Μάθαμε το σπουδαιότερο, που δεν περιλαμβάνει καμιά διδακτέα ύλη: ν’ ανοίγουμε μόνοι μας το βιβλίο. Ν’ αναζητούμε μόνοι μας τη γνώση, στα πρώτα βήματα της ιδεολογικής, πολιτικής και ιστορικής επιμόρφωσης και αυτομόρφωσης μας.
Στο Φοιτητικό Τμήμα και την Προοδευτική Κίνηση Φοιτητών.
Πάνω στης επιστήμης τα πλατιά φτερά, εκεί που σηκώνονται ψηλά οι σημαίες, οι κόκκινες καρδιές.
Εκεί που η αντιπαράθεση, καθαρά πολιτική, διδάσκει. Τη σημασία της υγιούς πολιτικής αντιπαράθεσης, αν θέλουμε να κερδίσουμε συνειδήσεις. Τη σημασία της οργανωμένης πάλης, αν θέλουμε να κερδίζουμε κατακτήσεις.
Εκεί, μέσα στα αμφιθέατρα που λαμποκοπά το ήθος μιας παράταξης που κρατά ψηλά τον πήχη της πολιτικής, απέναντι στους προπηλακισμούς, τις ύβρεις, ακόμα και τις επιθέσεις.
Εκεί που ήρθαμε αντιμέτωποι κατάματα με το νεοφασισμό, τα ρόπαλα του, τα μαχαίρια του, τις σβάστικες και τις κουκκούλες του.
Εκεί που ξημεροβραδιάζεσαι και θυσιάζεις ώρες ατέλειωτες και λες χαλάλι, γιατί αντιλαμβάνεσαι τον σκοπό, πλατύτερο από τον εαυτό σου, ανώτερο από τα προσωπικά τετραγωνικά του καθενός.
Εκεί που οι συζητήσεις, η μελέτη του Μαρξισμού – Λενινισμού, η διάνοιξη των οριζόντων με τη μελέτη της θεωρίας και το συνδυασμό της με τη μάνα της διαπαιδαγώγησης, τη δράση, ολοκληρώνουν την πολιτική και κοινωνική αντίληψη.
Στο Τμήμα Νέων Εργαζομένων.
Η ώρα που μπαίνουμε στην παραγωγή. Εκεί που πλέον ζούμε τα προβλήματα από πρώτο χέρι, τη σκληρότητα των ταξικών αντιθέσεων επί του εδάφους. Τα προβλήματα της γενιάς της κρίσης και του κουρέματος, της ανασφάλιστης εργασίας, των ελαστικών ωραρίων, των ευέλικτων μορφών εργασίας, του κουρελιάσματος των ονείρων. Εκεί που επιβεβαιώνουμε ότι βρισκόμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, στην πάλη για το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό.
Προσωπικά δεν έζησα μεγαλύτερη τιμή στη ζωή μου από την εμπιστοσύνη που μου έδειξαν συναγωνιστές και συναγωνίστριες να είμαι ο πρώτος μεταξύ ίσων, ως Γενικός Γραμματέας της ΕΔΟΝ. Με τους συναγωνιστές και τις συναγωνίστριες που μαζί, μας αποχαιρετά το Συνέδριο σήμερα αλλά και με πολλούς άλλους, αναλάβαμε σε χρόνια πολιτικών κρίσεων, οργανωτικής κάμψης και απαξίωσης της πολιτικής δράσης από μεγάλη μερίδα της νεολαίας. Ήταν μεγάλο στοίχημα να καταφέρουμε συλλογικά να πετύχουμε την ανάκαμψη. Ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος. Η σκυτάλη πέρασε στους επόμενους με την πεποίθηση ότι θα τα καταφέρουν, το στοίχημα θα κερδηθεί.
Είμαι σίγουρος ότι μιλώ από μέρους όλων, όταν ομολογώ ότι η ΕΔΟΝ, μας έκανε αυτούς που είμαστε σήμερα.
Ανθρώπους για τον Άνθρωπο.
Αγωνιστές για τον Εργαζόμενο.
Μια δυνατή φωνή που σμίγει με το λαό μας την ώρα που διαλύει μονοιασμένος το συρματόπλεγμα, που παλεύει μέχρι τέλους για απελευθέρωση κι επανένωση. Που σμίγει με τον κόσμο πάνω από τα σύνορα, στον αγώνα για την ειρήνη και την κοινωνική δικαιοσύνη, κόντρα στον ιμπεριαλισμό.
Η ΕΔΟΝ είναι τα καλύτερα μας χρόνια.
Η ΕΔΟΝ είναι ο καλύτερος μας εαυτός.
Γιατί το μέλος της ΕΔΟΝ θα μιλήσει την ώρα που οι άλλοι θα σιωπήσουν.
Το μέλος της ΕΔΟΝ θα υψώσει ανάστημα στο ρατσισμό, το φασισμό, το bullying και τις διακρίσεις, την ώρα που οι άλλοι γυρίζουν την πλάτη και αδιαφορούν.
Το μέλος της ΕΔΟΝ θα τα βάλει με τον εθνικισμό, την ώρα που άλλοι θα βολεύονται στον ίσκιο του.
Το μέλος της ΕΔΟΝ θα κοιτάξει κατάματα αυτό, μπροστά στο οποίο οι άλλοι κλείνουν τα μάτια.
Το μέλος της ΕΔΟΝ θα ψάξει τη δύναμη στη γνώση, την ώρα που οι άλλοι θα καταπίνουν ως αναβολικό το φανατισμό και τα συνθήματα.
Το μέλος της ΕΔΟΝ θα βγει στο δρόμο να διεκδικήσει και να κερδίσει, ακόμα και γι’ αυτούς που δεν θα στηρίξουν το σκοπό, δεν θα συμμετέχουν στον αγώνα. Και το ξέρει.
Το μέλος της ΕΔΟΝ θα ψάξει τη δύναμη στο «εμείς», την ώρα που άλλοι ταΐζουν το «εγώ».
Κάποτε ήταν οι παππούδες μας, χτες ήταν οι γονείς μας, σήμερα εμείς, αύριο τα παιδιά μας. Χέρια που ενώνονται σε μιαν αλυσίδα που οδηγεί στο μέλλον που θέλουμε, στο μέλλον που μας αξίζει.
Καθόρισαν λοιπόν μια για πάντα τον καθένα μας τα χρόνια στην ΕΔΟΝ.
Υπέγραψαν μέσα στη συνείδηση μας ότι το φρόνημα, ΕΔΟΝίτικο για πάντα, δεν θα κάτσει φρόνιμα.
Θα τρέχει πάντα στις πορείες, στα Φεστιβάλ, στα συλλαλητήρια, στους δρόμους, εκεί που το Λαϊκό Κίνημα μετρά αγώνες, ήττες, νίκες, αντοχές, από παιδί στα τριάντα, από τα τριάντα στα σαράντα και τώρα και πάντα, εδώ!
Ζήτω η ΕΔΟΝ!
