Από το τέλος της δεκαετίας του ’90 εξελίσσεται μια έντονη επίθεση στην εκπαίδευση που επεκτείνει τη σφαίρα του ιδιωτικού τομέα και μετατρέπει την παιδεία από δημόσιο αγαθό σε εμπόρευμα. Η εξέλιξη αυτή στην παιδεία οφείλεται σε ένα τεράστιο αριθμό διακηρύξεων, νομοθετημάτων και προγραμμάτων που στρατηγικό στόχο έχουν τη βελτίωση των όρων ανταγωνισμού (οικονομικού, πολιτικού, στρατιωτικού) του ευρωπαϊκού κεφαλαίου με τα άλλα καπιταλιστικά κέντρα του πλανήτη. (ΗΠΑ).
Μετά και την υπογραφή της συνθήκης της Λισσαβόνας και από την Ιρλανδία, πλέον η συνθήκη θα τεθεί σε πλήρη εφαρμογή από την 1η Ιανουαρίου του 2010. Μια συνθήκη που σαν στρατηγικό στόχο έχει να καταστήσει την Ε.Ε την πιο ανταγωνιστική οικονομία του κόσμου.
Οι μεγάλες αλλαγές που πραγματοποιούνται στο χώρο της εκπαίδευσης δε θα μπορούσαν να μη τοποθετηθούν στο γενικότερο οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο της Ε.Ε. με την εφαρμογή της συνθήκης της Λισσαβόνας. Βασική επιδίωξη θα είναι η πλήρης ταύτιση και λειτουργία των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, με επιχειρηματικούς όρους και η εξάρτηση των πανεπιστημίων από την αγορά.
Οι εξελίξεις αυτές δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστη την Κύπρο. Έχει εγκριθεί τον περασμένο Ιούνιο, η «Ανάπτυξη και η Λειτουργία Γραφείων Διασύνδεσης με τον Επιχειρηματικό Κόσμο» σε κάθε ένα από τα 6 Πανεπιστήμια που λειτουργούν στον τόπο μας. Το έργο αυτό έχει στόχο την αποτελεσματικότερη επικοινωνία και συνεργασία μεταξύ πανεπιστημίων και επιχειρήσεων. Αφορά την διερεύνηση των αναγκών της κυπριακής βιομηχανίας για μεταφορά τεχνογνωσίας, την προώθηση και ανάπτυξη μεθόδων συνεργασίας που θα αποφέρουν αμοιβαίο οικονομικό και κοινωνικό όφελος σε πανεπιστήμια και επιχειρήσεις
Επίσης οι ανάγκες της ανταγωνιστικότητας, και η προσπάθεια εναρμόνισης των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με τις επιχειρήσεις, οδηγεί στη δημιουργία πανεπιστημίων δύο ταχυτήτων. Από τη μία λιγοστά πανεπιστήμια υψηλού επιπέδου σπουδών και ερευνητικής δραστηριότητας, που θα συγκεντρώνουν την ελίτ και από την άλλη μια δεύτερη κατηγορία ιδρυμάτων από την οποία θα βγαίνουν οι στρατιές εργαζομένων με συγκεκριμένα και περιορισμένα εφόδια, τα οποία θα εξυπηρετούν τις απαιτήσεις των επιχειρήσεων.
Με αυτές τις εξελίξεις η κρατική συμμετοχή στην εκπαίδευση και η φοιτητική μέριμνα υποβαθμίζονται και αντικαθιστώνται από τους ιδιώτες ή και τα δίδακτρα. Πλέον η παιδεία χάνει τον χαρακτήρα που θέλουμε για δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, στον χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Χρίστος Μακρής
Υπεύθυνος Μορφωτικού Γραφείου Φοιτητικού Τμήματος
Μέλος Τοπικής Επιτροπής Πανεπιστημίου Κύπρου