«Μια φορά και ένα καιρό υπήρχε μια μεγάλη χώρα, γεμάτη μικρά και πολλά παράξενα ανθρωπάκια. Βασιλιάς αυτής της χώρας ήτανε κάποιος που έφερνε λίγο άνθρωπος, λίγο πίθηκος και λίγο βλάκας. Αλλά ως αυτοκράτορας που ήτανε, είχε τους συμβούλους του, που τον βοηθούσαν να σκέφτεται λίγο και τότε αυτός με την σειρά του επειδή αγαπούσε πολύ τους υπηκόους του, τους προστάτευε από οποιονδήποτε ήθελε να τους κάνει κακό και φρόντιζε να μην τους λείψει τίποτα. Μέχρι και στην άλλη άκρη του κόσμου πήγαινε να τους φέρει δώρα και άλλα αξεσουάρ. Για τις φυσικές καταστροφές δε, μεριμνούσε και ενεργούσε πάντα πριν να γίνουν, έτσι ώστε να μην πάθει κακό ποτέ κανένας. Μάλιστα ακόμα κι όταν ήρθε η κακιά κυρία Κατερίνα στην χώρα να τους δει, δεν άφησε κανένα να την πλησιάσει. Την έστειλε σε μια περιοχή της χώρας που δεν ζούσε κανένας άνθρωπος και μόλις αποφάσισε να φύγει η κυρία Κατερίνα, έστειλε τον αυτοκρατορικό στρατό του να καθαρίσει όλες τις βρωμιές που άφησε στην καθαρή και ακατοίκητη περιοχή που πήγε.
Η χώρα αυτή ήταν τεράστια, γεμάτη χαρούμενα και εργατικά πλασματάκια, για αυτό και ο αυτοκράτορα για να περνάνε όλοι καλά έδινε πολλά χρήματα στους φτωχούς και φρόντιζε έτσι ώστε όλοι να έχουν δουλειά για να εργάζονται. Φυσικά όποιος ήτανε άρρωστος ή κάτι, δικαιούταν άμεση και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα βασιλικά νοσοκομεία.
Όταν κάποιος απειλούσε την χώρα, τότε ο αυτοκράτορας ήταν από τους πρώτους που έπαιρνε το σπαθί του και πήγαινε στη μάχη. Ποτέ δεν δεχότανε να πάνε στο πόλεμο οι απλοί άνθρωποι. Μάλιστα όταν πριν χρόνια χρειάστηκε να πάνε κάπου να βρουν κάποιο κακόν και να τον σκοτώσουν, δεν δέχτηκε και δεν άφησε κανένα άνθρωπο από την χώρα του να πάει. Πλήρωσε κάποιες καλές αλεπούδες και τις έστειλε, οπότε κι αυτές με την σειρά τους έκαναν διάφορες καταιγίδες και έτσι νίκησαν τον κακό.
Το αγαπημένο χόμπι τον κατοίκων της χώρας αυτής είναι το κυνήγι. Για αυτό τον λόγο, όλοι οι κάτοικοι έχουν κάθε λογής τόξα, σπαθιά, μαχαίρια και άλλα όπλα στα σπίτια τους ή και μαζί τους. Γιατί το κυνήγι είναι τόσο διαδεδομένο άθλημα που επιτρέπετε παντού˙ στα δάση, στα βουνά, στην αυλή, στο σπίτι, στο μπαρ, στη γειτονιά, στο σχολείο, παντού... επειδή οι κάτοικοι δεν έχουν προβλήματα, έτσι δεν υπάρχει πρόβλημα με το κυνήγι, αφού ποτέ δεν μπήκε κάποιος στο σχολείο και να αρχίσει να σκοτώνει. Αυτό κυρίως οφείλετε στη σωστή και ελεγμένη διαπαιδαγώγηση που λαμβάνουν από παιδιά, αφού ακόμα και στα χρωματιστά κουτιά απαγορεύονται οι σκηνές βίας και τρόμου.
Κάποια μέρα όμως κάποιοι κακοί κυνηγοί που μάλλον ήτανε από άλλη χώρα, κτύπησαν δύο μεγάλα πουλιά, που πέσανε πάνω στους αυτοκρατορικούς πύργους και τους γκρεμίσανε. Ο αυτοκράτορας τότε θύμωσε πάρα πολύ και έστειλε να συλλάβουν τους κακούς κυνηγούς. Αυτοί όμως είχαν προλάβει να φύγουν από την χώρα, έτσι ο καλός αυτοκράτορας ξαναπλήρωσε εκείνες τις καλές αλεπούδες και τις έστειλε να του φέρουν πίσω τους κακούς για να τους τιμωρήσει. Έτσι κι αυτές οι καλές αλεπούδες ξεκίνησαν να κάνουν πάλι διάφορες καταιγίδες, αλλά αυτή τη φορά δεν βρήκαν τους κακούς γιατί ήταν πολλοί.
Μετά από χρόνια οι αλεπούδες επέστρεψαν στη χώρα και μαζεύτηκαν όλες έξω από ένα ολόλευκό σπίτι και φώναζαν να τους ανοίξουν γιατί οι κακοί κρύβονταν εκεί μέσα, αλλά κανένας δεν τους άνοιγε, έμειναν απ’ έξω και κρύωναν. Αυτή την φορά δεν έμοιαζαν ακριβώς όπως τις άλλες αλεπούδες. Για αυτό πήγα κοντά για να δω τί ήτανε πραγματικά...
Οι αλεπούδες έξω από το λευκό σπίτι δεν ήτανε αλεπούδες, ήτανε απλοί άνθρωποι που φορούσαν τις προβιές των αληθινών αλεπούδων...»
Σύντροφοι αυτό δεν είναι ένα απλό παραμύθι, αυτό είναι πάνω κάτω ο κόσμος μας.
Δυστυχώς ή ευτυχώς εμείς ως νεολαία της αριστεράς αυτού του τόπου, καλούμαστε καθημερινά να αντιπαλέψουμε τον καπιταλισμό και το σαθρό περιβάλλον που δημιουργείτε γύρω μας. Αυτοί που υποστηρίζουν αυτό το άδικο και αιμοσταγή σύστημα, δυστυχώς, στη χώρα μας όχι απλά ζουν και βασιλεύουν, αλλά είναι και αυτοί που καθημερινά προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι ζει και ευημερεί μια χαρά. Άσχετο αν δίπλα μας καθημερινά σκοτώνονται άνθρωποι για τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρήσεων, άσχετο αν πεθαίνουν καθημερινά χιλιάδες παιδιά από την πείνα και την εξαθλίωση, άσχετο αν καθημερινά καταργούνται οι εργασιακές συμβάσεις, άσχετο κι αν δημιουργούν χιλιάδες άνεργους νέους κάθε χρόνο, καταστρέφοντας τα όνειρα και τις φιλοδοξίες του κάθε νέου ανθρώπου για μια τουλάχιστον αξιοπρεπή δουλειά και ζωή, άσχετο κι αν ακόμα δημιουργούν σοβινιστικά και εθνικιστικά ιδεώδη στα παιδιά, μέσα από τα σχολεία, τις εκκλησίες, τα τηλεοπτικά προγράμματα, ώστε να δημιουργούν παιδιά και αργότερα ανθρώπους τερατουργήματα, που θα μπορούν να τους ελέγχουν και να τούς κάνουν ότι θέλουν...
Ως νεολαία της αριστεράς στην Κύπρο, εκτός από την υποβόσκουσα κατάσταση που αντιμετωπίζουμε γενικά στην κοινωνία μας, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τον ιμπεριαλισμό σ’ όλο του το μεγαλείο. Σαράντα χιλιάδες αριθμεί ο στρατός κατοχής που κρατά μοιρασμένη την πατρίδα και το λαό μας, αποτέλεσμα τον άνομων σχεδίων της Τουρκίας, της Χούντας, τον εδώ εγκάθετών τους (ΕΟΚΑ Β΄) και των αγγλοαμερικάνων. Πληρώνοντας έτσι ένα βαρύ τίμημα της δικής μας λανθασμένης στάσης σε κάποιες περιόδους της ιστορίας, αλλά κυρίως την σημαντική μας γεωστρατηγική θέση.
Το χρέος μας όμως δεν τελειώνει σ’ αυτά τα ζητήματα. Χρέος μας με την ίδια βαρύτητα είναι και οι διεθνείς μας σχέσεις και ο ρόλος που έχουμε να διαδραματίσουμε στη ευρύτερη παγκόσμια κοινωνία. Οι συνθήκες στις οποίες βρισκόμαστε σε διεθνές επίπεδο, ως αριστερά, είναι πάρα πολύ δύσκολες. Μπορεί εμείς εδώ στην Κύπρο να είμαστε η πιο μαζική και πιο δραστήρια οργάνωση νεολαίας, δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και στις άλλες χώρες. Σύντροφοι μας από πολλά μέρη του κόσμου διώκονται, φυλακίζονται, κάποτε σκοτώνονται ή εξορίζονται και οι συνθήκες δράσεις τους είναι πάρα πολύ δύσκολες. Έχουμε χρέος να στηρίζουμε αυτές τις αδελφές οργανώσεις και να τους στεκόμαστε με όποιο τρόπο είναι δυνατό, έτσι ώστε να αρχίσει σιγά σιγά το όραμα μας για ένα καλύτερο κόσμο να γίνετε πραγματικότητα.
Πρέπει στοχοπροσηλωμένα, να κάνουμε εκτίμηση της διεθνούς κατάστασης του νεολαιίστικου κινήματος και σιγά σιγά με σταθερά βήματα να μεταβούμε από τις εκτιμήσεις στην πράξη. Αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα καλύτερο κόσμο, πρέπει να βγούμε δυναμικά επιτέλους έξω από το μικρό μας καβούκι και να αντιμετωπίσουμε το ρόλο μας όπως αρμόζει σε αριστερές οργανώσεις νεολαίας. Μπορούμε να παίξουμε καθοριστικό ρόλο στο καλύτερο συντονισμό των αριστερών δυνάμεων ανά το παγκόσμιο, βοηθώντας μέσα από τον διάλογο και την συνεχή επαφή, μέσω συνεδρίων ή διεθνών συναντήσεων, αριστερές οργανώσεις να αρχίσουν να ανασυντάσσονται και να αποκτούν σιγά σιγά πρωταγωνιστικό ρόλο στις κοινωνίες τους, πάντα αντιλαμβανόμενοι τις συνθήκες μέσα στις οποίες βρίσκετε η κάθε μια.
Σύντροφοι, ξεκίνησα με ένα «δυστυχώς ή ευτυχώς», όχι τυχαία αλλά γιατί θέλω να δείξω ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις. «Δυστυχώς» από την μια, γιατί αν συνεχίσει το σύστημα, ο καπιταλισμός, να δρα ανεξέλεγκτα στη κοινωνία μας και εμείς παραμείνουμε απλοί θεατές των γεγονότων είμαστε καταδικασμένοι από την ιστορία. «Ευτυχώς» από την άλλη, γιατί υπάρχουμε και αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο κόσμο. Έχουμε προοπτικές για περαιτέρω δράση και παρέμβαση στην κοινωνία και στο κόσμο γενικότερα. Ως νεολαία της αριστεράς είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε μέχρι τέλους για να επέλθει ειρήνη και ένα καλύτερο αύριο για όλη την ανθρωπότητα, όχι μόνο μέχρι να φτάσουμε στο σημείο του παραμυθιού όπου «έξω από το λευκό σπίτι δεν ήτανε αλεπούδες, ήτανε απλοί άνθρωποι που φορούσαν τις προβιές των αληθινών αλεπούδων» αλλά να μπούμε και μέσα στο λευκό σπίτι.
Αντρέας Καρασαββας
Μέλος γραμματείας Φοιτητικού Τμήματος ΕΔΟΝ