Toυ Δημήτρη Παλμύρη
Μέλος Κ.Σ. ΕΔΟΝ
Εάν η εκλογή Ακκιντζί, ήχησε ως σάλπισμα για ταμπούρωμα στις «πατριωτικές» επάλξεις της άρνησης, η ανακοίνωση της επανέναρξης των συνομιλιών αποτέλεσε την αφορμή για την επιστράτευση συνθημάτων περί «επαναχαράξης της στρατηγικής μας». Κάποιοι άλλοι μάλιστα, ακόμη επιμένουν να «εξαργυρώσουν» αυτό που νομίζουν πως τους οφείλει το 2004, θέλοντας μας να χορέψουμε σε αυτούς τους ρυθμούς. Όμως η ιστορία αυτή, δεν μπορεί να επαναληφθεί και η προσπάθεια αυτή φαντάζει αστεία. Πλέον η ελπίδα (ή ο φόβος για κάποιους) της επίλυσης του Κυπριακού, αναζητούνται με το φανάρι του Διογένη, παρά ανάβουν με πύρινους λόγους.
Αυτή λοιπόν τη στιγμή, επέλεξαν κάποιοι ανεπιτυχώς να καλέσουν (τηλεοπτικά) στα άρματα για την προάσπιση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το αν κάποιοι την αντιλαμβάνονται ως Ελληνο-Κυπριακή Δημοκρατία το αφήνω εκτός θέματος. Τα (κωμικό-)τραγικά στοιχεία της υπόθεσης πολλά, καθώς το περί «επαναχάραξης» στρατηγικής δεν πρόβαλλε τόσο παθιασμένα όταν βόλευε η αδιαλλαξία του Έρογλου. Όπως ακριβώς και η Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) δεν φαινόταν τόσο «ρατσιστική», ενόσω βόλευε ο διχοτομισμός του Ντενκτάς. Και να που κάθε φορά που η άλλη πλευρά, είτε στα σοβαρά είτε εκ του πονηρού, δείχνει διαλλακτική ή έστω έτοιμη για διάλογο στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, ξαφνικά η πραγματικότητα μιας πιθανότητας λύσης δείχνει να τρομάζει μερίδα Ε/κ κομμάτων, όπως θα τρόμαζε ο Νέας Ιουστινιανής στη θέα αγγέλου. Γιατί σίγουρα είναι διαφορετικό να μιλάς (φαντασιώνεσαι) γενικά και αόριστα στη σφαίρα του ιδεατού (και απομακρυσμένου) περί (μιας αγγελικά πλασμένα) λύσης και άλλο πλέον να διαμορφώνεται μπροστά σου μια χαραμάδα ελπιδοφόρας προοπτικής.
Επί της ουσίας, το ότι τίθεται (και επίσημα) το επίθετο ρατσιστική μπροστά από τη ΔΔΟ, θυμίζει έντονα εκείνους τους αμερικάνους οι οποίοι βαπτίζουν τους νόμους περί διακρίσεων στη χώρα τους ρατσιστικούς. Ακριβώς γιατί ευνοεί την εθνοτική πλειοψηφία η επίκληση της δημοκρατικής ισότητας, όταν μπορεί να επιβάλει έτσι την ισχύ της, όπως ακριβώς ευνοεί τους ιδιοκτήτες των Mall η «ελευθερία» των εργαζομένων να δουλεύουν, δήθεν, όποτε και ότι ώρα θέλουν.
Τι ακριβώς εννοούν κάποιοι πως θέλουν ομοσπονδία, χωρίς αυτή να είναι διζωνική ή δικοινοτική; Και εάν είναι δικοινοτική και όχι διζωνική γιατί να είναι ομοσπονδία; Ενιαίο κράτος μπορεί να υπάρξει δικοινοτικό, άλλα ομοσπονδία μπορεί να υπάρξει χωρίς γεωγραφικό διαχωρισμό; Και πως νοούν τον δικοινοτισμό, αφού έχρισαν αυτόν ρατσιστικό, από τη θέση της αριθμητικής ισχύος της (Ε/κ) πλειοψηφίας. Το δικοινοτικό θα έγκειται στο να «ζουν ανάμεσα μας»; Να καθορίζουμε δηλαδή από μόνοι ως Ε/κ κοινότητα, την παιδεία, την κουλτούρα, την εθνική ταυτότητα, τις κοινοτικές ανησυχίες του συνόλου;
Αλλά ας μην αδικούμε εντελώς τους φίλους μας! Όντως και σωστά παρατηρούν πως αναλόγως (πονηρής) ερμηνείας, αλλά και (επικίνδυνων) στοιχείων που δύναται να συμπληρώσουν το οικοδόμημα της ΔΔΟ, αυτή μπορεί να μεταβληθεί σε συνομοσπονδία ή/και σε διχοτομικό προγεφύρωμα. Όπως ομοίως μπορεί να μεταβληθεί η «ευρωπαϊκή» και όποια άλλη λύση από τέτοιες ερμηνείες και στοιχεία. Όμως, αυτήν ακριβώς την ερμηνεία και αυτά ακριβώς τα στοιχεία είναι που δίνει και επιδιώκει η Τουρκία. Επομένως, υιοθετούν την Τουρκική ερμηνεία και διαστρέβλωση της ΔΔΟ η οποία απέχει από την ερμηνεία που δίνουν τα σχετικά ψηφίσματα και οι αποφάσεις του ΟΗΕ.
Και τίθεται εδώ το ερώτημα. Θα απορρίπτουμε την κάθε προσπάθεια λύσης γιατί η Τουρκία θα το διαστρεβλώνει ούτως ή άλλως; Ή μήπως θα πιέζουμε και θα στριμώχνουμε την Τουρκία διεθνώς καταδεικνύοντας τη διαστρέβλωση και την αδιαλλαξία της έναντι της ΔΔΟ;
Τέλος, και για να μην αδικούμε τους «φίλους» αυτούς, πρέπει να πούμε πως υπάρχουν και άλλοι καλοί Ε/κ «φίλοι». Αυτοί που για να επεκτείνουν το franchise τους στην αγορά της κατεχόμενης Λευκωσίας, όχι απλά θα αποδέχονταν την όποια ερμηνεία της Τουρκίας, αλλά θα την έκαναν και σημαία τους. Υπάρχουν και αυτοί που για να ανοίξει το λιμάνι της Αμμοχώστου για ΝΑΤΟϊκούς «τουρίστες», όχι μόνο θα αποδέχονταν συνομοσπονδία, θα ζητούσαν και την απελευθέρωση του «εμπορίου» γυναικών (Ε/κ και Τ/κ) για προσέλκυση ξένων… φρεγάτων.
Και στους μεν και στους δε, οφείλει ο λαός να γυρίσει τις πλάτες. Η απελευθέρωση και επανένωση του νησιού και του λαού μας πρέπει να έρθει μέσα από τις βιώσιμες, λειτουργικές και αμοιβαίου σεβασμού δομές της ΔΔΟ όπως από κοινού οι δύο κοινότητες συναποφασίσουν. Μακριά από τις επιβουλές της Τουρκίας και των συμμάχων της, μακριά από τα ουρλιαχτά εθνικιστών και λοιπών υπερπατριωτών.
Ακριβώς μέσα στα αυτά τα πλαίσια οφείλει και η κυβέρνηση να συμπεριφερθεί. Χωρίς να αιθεροβατεί και να θέτει μαξιμαλιστικούς στόχους που απομακρύνουν την προοπτική της επανένωσης, παραμένοντας σταθερή στις βασικές αρχές λύσης που θα επανενώσουν τον τόπο και θα φέρουν σταθερότητα και διαρκή ειρήνη