Ο στίχος του Αλάσιου (από το ποίημα «Ισραήλ»), περιγράφει επαρκώς το περιεχόμενο του άρθρου, αλλά και το ιστορικό του «Παλαιστινιακού ζητήματος». Το ποίημα γράφτηκε το 2018, όταν σε μια μέρα πάνοπλοι Ισραηλινοί στρατιώτες σκότωσαν εν ψυχρώ πενήντα άοπλους Παλαιστίνιους, που διαδήλωναν στη Γάζα, ανάμεσα τους και πολλά παιδιά.
Αυτή είναι η σύγχρονη ιστορία της Παλαιστίνης: Γη ποτισμένη με θλίψη και μπαρούτι, από το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ. Η ιστορία όμως δεν ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2023, ούτε το 2018.
Για σκοπούς καλύτερης κατανόησης της σημερινής κατάστασης, αλλά και λόγω της τεράστιας παραπληροφόρησης και παραγραφής της ιστορίας, που επιδιώκεται από τα δυτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, πιο κάτω θα παρατεθούν σημαντικοί σταθμοί στη σύγχρονη ιστορία της Παλαιστίνης, και βασικές πτυχές του αγώνα παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Τα χρόνια 1917 – 1947:
Το 1917, Άραβες της Παλαιστίνης και άλλοι Άραβες εξεγείρονται εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ενώνοντας τις δυνάμεις τους και λαμβάνοντας τη στήριξη της «Αντάντ» (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία), κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Η Αντάντ υποσχέθηκε ανεξαρτησία σε όλους τους Άραβες μετά τον πόλεμο, κάτι που δεν τηρήθηκε. Αντίθετα, Βρετανοί και Γάλλοι διενήργησαν μυστικές συνομιλίες και αποφάσισαν τη διαίρεση των αραβικών εδαφών που αναμενόταν να απελευθερωθούν από τους Οθωμανούς. Αυτή η απόφαση οδήγησε στη «Διακήρυξη Μπαλφούρ» τον Νοέμβριο του 1917, όπου ο Υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, Άρθουρ Μπαλφούρ, δήλωσε ότι οι Εβραίοι θα είχαν μια "εθνική εστία" στην Παλαιστίνη. Μετέπειτα, η Παλαιστίνη περιέρχεται υπό καθεστώς Βρετανικής εντολής (mandate), με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος ΟΗΕ).
Μετά τη Διακήρυξη Μπαλφούρ, ο εβραϊκός εποικισμός στην Παλαιστίνη συνεχίστηκε και το Ολοκαύτωμα κατά του εβραϊκού λαού κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο χρησιμοποιήθηκε ως επιχείρημα για μετανάστευση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Αυτό οδήγησε στη δραματική αύξηση του αριθμού των εβραϊκών εποίκων.
1948 – Η ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ
Το 1947, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε υπέρ της διχοτόμησης της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, ένα αραβικό και ένα εβραϊκό.
Η εξέλιξη αυτή, οδήγησε στην αγανάκτηση του αραβικού πληθυσμού της Παλαιστίνης, ο οποίος βλέποντας την αδικία που δέχθηκε, δηλαδή τις συνεχείς ιμπεριαλιστικής επεμβάσεις με στόχο την εξάλειψη της χώρας του, αντέδρασε με εξέγερση κατά της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Οι εξεγέρσεις καταστάληκαν και καταπνίγηκαν στο αίμα από τους Βρετανούς, ενώ παράλληλα ενθαρρύνθηκαν και οι σιωνιστικές οργανώσεις με την παροχή όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Το 1948, ισραηλινές τρομοκρατικές ομάδες που είχαν εκπαιδευτεί και υποστηριχτεί από τους Βρετανούς, ξεκίνησαν άγριες επιθέσεις κατά αμάχων παλαιστίνιων πολιτών. Οι επιθέσεις κατέλαβαν πόλεις και χωριά, εκδιώκοντας τους κατοίκους τους. Η έκρηξη βίας και η αύξηση του πανικού οδήγησαν τους Παλαιστίνιους σε μαζική διαφυγή προς τις γειτονικές αραβικές χώρες, με αποτέλεσμα μεγάλο αριθμό προσφύγων.
Στις 15 Μαΐου του 1948, ανακοινώθηκε η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ σε εδάφη που είχαν κατασχεθεί, κάτι που σημάδεψε τη συνέχεια του αγώνα για τα δικαιώματα και το έδαφος των παλαιστινίων.
Το κράτος του Ισραήλ βασίστηκε στο δικαίωμα των Εβραίων να εγκατασταθούν στην περιοχή, απολαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα και αφαίρεσε τα πολιτικά δικαιώματα από τους Παλαιστίνιους κατοίκους. Απαγορεύθηκε η επιστροφή των Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους και οι εκδιωγμένοι βρέθηκαν σε καταυλισμούς σε διάφορες χώρες της περιοχής.
Ύστερα από τη διακήρυξη της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισήλθαν στην Παλαιστίνη για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων.
Αποτελέσματα του πολέμου για την υπεράσπιση των Παλαιστινίων, ήταν:
Διαμελισμός της Παλαιστίνης σε τρία τμήματα:
- (α) Το 78% της εδαφικής έκτασης της Παλαιστίνης που κατέχεται από το Ισραήλ, (β) Τη Δυτική Όχθη, η οποία προσαρτήθηκε στην Ιορδανία –το 20,5% της χώρας, και (γ) Τη Λωρίδα της Γάζας – υπό αιγυπτιακή διοίκηση, 1,5% της χώρας.
- 750.000 Παλαιστίνιοι Άραβες ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους και κατέφυγαν κυρίως στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και το Λίβανο.
1960 - 1965
Στις 28 Μαϊου 1964, η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνική Συνδιάσκεψη συνέρχεται στην Ιερουσαλήμ, στην οποία εξαγγέλλεται η δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και συντάσσεται η «Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα».
Την ίδια χρονιά, ιδρύεται ο Παλαιστινιακός Εθνικός Στρατός – μια παλαιστινιακή στρατιωτική πρωτοπορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Η δημιουργία του Παλαιστινιακού εθνικού στρατού, θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα στην Ιστορία του Παλαιστινιακού κινήματος. Η παλαιστινιακή πολιτική οντότητα, αποκτά γερά θεμέλια μιας στρατιωτικής δύναμης.
Ως λογικό συνεπακόλουθο της κατάστασης, το 1965 σηματοδοτείται μια αποφασιστική καμπή στην πορεία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι μαχητές της Παλαιστινιακής αντίστασης («Φενταγίν»), αρχίζουν να χτυπούν στόχους στα κατεχόμενα εδάφη.
1967 – «Ο πόλεμος των 6 ημερών»
Το 1967, το κράτος του Ισραήλ εξαπολύει έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια στα τρία Αραβικά κράτη με τα οποία συνορεύει (Αίγυπτος, Συρία και Ιορδανία). Η επίθεση έμεινε γνωστή ως «Ο πόλεμος των 6 ημερών» και είχε ως αποτελέσματα:
- Η Δυτική Όχθη, η Λωρίδα της Γάζας, τα συριακά υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά, πέφτουν στα χέρια των σιωνιστικών δυνάμεων
- Όσοι ζούσαν στα Υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά, υπέφεραν την ίδια μοίρα.
- 410.000 επιπλέον Παλαιστίνιοι πρόσφυγες, υποχρεούνται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και καταφεύγουν στην Ανατολική Όχθη.
Την ίδια χρονιά, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ενέκρινε την Απόφαση αρ. 242, που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κατέλαβε κατά τον πόλεμο του Ιουνίου.
Παράλληλα, οι Εβραίοι πολίτες διάφορων χωρών παγκόσμια, υπό τις πιέσεις των Ισραηλινών, συνέχιζαν να μεταναστεύουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη.
Τον Οκτώβριου του 1967, η Συρία και η Αίγυπτος εμπλέκονται σε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Παρά τις αρχικές απώλειες, οι Ισραηλινοί με την υποστήριξη των ΗΠΑ, διατήρησαν όλα σχεδόν τα εδάφη που είχαν καταλάβει κατά τον Πόλεμο των έξι Ημερών. Εντούτοις, η Αίγυπτος επί προεδρίας Άνουαρ Ελ-Σαντάτ, υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας αναγνώρισης με το Ισραήλ και το Σινά επιστρέφεται στην Αίγυπτο υπό όρους.
1982 - Εισβολή Ισραήλ στον Λίβανο:
Τον Ιούνιο του 1982, το Ισραήλ εισέβαλε στα εδάφη του Λιβάνου και προχώρησε μέχρι τη Βηρυτό. Αυτή του η επέμβαση είχε σκοπό να φέρει στην εξουσία του Λιβάνου ένα καθεστώς πολιτοφυλακής με επικεφαλής σύμμαχο προς το Ισραήλ και να τερματίσει την παρουσία της PLO στο Λίβανο.
Αποτελέσματα εισβολής:
- Εκδίωξη των μαχητών της παλαιστινιακής αντίστασης εκτός συνόρων του Λιβάνου και καταστροφή της υποδομής της PLO, η οποία έδρευε στο Λίβανο μετά τη μεταφορά της από την Ιορδανία το 1970.
- 17.500 Λιβανέζοι και Παλαιστίνιοι νεκροί.
- Καταστροφή της οικονομικής ζωής και της υποδομής του Λιβάνου.
- Το Ισραήλ διατήρησε μια ζώνη ασφάλειας κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου.
1987 - Η πρώτη Ιντιφάτα
Το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας ξεκίνησαν την Ιντιφάτα (Λαϊκή εξέγερση), ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή. Τα αίτια της ήταν προφανώς οι συνεχείς κατασχέσεις γης, η εγκατάσταση εποίκων στην καρδιά των κατεχόμενων και η συστηματική και αδιάκοπη καταπίεση.
1993 – 1994: Συμφωνία του Όσλο:
Το 1993 διεξάγονται διαπραγματεύσεις για την ανταλλαγή εδαφών έναντι ειρήνης, στο Όσλο της Νορβηγίας, ανάμεσα στην PLO και το Ισραήλ. Η Συμφωνία υπογράφεται στον Λευκό Οίκο από τους Αραφάτ και Γιτζάκ Ράμπιν.
Η Συμφωνία προέβλεπε:
- Παροχή «σχετικής αυτονομίας στην Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης», που αναγνωρίζεται από το Ισραήλ.
- Επικράτηση ειρήνης.
- Διαγραφή από τη Χάρτα το PLO του άρθρου που αναφέρεται στην ολοκληρωτική καταστροφή του Κράτους του Ισραήλ.
- Αρχική αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων από το 60% της Λωρίδας της Γάζας, με πρόνοιες για περαιτέρω αποχωρήσεις εντός 5ετίας.
- Εντός 5ετίας να αντιμετωπιστούν μεταξύ PLO και Ισραήλ τα ζητήματα των εποίκων, της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, των προσφύγων, των οριστικών συνόρων.
Δεκαετία 2000
Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, υπαναχωρήσεις και κωλυσιεργίες εκ μέρους της ισραηλινής πλευράς, η παλαιστινιακή απογοήτευση κορυφώνεται, ιδιαίτερα, όταν ο Γιάσερ Αραφάτ τον Αύγουστο του 2000, στο Καμπ Ντέιβιντ, αρνείται να αποδεχτεί μια «συνολική» συμφωνία που δε δίνει στον παλαιστινιακό λαό παρά κατακερματισμένα κομμάτια γης, υπό τη διαρκή επιτήρηση του ισραηλινού στρατού, χωρίς έλεγχο των όποιων συνόρων και χωρίς καμία ρεαλιστική δυνατότητα ανεξάρτητης οικονομικής ανάπτυξης.
Η «συμφωνία του Όσλο» κατακρημνίζεται σε λουτρό αίματος, με την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα, τον Σεπτέμβρη του 2000, που ο ισραηλινός στρατός μεθοδικά κλιμάκωσε, δολοφονώντας άοπλους διαδηλωτές, επανακαταλαμβάνοντας θέσεις στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, επιβάλλοντας φονικούς αποκλεισμούς.
Η σημερινή κατάσταση στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη
Παρατίθενται συγκεκριμένα στοιχεία, τα οποία μπορούν να μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους μερίδα Παλαιστινίων ανά καιρούς επιδίδεται σε αντίποινα (βλ. Χαμάς) για την κατάσταση που δημιούργησαν οι έποικοι με τη στήριξη του κράτους του Ισραήλ στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη. Η κατανόηση αυτή, σε καμιά περίπτωση δεν συνεπάγει και επικρότησή τους. Δίνει όμως μια ενδεικτική εικόνα για την κατάσταση που επικρατεί επί του εδάφους:
- 80% του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. 80% εξαρτά την επιβίωση του μόνο από ανθρωπιστική βοήθεια, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας κυμαίνεται στα 17,2 χρόνια!
- Ο εποικισμός συνεχίζεται και επεκτείνεται κάθε χρόνο.
- Οι Παλαιστίνιοι βιώνουν καθημερινά καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξαθλίωση που τους επιβάλλεται.
- Καθημερινή επέκταση των παράνομων εποικισμών, κατεδαφίσεις σπιτιών, εκτοπισμός κοινοτήτων και δολοφονίες, κυρίως νέων, Παλαιστινίων (πέραν των 250 μέσα στο 2023)
- Διαχωρισμός του λαού με τείχη που θυμίζουν εποχές “apartheid” και παράνομοι διωγμοί Παλαιστινίων από τα ίδια τους τα σπίτια.
Τα χέρια της διεθνούς κοινότητας, είναι επίσης βαμμένα με το αίμα των παλαιστινίων!
Θα ήταν παράληψη εάν δεν αναφερόμασταν στις ασήκωτες ευθύνες της διεθνούς κοινότητας, όχι μόνο για τη σημερινή κατάσταση, αλλά και για τη διαχρονική στήριξη της στα εγκλήματα εις βάρος των Παλαιστινίων.
ΗΠΑ και Ε.Ε. διαχρονικά σφυρίζουν αδιάφορα σε κάθε παραβίαση του διεθνούς δικαίου από πλευράς Ισραήλ, ενώ παράλληλα δεν εφαρμόζεται κανένα από τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την ειρηνική επίλυση του ζητήματος.
Ακόμα και σήμερα, που ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί την γενοκτονία να συντελείται εξόφθαλμα με κυριολεκτικούς όρους, η διεθνής κοινότητα ως ουραγός των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, των ΗΠΑ και της ΕΕ, ακολουθεί λογική των «δύο μέτρων και δύο σταθμών» και τη λογική των «ίσων αποστάσεων», τη στιγμή που για δεκαετίες σωπαίνει απέναντι στα εγκλήματα εις βάρος του παλαιστινιακού λαού.
Η διαχρονική στήριξη της ΕΔΟΝ και του Διεθνούς Αντιιμπεριαλιστικού Κινήματος στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ελευθερία και αξιοπρέπεια
Διαχρονικά στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού και υποστηρίζουμε την αντίστασή του, μέχρι να επιτύχει το πλήρες δικαίωμά του να έχει το ανεξάρτητο κράτος του με βάση τα σύνορα του 1967, με πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ και την εφαρμογή όλων των νόμιμων διεθνών συμφωνιών. Καταδικάζουμε το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ και την κατοχή της Παλαιστίνης, που καθοδηγείται από την ισραηλινή επιθετικότητα, εργαλείο του ιμπεριαλισμού, η οποία σήμερα είναι χειρότερη από ποτέ, καθώς και την πολιτική εξόντωσης των Παλαιστινίων μέσω της κατοχής, των εποικισμών, των αναγκαστικών εκδιώξεων και της απομόνωσης των Παλαιστινίων, των οικονομικών φραγμών, του τείχους απαρτχάιντ και της συνεχούς φυλάκισης χιλιάδων Παλαιστινίων.
Σταύρος Αγαθού
Υπεύθυνος Γραφείου Διεθνών Σχέσεων Κ.Σ. ΕΔΟΝ.