Του Χριστόφορου Πιτταρά
Μέλος Συντακτικής Επιτροπής «Ν»
«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων» Τα πιο πάνω λόγια ειπώθηκαν από τον Αντόνιο Γκράμσι, Ιταλό κομμουνιστή που πέθανε στα μπουντρούμια του ιταλικού φασιστικού καθεστώτος. Σήμερα ο παλιός κόσμος ακόμη αρνείται πεισματικά να πεθάνει, αντίθετα εξαπολύει την σαπίλα και την δυσωδία του σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας. Ταυτόχρονα η αναγκαιότητα του νέου, που πασχίζει ακόμα να γεννηθεί γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες το παλιό, καπιταλιστικό σύστημα, επιστρατεύει ξανά τα πιο μαύρα και αποκρουστικά του εργαλεία για να αντικόψει το νέο, τις ιδέες της Αριστεράς, της νέας κοινωνίας, του σοσιαλισμού.
Ο φασισμός είναι το τελευταίο και πιο ισχυρό από αυτά τα εργαλεία του συστήματος, ένα σκυλί με λύσσα, που φυλάσσεται στην πίσω αυλή του, έτοιμο να ξαμοληθεί όταν ο αφέντης του το προστάξει, για να κατασπαράξει την σάρκα σε ότι προοδευτικό τον απειλεί. Σήμερα, ο φασισμός, προσπαθεί να μας πείσει ότι έρχεται από το μέλλον, καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει, κρύβοντας τα δόντια του και δίνοντας γελαστός το χέρι σε τμήματα της κοινωνίας. Η οικονομική κρίση και τα προβλήματα που αυτή προκαλεί στην διαβίωση του λαού, δημιουργούν το έδαφος για την εδραίωση του φαινομένου αυτού.
Τι είναι λοιπόν ο φασισμός
Είναι απλά μια βίαιη συμπεριφορά; ΌΧΙ, η βία είναι οργανικό κομμάτι του φασισμού, η κυρίαρχη πρακτική του θα μπορούσαμε να πούμε. Το ποιο σημαντικό είναι να κατανοήσουμε από πού εμφορείται αυτή η βία, αυτές οι πρακτικές. Ο φασισμός είναι ένα ιδεολόγημα, που μέσα από αυτό «υποστηρίζονται» οι πρακτικές του. Πεμπτουσία της ιδεολογίας του είναι ο φυλετικός διαχωρισμός των ανθρώπων. Χωρίζοντας έτσι τους ανθρώπους, οι φασίστες αυτοανακηρύσσονται ανώτεροι. Θεωρούν ότι η φυλή τους, το έθνος τους, υπερέχει από τα άλλα και είναι πάνω από αυτά. Για να το δικαιολογήσουν αυτό πολλές φορές καπηλεύονται την παράδοση και την ιστορία, την οποία τις πλείστες φορές προσαρμόζουν κατά το δοκούν. Χέρι χέρι με τον εθνικισμό ακολουθεί και ο σοβινισμός, δηλαδή το μίσος και η περιφρόνηση για τα άλλα έθνη. Ένα βήμα παρακάτω βρίσκεται και ο ρατσισμός, η πεποίθηση δηλαδή ότι στη φύση υπάρχουν κάποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά που καθιστούν τους φορείς τους κατώτερης «ποιότητας» ανθρώπους. Χαρακτηριστικά που δεν συνάδουν με την δική τους φυλετική καθαρότητα.
Με τον τρόπο αυτό πλάθουν τους «άλλους» που βρίσκονται απέναντι, που είναι οι εχθροί και οι υπαίτιοι για τα δείνα του έθνους. Μα φυσικά ο πρώτος «εχθρός» του έθνους είναι οι κομμουνιστές. Όχι μόνο γιατί οι κομμουνιστές αρνούνται να διαχωρίσουν τους ανθρώπους σε φυλές αλλά κυρίως γιατί απειλούν το σύστημα που αγκαλιάζουν οι ρίζες του φασισμού, γιατί οργανώνουν τους εργαζόμενους για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους και αυτό διασπά την (τόσο σημαντική για τους καπιταλιστές ) ενότητα του έθνους. Για να πετύχουν αυτήν την ενότητα και να θωρακίσουν το έθνους από τους «άλλους εχθρούς» το αναγάγουν σε μοναδική αρχή. Επομένως τα δημοκρατικά δικαιώματα, τα οργανωμένα σύνολά και η όποια μορφή συνδικαλισμού καταργούνται, ενώ παράλληλα αναπτύσσουν τον μιλιταρισμό στην κοινωνία, πείθοντας πολλούς να γίνουν «ήρωες» για αυτήν, ενώ ουσιαστικά γίνονται γρανάζι στην μηχανή της αστικής τάξης.
«Μα σήμερα έχουν αυτά πραγμάτωση μέσα στην κοινωνία ή είναι απλά απορρέοντα της ιστορίας;»
Το ΕΛΑΜ, η Χρυσή Αυγή αλλά και ο ΔΗΣΥ πολλές φορές στηρίζουν την επιχειρηματολογία τους στην εθνικιστική ρητορεία προσπαθώντας να καλλιεργήσουν το μίσος μεταξύ του λαού μας. Επιπρόσθετα στρέφονται ενάντια σε ανθρώπους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την χώρα γέννησης τους, είτε γιατί η χώρα τους φλέγεται στο καμίνι του πολέμου, που οι ιμπεριαλιστικές χώρες άναψαν, είτε για οικονομικούς λόγους, για να αναζητήσουν μια πιο αξιοπρεπή διαβίωση. Δεν είναι λίγες οι φορές που τα φασιστικά μορφώματα (ΕΛΑΜ, Χρυσή Αυγή κλπ) οργάνωσαν και οργανώνουν βίαιες επιθέσεις ενάντια σε πρόσφυγες και μετανάστες φτάνοντας αρκετές φορές μέχρι την δολοφονία τους. Ίσως θυμίζει παρελθόν αλλά δεν είναι η δολοφονική επίθεση στον Δημήτριο Κουσουρή που ξυλοφορτώθηκε άγρια από χρυσαυγίτες και μεταφέρθηκε αιμόφυρτος στο νοσοκομείο. Ούτε η επίθεση προς τον πρόσφυγα Ραχίμι Αλί, ο οποίος μαχαιρώθηκε ελάχιστα χιλιοστά μακριά από την καρδιά και στην κοιλιακή περιοχή, μετά από επίθεση τάγματος 15 χρυσαυγιτών. Ξημερώματα της 17ης Ιανουαρίου 2013 ένα μηχανάκι κλείνει τον δρόμο στον 27χρονο Σαχζάτ Λουκμάν και οι δύο χρυσαυγίτες επιβάτες του, οπλισμένοι με μαχαίρια, τον χτυπούν ανελέητα και τον αφήνουν νεκρό. Όπως νεκρό άφησαν και τον Παύλο Φύσσα μετά από δολοφονική επίθεση και επαγγελματικό μαχαίρωμα.
Δεν είναι ιστορίες από παρελθόν οι στρατιωτικές εκπαιδεύσεις των στελεχών της Χρυσής Αυγής και του ΕΛΑΜ, η στρατιωτική πειθαρχία τους (μιλιταρισμός) ή η προσήλωση τους στον αρχηγό (που ενσαρκώνει τον απόλυτο σκοπό). Μπορεί να θυμίζουν την νύκτα των κρυστάλλων οι οργανωμένες επιθέσεις σε συνοικίες με πρόσφυγες και μετανάστες, όπως στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα στην Αθήνα και την καταστροφή και το κάψιμο των μαγαζιών των ανθρώπων αυτών αλλά δεν είναι. Όπως ούτε οι εκδηλώσεις (12/3/2011) που καταλήγουν σε πορεία με απολογισμό 100 τραυματίες με 20 πολύ σοβαρά (12 άγρια μαχαιρωμένοι) λόγω του χρώματος στο δέρμα τους.
Χρέος μας να αντικόψουμε το παρελθών
Θυμίζουν το παρελθόν γιατί είναι η μπόχα της σαπίλας που έρχεται από τότε και δυστυχώς εξαπλώνεται στην κοινωνία. Πόσες φορές βρεθήκαμε μπροστά σε συζητήσεις που καταλήγουν «δεν είμαι ρατσιστής αλλά…»; Πόσοι συμπολίτες μας καμώνονται πως δεν είναι εθνικιστές αλλά θέτουν ως προμετωπίδα των κριτηρίων τους την εθνική προέλευση, σεξουαλική προτίμηση ή χρώμα του δέρματος και όχι το πλαίσιο των ηθικών κανόνων και δράσεων των ανθρώπων που βρίσκονται απέναντι τους. Ο δικός μας ρόλος, είναι πρωτίστως να κατανοήσουμε το φαινόμενο αυτό και έπειτα να το απογυμνώσουμε μπροστά στα μάτια της κοινωνίας, δείχνοντας μηδενική ανοχή.
*Άρθρο που κυκλοφόρησε στη Νεολαία Απριλίου