>> Μηχανισμός αποπροσανατολισμού και «αποστέρησης» της διεξόδου για τους λαούς
>> Αναπαραγωγή αντικομμουνισμού μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα
Ο αντικομουνισμός δεν είναι σημερινό φαινόμενο στον καπιταλισμό αλλά με εμφανίζεται σχεδόν με τη γέννηση του ιδίου του συστήματος. Η αστική τάξη κατανόησε πολύ σύντομα ότι η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει το σύστημα της είναι το διεθνές κουμουνιστικό κίνημα. Γι’ αυτό και ιστορικά, επιστρατεύει όλα της τα μέσα για να αποπροσανατολίσει τους λαούς.
Η κυρίαρχη τάξη, αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι μέσα στη σημερινή παγκόσμια κρίση τα αδιέξοδα που δημιουργεί ο καπιταλισμός δεν μπορούν να ξεπεραστούν, αλλά αντίθετα γίνονται όλο και πιο ανυπέρβλητα. Για το λόγο αυτό εξαπολύει μια άγρια επίθεση σε κάθε τι που μπορεί να δώσει ελπίδα στην ανθρωπότητα και μια εναλλακτική επιλογή υπέρβασης του καπιταλισμού. Στο στόχαστρο πρώτη από οτιδήποτε άλλο μπαίνει η πρωτοπόρα κοσμοθεωρία του κομμουνισμού.
Ο αντικομουνισμός στοχεύει στον αποπροσανατολισμό των μαζών και την ιδεολογική τους χειραγώγηση, έτσι ώστε να μετατρέπουν την κάθε λαϊκή αντίδραση σε ανώδυνα για το σύστημα ξεσπάσματα.
Αυτή η αντικομουνιστική υστερία εκφράζεται σήμερα μέσα από μνημόνια, κατασταλτικούς κανονισμούς, απαγορεύσεις, προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό και παραχάραξη της ιστορίας του 20ου αιώνα.
Ήδη από την πρώτη προλεταριακή επανάσταση, την Παρισινή Κομμούνα το 1871, ο φόβος της Γαλλικής άρχουσας τάξης την οδηγεί στην βίαιη καταστολή της επανάστασης. Από τότε όπως και ο Μαρξ ανέφερε στο Μανιφέστο, ολόκληρη η Ευρώπη συνασπίζεται σε ένα ιερό πόλεμο ενάντια στον κομμουνισμό.
Οι εκφάνσεις του αντικομουνισμού ποικίλουν και διαφέρουν ανάλογα με τη ιστορική περίοδο και τις συνθήκες που επικρατούν. Οι κύριες εκφάνσεις του αντικομουνισμού είναι η βία και η προπαγάνδα με στόχο την χειραγώγηση των λαών ώστε να μένουν μακριά από την οργανωμένη πάλη. Η βία μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα ήταν ο κύριος τρόπος αντιμετώπισης των κουμουνιστών. Τα κουμμουνιστικά κόμματα ως επί το πλείστον, βρίσκονταν στη παρανομία. Οι φυλακίσεις κουμουνιστών, οι διώξεις, τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις αποτελούσαν σχεδόν καθημερινά φαινόμενα που διασφαλίζονταν με νομοθετήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο αντικομουνιστικός νόμος που θεσπίστηκε στην Ελλάδα από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (γνωστό ως ιδιώνυμο), ο οποίος προέβλεπε εκτελέσεις και φυλακίσεις σε όσους διέδιδαν ανατρεπτικές - κουμουνιστικές ιδέες (βέβαια τέτοιου είδους νομοθετήματα αλλά και πιο σκληρά συναντιούνται στις δικτατορίες και στη μετεμφυλιακή περίοδο στην Ελλάδα).
Σήμερα με την ανάπτυξη της τεχνολογίας, η αστική τάξη αντλεί νέους τρόπους και χρησιμοποιεί κύρια την προπαγάνδα για να εκφράσει το αντικομουνιστικό της μένος. Αξιοποιώντας όλα τα μέσα που έχει στα χέρια της με πρώτα τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας επιτίθεται κατ’ ευθείαν στις συνειδήσεις των λαών και ιδιαίτερα της νεολαίας, ως πιο ευάλωτη που είναι. Είναι πολλές, για παράδειγμα, οι ταινίες που βασικό τους θέμα είναι ο αντικομμουνισμός. Ο «κακός κομμουνιστής» που στόχο έχει την καταστροφή του κόσμου και ο «καλός Αμερικάνος» που καταφέρνει να σώσει τον πλανήτη είναι ένα επαναλαμβανόμενο σενάριο στις Χολιγουντιανές ταινίες. Αξιοσημείωτος είναι και ο περίτεχνος τρόπος που πολλές φορές τα ΜΜΕ πλασάρουν στον τηλεθεατή εικόνες και αναφορές που καμία σχέση έχουν με το σενάριο αλλά και πάλι μας επηρεάζουν έμμεσα.
Επίσης ιδιαίτερα σημαντικό μέσο για διαδώσουν τις αντιλήψεις τους είναι το εκπαιδευτικό σύστημα. Ως «αδιαμφισβήτητη» πηγή γνώσης, η διδακτέα ύλη και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, χρησιμοποιούνται έτσι ώστε να παραδίδουν στην κοινωνία παραπλανημένους ή ημιμαθείς επιστήμονες, αποκρύβοντας ή ακόμα χειρότερα διαστρεβλώνοντας ιστορικές αλήθειες. Η διδακτέα ύλη της ιστορίας της Κύπρου αποτελεί ένα τέτοιο παράδειγμα όμως παρόλα αυτά πιο χαρακτηριστική είναι ακόμη η διδασκαλία της Ελληνικής ιστορίας. Από το δημοτικό μαθαίνουμε για το ιστορικό ΟΧΙ του Μεταξά, αλλά ποτέ δε διδαχτήκαμε ποιοι ήταν αυτοί που πραγματικά αντισταθήκαν ενώ η κυβέρνηση Μεταξά βρισκόταν στο Κάιρο. Και ο λόγος, φυσικά, είναι διότι στα βουνά ήταν οι αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ που ιδρυθήκαν από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας με στόχο την διεξαγωγή του εθνικοαπελευθερωτικού – αντιφασιστικού αγώνα. Παράλληλα ενώ διδασκόμαστε την ελληνική ιστορία από την Μυκηναϊκή περίοδο μέχρι και τη σύγχρονη, παραλείπεται η περίοδος του 1946 έως 1967 αποφεύγοντας την αναφορά στο εμφύλιο πόλεμο και την μετεμφυλιακή περίοδο η οποία στιγματίζεται με διώξεις και εκτελέσεις προοδευτικών ανθρώπων και κομμουνιστών, μια περίοδο έμμεσης δικτατορίας.
Η κυρίαρχη τάξη, θέλοντας να κρατηθεί μακριά από τις περιπέτειες που θα έχει αν ο λαός αντιληφθεί ότι μπορεί να ζήσει χωρίς αφεντικά, παίρνοντας την εξουσία στα χέρια του καλλιεργεί ολοένα και περισσότερο το αντικομουνιστικό αίσθημα.
Τι και αν θέλουν να μας πείσουν για το τέλος της ιστορίας και την παντοτινή κυριαρχία του καπιταλισμού, ο αντικομουνισμός καλά κρατεί. Τι είναι αυτό που τους φοβίζει; Ίσως το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιέται ακόμα πάνω από την Ευρώπη;
«Πρώτα ήρθαν για τους κομμουνιστές,
αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Μετά ήρθαν για τους Εβραίους,
αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές,
αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής.
Μετά ήρθαν για τους Καθολικούς,
αλλά δε διαμαρτυρήθηκα γιατί ήμουν Προτεστάντης.
Μετά ήρθαν για μένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να διαμαρτυρηθεί».
Μ. Μπρέχτ
-----------------------
ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ (ΜΕΡΟΣ 2Ο)
>> Ο αντικομμουνισμός στην ΕΕ
>> «Εργαλεία» αντικομμουνισμού
Ο αντικομμουνισμός, έχει ως στόχο να αποπροσανατολίζει τους λαούς και να τους χειραγωγεί ιδεολογικά ώστε να ξεσπούν με ανώδυνους για το σύστημα τρόπους. Προσπάθεια τους λοιπόν είναι να υπνωτίσουν τους λαούς με διαφόρους τρόπους, διότι αφύπνιση των εργαζομένων σημαίνει συστράτευση με τις προοδευτικές δυνάμεις και σύγκρουση με τις κατεστημένες δυνάμεις της συντήρησης.
Ο αντικομμουνισμός στην ΕΕ
Ο αντικομμουνισμός μέρος της ευρύτερης πολιτικής κατεύθυνσης της ΕΕ που από τα πρώτα χρόνια δημιουργίας της, εξαπολύει επιθετική πολιτική ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σήμερα, οι αναφορές στην κομμουνιστική ιδεολογία και τα σύμβολά της απαγορεύονται σε πολλές χώρες, ενώ κομμουνιστικά κόμματα και οργανώσεις είναι στην παρανομία. Τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η απαγόρευση της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας (KSM) και οι Βαλτικές χώρες στις οποίες επιβάλουν στους βετεράνους αντιφασίστες να αποκηρύξουν το παρελθόν τους. Την ίδια ώρα οι συνεργάτες των Ναζί τιμώνται σαν «ήρωες της ελευθερίας»!
Τρανή απόδειξη του ιδεολογικού πολέμου που ασκεί η ΕΕ ενάντια στους κομμουνιστές, είναι το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, όπου αναφέρεται μεταξύ άλλων: «η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπήρξε εξαρχής μια απάντηση στα δεινά που επέφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι και η ναζιστική τυραννία που οδήγησε στο Ολοκαύτωμα και στην επιβολή ολοκληρωτικών και αντιδημοκρατικών κομμουνιστικών καθεστώτων στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη…»
Σε αυτά τα πλαίσια, καθιερώθηκε η 23η Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκή ημέρα μνήμης κατά του σταλινισμού και ναζισμού». Πρόκειται για μια κατάπτυστη και ανιστόρητη προσπάθεια που στοχεύει στην πλαστογράφηση της ιστορίας και στην ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό. Θέλουν πάση θυσία να εξομοιώσουν τη βάρβαρη και απάνθρωπη φασιστική ιδεολογία με τη βαθιά ανθρώπινη κομμουνιστική ιδεολογία που αποτελεί ό,τι πιο προοδευτικό γέννησε ο ανθρώπινος νους.
Καθόλου τυχαία δεν είναι άλλωστε ούτε και η ανακήρυξη της 9ης Μαΐου (Μέρα της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών κατά του φασισμού) ως «μέρα της Ευρώπης».
Τα «εργαλεία» της αντικομμουνιστικής υστερίας
Αυτή η αντικομουνιστική υστερία εκφράζεται μέσα από μνημόνια, κατασταλτικούς κανονισμούς, απαγορεύσεις, προσπάθεια εξίσωσης του κομμουνισμού με το ναζισμό και παραχάραξη της ιστορίας του 20ου αιώνα.
Παράλληλα, ηρωοποιούν του ναζιστές, ξηλώνουν μνημεία της αντιφασιστικής νίκης των λαών (βλ. Εσθονία), επιστρατεύουν τις μυστικές υπηρεσίες για να παρακολουθούν την δραστηριότητα των κομμουνιστών και δημιουργούν μουσεία που «ερευνούν τα εγκλήματα του κομμουνισμού».
Παραδείγματα αντικομμουνισμού στην Ευρώπη (μικρό απόσπασμα!)
Στην Μολδαβία, το 2010 με απόφαση του εκτελούντος χρέη προέδρου, Μιχάι Γκίμπου, παρασημοφορήθηκαν με το κρατικό Παράσημο της Δημοκρατίας «οι αγωνιστές κατά του ολοκληρωτικού κομμουνιστικού κατοχικού καθεστώτος», μεταξύ των βραβευμένων ήταν συνεργάτες των ναζί. Η «επιτροπή» πρότεινε, επίσης, όπως απαγορευτούν τα σύμβολα του κομμουνισμού καθώς και η λέξη «κομμουνισμός» και των παράγωγων της. Παράλληλα με αυτά η 28η Ιούνη, μέρα που το 1940 μια σειρά εδάφη της φασιστικής Ρουμανίας απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό, δημιουργώντας τη Μολδαβική Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία, κηρύχτηκε ως μέρα «σοβιετικής κατοχής»
Στην Τσεχία, η Βουλή των Αντιπροσώπων το 2011, είχε θέσει σε συζήτηση το νομοσχέδιο για την επίσημη αναγνώριση της λεγόμενης «τρίτης αντίστασης», δηλαδή του λεγόμενου «αντικομουνιστικού αντιστασιακού κινήματος». Με αυτό το νόμο εκτός των άλλων οι «αγωνιστές» που δρούσαν κατά της σοσιαλιστικής εξουσίας, ακόμα και με εγκληματικές πράξεις, σαμποτάζ και δολιοφθορές την περίοδο 1948 - 1989, θα λάβουν το καθεστώς του «βετεράνου του πολέμου». Πρόκειται για την ίδια χώρα που το 2008 απαγόρευσε την λειτουργία της Κομμουνιστικής Ένωσης Νεολαίας της Τσεχίας με τον ισχυρισμό ότι στο καταστατικό της αναφέρει την αναγκαιότητα αντικατάστασης των ιδιωτικών μέσων παραγωγής από την κοινωνική ιδιοκτησία.
Στην Πολωνία, μέσα από το σύνταγμα όποτε κριθεί αναγκαίο, μπορεί να τεθεί εκτός νόμου το Κομουνιστικό Κόμμα. Συγκεκριμένα στο άρθρο 13 του συντάγματος αναφέρεται «Απαγορεύεται η ύπαρξη πολιτικών κομμάτων και άλλων οργανώσεων, που στα προγράμματα τους διαφαίνονται ολοκληρωτικές μέθοδοι και η πρακτική της δράσης του ναζισμού, φασισμού, κομμουνισμού…». Σε συνέχεια αυτού τον Ιούνη του 2010 εφαρμόστηκε νόμος που απαγόρευε τα κομμουνιστικά σύμβολα ταυτίζοντας τα με τα φασιστικά. Με αυτό το νόμο όσοι χρησιμοποιούσαν κομμουνιστικά σύμβολα κινδυνεύουν με πρόστιμα ή ακόμα και με φυλάκιση.
Στη Λετονία το κοινοβούλιο έχει απονείμει προνόμια σε όσους συμμετείχαν στις μονάδες των Ες Ες, τα οποία αρνείται για τους βετεράνους αντιφασίστες αγωνιστές.
Στις χώρες της Βαλτικής έχουν ψηφιστεί νόμοι που απαγορεύουν την κομμουνιστική ιδεολογία και την δράση κομμουνιστικών κομμάτων, ενώ στελέχη τους φυλακίζονται και δεν έχουν δικαίωμα στις εκλογές. Επίσης για τη χρήση του σφυροδρέπανου επιβάλλεται πρόστιμο ή φυλάκιση.
Η αντικομμουνιστική υστερία όμως δεν έχει σαν στόχο μόνο τους κουμουνιστές. Η ιστορία μας έχει διδάξει πως οι διώξεις σε βάρος των κομμουνιστών είναι μόνο η αρχή και πως γρήγορα επεκτείνονται ενάντια σε κάθε δημοκρατική φωνή. Όταν μια ιδεολογία και ένα κίνημα που είναι με το μέρος της ειρήνης και της κοινωνικής δικαιοσύνης μπαίνει στο στόχαστρο, τότε κάθε προοδευτικός και δημοκρατικά σκεπτόμενος πολίτης θα πρέπει να ανησυχεί.
Όλες οι προσπάθειες όσων υπηρετούν τον καπιταλισμό, να φράξουν το δρόμο της αναζήτησης του Σοσιαλισμού ως μόνης εναλλακτικής λύσης στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, δείχνουν το φόβο μπροστά στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια των λαών. Με αυτόν τον τρόπο επιχειρούν να δηλητηριάσουν κυρίως τις νέες γενιές και ταυτόχρονα να δώσουν άφεση αμαρτιών στα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού που διαπράχθηκαν και συνεχίζουν να διαπράττονται και σήμερα με το αιματοκύλισμα των λαών.
Καμία γραπτή δήλωση, καμία ιστορική διαστρέβλωση δεν μπορεί να παραγράψουν τη συντριβή του χιτλεροφασισμού από τη Σοβιετική Ένωση. Η μνήμη είκοσι εκατομμυρίων Σοβιετικών που θυσιάστηκαν για να τσακιστεί ο φασισμός δεν μπορεί να βεβηλωθεί.
-----------
Αντικομμουνισμός (Μέρος Γ’)
>> Ο αντικομμουνισμός στην Κύπρο
Ο αντικομουνισμός, που μελετήσαμε στα δύο προηγούμενα τεύχη δεν είναι κάτι ξένο για την κυπριακή πραγματικότητα. Το Κόμμα μας, από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του έζησε αλλεπάλληλα χτυπήματα αντικομουνισμού. Το 1931 και μετά τα Οκτωβριανά, η αποικιακή κυβέρνηση βρίσκει αφορμή και κηρύσσει, για πρώτη φορά αλλά όχι τελευταία, το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου παράνομο ενώ παράλληλα ηγέτες του όπως ο Βάτης και ο Σκελέας εξορίζονται. Έπειτα από 2 χρόνια η κυβέρνηση εφαρμόζει μια άλλη πάγια τακτική της άρχουσας τάξης, νομοθετεί ενάντια στον κομμουνισμό.
Όπως έγραφε η εφημερίδα «Ελευθερία»: «εν εκτάκτω έκδοσει της Εφημερίδας της Κυβέρνησης ημερομηνίας 31ης Ιουλίου, δημοσιεύεται νομοσχέδιο, προνοούν, ως ανφέρεται εν τίτλω του, περί τίνων τροποποιήσεων του εν Κύπρω ισχύοντος Ποινικού Κώδικος (1928-1932). Το νομοσχέδιο τούτο αποβλέπει κυρίως «εις αποτελεσματικήν άμυναν κατά του Κομμουνισμού, αλλά και εις αντιμετώπισιν πάσης άλλης παράνομου ενώσεως ή οργανώσεως.»
Με την κήρυξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι καταπιεστικοί αυτοί νόμοι ατονούν, εφόσον οι βρετανικές δυνάμεις έχουν ανάγκη να προσελκύσουν τους Κύπριους για να καταταχθούν στις βρετανικές δυνάμεις. Αυτό το κλίμα εκμεταλλεύεται και το ΚΚΚ και καταφέρνει τον Απρίλη του 1941, μετά από 10 χρόνια παρανομίας, να ιδρύσει το ΑΚΕΛ.
Σε αυτά τα βήματα του το νεοσύστατο ΑΚΕΛ βρίσκει νέες δυσκολίες. Με καθοδήγηση των αποικιοκρατών, ιδρύεται κόμμα εθνικοφρόνων με στόχο να διασπάσει τους εργαζομένους εφόσον το ΑΚΕΛ είχε ήδη μεγάλη επιρροή σε αυτούς. Ο Θεμιστοκλής Δέρβης, αρχηγός του κόμματος των «εθνικοφρόνων» σε επαρχιακή σύσκεψη στη Λευκωσία λέει ξεκάθαρα το σκοπό ίδρυσης τους: «Είμεθα υποχρεωμένοι να αναλάβωμεν εντατικόν αγώνα κατά του εσωτερικού εχθρού, του ΑΚΕΛ και όλων των παραφυγάδων του, των διαφόρων ποικιλωνθμων αυτονομιστών και εργατοπατέρων».
Όλοι αυτοί, αποικιοκράτες, εθνικόφρονες αλλά και η Εκκλησιαστική Ιεραρχία συμμάχησαν για να συντρίψουν τον κομμουνισμό. Αποκορύφωμα αυτής της αντικομμουνιστικής έξαρσης ήταν το 1948 η κάθοδος στο νησί, του γνωστού για την αντικομμουνιστική του δράση στην Ελλάδα, Γεώργιου Γρίβα. Όσες προσπάθειες και να γίνονταν όμως για αποδυνάμωση του ΑΚΕΛ, όχι μόνο δεν έβρισκαν ανταπόκριση αλλά το Κόμμα ολοένα και δυνάμωνε.
Η Εθνική Οργάνωσης Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) που από την πρώτη στιγμή της δείχνει τον αντκομμουνιστικό της χαρακτήρα. Στο καταστατικό του ΕΜΑΚ, αρχικής ονομασίας της ΕΟΚΑ αναφέρεται ότι «…δεν θα δεχθούμε κομμουνιστάς εις το ΕΜΑΚ κυριώς δια λόγους σκοπιμότητας..». Όμως δεν έμειναν μέχρι τον αποκλεισμό των κομμουνιστών από τον ένοπλο αγώνα ενάντια στους αποικιοκράτες αλλά προχώρησαν, όπως από την αρχή διαφαινόταν, στην προσπάθεια για εξουθένωση και διάλυση του ΑΚΕΛ.
Ο Γρίβας, αρχηγός της ΕΟΚΑ, σε επιστολή του προς τον Μακάριο το 1958 έγραφε: «Με την έναρξιν δράσεως θα βάλω χέρι αλύπητα και στους κομμουνιστάς προδότας και θα αρχίσω ανοικτό πόλεμο εναντίων των και με φυλλάδια, χρησιμοποιών και τα αποσχισθέντα εκ του ΑΚΕΛ ηγετικά στελέχη, τα οποία ζητούν να δράσουν». Έτσι αρχίζουν και οι δολοφονίες των αριστερών. Ο Ηλίας Ττοφαρή, ο Μιχάλης Πέτρου και ο Σάββας Μένοικος είναι μόνο μερικά από τα θύματα της αντικομμουνιστικής υστερίας.
Παράλληλα με αυτά το 1955 οι αποικιοκράτες, κηρύσσουν για άλλη μια φορά παράνομο το ΑΚΕΛ και μια σειρά οργανώσεις της Αριστεράς εκ των οποίων και η Ανορθωτική Οργάνωση Νεολαίας (προκάτοχος της ΕΔΟΝ).
Ο αντικομμουνισμός όμως δε σταματά με την Ανεξαρτησία της Κύπρου αλλά συνεχίζεται και εναρμονίζεται με τον αγώνα ενάντια στην νεαρή Κυπριακή Δημοκρατία. Αποκορύφωμα πολλών προσπαθειών για εξουδετέρωση του ΑΚΕΛ αλλά και ανατροπή του Μακαρίου ήταν το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974.
Το ΑΚΕΛ όμως δεν το έβαλε ποτέ κάτω, συνέχιζε και όλο και δυνάμωνε μέχρι που κατάφερε το 2008 να εκλέξει τον τότε Γενικό Γραμματέα του στο ύπατο αξίωμα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας. Αυτό δεν άφησε αδιάφορη την αστική τάξη και από τις πρώτες μέρες εκλογής του είδαμε ένα πρωτοφανή κλιμακούμενο πόλεμο σε βάρος του Προέδρου και της Αριστεράς. Ο αντικομμουνισμός στην Κύπρο εκφράζεται σήμερα με τον αντι-ΑΚΕΛισμό και τις συνεχείς προσπάθειες αποδυνάμωσης του ΑΚΕΛ. Η αντί-ΑΚΕΛική υστερία σήμερα εκφράζεται από ετερόκλητες δυνάμεις, παράγεται έντεχνα και αναπαράγεται ακόμα πιο μεθοδευμένα από τα ΜΜΕ.
Για το ΑΚΕΛ αλλά και για ολόκληρο το κομμουνιστικό κίνημα επιφυλάσσονται νέες δυσκολίες. Γνωρίζουμε ότι ο αντικομμουνισμός αποτελεί ισχυρό όπλο στην φαρέτρα του καπιταλισμού και χρησιμοποιείται σήμερα για να δίνει ανάσες ζωής στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα. Την ίδια στιγμή, γνωρίζουμε ότι η αντικομμουνιστική υστερία, όσο και αν εντείνεται, δεν μπορεί να σκοτώσει την ιδέα της ανατροπής και την μετάβαση σε μια ποιοτικά ανώτερη κοινωνία, την κοινωνία του σοσιαλισμού.
Σωτήρα Σωτηρίου
Επαρχιακή Υπεύθυνη Μορφωτικού Γραφείου ΕΔΟΝ Λάρνακας