Φίλες και Φίλοι γεια σας!
Καλωσορίσατε και σήμερα!
Τρίτη και τελευταία νύχτα του 37ου Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ!
Μετά από μήνες προετοιμασίας, πολλές μέρες και νύχτες ασταμάτητης δουλείας των μελών της ΕΔΟΝ, η μικρή πολιτεία του Φεστιβάλ, συνέχισε το ταξίδι της μέσα στον χρόνο, για 74 τώρα χρόνια.
- 4 σκηνές
- 100 και πλέον καλλιτέχνες, μπάντες, τραγουδιστές, μουσικοί, συγκροτήματα
- 3 χορευτικά σχήματα
- Γωνιά Τεχνών και Αθλητισμού
- Θεματικά Κέντρα, Τεχνίτες της Λαϊκής Παράδοσης, Παιδότοπος, Δικοινοτικό Στέκι και Διεθνείς Αντιπροσωπείες
- Βιβλιοπωλεία & Ντοκιμαντέρ
- Στέκια Μαθητών, Φοιτητών, Νέων Εργαζομένων
Αυτά και άλλα τόσα, απλώθηκαν απ’ άκρη σ’ άκρη, στην Τάφρο της Πύλης Αμμοχώστου.
Για ακόμα μια χρονιά, εδώ στο κέντρο της Λευκωσίας, η πόλη πάλλεται από τον ρυθμό των νέων ανθρώπων, αλλά και όσων νιώθουν νέοι! Εδώ όπου ο πολιτισμός ενώνεται με τον αγώνα, και η τέχνη γίνεται όπλο στα χέρια εκείνων των νέων, που πίστεψαν και πιστεύουν, πως το να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι ούτε τρέλα, ούτε ουτοπία, αλλά δικαιοσύνη.
Από μέρους των εκατοντάδων στελεχών της ΕΔΟΝ θέλουμε να πούμε ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους εσάς, που κάθε χρόνο αγκαλιάζετε τα Φεστιβάλ μας. Που κάθε χρόνο κατακλύζετε αυτό τον χώρο και μαζί με εσάς, γράφουμε νέες σελίδες στην ιστορία του Φεστιβαλικού κινήματος στην Κύπρο.
Ότι βλέπετε γύρω σας, δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει πραγματικότητα, αν έλειπε ένα βασικό στοιχείο. Εκείνο που δεν μπορείτε να συναντήσετε πουθενά αλλού. Αυτό που είναι η ψυχή και η καρδιά του Φεστιβάλ. Τους εκατοντάδες εθελοντές και εθελόντριες της ΕΔΟΝ, που δίνουν τη ψυχή τους, και με κόπο και μεράκι κουβαλούν στις πλάτες τους το Φεστιβάλ μέσα στις δεκαετίες.
Η μαγεία του εθελοντισμού εδώ, βρίσκει το απόγειο της.
Όχι ενός εθελοντισμού γενικού και αόριστου.
Αλλά ενός εθελοντισμού συντροφικού. Εκεί που ενώνεσαι με πολλούς άλλους κάτω από ένα κοινό όραμα, έναν κοινό σκοπό. Αντιλαμβανόμενος τη σημασία της επιτυχίας του ως ένα ακόμα λιθαράκι, για τον πιο μεγάλο, πιο ουσιαστικό σκοπό, αυτόν του να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.
Στην πορεία μας ως Οργάνωση, είχαμε και έχουμε την χαρά και την τιμή να έχουμε φίλους και σταθερούς συνοδοιπόρους τους ανθρώπους του πολιτισμού και των τεχνών!
Θέλουμε να πούμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, στους καλλιτέχνες που πέρασαν ή θα περάσουν, από όλες τις σκηνές του 37ου Φεστιβάλ. Όλα τα σχήματα μουσικά και χορευτικά που πέρασαν από τις σκηνές της Λαϊκής, του Παιδότοπου και της Μπουάτ.
Ευχαριστούμε τους Σάββα Χρυσοστόμου, Encarnita, Χριστόφορο Χριστοφή και τις μπάντες τους, όπως και τους On Tour που άνοιξαν τις 3 βραδιές μας.
Ευχαριστούμε τον Anser, τον Eversor, τον Tiny Jackal, τον Raibo, τον Lef Kay και τον Buzz, που έφεραν την Hip Hop, στην Κεντρική Σκηνή του Φεστιβάλ.
Ευχαριστούμε τους Χρίστο Νικολόπουλο, Πίτσα Παπαδοπούλου, Στέλιο Διονυσίου, Δημήτρη Μπάση, Βίκυ Καρατζόγλου και τους Γιαγκίνηδες που έδωσαν ένα νέο αέρα στην αναβαθμισμένη μας Λαϊκή Σκηνή.
Ευχαριστούμε τους Πάνο Βλάχο, Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη που μας ταξίδεψαν τα προηγούμενα βράδια.
Καλωσορίζουμε και ευχαριστούμε που είναι παρών στο πιστό του ραντεβού, τον ζωντανό θρύλο της ελληνικής μουσικής, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου που θα πάρει σε λίγο τη σκυτάλη.
Φίλες και Φίλοι,
Το 37ο Φεστιβάλ πραγματοποιείται κάτω από το σύνθημα:
«Πολεμάμε και Τραγουδάμε – Για το ψωμί, τη λευτεριά, για τον καινούριο κόσμο»
Πολεμάμε πρώτα και κύρια για τον τόπο μας. Που συνεχίζει να ζει μοιρασμένος. Για να σπάσουμε την παραίτηση. Για να καταρρίψουμε την πιο επικίνδυνη ψευδαίσθηση, τάχα ότι η μη λύση του Κυπριακού σημαίνει «συνεχίζουμε όπως είμαστε». Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο, αν ο μοι γένοιτο επέλθει οριστικό ναυάγιο. Καμία σύγκρουση δεν μένει για πάντα παγωμένη. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων μας το υπενθυμίζουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Όσοι αρνητικοί και να είναι οι συσχετισμοί, δεν δικαιούμαστε να τα παρατήσουμε. Η Κύπρος είναι πολύ μικρή για να είναι μοιρασμένη.
Παραμένουμε η δύναμη του αγώνα μέσα στη νέα γενιά και αγωνιζόμαστε για την Παιδεία που μας αξίζει.
Δίνουμε τη μάχη μέσα στα σχολεία, για ένα πραγματικά ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο. Που δεν θα ασχολείται με το αν οι μαθητές έχουν μακριά μαλλιά ή όχι, αν κουβαλούν το κινητό μαζί τους ή όχι. Αλλά για το τι μαθαίνουν, πως το μαθαίνουν και σε τι συνθήκες.
Παραμένουμε εκείνη η «ενοχλητική» για αυτούς φωνή, μέσα σε κάθε Πανεπιστήμιο και χώρο σπουδών του εξωτερικού, που ζητά ενίσχυση της κρατικής φοιτητικής μέριμνας, για στήριξη των φοιτητών-φοιτητριών, που ζητά ανάπτυξη των δημόσιων πανεπιστημίων της χώρας μας, προς όφελος της κοινωνίας και των αναγκών της, και όχι της αγοράς.
Παλεύουμε για τον κόσμο της δουλειάς, αυτόν που παράγει τον πλούτο.
Συνεχίζουμε τον αγώνα, με θέσεις και προτάσεις, για να σταματήσουν οι νέοι άνθρωποι να θεωρούν πως το να αποκτήσουν τη δική τους στέγη είναι συζήτηση της πλάκας ή ένα κακό αστείο.
Ζούμε σε μια χώρα που η κυβέρνηση μας λέει καθημερινά, πως έχουμε από τους καλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης. Πως μειώνεται το δημόσιο χρέος. Πως ο πλούτος που παράγεται σε αυτή την χώρα, μεγαλώνει. Δεν μας λέει όμως το πιο βασικό. Δεν μας λέει το πιο κύριο.
Που πάει ο πλούτος που παράγεται; Πως κατανέμεται αυτός ο πλούτος;
Που πάει τελικά η ανάπτυξη όταν το 20% των εργαζομένων της Κύπρου είναι χαμηλόμισθοι και πάνω από το 40% των εργαζομένων παίρνει λιγότερα από 1500ευρώ μικτά στην Κύπρο με το κόστος ζωής του 2025.
Η ΕΔΟΝ μαζί με το ΑΚΕΛ δείχνουμε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί.
Διεκδικούμε ουσιαστική αύξηση του κατώτατου μισθού, ετήσια αναπροσαρμογή του με βάση την ΑΤΑ και ωριαία απόδοσή του. Διεκδικούμε η ΑΤΑ να επεκταθεί για να καλύψει όλους τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα και να αποδίδεται με βάση τη φιλοσοφία της, που είναι η αποκατάσταση της αγοραστικής δύναμης των μισθών. Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα της ΠΕΟ είναι σε θέση μάχης για τα όσα δικαιούμαστε. Παραμένουμε δίπλα τους σε αυτή την προσπάθεια.
Σε όλες αυτές τις προσπάθειες της Αριστεράς η κυβέρνηση πότε προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι, πότε κάνει πως τις αγνοεί.
Τις αγνοεί βέβαια μέχρι να αγγίξουμε «Αγία Τράπεζα» της Κυπριακής Δεξιάς. Τις αγαπημένες τους τράπεζες. Εκεί επιστρατεύουν κάθε δυνατό μέσο για να μείνουν αυτές στο απυρόβλητο. Γιατί όταν το ΑΚΕΛ κατέθεσε πρόταση νόμου για φορολόγηση των υπερκερδών των τραπεζών, εκεί, κατέβασαν θεούς και δαίμονες για να το σταματήσουν. Εκεί φάνηκε το ποιος είναι ποιος.
Φίλες και Φίλοι,
Για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουν ορθωθεί τόσα πολλά ερωτηματικά για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Η ΕΔΟΝ απαντά, όπως απαντούσε πάντα.
Στεκόμαστε από την πρώτη στιγμή, δίπλα στον ηρωικό παλαιστινιακό λαό, που δολοφονείται καθημερινά. Το Ισραήλ συνεχίζει τη γενοκτονία, τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας σε βάρος των Παλαιστινίων, πλήττοντας σχολεία, προσφυγικούς καταυλισμούς και διανομές τροφίμων.
Μόνο ντροπή, μπορούμε να εκφράσουμε για την κυβέρνηση του Νίκου Χριστοδουλίδη που συνεχίζει να μην μπορεί να αρθρώσει λέξη για το έγκλημα, την ίδια στιγμή που εν μέσω γενοκτονίας, ξεπλένει την ακροδεξιά σιωνιστική κυβέρνηση Νετανιάχου.
Ντροπή και στους ιμπεριαλιστές υποκριτές της Ε.Ε. και της Δύσης που με ευχολόγια χαϊδεύουν τον στρατηγικό τους σύμμαχο, που διαφυλάσσει τα γεωπολιτικά και οικονομικά τους συμφέροντα. Αυτών και των μονοπωλίων τους.
Φίλες και Φίλοι,
Συναγωνιστές – Συναγωνίστριες,
Ξοδεύτηκαν πολλά λεφτά, χύθηκε πολλή μελάνι για να πείσουν τους πάντες πως η ιστορία τέλειωσε.
Πως η αλληλεγγύη, η οργάνωση και ο αγώνας, είναι εκθέματα σε μουσεία.
Πως το εγώ νίκησε και το δίκιο κρύφτηκε.
Πως η κάθε συνείδηση μπορεί να αγοραστεί.
Ε λοιπόν, τους λέμε, πως είναι γελασμένοι.
Κάθε άνθρωπος που σηκώνει κεφάλι, είναι και μια ήττα για το σύστημα.
Κάθε Παλαιστινιακή σημαία που σηκώνεται στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις στην Ουάσιγκτον, στο Λονδίνο, στη Λευκωσία, στη Χάγη, στη Λεμεσό, στο Σίδνεϋ, είναι χαστούκι στους εμπόρους του πολέμου.
Κάθε νέος άνθρωπος που οργανώνεται στις γραμμές μας, είναι ένα νέο λουλούδι που ανθίζει.
Τα περήφανα μέλη της ΕΔΟΝ είναι εδώ!
Αυτοί που στον κόσμο της βαρβαρότητας, επιλέγουν την πλευρά της Αντίστασης.
Που στον κόσμο της αδικίας, στέκονται δίπλα στους καταπιεσμένους.
Αυτούς που τους γοητεύει το εμείς και αποστρέφονται το εγώ.
Αυτούς που αντί το «πέτυχα», προτιμούν το «τα καταφέραμε»
Γιατί στην τελική, όπως λέει και ο ποιητής:
«οι άνθρωποι – σύντροφε – ζουν απ’ τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων»
Είμαστε εδώ!
Καλούς αγώνες!
Λευτεριά στην Κύπρο
Λευτεριά στον Παλαιστίνη
Το δίκιο θα νικήσει!
