Όπως και να ‘ναι τούτη γη, θα ‘μαι στην πρώτη τη γραμμή

Από πού να ξεκινήσουμε άραγε; Μήπως από τη μείωση του προϋπολογισμού του πακέτου κρατικής φοιτητικής μέριμνας; Τη μείωση της φοιτητικής χορηγίας; Τη μείωση του προϋπολογισμού του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών Κύπρου; Tη μείωση του προϋπολογισμού του Υπουργείου Παιδείας κατά 40 εκ.; Τη μείωση του προϋπολογισμού του Πανεπιστημίου Κύπρου κατά 2.5 εκ. ή το κουτσούρεμα της Παιδείας μέσα από τα όσα ακούγονται για τον κατάλογο διοριστέων;

Που την κρύβατε τόση κοινωνική ευαισθησία κύριε Πολυβίου;

Άκουσα με πολύ προσοχή το διάλογο μεταξύ του κ. Πόλυ Πολυβίου και του Λάζαρου Μαύρου, στο ράδιο πρώτο, το πρωινό της Πέμπτης (5 Δεκεμβρίου 2013). Η όλη στάση και συμπεριφορά του κ. Πόλυ Πολυβίου, φωτογράφιζε ένα άνθρωπο θυμωμένο ο οποίος για να δικαιολογήσει τα λάθη του, έριξε πυρά σε άλλους. Γι’ αυτό το λόγο θεωρώ ότι δίκασε και καταδίκασε στον «αέρα» τον Δημήτρη Χριστόφια.

Σε αυτό το παραμύθι ΕΣΥ γράφεις το τέλος!

Μια φορά και έναν καιρό, στην Ελλάδα, την Ισπανία, την Ιταλία και σε ένα σωρό άλλες χώρες οι εργαζόμενοι ήταν άπληστοι.  Δεν φτάνει που οι καλοί επιχειρηματίες τους έδιναν δουλειά και δεν τους άφηναν στο δρόμο, ζητούσαν συνεχώς αύξηση στο μισθό, δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, δημόσια και δωρεάν παιδεία για τους ίδιους και τα παιδιά τους, καλές συνθήκες εργασίας, δουλειά με δικαιώματα. (άκουσον άκουσον!!)

Τώρα τι θα κάνεις;

Είχαμε φτάσει και είχαμε φτιάξει μια εποχή κοινωνικής ευημερίας, όπου όμως έλειπαν οι αρχές και οι αξίες.  Χτίζαμε πολλά κι απολαμβάναμε λίγα, μετράγαμε την αξία του ανθρώπου με τα τετραγωνικά του σπιτιού του και με τα κυβικά του αυτοκινήτου του. Ούτως ή άλλως έτσι μας έμαθε το σύστημα. Αυτό το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Να μην έχουμε αξίες, ούτε ιδανικά. Να καταπατούμε τον άνθρωπο για να μπορούμε να αγοράζουμε επαύλεις και υπερπολυτελή αυτοκίνητα.

© 2025 EDON. All Rights Reserved.