της Γης οι δούλοι κι οι ραγιάδες, μοναχοί τους θα σωθούν...
Με την έναρξη του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, η Β’ Διεθνής είχε πια χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά, αφού οι ηγέτες των περισσοτέρων κομμάτων που συμμετείχαν σε αυτή, συντάχτηκαν με την άρχουσα τάξη των χωρών τους υπέρ του πολέμου. Αυτό οδήγησε στη διάλυση της Β’ Διεθνούς, το 1914.
Τα χρόνια που ακολούθησαν, οι φρικτές συνέπειες που άφησε πίσω του ο Α’ΠΠ, οδήγησε σε διεθνείς αντιπολεμικές συνδιασκέψεις, που στην πλειοψηφία τους γίνονταν από τα εργατικά κόμματα. Οι συναντήσεις αυτές έδειξαν ότι υπήρχε έδαφος για την ίδρυση της Γ’ Διεθνούς.
Το 1917, συνέβηκε ένα από τα μεγαλύτερα γεγονότα στην ανθρώπινη ιστορία. Η Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία, έφερε για πρώτη φορά το Λαό στην εξουσία! Ήταν αναμφίβολα μια μεγάλη επιβεβαίωση του Μαρξισμού ως κοσμοθεωρία και ουσιαστικά έδωσε την ώθηση που χρειαζόταν το εργατικό κίνημα παγκόσμια, για να πιστέψει στις δυνάμεις του.
Με το μήνυμα της μεγάλης νίκης της Οκτωβριανής Επανάστασης να φτάνει σε όλες τις άκρες της γης και με καθοδήγηση τις αρχές του μαρξισμού-λενινισμού, κομμουνιστικά κόμματα ιδρύθηκαν σε πολλές χώρες, με την Κύπρο να μην αποτελεί εξαίρεση, αφού το 1926 ιδρύεται το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου.
Ο ηγέτης της Οκτωβριανής Επανάστασης, Β. Ι. Λένιν, αναγνωρίζοντας τη σημασία και την αναγκαιότητα ύπαρξης συντονισμού των κομμουνιστικών κομμάτων σε διεθνές επίπεδο, έθεσε σκοπό την ίδρυση μιας νέας Διεθνούς, η οποία θα ήταν απαλλαγμένη από τον οπορτουνισμό και θα αποτελούσε το συντονιστικό κέντρο των ΚΚ παγκοσμίως. Έτσι, με τις ευνοϊκές συνθήκες που δημιουργήθηκαν, ξεκίνησε μια διαδικασία συσπείρωσης όλων των επαναστατικών, διεθνιστικών στοιχείων στο διεθνές εργατικό κίνημα.
Αυτό πραγματοποιήθηκε το Μάρτη του 1919, με το ιδρυτικό συνέδριο της Γ’ Διεθνούς, να καλωσορίζει αντιπρόσωπους από 35 κομμουνιστικά κόμματα, κομμουνιστικές ομάδες και εργατικές σοσιαλιστικές οργανώσεις διαφόρων χωρών.
Το Συνέδριο, το οποίο διεξήχθηκε με την παρουσία και καθοδήγηση του Λένιν, διατύπωσε το σπουδαίο ντοκουμέντο «Μανιφέστο προς το Διεθνές Προλεταριάτο» και ξεκαθάρισε τον κομμουνιστικό χαρακτήρα της Γ’ Διεθνούς.
Στην ουσία, η Γ’ Διεθνής συσπείρωνε τα Κομμουνιστικά Κόμματα γύρω από το στόχο της επανάστασης και του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού σε κάθε χώρα. Στήριζε τους αντιιμπεριαλιστικούς - αντιαποικιακούς αγώνες που διεξήγαγαν οι Λαοί παγκόσμια και σε αντίθεση με τη Β’ Διεθνή, ενίσχυε τη διεθνιστική αλληλεγγύη.
Στις 15 του Μάη 1943 το Προεδρείο της Κομουνιστικής Διεθνούς, εισηγήθηκε τη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Κύριος λόγος για την αυτοδιάλυση της Γ’ Διεθνούς, ήταν η ανάγκη για ολοκληρωτική συμμετοχή των Λαών στον αντιχιτλερικό αγώνα, που φάνηκε ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί αποτελεσματικότερα από την πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, όταν αναπτύσσεται στα πλαίσια της χώρας του. Ταυτόχρονα όμως, η δυνατότητα συντονισμού που παρείχε η Διεθνής, εγκαταλείφθηκε λόγω διαφωνιών σε ιδεολογικό επίπεδο και ρήξεων μεταξύ των Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Όσον αφορά το σήμερα, «ο χώρος της Αριστεράς δεν είναι ομοιογενής και η συνοχή του έχει εξασθενήσει, ιδιαίτερα μετά την κρίση που πυροδότησε στο παγκόσμιο αριστερό κίνημα η διάλυση των σοσιαλιστικών κρατών. Είναι όμως πεποίθησή μας ότι η κομμουνιστική αριστερά μπορεί, αντικρίζοντας με κριτικό πνεύμα την ιστορία του κινήματός μας και αντανακλώντας με ταξική συνέπεια τις σύγχρονες συνθήκες και μηνύματα καθώς και αξιοποιώντας σωστά τις δυνατότητες συμμαχιών με πολιτικά και κοινωνικά κινήματα, να αποτελέσει τον αντίποδα στον πόλεμο και σε όλες εκείνες τις πολιτικές, που σπρώχνουν την ανθρωπότητα στη μιζέρια και την εξαθλίωση και να δώσει προοπτική στο όραμα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού». (από τις Θέσεις προς το 16ο Συνέδριο της ΕΔΟΝ)