Αγαπητοί προσκεκλημένοι,
Συντρόφισσες, σύντροφοι,
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,
Φίλες και φίλοι,
18 Νοεμβρίου 1973. Στην οδό Πατησίων και Στουρνάρη γωνία, ένας νεαρός κατάφερε να ξεφύγει από τους αστυφύλακες που τον χτυπούσαν. Ο Νικόλαος Ντερτιλής, Ταξίαρχος και επιτελάρχης, γνωστός χουντικός έβγαλε το περίστροφο του και πυροβόλησε. Μπήκε στο αυτοκίνητο και είπε στον οδηγό του καμαρώνοντας "Με παραδέχεσαι, ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"». Μόλις είχε σκοτώσει τον 20χρονο Μιχάλη Μυρογιάννη. Διομήδης Κομνηνός 17 ετών. Τορίλ Μαργκέθ, 22 ετών. Βασίλης Φάμελλος, 26 ετών. Γιώργος Σαμούρης, 22 ετών. Δημήτρης Κυριακόπουλος 35 ετών. Σπύρος Μαρίνος, 31 ετών. Νικόλαος Μαρκουλής, 24 ετών. Στυλιανός Καραγιώργης, 19 ετών. Μάρκος Καραμανής, 23 ετών. Αλέξανδρος Σπαρτίδης, 16 ετών. Αλέξανδρος Βασίλης Καράκας, 43 ετών. Ανδρέας Κούμπος, 63 ετών.
Ας σηκώνει όσα πανό θέλει η κερκίδα του ΑΠΟΕΛ. Ας πουν όσα ψέματα θέλουν στις συνάξεις της Χρυσής Αυγής. Ας τα επαναλάβει όσες φορές θέλει το παραμάγαζο της εδώ στην Κύπρο, το ΕΛΑΜ. Τα ψέματα τους, θα εξανεμίζονται πάντα απέναντι από την αιματοβαμμένη ελληνική σημαία της εξέγερσης. Θα γίνονται σκόνη κάθε χρόνο από τα κόκκινα γαρύφαλλα που κρατούν ζωντανή τη μνήμη στο προσκλητήριο νεκρών. Θα διαλύονται κάθε χρόνο από τις χιλιάδες γροθιές μνήμης και τιμής της λαϊκής εξέγερσης της 17ης Νοεμβρίου. Θα υποχωρούν πάντα μπροστά στις χιλιάδες νεανικές καρδιές που σηκώνουν ψηλά τα λάβαρα και αγωνίζονται.
Φίλες και φίλοι,
Τιμώντας την εξέγερση του Πολυτεχνείου, τιμούμε τους χιλιάδες νέους που αγωνίστηκαν βροντοφωνάζοντας μέσα στα πέτρινα χρόνια της χούντας για δημοκρατία, ελευθερία, ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Μέσα στην ομερτά που είχε επιβάλει η Χούντα, το κίνημα ενάντια στη δικτατορία ήταν ένα καζάνι που σιγόβραζε. Με απεργίες και κινητοποιήσεις. Με δουλειά μέσα στην παρανομία. Το φοιτητικό κίνημα έκανε το μεγάλο βήμα το 1973. Τα συνθήματα ξεκίνησαν από την ταράτσα της Νομικής τον Φλεβάρη. Σύντομα απλώθηκαν. Το Νιόβρη έφτασαν μέχρι το Πολυτεχνείο και συγκλόνισαν τη χώρα ολόκληρη. Οι χουντικοί αντέδρασαν ως γνήσιοι φασίστες. Έστειλαν τα τανκς να ισοπεδώσουν την εξέγερση. «Τσογλάνια, ρεζιλεύετε το στράτευμα», φώναξε στους φοιτητές ο επικεφαλής της ίλης που στάθηκε απέναντι από το Πολυτεχνείο. Και έδωσε τη διαταγή. Αμέσως μετά η Χούντα κήρυξε στρατιωτικό νόμο. Πολιτικές δολοφονίες, εν ψυχρώ εκτελέσεις και ασταμάτητα βασανιστήρια. Στο Πόρισμα του Εισαγγελέα Τσεβά μπορεί κάποιος να εντοπίσει το δολοφονικό οίστρο της Χούντας στο μεγαλείο του. Είναι χαρακτηριστική η ομολογία ενός Ανθυπίλαρχου που έλεγε στους συναδέλφους του ότι «γάζωσε πολλούς και μια κοπέλα την έκοψε στη μέση».
Πενήντα χρόνια μετά την 21η Απριλίου του 1967 που οι χουντικοί επέβαλαν στρατιωτική δικτατορία, οι σημερινοί απολογητές και υπερασπιστές τους ελπίζουν ότι θα ξεχάσουμε την ιστορική αλήθεια, για να μπορέσουν να μας επιβάλουν το δικό τους μύθο. Μας λένε: «Μπορεί να ήταν Χούντα αλλά αγαπούσαν την Ελλάδα, ήταν πατριώτες οι άνθρωποι». Πώς αγαπά την πατρίδα του κάποιος που την ξεπουλά σε ξένους αφέντες; Πώς είναι πατριώτης κάποιος που λαμβάνει εντολές όχι από το λαό, αλλά από τον ιμπεριαλισμό; Η Χούντα στην Ελλάδα επιβλήθηκε μέσα σε ένα βράδυ, αλλά οι χουντικοί δεν γεννήθηκαν μέσα σε ένα βράδυ. Ανατράφηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο. Πριν από τον Απρίλη του 1967 λειτουργούσαν στην Ελλάδα περίπου 50 νεοναζιστικές οργανώσεις. Η «Αντικομμουνιστική Σταυροφορία της Ελλάδας» ήταν η μεγαλύτερη και ο αρχηγός της ήταν γνωστός από την περίοδο της Κατοχής, αφού ορκιζόταν στο όνομα του Χίτλερ. Εξίσου γνωστή ήταν η «Εθνική Κοινωνική Οργάνωση Φοιτητών» (ΕΚΟΦ), ενώ στο πλαίσιο της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών είχε συγκροτηθεί από την κυβέρνηση της Εθνικής Ριζοσπαστικής Ενώσεως (ΕΡΕ), μία επιτροπή με σκοπό να «επιβλέψει» τη δράση αυτών των ομάδων. Υπεύθυνος της επιτροπής ήταν ο μετέπειτα δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος.
Την κατάλληλη στιγμή το ΝΑΤΟ εφάρμοσε τα σχέδια του. Ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού Σπαντιδάκης, έγραψε στο Βήμα, μόλις έχασε το κυβερνητικό αξίωμα, το 1971: «Η γνώμη μου περί της ανάγκης επεμβάσεως του στρατού αποκρυσταλλώθηκε αρκετούς μήνες προ του Απριλίου και η διαταγή μου προς τους συνταγματάρχες Γ. Παπαδόπουλο και Ν. Μακαρέζο, περί προσαρμογής του σχεδίου «Προμηθεύς» εδόθη τα μέσα Φεβρουαρίου 1967». Το σχέδιο «Προμηθεύς» καταστρώθηκε στα αρχηγεία του ΝΑΤΟ και τον Απρίλιο πήρε σάρκα και οστά.
Μας λένε: «Μπορεί να ήταν Χούντα, αλλά δεν πείνασε κανένας στην Ελλάδα τότε, δεν έκλεψαν ούτε ένα ευρώ και πέθαναν τίμιοι στη φυλακή». Άλλο ένα παραμύθι αυτών που επιμένουν να αναστήσουν το ψοφοπούλι της Χούντας. Είναι αλήθεια ότι δόθηκαν άφθονα δολάρια στη Χούντα. Οι ΗΠΑ της χορήγησαν μέσα σε δύο χρόνια 400 εκατομμύρια δολάρια. Τόσα και άλλα τόσα, προσέφεραν πολυεθνικές όπως η Ζήμενς και η Κρουπ. Οι Χουντικοί ανταπέδωσαν: απάλλαξαν το ξένο κεφάλαιο από κάθε φορολογία, έδωσαν στους εφοπλιστές προνόμια και άπειρες διευκολύνσεις, ενώ κατοχύρωσαν συνταγματικά το αδασμολόγητο για τις ξένες πολυεθνικές. Όσο για το αν καταχράστηκαν λεφτά του δημοσίου, ή το πόσο «τίμιοι» ήταν, μιλούν τα γεγονότα. Από τις πρώτες πολιτικές τους πράξεις, ήταν να υπερδιπλασιάσουν τους μισθούς τους. Μέσα σε έξι χρόνια το δημόσιο χρέος της Ελλάδας πολλαπλασιάστηκε, αλλά ο Παπαδόπουλος συνέχιζε ανενόχλητος. Η τιμιότητα του ήταν τόση, που κάθε βράδυ φωταγωγούσε την έπαυλη του με έξοδα του δημοσίου!
Φίλες και φίλοι,
«Τι ωφελεί να τα συζητούμε όλα αυτά σήμερα», θα μπορούσε να διερωτηθεί κάποιος. Πρώτα και κύρια τα συζητούμε γιατί γνωρίζοντας την ιστορία δεν κρατούμε μόνο άσβεστη τη μνήμη, αλλά σηκώνουμε ψηλά και τη συνείδηση. Αν πριν από δέκα χρόνια κάποιος μας έλεγε ότι νοσταλγοί του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄, οπαδοί του Ντερτιλή που ολοφύρονται πάνω από το πτώμα του και τον μνημονεύουν περίπου ως ήρωα θα κάθονταν στα βουλευτικά έδρανα του τόπου μας, τουλάχιστον θα τους λέγαμε τρελούς. Όμως σήμερα αυτό συμβαίνει. Και αν μέχρι στιγμής προσπαθούν να κρατήσουν χαμηλούς τόνους μέσα στη Βουλή ή στα τηλεοπτικά πάνελ, δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία ότι εκεί που τους παίρνει ετοιμάζουν τις εφεδρείες τους. Ότι σπέρνουν τον αντικομμουνισμό, το μίσος και την υστερία μέσα στη νεολαία, μέσα στις κερκίδες, μέσα στην κοινωνία. Τι άλλο από μίσος και υστερία μπορεί να είναι να οργανώνει κάποιος αιμοδοσία ή συσσίτια «μόνο για Έλληνες»; Τι είδους φιλανθρωπία είναι αυτή που αρνείται τη ζωή ή ένα πιάτο φαΐ σε ένα άλλον άνθρωπο, απλώς και μόνο επειδή είναι διαφορετικός;
Και ας μην καμώνεται το υπόλοιπο πολιτικό φάσμα ότι είναι έκπληκτο από την άνοδο της ακροδεξιάς στον τόπο μας. Γιατί κανένας άλλος, πλην του ΑΚΕΛ, δεν προειδοποιούσε και δεν καταδίκαζε τις σταυροφορίες μίσους που είχε ξεκινήσει το ΕΛΑΜ, εδώ και σχεδόν μια δεκαετία. Τότε όλοι τους θεωρούσαν χρήσιμους, μια καλή εφεδρεία στον πόλεμο που έκαναν εναντίον του ΑΚΕΛ και του Δ. Χριστόφια. Τότε για κανέναν δεν ήταν πρόβλημα που εφημερίδες φιλοξενούσαν συνεντεύξεις του Κασιδιάρη, μόνο και μόνο για να εξαπολύσει δηλητήριο ενάντια στο Δ. Χριστόφια και το ΑΚΕΛ, ή συνεντεύξεις του Παττακού που μας έλεγε περίπου ότι μια Χούντα θα μας λύσει τα προβλήματα μας. Τότε για κανέναν δεν ήταν πρόβλημα να γίνονται πορείες μίσους εναντίον των μεταναστών. Μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να μην είναι πρόβλημα να επιχειρείται η ιδεολογική αθώωση του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄, μέσα από ανιστόρητες τοποθετήσεις ακόμα και από μέρους της πολιτειακής και πολιτικής ηγεσίας.
Φίλες και φίλοι,
"Το 1973 η Χούντα Β΄ βρισκόταν στα σπάργανα, έτοιμη να δώσει το ματωμένο παρών της. Και είναι πια διαπιστωμένο ότι ο Γρίβας με άνθρωπο του στην Αθήνα βρισκόταν σε επαφή με τη Χούντα Β΄", έγραψε σε ένα από τα βιβλία του ο Σπύρος Παπαγεωργίου. Σε αυτόν τον άνθρωπο ψήφισε πρόσφατα σύσσωμη η δεξιά και η ακροδεξιά να του στήσουμε κι άλλα μνημεία. Ευθύνη γι’ αυτήν την επιχείρηση ιστορικής λήθης έχουν όλοι. Έχει ο κ. Αναστασιάδης που δεν λέει να απαρνηθεί τα πρωτοπαλίκαρα της ΕΟΚΑ Β΄ και προσπαθεί να ικανοποιήσει την ακροδεξιά πτέρυγα του ΔΗΣΥ. Που η Νεολαία του ΔΗΣΥ, μόλις την περασμένη εβδομάδα φώναζε «τούρκοι θα πεθάνετε σε χώμα ελληνικό» στις αντικατοχικές των μαθητών και των φοιτητών. Έχει ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος που έχει μαζέψει τριγύρω του ακροδεξιές προσεγγίσεις όπως αυτές της κ. Θεοχάρους. Που η νεολαία που τον στηρίζει αποτελείται από οργανώσεις που ούτε οι ίδιες δεν ξέρουν σε πόσα συμφωνούν μεταξύ τους. Ποιος πληρώνει τελικά το λογαριασμό; Η Κύπρος. Παραμονές προεδρικών εκλογών και έχουν ξεχάσει την υπόθεση της λύσης και αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να μιλήσουν ξεκάθαρα στο λαό για το τι σκοπεύουν να κάνουν. Ο ένας με τις παλινωδίες και τις αντιφάσεις του και ο άλλος με τη δήθεν νέα στρατηγική που εγκαταλείπει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, συναντώνται στην πολιτική της πρόταξης που δεν οδηγεί πουθενά αλλού παρά στο αδιέξοδο. «Να φύγουν πρώτα τα στρατεύματα και μετά να συνομιλήσουμε». «Να αναγνωρίσει πρώτα η Τουρκία την ΑΟΖ μας και μετά να διαπραγματευθούμε». «Να αφαιρέσουμε τα διαβατήρια από τουρκοκύπριους». «Διαπραγματευόμαστε από θέση ισχύος με την παρουσία των F16 στην παρέλαση για την 1η Οκτωβρίου». «Να εξοπλιστούμε για να τους αντιμετωπίσουμε». Μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει από αυτές τις προσεγγίσεις πότε μιλά ο κ. Αναστασιάδης και πότε ο κ. Νικόλας Παπαδόπουλος; Πότε μιλά ο Νίκος και πότε ο Νικόλας;
Ο τόπος μας δεν αντέχει άλλους πειραματισμούς. Δεν έχει την πολυτέλεια για άλλες περιπέτειες. Αν παρ’ ελπίδα βρεθούν στην εξουσία αυτές οι προσεγγίσεις, τότε θα βρεθούμε μίλια πιο μακριά από το στόχο της απελευθέρωσης κι επανένωσης του τόπου μας. Η νέα γενιά, εμείς οι νέοι άνθρωποι που προσδοκούμε να κτίσουμε τη ζωή μας στον τόπο που γεννηθήκαμε, που θέλουμε επιτέλους να ζήσουμε σε μια Κύπρο ειρηνική, δεν το ρισκάρουμε. Εμείς που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε με εικόνες από την άλλη μισή μας πατρίδα, με φωτογραφίες μέσα στο σπίτι μας αυτών που χάθηκαν για να υπερασπιστούν τον τόπο μας από το φασισμό και από τον εισβολέα, θέλουμε επιτέλους να έχουμε μέλλον στην πατρίδα μας. Θέλουμε ο επόμενος Πρόεδρος να νικήσει το στόχο του ιμπεριαλισμού, τα έργα της Χούντας, του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄, θέλουμε να νικήσει τον εφιάλτη της διχοτόμησης. Θέλουμε ο επόμενος Πρόεδρος να βάλει τα θεμέλια για την Κύπρο του αύριο. Μια Κύπρο στην οποία θα συμβιώνουν αρμονικά ελληνοκύπριοι, τουρκοκύπριοι, αρμένηδες, μαρωνίτες και λατίνοι. Μια Κύπρο στην οποία θα μπορούμε επιτέλους να απελευθερώσουμε όλοι μαζί τις δημιουργικές μας δυνάμεις και να χτίσουμε το μέλλον μας. Μια Κύπρο της ευημερίας για τους πολλούς και της προόδου. Αυτό είναι το αύριο που θέλουμε. Αυτό το αύριο μας ενώνει. Αυτό το αύριο μας συσπειρώνει γύρω από τον Σταύρο Μαλά. Τον μόνο που θέλει και μπορεί να διεκδικήσει αυτό το αύριο για την Κύπρο. Γι’ αυτό και στη μάχη των Προεδρικών Εκλογών στεκόμαστε μπροστά και παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Για το αύριο που μας ενώνει. Το δικό μας αύριο.
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες,
«Ψωµί – παιδεία – ελευθερία – δηµοκρατία. Λαϊκή Κυριαρχία, έξω το ΝΑΤΟ, ∆ηµοκρατική παιδεία, κάτω η Χούντα, όχι στον εµπαιγµό του τρελού » κ.α... Η βαρεία πολιτική ατµόσφαιρα της εποχής και η επι έτη συµπιεζοµένη πολιτική βούλησις εύρον άνοιγµα εκτονώσεως έντονον εις τα δια των εκδηλώσεων προκαλούµενα ρήγµατα εις τον δικτατορικόν µονολιθισµόν, ενώ ο κατά την ιδίαν εσπέραν τεθείς εις λειτουργίαν πρόχειρος ραδιοφωνικός σταθµός του Πολυτεχνείου µεταβάλλει εις κήρυγµα εύγλωττον. Ισχυρών συγκινησιακών δονήσεων, γενεσιουργόν, την κραυγήν: «Εδώ Πολυτεχνείον, εδώ Πολυτεχνείον, εδώ ο ραδιοφωνικός σταθµός των ελεύθερων αγωνιζοµένων Ελλήνων »! Η στιγµή ήτο κρίσιµος, διότι η εκδήλωσις ήτο αυτόχρηµα επαναστατική – και το έτι σπουδαιότερον - εις χώρον ελευθερίας πνευµατικής και κατέκλυζε τας ψυχάς αµετανοήτων ιδεολόγων όλων των εποχών, των νέων!». Αυτά ανέφερε ανάμεσα σε άλλα το Πόρισμα του Εισαγγελέα Τσεβά για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Από όλα κρατούμε το τελευταίο: οι αμετανόητοι ιδεολόγοι όλων των εποχών είναι οι νέοι. Κρατούμε στα χέρια μας το μέλλον, ας το φτιάξουμε εμείς!
Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!
20/11/2017, Παρνασσός Στροβόλου